ไม่ใช่ใครที่ไหน พี่ผมเองแหละครับ เมื่อหลายปีก่อน.. น่าจะซักตั้งแต่ ม4 ได้คบกับเพื่อนที่ติดยา พี่ผมเลยติดด้วย..และก็ผ่านไปจนจบม.6.ก็อยากเรียนมหาลัยก็ได้เรียนตามใจ แต่ไปโดนใครหลอกมาไม่รู้เลยกลับมาบ้าน มาบ่น แล้วก็ไปเรียนอีกเสียตังค์อีก แล้วก็ออกมาอีก และตอนนี้ก็อยู่บ้านเฉยๆไม่ทำไร ทำแต่สร้างปัญหา คราวนี้ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน...และก็เกิดแบบนี้ซ้ำๆ3-4รอบได้ ไปๆมาๆ เสียตังค์ไปหลายหมื่น....จนทางบ้านเป็นหนี้ และทำให้ผมต้องลาออกกลางคันตอนผมอยู่ม.4 เพราะมันบั่นทอนจิตใจผมเหลือเกินที่ต้องได้ยินเสียงแม่ร้องไห้ทุกคืน...มันทำกับครอบครัวแบบนี้ได้ยังไงกัน แตหลังจากนั้น1ปีผมกลับไปเรียนแบบต้องทนทุกข์ไปเรื่อยๆทุกวันๆตอนนี้ผมจะจบม.6ละครับ.
ทุกๆวันตอนนั้นมันจะมาขู่เอาตังค์ถ้าไม่ได้ก็จะทำลายข้าวของพังหมด จานชามไม่เหลือ จนแม่ผมตัดสินใจไม่ซื้อโทรทัศน์ พัดลม บวกกับทางบ้านไม่ค่อยมีก่ะตังค์555+ ส่วนตู้เย็นตอนนี้ตัวตัดไฟก็พังไปแล้ว เพราะมันโดนถีบ โดนผลัก โดนทุบ มาหลายรอบเหลือเกิน วีระกรรมโคตรสุดยอด มันเล่าไม่หมดหรอกครับ เพราะมันหลายปีที่มันเป็นแล้วมันสร้างเรื่องไว้เยอะเหลือเกิน
ในระหว่างเรื่องพวกนี้ก็ได้พาไปที่เชียงใหม่ไปนอนมา2ครั้ง ที่รพ.เมืองที่บ้านเกิดอีก2ครั้ง ไม่หาย กินยารักษาตลอด แต่ไม่หาย เพราะเขาห้าม กินกาแฟ สูบบุหรี่ ดูดยา แต่มันดันทำ ในช่วง2-3ปีแรก ตอนหลังๆไม่ทำแล้วกินยาอย่างเดียว เพราะมาเสียใจทีหลังว่าถ้าทำแบบนั้นจะไม่หายและสงผลแย่ลง แต่ ณ ตอนนี้เลิกยา แค่ยังติดบุหรี่ กับกาแฟอยู่เลย ถึงปากจะบอกว่าอยากหายก็เถอะ... ผมอดทนไม่ต่อปากต่อคำมาทุกครั้ง เพราะผมพูดเมื่อไหร่มันจะวิ่งไปจับมีด จะฆ่าผมตลอด เพราะที่ผมพูดผมพูดความจริงให้มันยอมรับ ให้มันตื่นให้มันหาย แต่มันดันของขึ้นไม่ยอมรับแทน...และที่สำคัญไม่ว่ายังไงมันไม่อยากยอมหาย ผมมีความรู้สึกแบบนั้น อ่ะขอเล่าอะไรหน่อยมันเคยขู่เอาตังค์ผม100บาท ผมทะเลาะกับมัน วุ่นวายจนมันเตะยายหัวแตก กระทืบลุงตัวเองหมอบ สาเหตุที่ผมไม่ให้เพราะมันได้ใจ เพราะมันขู่ที่ไรมันต้องได้ทุกที แต่คราวนี้อยากลองดัดนิสัยมันกลับแย่ลง เหตุเพราะอยากยา กับเห็นเพื่อนเป็นพระเจ้า เพื่อนบอกไงกูทำตามหมด...และที่น่าขำก็คือ มันจะยืมตังค์ผม แต่ให้แม่จ่าย(?)
