ตอนแรกเปิดเทอมมาผมไม่ค่อยสุงสิงกับใครซักเท่าไหร่พอมาได้เพื่อนปุ๊บทุกอย่างก็เปลี่ยนเลยครับ ได้เข้าสังคม มีสนทนากับคนอื่นมากขึ้น พอมาทีนี้ ผมไปคุยกับคนที่ชอบ แล้วทุกอย่างเป็นไปได้สวยครับ เราคุยกันมา 4 เดือนแต่ความสัมพันธ์มันดูไม่คืบหน้าเลย ไม่คืบหน้าเข้าขั้นที่ว่าเรายังไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกันเลยครับ เราเอาแต่นั่งคุยกัน คอลกันตอนกลางคืน แลกเปลี่ยนความคิดเห็น ผมทำทุกอย่างเลยครับตอนนั้น ช่วยทำงาน รอเค้าซ้อมกีฬาสีเสร็จก็เดินไปส่งเข้าที่ปากซอยบ้านเค้า ไม่เคยคิดจะทำอะไรเค้าเลยครับ จนทุกอย่างมันแย่ลงๆ เค้าก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเค้าอารมณ์ดีเค้าปกติ แต่ผมสงสัยทำไมช่วงนั้นเค้าตอบผมน้อยมาก น้อยขนาดที่ว่าวันนึงคุยกันยังไม่ถึงหน้านึงเลย ผมเลยสงสัย เค้าก็บอกไม่เป็นอะไร จนผมถามไปเรื่อยๆ เค้าก็บอกเค้าเหนื่อยกับตัวผม เค้าทนไม่ไหวแล้ว เป็นเพื่อนกันนะ ครั้งนั้นผมร้องไห้นอนไม่หลับไม่กินข้าวเลยครับจนแม่ต้องมาถามว่าเป็นอะไร ผมก็เล่าไปให้ฟังหมดเลย แต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ผมเข้าขั้นหนักถึงขั้นที่ว่าผมโทรไปปรึกษากับสายด่วนปัญหาชีวิต ผมคิดว่าช่วงนั้นผมเป็นโรคซึมเศร้านะ เพราะวันๆผมไม่ได้คิดอะไรเลย หัวมันโล่งไปหมด คิดอยู่อย่างเดียวคืออยากตาย ทำไมต้องทำตัวแบบนี้ ขั้นทำร้ายตัวเองเลยครับ มันหนักมาก หนักมากๆ เรื่องก็ผ่านมาจะ 2 เดือนแล้ว เค้าก็ดูมีความสุขดี แต่ทำไมผมยังเป็นอยู่เหมือนเดิมเหมือนวันแรกอยู่เลย อาจจะไม่เข้าขั้นวันแรกเพราะได้อยู่กับเพื่อนๆ แต่พอกลับบ้านมาตกดึกความรู้สึกมันก็กลับมา เพลงที่ฟังก็เคยเป็นเพลงที่ฟังด้วยกัน พอได้ยินแค่ท่อนเดียวมันกลับไปนึกถึงวันนั้นเลยครับ ผมนั่งร้องไห้ฟูมฟายจะเป็นจะตายกับอีแค่เพลงท่อนเดียว มันจะมีซักวิธีไหนมั้ยครับที่จะทำให้มันดีขึ้น แล้วยังจะพอมีโอกาสมั้ยถ้าเค้าจะกลับมา เพราะหลังจากวันเลิกผมก็ทำตัวแย่มากแล้วเค้าก็รู้ พี่ๆเพื่อนๆคิดว่าเค้าสุดจะทนกับผมหรือยัง หรือยังพอมีโอกาสให้มันกลับมามั้ยครับ TT
ทำยังไงกับแฟนเก่าแล้วต้องอยู่ห้องเดียวกันครับ TT