สวัสดีค่า เริ่มเลยแล้วกันนะคะ คือตอนนี้อยู่ม.3 อีกแป๊ปๆขึ้นม.4แล้ว รู้สึกว่ายิ่งโตปัญหายิ่งเยอะ มีแต่เรื่องเครียดๆ เรื่องที่ทำให้ท้อกระหน่ำเข้ามาพร้อมๆกัน ทั้งต้องต่อม.4 แพลนว่าจะเรียนพรีดีดรีควบกับม.4ไปด้วย หางานพาทไทม์ทำไป เพราะถ้าจบม.6 พ่อกระเษียรราชการพอดี พ่อก็ทำงานคนเดียวแม่อยู่บ้านอะคะ เริ่มเครียดนิดหน่อยเริ่มคิดมากขึ้น แล้วช่วงนี้ก็ทะเลาะกับแม่บ่อยมากตั้งแต่ปิดเทอม แม่หาเรื่องที่ไม่น่าทะเลาะได้ตลอด ชอบพูดแบบไม่รักษาน้ำใจ ชอบเล่าว่าตอนท้องเจ็บท้องมาก อยากเอาออก จะออกมาเป็นเด็กหรือศพก็ได้ อยากทำแท้ง คนพูดไม่รุ้สึกอะไรหรอกค่ะ แต่คนฟังแบบจุกๆ ชอบพูดว่าทำไมไม่เกิดเป็นลูกคนอื่น ปากก็ชอบบอกว่าปากพ่อปากแม่ศักดิ์สิทธิ์แต่ชอบแช่งสารพัด เราก็เริ่มเซ็งๆ แต่ก็พยายามทำความเข้าใจเพราะเค้าคงเหนื่อยจากการเลี้ยงน้อง ละมาเจอเรื่องเพื่อนอีกคนที่เราคิดว่าสนิทจริงแต่เวลามีเรื่องอะไรไม่เคยเล่าให้ฟังเลย เรารู้จากคนอื่นตลอด แอบนอยอยู่บ้างแบบความจริงใจที่ให้ไปเต็มร้อยแต่ได้กลับมายังไม่ถึงครึ่งที่ให้ไปเลย เริ่มปลงๆเหนื่อยกับปัญหาที่เจอเหนื่อยกับอนาคตที่ต้องเกิด ช่วงนี้ร้องไห้บ่อยมากเลยค่ะแม่พูดอะไรนิดหน่อยน้ำตาก็แอบไหล กลับจากรรร้องไห้บ่อยมาก หลายรอบ ร้องจนปวดหัวตาบวม พอไปรรปกติดีเล่นมุขทำให้เพื่อนขำแต่กลับจาก รรมาเหมือนคนละคนกันเลยค่ะ เริ่มไม่ค่อยอยากกินอาหารอยากแต่ร้องไห้อย่างเดียว บางครั้งแค่มองวิวตึกนุ้นนี่ก็อยากร้องไห้ออกมา เริ่มอยากฆ่าตัวตายแต่ก็กลัวบาปใจนึงยังอยากเห็นอนาคตตัวเอง อยากเลี้ยงพ่อแม่ให้ได้ พยายามคิดว่าปัญหาเราเล็กน้อยมากเมื่อเทียบกับคนอื่น อายุแค่นี้เจอปัญหานิดน่อยเรายังท้อเลยโตไปต้องเจอปัญหากับเพื่อนร่วมงาน หัวหน้าอีกแต่ถ้าเจอดีก็ดีไป  เพื่อนมหาลัยที่ต้องปรับเข้าหากันอีก แต่หนูก็เบื่อโลกเบื่อเพื่อนเบื่อปัญหาต่างๆเบื่อสังคมปลอมๆใส่หน้ากากหากันไม่มีความจริงใจให้กันเลยคำพูดกับการกระทำย้อนแย้งกันตลอด หนูเริ่มงงกับตัวเองว่าเป็นโรคซึมเศร้ารึป่าวหรือแค่ท้อเฉยๆ