ตอนนี้เราอยู่ม.5ค่ะ อยากเป็นนักบัลเลท์มากๆ มาตั้งแต่เด็กๆแล้ว และก็เคยเรียนอยู่ช่วงนึงจนถึง10ขวบ (คือเราเป็นคนตัวอ่อน แล้วก็มีพรสวรรค์ด้านนี้พอสมควร เราเป็นนางรำของรร.ด้วย เต้นแบบเกริลกรุ๊ปก็ได้)
แต่แม่เราอยากให้เราเรียนเปียโน เพราะตอนท่านเด็กๆท่านอยากเรียนเปียโนมากแล้วไม่ได้เรียน เลยให้เราเลิกเรียนบัลเลท์ แล้วมาเรียนเปียโนแทน ทั้งที่เราก็ไม่เคยชอบเปียโนเลย
ส่วนเรื่องอาชีพ เราถูกบีฟมาจากครอบครัวอย่างรุนแรง ว่าต้องเป็นหมอ คือเรื่องนี้ไม่ค่อยหนักเท่าไหร่ เพราะถึงเราจะไม่ได้เรียนเก่งมากขนาดนั้น แต่ถ้าเป็นแพทย์ของม.ที่คะแนนปานกลางก็พอจะติดได้
แต่มันทำให้เราไม่มีความสุขอ่ะ ครอบครัวไม่เคยถามเราเลยว่าเราต้องการอะไร
ทำไมอ่ะ? ทั้งที่เราก็มีสิ่งที่เราอยากทำนะ มันคือชีวิตของเราไม่ใช่หรอ? ทำไมเราต้องเอาชีวิตของเรามาทำความฝันของคนอื่นด้วย?
แล้วถ้าถึงตาเราล่ะ? เราจะต้องรอจนเรามีลูก แล้วบังคับลูกให้เรียนบัลเลท์เหมือนที่เราอยากเรียนรึเปล่า?
ทำไมเราถึงต้องคอยทำตามความฝันให้คนอื่น?
แต่แม่เราอยากให้เราเรียนเปียโน เพราะตอนท่านเด็กๆท่านอยากเรียนเปียโนมากแล้วไม่ได้เรียน เลยให้เราเลิกเรียนบัลเลท์ แล้วมาเรียนเปียโนแทน ทั้งที่เราก็ไม่เคยชอบเปียโนเลย
ส่วนเรื่องอาชีพ เราถูกบีฟมาจากครอบครัวอย่างรุนแรง ว่าต้องเป็นหมอ คือเรื่องนี้ไม่ค่อยหนักเท่าไหร่ เพราะถึงเราจะไม่ได้เรียนเก่งมากขนาดนั้น แต่ถ้าเป็นแพทย์ของม.ที่คะแนนปานกลางก็พอจะติดได้
แต่มันทำให้เราไม่มีความสุขอ่ะ ครอบครัวไม่เคยถามเราเลยว่าเราต้องการอะไร
ทำไมอ่ะ? ทั้งที่เราก็มีสิ่งที่เราอยากทำนะ มันคือชีวิตของเราไม่ใช่หรอ? ทำไมเราต้องเอาชีวิตของเรามาทำความฝันของคนอื่นด้วย?
แล้วถ้าถึงตาเราล่ะ? เราจะต้องรอจนเรามีลูก แล้วบังคับลูกให้เรียนบัลเลท์เหมือนที่เราอยากเรียนรึเปล่า?