และตอนนี้ผมสงสารแม่ผมที่ผมจะต้องไปเรียนมหาลัย เพราะ1ละเรื่องเงิน2สภาพจิตใจของแม่ผมที่ย่ำแย่มากๆ ผมตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าจะขาดเมื่อไรเพราะมันอยู่จุดขีดจำกัดมานานมากแล้ว ทุกๆคนต่างมีเรื่องทุกข์ทั้งนั้นแท้ๆ ผมคงอ่อนแอเองละมั้ง เอาล่ะมาเข้าประเดนที่ผมจะบอกก็คือ ผมอยู่กับมันมาหลายปี รู้นิสัยมันดีก่อนมันจะเป็นด้วยและนี่คือสิ่งที่ผมรู้จากการที่มันเป็นแบบนี้
1)มันเรียกร้องความสนใจจากแม่มากเกินไป ขาดความอบอ่น (ผมก็เป็น เพราะแม่เอาแต่ทำงานหาเงิน แต่ไม่เคยจะหาอะไรที่เป็นประโยชน์ต่ออนาคตพวกผมเลย แต่ผมก็คิดได้ว่าแม่ก็แค่หาเงินเพื่ออนาคตแต่พี่ผมมันไม่คิดได้อ่ะดิครับ แถมยังหาว่าดูแลแต่ผมอีก ทั้งๆในสายตาผม ผมต้องจัดการเองทุกอย่าง คิดเอง เรียนรู้เอง ทำเอง แต่มันอ่ะแม่ช่วยหมด เป็นห่วงมันมากกว่าอีก เพราะมันทำตัวงั้นอ่ะ แต่ผมก็เข้าใจว่าทำไมแม่ถึงสนใจมันมากกว่า ผมเลยเฉยๆแม่ก็คือแม่ปะ จะมาอิจทำเพื่อ?)
2)มันเลยทำผิดมาเยอะ และมันจะแก้ตัวด้วยความฉลาดว่าตัวเองเป็นโรคเครียด(ยืนยัน100% ว่าพี่ผมเก่ง
ๆ ขนาดไม่ไปเรียน
สอบได้มากกว่าเขา ขนาดครูผมที่สอนพี่ผมมาก่อนยังบอกเลยว่ามันอ่ะ เก่งมากๆ ผมยังอิจฉาเลย เพราะตอนเด็กๆผมได้ความรู้แปลกๆมาจากมันนี่แหละ มันชอบอ่านไรไม่รู้พวก จักรวาลในเปลือกนัท ของสตีเฟ่น ฮอว์คิง นิยายแฟนตาซีที่แปลกๆ หนังสือพวกมนุษย์ต่างดาว ความรู้นี้อ่ะ อัดเต็ม แม่มพูดด้วยเมื่อไหร่ก็เอาผมมึนไปดิ ตลอด ผมนับถือมาก แต่หลังจากมันติดยามันก็เปลี่ยนไป)
3)มันแกล้งทำแสดงจนเขาเชื่อ มันแสดงจนมันก็เริ่มคิดว่าตัวเองเป็นจริงๆ จนมันต้องไป รพ. และต้องกินยาครับ ต้องไปอยู่กับคนบ้าจริงๆ มันเลยแย่ลงๆๆ ไปทุกวัน มันชอบพูดว่าไม่ได้เป็นตอนแรกๆ มันชอบพูดว่ามันรู้หมดทุกอย่างเกี่ยวับตัวเอง
4)ทุกๆครั้งที่มันทำลายข้างของมันจะเสียใจ ทีหลัง และยังอวดฉลาด
ที่บ้านผมมีคนแกล้งเป็นโรคเครียดจนเป็นโรคเครียดจริงๆขึ้นมา
ทุกๆวันตอนนั้นมันจะมาขู่เอาตังค์ถ้าไม่ได้ก็จะทำลายข้าวของพังหมด จานชามไม่เหลือ จนแม่ผมตัดสินใจไม่ซื้อโทรทัศน์ พัดลม บวกกับทางบ้านไม่ค่อยมีก่ะตังค์555+ ส่วนตู้เย็นตอนนี้ตัวตัดไฟก็พังไปแล้ว เพราะมันโดนถีบ โดนผลัก โดนทุบ มาหลายรอบเหลือเกิน วีระกรรมโคตรสุดยอด มันเล่าไม่หมดหรอกครับ เพราะมันหลายปีที่มันเป็นแล้วมันสร้างเรื่องไว้เยอะเหลือเกิน
