และแล้วก็มาถึง เรื่องสั้น เรื่องสุดท้าย ถุงมือสุดท้าย...
เป็นเรื่องของหญิงสาวผู้กำลังตั้งครรภ์ แต่เธอจำต้องลาจากคนรักไป โดยส่งจดหมายฉบับสุดท้ายไปให้เขา
ทำไมเธอจึงต้องทำเช่นนั้น ???
ติดตามอ่านกันดูครับ จบแล้วก็มอบเกรดให้ถุงมือสุดท้ายนี้ แล้วหาดูว่า เขาหรือเธอ คือใคร...
ท่ามกลางละอองหิมะซึ่งกำลังโปรยปรายลงมายังพื้นเบื้องล่าง แสงไฟที่ลอดผ่านกระจกหน้าต่างห้องริมสุดของตัวอาคารแห่งนั้นกระทบเข้ากับกิ่งก้านของโอ๊กต้นมหึมาที่ถูกหิมะห่อหุ้มเอาไว้ส่งประกายระยิบระยับ
ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่มีเครื่องเรือนตกแต่งอยู่บางตา หญิงสาวในชุดกระโปรงคนหนึ่งนั่งฟุบหน้าลงกับโต๊ะ เธอนั่งนิ่งในท่านั้นจนเกือบจะคล้ายรูปปั้น แต่สิ่งที่ทำให้รู้ว่ายังมีชีวิตก็คือ ไหล่ทั้งสองข้างของเธอที่ไหวสะเทือนน้อยๆ จากแรงสะอื้น
“เมื่อคุณไปถึงสวินตันแล้วค่อยส่งจดหมายฉบับนี้นะคะ มิสซิสเอวา”
เธอนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านพ้นไปยามเย็นวันนี้ หลังจากที่ตัดสินใจเขียนจดหมายถึงคลินตัน แล้วฝากแม่บ้านวัยกลางคนที่ขอลากลับไปเยี่ยมครอบครัวที่บ้านเกิดเป็นธุระส่งแทน
“ขอให้สบายใจเถิดค่ะ” เอวากล่าวอย่างเอื้ออารีพร้อมแตะไหล่ของหญิงสาว “คุณต้องพักผ่อนมากๆ นะคะ”
“ขอบคุณมาก ขอให้เดินทางปลอดภัยค่ะ” หญิงสาวสวมกอดเอวาด้วยความเต็มตื้นในหัวใจ
ผู้สูงวัยกว่าหันหลังกลับไปและสาวเท้าออกเดิน จดหมายฉบับนั้นอยู่ในกระเป๋าหิ้วทรงสี่เหลี่ยมสีน้ำตาลที่เธอหิ้วด้วยมือขวา ส่วนมือซ้ายคือกระเป๋าหนังใบเล็กสีดำ ถ้าไม่มีเหตุขัดข้องจากพายุหิมะ รถไฟในเมืองจะพาเอวาไปถึงสวินตันราวเที่ยงคืนของวันนี้ และนั่นหมายถึง อีกประมาณสี่วันจดหมายฉบับนี้ก็จะถูกส่งไปหาคลินตันที่เมืองนอริช จากตะวันตกไปสู่ตะวันออก คนละฟากฝั่ง
ใช่ ผืนแผ่นดินแผ่นฟ้าเดียวกัน แต่คนละฟากฝั่ง และ...ย่อมจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป...
น้ำตาไหลพรากลงมาอีกครั้ง เมื่อเธอวางมือลงบนส่วนท้องที่กลมนูนของตนเอง ทำไมฉันถึงไม่ตายไปเสียเลย เธอยังไม่ไหวติงนอกจากร่ำไห้ต่อไปอย่างปวดร้าว
“อย่าร้องไห้มากนักหนูนาตาลี เดี๋ยวจะไม่สบาย รีบนอนพักผ่อนเสีย หากต้องการความช่วยเหลือ ก็มาเรียกฉันได้ตลอดเวลานะ”
ซิสเตอร์เกรซ เทย์เลอร์ ผู้ดูแลสำนักงานกิจการสตรีและเด็กประจำเมืองเอ่ยขึ้นภายหลังการประชุมตอนค่ำ และเพราะความห่วงใยหญิงตั้งครรภ์พลัดถิ่นผู้นี้ ก่อนจะเข้านอนในอีกสามชั่วโมงถัดมา ซิสเตอร์เกรซจึงแอบเดินไปเงี่ยหูฟังที่บานประตูห้องของนาตาลีถึงสองครั้ง
................................................
