ผมไม่รู้ว่าผมเป็นโรคกลัวการเข้าสังคมหรือเปล่า แต่เท่าที่ผมสังเกตมาในช่วงวัยเด็ก ผมเป็นคนขี้อายมาก ไม่ชอบแสดงโชว์หรือนำเสนองานหน้าห้อง แต่เรื่องอัธยาศัยไม่เป็นปัญหาเลย เพราะผมเข้ากับคนง่ายมาก อยากเดินไปคุยกับใครก็ไป ไม่มีปัญหาเรื่องการเข้าสังคม....
จนกระทั่งผมเริ่มเข้ามัธยมต้น ผมรู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไป อาจเนื่องจากเรากำลังเข้าสู่ช่วงวัยรุ่น และย้ายโรงเรียนเปลี่ยนสังคมใหม่ แต่ตอน ม.1 ไม่มีปัญหาไร เริ่มมาช่วง ม.3 ผมต้องการแสดงความสามารถของตัวเองด้วยการประกวดร้องเพลงและกลายเป็นนักร้องประจำโรงเรียน และนั่นอาจเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญ คือผมไม่รู้จะวางตัวเองยังไง รู้สึกเกร็งไปหมดจากที่เคยเกร็งอยู่เเล้ว เริ่มเข้ากับคนยากขึ้น ไม่รู้จักทักทายอะไรยังไง แรกๆ ก็เริ่มมีอาการและคิดว่ามันจะหายไปเองเหมือนดารานักร้องที่ประหม่าแรกๆ (นี่เป็นแค่นักร้องในโรงเรียนเองนะ) แต่แล้วมันก็ไม่หาย กระทั่งแอบชอบเพื่อนคนหนึ่ง ผมแปลกมากเลยคือเวลาแอบชอบใครจะไม่ยอมทักคนนั้นก่อน จะไม่เข้าไปหา จะทำหน้าตึงใส่เสมอ แต่เวลาคนนั้นเดินเข้ามาใกล้ใจมันจะเต้นแรง มันเหมือนจะหวิวๆ แบบมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก หลายครั้งที่มันเข้าใจผิดคิดว่าผมเกลียดมัน ก็เลยเหมือนจะตึงๆ กันไป....
.
บ่อยครั้งเวลาเดินตามฟุตบาทหรือเจอหน้าคน ผมรู้สึกว่าการหลบหน้าคนมันเป็นการแสดงความขลาดกลัวจึงพยายามประจัญหน้า แต่แล้วเขาก็ส่งสายตาปะทะกลับมาประหนึ่งว่า "มีเรื่องไรกะกูป่าว" ซึ่งมันก็เหมือนเราไปหาเรื่องเขาก่อน ผมเกร็งมากๆ จริง
.
จนกระทั่งทุกวันนี้ผมทำงานแล้วผมก็ยังเป็น ผมรู้สึกว่าเพื่อนร่วมงานบางคนก็มีปฏิกิริยากับผมแปลกๆ ผมรู้ว่าผมอาจเป็นโรคกลัวการเข้าสังคม แต่งานของผมคือการเป็นครู ครูที่ต้องพบปะนักเรียนและรู้จักพูดคุยทักทาย งานที่ต้องพบปะสังคมพูดคุยกับผู้คน แต่แล้วบ่อยครั้งที่ปะทะเด็กอย่างจังงังกลับไม่รู้ว่าจะเอื้อนเอ่ยทักทายอะไรก่อนดี เด็กก็เลยพลอยเกร็งไปด้วย แต่เวลาสอนไม่มีปัญหานะ เหมือนกับว่าโปรแกรมตั้งไว้เพื่อการพูดในที่สาธารณชนแต่ไม่ได้ตั้งไว้รับมือกับการพูดคุยเป็นการส่วนตัว ผมเครียดมากจริงๆ อยากแก้ปัญหานี้มานานมากแล้ว มีใครพอจะแนะนำวิธีแก้ไขหรือบรรเทาได้บ้างมั้ยครั้บ
เคยเป็นมั้ย...เวลาเจอหน้าคนจังๆ แล้วไม่รู้จะทำหน้ายังไง
จนกระทั่งผมเริ่มเข้ามัธยมต้น ผมรู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไป อาจเนื่องจากเรากำลังเข้าสู่ช่วงวัยรุ่น และย้ายโรงเรียนเปลี่ยนสังคมใหม่ แต่ตอน ม.1 ไม่มีปัญหาไร เริ่มมาช่วง ม.3 ผมต้องการแสดงความสามารถของตัวเองด้วยการประกวดร้องเพลงและกลายเป็นนักร้องประจำโรงเรียน และนั่นอาจเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญ คือผมไม่รู้จะวางตัวเองยังไง รู้สึกเกร็งไปหมดจากที่เคยเกร็งอยู่เเล้ว เริ่มเข้ากับคนยากขึ้น ไม่รู้จักทักทายอะไรยังไง แรกๆ ก็เริ่มมีอาการและคิดว่ามันจะหายไปเองเหมือนดารานักร้องที่ประหม่าแรกๆ (นี่เป็นแค่นักร้องในโรงเรียนเองนะ) แต่แล้วมันก็ไม่หาย กระทั่งแอบชอบเพื่อนคนหนึ่ง ผมแปลกมากเลยคือเวลาแอบชอบใครจะไม่ยอมทักคนนั้นก่อน จะไม่เข้าไปหา จะทำหน้าตึงใส่เสมอ แต่เวลาคนนั้นเดินเข้ามาใกล้ใจมันจะเต้นแรง มันเหมือนจะหวิวๆ แบบมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก หลายครั้งที่มันเข้าใจผิดคิดว่าผมเกลียดมัน ก็เลยเหมือนจะตึงๆ กันไป....
.
บ่อยครั้งเวลาเดินตามฟุตบาทหรือเจอหน้าคน ผมรู้สึกว่าการหลบหน้าคนมันเป็นการแสดงความขลาดกลัวจึงพยายามประจัญหน้า แต่แล้วเขาก็ส่งสายตาปะทะกลับมาประหนึ่งว่า "มีเรื่องไรกะกูป่าว" ซึ่งมันก็เหมือนเราไปหาเรื่องเขาก่อน ผมเกร็งมากๆ จริง
.
จนกระทั่งทุกวันนี้ผมทำงานแล้วผมก็ยังเป็น ผมรู้สึกว่าเพื่อนร่วมงานบางคนก็มีปฏิกิริยากับผมแปลกๆ ผมรู้ว่าผมอาจเป็นโรคกลัวการเข้าสังคม แต่งานของผมคือการเป็นครู ครูที่ต้องพบปะนักเรียนและรู้จักพูดคุยทักทาย งานที่ต้องพบปะสังคมพูดคุยกับผู้คน แต่แล้วบ่อยครั้งที่ปะทะเด็กอย่างจังงังกลับไม่รู้ว่าจะเอื้อนเอ่ยทักทายอะไรก่อนดี เด็กก็เลยพลอยเกร็งไปด้วย แต่เวลาสอนไม่มีปัญหานะ เหมือนกับว่าโปรแกรมตั้งไว้เพื่อการพูดในที่สาธารณชนแต่ไม่ได้ตั้งไว้รับมือกับการพูดคุยเป็นการส่วนตัว ผมเครียดมากจริงๆ อยากแก้ปัญหานี้มานานมากแล้ว มีใครพอจะแนะนำวิธีแก้ไขหรือบรรเทาได้บ้างมั้ยครั้บ