ในระหว่างเรื่องพวกนี้ก็ได้พาไปที่เชียงใหม่ไปนอนมา2ครั้ง ที่รพ.เมืองที่บ้านเกิดอีก2ครั้ง ไม่หาย กินยารักษาตลอด แต่ไม่หาย เพราะเขาห้าม กินกาแฟ สูบบุหรี่ ดูดยา แต่มันดันทำ ในช่วง2-3ปีแรก ตอนหลังๆไม่ทำแล้วกินยาอย่างเดียว เพราะมาเสียใจทีหลังว่าถ้าทำแบบนั้นจะไม่หายและสงผลแย่ลง แต่ ณ ตอนนี้เลิกยา แค่ยังติดบุหรี่ กับกาแฟอยู่เลย ถึงปากจะบอกว่าอยากหายก็เถอะ... ผมอดทนไม่ต่อปากต่อคำมาทุกครั้ง เพราะผมพูดเมื่อไหร่มันจะวิ่งไปจับมีด จะฆ่าผมตลอด เพราะที่ผมพูดผมพูดความจริงให้มันยอมรับ ให้มันตื่นให้มันหาย แต่มันดันของขึ้นไม่ยอมรับแทน...และที่สำคัญไม่ว่ายังไงมันไม่อยากยอมหาย ผมมีความรู้สึกแบบนั้น อ่ะขอเล่าอะไรหน่อยมันเคยขู่เอาตังค์ผม100บาท ผมทะเลาะกับมัน วุ่นวายจนมันเตะยายหัวแตก กระทืบลุงตัวเองหมอบ สาเหตุที่ผมไม่ให้เพราะมันได้ใจ เพราะมันขู่ที่ไรมันต้องได้ทุกที แต่คราวนี้อยากลองดัดนิสัยมันกลับแย่ลง เหตุเพราะอยากยา กับเห็นเพื่อนเป็นพระเจ้า เพื่อนบอกไงกูทำตามหมด...และที่น่าขำก็คือ มันจะยืมตังค์ผม แต่ให้แม่จ่าย(?)
และตอนนี้ผมสงสารแม่ผมที่ผมจะต้องไปเรียนมหาลัย เพราะ1ละเรื่องเงิน2สภาพจิตใจของแม่ผมที่ย่ำแย่มากๆ ผมตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าจะขาดเมื่อไรเพราะมันอยู่จุดขีดจำกัดมานานมากแล้ว ทุกๆคนต่างมีเรื่องทุกข์ทั้งนั้นแท้ๆ ผมคงอ่อนแอเองละมั้ง เอาล่ะมาเข้าประเดนที่ผมจะบอกก็คือ ผมอยู่กับมันมาหลายปี รู้นิสัยมันดีก่อนมันจะเป็นด้วยและนี่คือสิ่งที่ผมรู้จากการที่มันเป็นแบบนี้
1)มันเรียกร้องความสนใจจากแม่มากเกินไป ขาดความอบอ่น (ผมก็เป็น เพราะแม่เอาแต่ทำงานหาเงิน แต่ไม่เคยจะหาอะไรที่เป็นประโยชน์ต่ออนาคตพวกผมเลย แต่ผมก็คิดได้ว่าแม่ก็แค่หาเงินเพื่ออนาคตแต่พี่ผมมันไม่คิดได้อ่ะดิครับ แถมยังหาว่าดูแลแต่ผมอีก ทั้งๆในสายตาผม ผมต้องจัดการเองทุกอย่าง คิดเอง เรียนรู้เอง ทำเอง แต่มันอ่ะแม่ช่วยหมด เป็นห่วงมันมากกว่าอีก เพราะมันทำตัวงั้นอ่ะ แต่ผมก็เข้าใจว่าทำไมแม่ถึงสนใจมันมากกว่า ผมเลยเฉยๆแม่ก็คือแม่ปะ จะมาอิจทำเพื่อ?)
2)มันเลยทำผิดมาเยอะ และมันจะแก้ตัวด้วยความฉลาดว่าตัวเองเป็นโรคเครียด(ยืนยัน100% ว่าพี่ผมเก่ง
3)มันแกล้งทำแสดงจนเขาเชื่อ มันแสดงจนมันก็เริ่มคิดว่าตัวเองเป็นจริงๆ จนมันต้องไป รพ. และต้องกินยาครับ ต้องไปอยู่กับคนบ้าจริงๆ มันเลยแย่ลงๆๆ ไปทุกวัน มันชอบพูดว่าไม่ได้เป็นตอนแรกๆ มันชอบพูดว่ามันรู้หมดทุกอย่างเกี่ยวับตัวเอง
4)ทุกๆครั้งที่มันทำลายข้างของมันจะเสียใจ ทีหลัง และยังอวดฉลาด