นาตาลีดับไฟที่โต๊ะเขียนหนังสือแล้วเดินมาทรุดกายลงบนเตียง ที่นี่คือห้องพักชั่วคราวสำหรับผู้หญิงที่ไม่มีบ้าน ไม่มีคนดูแล และสำหรับนาตาลี ที่นี่คือที่พึ่งพิงสำหรับผู้หญิงที่ไม่มีความพร้อมในการใช้ชีวิต มันได้ถูกสร้างมาเพื่อรองรับเธอด้วย ช่างน่าขมขื่นและสมเพชตนเองเสียนี่กระไร
“คลินตันที่รักของฉัน ถ้าคุณจะเสียใจอย่างไร ก็ขอให้รู้ว่าฉันไม่ได้เสียใจน้อยไปกว่าคุณเลย และสิ่งที่ฉันอยากขอร้องก็คือ ขอให้คุณอย่าเสียศรัทธาในชีวิตนะที่รัก แม้ว่าคุณอาจจะเสียศรัทธาในตัวฉันไปแล้วก็ตาม...”
จดหมายสามหน้ากระดาษที่เธอเขียนถึงเขาในวันนี้จะเป็นสิ่งสุดท้ายที่ยืนยันว่า ในฐานะคนรักกัน เธอได้ให้เกียรติเขาและรักษาศักดิ์ศรีของเขามากเพียงใด
“...คลินตันคะ ฉันขี้ขลาดมากเหลือเกิน ฉันยอมรับว่าฉันไม่กล้าสารภาพต่อหน้าคุณ ฉันจึงจำเป็นต้องแสดงละครหลอกตาคุณก่อนหน้านั้น โปรดอย่าเกลียดฉันเลยนะคะที่จะบอกคุณด้วยความสัตย์จริงว่า เด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของคุณ...”
นาตาลีปล่อยให้น้ำตาไหลลงผ่านแก้มลงไปถึงหมอนจนเปียกชุ่ม ความเลวร้ายในคืนที่ครอบครัวจัดงานวันเกิดให้เธอเมื่อต้นปีที่ผ่านมาเกิดขึ้นอย่างสลัวรางราวกับความฝัน แต่ทว่า มันเป็นความจริง ความจริงที่มาพร้อมกับชะตากรรมอันบิดเบี้ยวของเธอในยามนี้
เพื่อนชายคนสนิทของป้ามาร์ธาแสดงความเอ็นดูเธอเป็นพิเศษ ในขณะที่ป้ามาร์ธาก็ไม่ได้ระแวดระวัง ทั้งตัวเธอเองก็กลับแสดงความจริงใจต่อผู้ชายคนนี้จนไม่ได้คิดถึงสิ่งอื่นใด แม้แต่คลินตันก็คงจะไม่เคยคิดเช่นกัน
“ฉันหลอกตัวเองไม่ได้ หลอกคุณไม่ได้ และไม่อยากหลอกใครทั้งสิ้น ฉันจึงต้องขอเลือกทางเดินชีวิตของฉันเองค่ะคลินตัน ขอบคุณสำหรับความรักจากหัวใจคุณที่บ่มเพาะมาตั้งแต่เรายังเป็นเด็กๆ ฉันรักตัวตนของคุณเสมอ แต่คุณควรจะเป็นสามีที่แสนดีของใครสักคน ไม่ใช่ฉันหรอกค่ะ
ในฐานะแม่ ฉันจำเป็นต้องให้ลูกเกิดมา แม้ว่าฉันไม่มีสิ่งใดจะต้องเกี่ยวข้องใดๆ กับผู้ชายเลวๆ คนนั้นอีก ฉันพยายามจะประคับประคองชีวิตของฉันให้ได้ แม้อาจจะไม่ดีพอ แต่ก็อย่าได้เป็นห่วงฉันนะคลินตัน ลาก่อน คนดีที่สุดในชีวิตของฉัน”
ในความรวดร้าว แห้งระโหยของใจ ผสมผสานกับสมองที่เริ่มอ่อนล้า ความรู้สึกกึ่งหลับกึ่งตื่นของนาตาลียังทำให้เธอส่งจิตประหวัดถึงคนรักด้วยความห่วงหาอาวรณ์ ก่อนที่จะผล็อยหลับไปในที่สุด
..................................................................................
สถานพยาบาลชั่วคราวสำหรับผู้ประสบภัยจากเรือสินค้าที่อับปาง ตั้งอยู่ภายในที่ทำการรัฐบาลท้องถิ่นซึ่งมีพื้นที่ติดกับทะเล คลินตันถูกส่งตัวไปรักษาคนเจ็บที่นั่นพร้อมกับทีมพยาบาลสี่คนเป็นเวลาเกือบหนึ่งสัปดาห์มาแล้ว ยังเหลือคนไข้ที่ต้องพักรักษาตัวต่อไปอีกสิบแปดราย จากจำนวนผู้ประสบภัยทั้งสิ้นเกือบสี่สิบราย
ในสภาพอากาศที่หนาวเย็นกระทั่งน้ำทะเลริมฝั่งจับตัวกันเป็นน้ำแข็ง สีหน้าและความรู้สึกของคนไข้แต่ละคนทำให้เขาคิดถึงนาตาลีในระหว่างการปฏิบัติงานบ่อยครั้ง โดยเฉพาะถ้าเธอต้องเปลี่ยนสถานภาพมาเป็นแม่ของทารกน้อย และหลังจากส่งจดหมายฉบับนั้นไปหานาตาลีแล้ว คลินตันก็เฝ้ารอคำตอบจากเธออย่างใจจดจ่อ เขาเที่ยวบอกพยาบาลในทีมว่า อีกไม่นานเขาจะมีภาพถ่ายของลูกมาอวดทุกคน และยังได้แลกเปลี่ยนความเห็นในการตั้งชื่อลูกจากเพื่อนๆ ด้วย
ยามสายของวันที่หิมะยังคงมาเยือนพร้อมกับที่ลมกรรโชกแรง คลินตันมีความสุขมากที่พบว่าคนไข้ในวอร์ดของเขาอาการดีขึ้นอย่างน่าพอใจ และนั่นแสดงว่าเป็นผลการทำงานที่ทุ่มเทของเขาอย่างชัดเจน ระหว่างที่เขากำลังเดินถือแฟ้มข้อมูลคนไข้เพื่อนำไปทบทวนเรื่องการให้ยาบางตัว เสียงของเคท สมิธ ผู้ช่วยพยาบาลสาวก็ดังขึ้นจากด้านหลัง
“ดอกเตอร์เชอร์แมนคะ”
เขาหันขวับตามเสียงเรียก
“อ้อ ! เคท ว่าไง”
“จดหมายของคุณค่ะ มิสเตอร์แอนดรูว์ หัวหน้าสำนักงานที่นี่ฝากมากับฉัน”
หล่อนชูซองจดหมายสีฟ้าในมือพร้อมกับส่งยิ้มให้ คลินตันถลาเข้าไปหาทันที
“ขอบคุณมากเคท”
เขาฉีกยิ้มกว้างแข่งกับหล่อนซึ่งไม่ได้พูดอะไรได้แต่เดินฮัมเพลงจากไป ชายหนุ่มรู้สึกว่าโลหิตฉีดขึ้นมาบนใบหน้ากระทั่งร้อนผ่าวไปหมดตั้งแต่ลำคอจนถึงใบหู เขารีบก้าวเท้ายาวๆ ผลักบังตาเข้าไปในห้องพักแพทย์ วางแฟ้มลงบนโต๊ะ พลิกดูหน้าซองจดหมายที่มีรอยเปียกจุดเล็กๆ แล้วหยิบคัทเตอร์มากรีดที่ด้านข้างซอง
พอซองเปิดออก นายแพทย์หนุ่มก็สอดนิ้วเข้าไปแล้วดึงแผ่นกระดาษออกมา มันคือกระดาษสีฟ้าอ่อนเช่นเดียวกับซอง เขาระบายลมหายใจออกมาช้าๆ พร้อมกับรอยยิ้มในขณะที่คลี่แผ่นกระดาษและทอดสายตาไปที่บรรทัดแรก
“คลินตันที่รัก...”
…………………....
จบ...............................
1. จอมยุทธนักสืบ
2. ชายขอบคันนายาว ***ผู้เข้าชิง***
3. ลูนาติก
4. ส.สัตยา ***ผู้เข้าชิง***
5. B-thirteen
6. Chee River (ลำน้ำ C)
7. GTW ***ผู้เข้าชิง***
8. kasareev ***ผู้เข้าชิง***
9. KTHc ***ผู้เข้าชิง***
10. psycho_factory
11. สมาชิกหมายเลข 4563770 (TO SHARE)
12. WANG JIE (พฤษภเสารี)
ฝ่ายหญิง
1. นลินมณี
2. ยัยตัวร้ายมุกอันดา
3. รัชต์สารินท์
4. ลายลิขิต
5. สมาชิกหมายเลข 817884 (โจอี้)
6. Lady Star 919 ***ผู้เข้าชิง***
7. สมาชิกหมายเลข 2326325 (ladylongleg) ***ผู้เข้าชิง***
***
จะวางภาพปริศนา วันที่ 16 ธันวาคม และ กวีชี้ทาง 17 ธันวาคม ***
***
เฉลยพร้อมกันหมด ทุกกระทู้ หลังจากตั้งกระทู้ถุงมือรวม 2 วัน ***
***
สมาชิกสามารถรอตอบพร้อมกันในกระทู้รวม ซึ่งจะมีแบบฟอร์มให้ แต่ท่านสามารถตอบก่อนได้ในแต่ละกระทู้ และการตอบก่อนแล้วถูกจะได้คะแนนมากกว่าด้วย ทั้งเป็นการง่ายต่อกรรมการที่จะเก็บ TIMELINE ในการตอบของแต่ละคน ครับผม ***
ป.ล. ถุงมือนักเขียนเรื่องสั้น ครบ 10 กระทู้ แล้วครับ
หลังจากลงบทกวีชี้ทางสำหรับถุงมือนี้แล้ว กรรมการ จะจัด "แบบฟอร์มตอบรวม"
เพื่อให้ทุกท่านได้ใช้ตอบ ในกระทู้รวมต่อไป ในวันที่ 17 ธันวาคม เช่นกันครับ 
💟😯☃THE GLOVES 2018 FINAL GAME ถม.เรื่องสั้น รอบชิง #10 (สุดท้าย) "ที่จะผ่านเลยไปในสายลมหนาว" โดย "ถุงมือปังปอนด์"😯💟☃
และแล้วก็มาถึง เรื่องสั้น เรื่องสุดท้าย ถุงมือสุดท้าย...
เป็นเรื่องของหญิงสาวผู้กำลังตั้งครรภ์ แต่เธอจำต้องลาจากคนรักไป โดยส่งจดหมายฉบับสุดท้ายไปให้เขา
ทำไมเธอจึงต้องทำเช่นนั้น ???
ติดตามอ่านกันดูครับ จบแล้วก็มอบเกรดให้ถุงมือสุดท้ายนี้ แล้วหาดูว่า เขาหรือเธอ คือใคร...
ท่ามกลางละอองหิมะซึ่งกำลังโปรยปรายลงมายังพื้นเบื้องล่าง แสงไฟที่ลอดผ่านกระจกหน้าต่างห้องริมสุดของตัวอาคารแห่งนั้นกระทบเข้ากับกิ่งก้านของโอ๊กต้นมหึมาที่ถูกหิมะห่อหุ้มเอาไว้ส่งประกายระยิบระยับ
ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่มีเครื่องเรือนตกแต่งอยู่บางตา หญิงสาวในชุดกระโปรงคนหนึ่งนั่งฟุบหน้าลงกับโต๊ะ เธอนั่งนิ่งในท่านั้นจนเกือบจะคล้ายรูปปั้น แต่สิ่งที่ทำให้รู้ว่ายังมีชีวิตก็คือ ไหล่ทั้งสองข้างของเธอที่ไหวสะเทือนน้อยๆ จากแรงสะอื้น
“เมื่อคุณไปถึงสวินตันแล้วค่อยส่งจดหมายฉบับนี้นะคะ มิสซิสเอวา”
เธอนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านพ้นไปยามเย็นวันนี้ หลังจากที่ตัดสินใจเขียนจดหมายถึงคลินตัน แล้วฝากแม่บ้านวัยกลางคนที่ขอลากลับไปเยี่ยมครอบครัวที่บ้านเกิดเป็นธุระส่งแทน
“ขอให้สบายใจเถิดค่ะ” เอวากล่าวอย่างเอื้ออารีพร้อมแตะไหล่ของหญิงสาว “คุณต้องพักผ่อนมากๆ นะคะ”
“ขอบคุณมาก ขอให้เดินทางปลอดภัยค่ะ” หญิงสาวสวมกอดเอวาด้วยความเต็มตื้นในหัวใจ
ผู้สูงวัยกว่าหันหลังกลับไปและสาวเท้าออกเดิน จดหมายฉบับนั้นอยู่ในกระเป๋าหิ้วทรงสี่เหลี่ยมสีน้ำตาลที่เธอหิ้วด้วยมือขวา ส่วนมือซ้ายคือกระเป๋าหนังใบเล็กสีดำ ถ้าไม่มีเหตุขัดข้องจากพายุหิมะ รถไฟในเมืองจะพาเอวาไปถึงสวินตันราวเที่ยงคืนของวันนี้ และนั่นหมายถึง อีกประมาณสี่วันจดหมายฉบับนี้ก็จะถูกส่งไปหาคลินตันที่เมืองนอริช จากตะวันตกไปสู่ตะวันออก คนละฟากฝั่ง
ใช่ ผืนแผ่นดินแผ่นฟ้าเดียวกัน แต่คนละฟากฝั่ง และ...ย่อมจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป...
น้ำตาไหลพรากลงมาอีกครั้ง เมื่อเธอวางมือลงบนส่วนท้องที่กลมนูนของตนเอง ทำไมฉันถึงไม่ตายไปเสียเลย เธอยังไม่ไหวติงนอกจากร่ำไห้ต่อไปอย่างปวดร้าว
“อย่าร้องไห้มากนักหนูนาตาลี เดี๋ยวจะไม่สบาย รีบนอนพักผ่อนเสีย หากต้องการความช่วยเหลือ ก็มาเรียกฉันได้ตลอดเวลานะ”
ซิสเตอร์เกรซ เทย์เลอร์ ผู้ดูแลสำนักงานกิจการสตรีและเด็กประจำเมืองเอ่ยขึ้นภายหลังการประชุมตอนค่ำ และเพราะความห่วงใยหญิงตั้งครรภ์พลัดถิ่นผู้นี้ ก่อนจะเข้านอนในอีกสามชั่วโมงถัดมา ซิสเตอร์เกรซจึงแอบเดินไปเงี่ยหูฟังที่บานประตูห้องของนาตาลีถึงสองครั้ง
................................................
นาตาลีดับไฟที่โต๊ะเขียนหนังสือแล้วเดินมาทรุดกายลงบนเตียง ที่นี่คือห้องพักชั่วคราวสำหรับผู้หญิงที่ไม่มีบ้าน ไม่มีคนดูแล และสำหรับนาตาลี ที่นี่คือที่พึ่งพิงสำหรับผู้หญิงที่ไม่มีความพร้อมในการใช้ชีวิต มันได้ถูกสร้างมาเพื่อรองรับเธอด้วย ช่างน่าขมขื่นและสมเพชตนเองเสียนี่กระไร
“คลินตันที่รักของฉัน ถ้าคุณจะเสียใจอย่างไร ก็ขอให้รู้ว่าฉันไม่ได้เสียใจน้อยไปกว่าคุณเลย และสิ่งที่ฉันอยากขอร้องก็คือ ขอให้คุณอย่าเสียศรัทธาในชีวิตนะที่รัก แม้ว่าคุณอาจจะเสียศรัทธาในตัวฉันไปแล้วก็ตาม...”
จดหมายสามหน้ากระดาษที่เธอเขียนถึงเขาในวันนี้จะเป็นสิ่งสุดท้ายที่ยืนยันว่า ในฐานะคนรักกัน เธอได้ให้เกียรติเขาและรักษาศักดิ์ศรีของเขามากเพียงใด
“...คลินตันคะ ฉันขี้ขลาดมากเหลือเกิน ฉันยอมรับว่าฉันไม่กล้าสารภาพต่อหน้าคุณ ฉันจึงจำเป็นต้องแสดงละครหลอกตาคุณก่อนหน้านั้น โปรดอย่าเกลียดฉันเลยนะคะที่จะบอกคุณด้วยความสัตย์จริงว่า เด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของคุณ...”
นาตาลีปล่อยให้น้ำตาไหลลงผ่านแก้มลงไปถึงหมอนจนเปียกชุ่ม ความเลวร้ายในคืนที่ครอบครัวจัดงานวันเกิดให้เธอเมื่อต้นปีที่ผ่านมาเกิดขึ้นอย่างสลัวรางราวกับความฝัน แต่ทว่า มันเป็นความจริง ความจริงที่มาพร้อมกับชะตากรรมอันบิดเบี้ยวของเธอในยามนี้
เพื่อนชายคนสนิทของป้ามาร์ธาแสดงความเอ็นดูเธอเป็นพิเศษ ในขณะที่ป้ามาร์ธาก็ไม่ได้ระแวดระวัง ทั้งตัวเธอเองก็กลับแสดงความจริงใจต่อผู้ชายคนนี้จนไม่ได้คิดถึงสิ่งอื่นใด แม้แต่คลินตันก็คงจะไม่เคยคิดเช่นกัน
“ฉันหลอกตัวเองไม่ได้ หลอกคุณไม่ได้ และไม่อยากหลอกใครทั้งสิ้น ฉันจึงต้องขอเลือกทางเดินชีวิตของฉันเองค่ะคลินตัน ขอบคุณสำหรับความรักจากหัวใจคุณที่บ่มเพาะมาตั้งแต่เรายังเป็นเด็กๆ ฉันรักตัวตนของคุณเสมอ แต่คุณควรจะเป็นสามีที่แสนดีของใครสักคน ไม่ใช่ฉันหรอกค่ะ
ในฐานะแม่ ฉันจำเป็นต้องให้ลูกเกิดมา แม้ว่าฉันไม่มีสิ่งใดจะต้องเกี่ยวข้องใดๆ กับผู้ชายเลวๆ คนนั้นอีก ฉันพยายามจะประคับประคองชีวิตของฉันให้ได้ แม้อาจจะไม่ดีพอ แต่ก็อย่าได้เป็นห่วงฉันนะคลินตัน ลาก่อน คนดีที่สุดในชีวิตของฉัน”
ในความรวดร้าว แห้งระโหยของใจ ผสมผสานกับสมองที่เริ่มอ่อนล้า ความรู้สึกกึ่งหลับกึ่งตื่นของนาตาลียังทำให้เธอส่งจิตประหวัดถึงคนรักด้วยความห่วงหาอาวรณ์ ก่อนที่จะผล็อยหลับไปในที่สุด
..................................................................................
สถานพยาบาลชั่วคราวสำหรับผู้ประสบภัยจากเรือสินค้าที่อับปาง ตั้งอยู่ภายในที่ทำการรัฐบาลท้องถิ่นซึ่งมีพื้นที่ติดกับทะเล คลินตันถูกส่งตัวไปรักษาคนเจ็บที่นั่นพร้อมกับทีมพยาบาลสี่คนเป็นเวลาเกือบหนึ่งสัปดาห์มาแล้ว ยังเหลือคนไข้ที่ต้องพักรักษาตัวต่อไปอีกสิบแปดราย จากจำนวนผู้ประสบภัยทั้งสิ้นเกือบสี่สิบราย
ในสภาพอากาศที่หนาวเย็นกระทั่งน้ำทะเลริมฝั่งจับตัวกันเป็นน้ำแข็ง สีหน้าและความรู้สึกของคนไข้แต่ละคนทำให้เขาคิดถึงนาตาลีในระหว่างการปฏิบัติงานบ่อยครั้ง โดยเฉพาะถ้าเธอต้องเปลี่ยนสถานภาพมาเป็นแม่ของทารกน้อย และหลังจากส่งจดหมายฉบับนั้นไปหานาตาลีแล้ว คลินตันก็เฝ้ารอคำตอบจากเธออย่างใจจดจ่อ เขาเที่ยวบอกพยาบาลในทีมว่า อีกไม่นานเขาจะมีภาพถ่ายของลูกมาอวดทุกคน และยังได้แลกเปลี่ยนความเห็นในการตั้งชื่อลูกจากเพื่อนๆ ด้วย
ยามสายของวันที่หิมะยังคงมาเยือนพร้อมกับที่ลมกรรโชกแรง คลินตันมีความสุขมากที่พบว่าคนไข้ในวอร์ดของเขาอาการดีขึ้นอย่างน่าพอใจ และนั่นแสดงว่าเป็นผลการทำงานที่ทุ่มเทของเขาอย่างชัดเจน ระหว่างที่เขากำลังเดินถือแฟ้มข้อมูลคนไข้เพื่อนำไปทบทวนเรื่องการให้ยาบางตัว เสียงของเคท สมิธ ผู้ช่วยพยาบาลสาวก็ดังขึ้นจากด้านหลัง
“ดอกเตอร์เชอร์แมนคะ”
เขาหันขวับตามเสียงเรียก
“อ้อ ! เคท ว่าไง”
“จดหมายของคุณค่ะ มิสเตอร์แอนดรูว์ หัวหน้าสำนักงานที่นี่ฝากมากับฉัน”
หล่อนชูซองจดหมายสีฟ้าในมือพร้อมกับส่งยิ้มให้ คลินตันถลาเข้าไปหาทันที
“ขอบคุณมากเคท”
เขาฉีกยิ้มกว้างแข่งกับหล่อนซึ่งไม่ได้พูดอะไรได้แต่เดินฮัมเพลงจากไป ชายหนุ่มรู้สึกว่าโลหิตฉีดขึ้นมาบนใบหน้ากระทั่งร้อนผ่าวไปหมดตั้งแต่ลำคอจนถึงใบหู เขารีบก้าวเท้ายาวๆ ผลักบังตาเข้าไปในห้องพักแพทย์ วางแฟ้มลงบนโต๊ะ พลิกดูหน้าซองจดหมายที่มีรอยเปียกจุดเล็กๆ แล้วหยิบคัทเตอร์มากรีดที่ด้านข้างซอง
พอซองเปิดออก นายแพทย์หนุ่มก็สอดนิ้วเข้าไปแล้วดึงแผ่นกระดาษออกมา มันคือกระดาษสีฟ้าอ่อนเช่นเดียวกับซอง เขาระบายลมหายใจออกมาช้าๆ พร้อมกับรอยยิ้มในขณะที่คลี่แผ่นกระดาษและทอดสายตาไปที่บรรทัดแรก
“คลินตันที่รัก...”
รายชื่อให้เลือกตอบ (ผู้เข้าชิง 7 ท่าน "นักเขียน-ถุงมือรับเชิญ" อย่างน้อย 2 ท่าน อาจมีของกรรมการด้วย นอกนั้นเป็น "ตัวหลอก" ครับ
ฝ่ายชาย
1. จอมยุทธนักสืบ
2. ชายขอบคันนายาว ***ผู้เข้าชิง***
3. ลูนาติก
4. ส.สัตยา ***ผู้เข้าชิง***
5. B-thirteen
6. Chee River (ลำน้ำ C)
7. GTW ***ผู้เข้าชิง***
8. kasareev ***ผู้เข้าชิง***
9. KTHc ***ผู้เข้าชิง***
10. psycho_factory
11. สมาชิกหมายเลข 4563770 (TO SHARE)
12. WANG JIE (พฤษภเสารี)
ฝ่ายหญิง
1. นลินมณี
2. ยัยตัวร้ายมุกอันดา
3. รัชต์สารินท์
4. ลายลิขิต
5. สมาชิกหมายเลข 817884 (โจอี้)
6. Lady Star 919 ***ผู้เข้าชิง***
7. สมาชิกหมายเลข 2326325 (ladylongleg) ***ผู้เข้าชิง***
*** จะวางภาพปริศนา วันที่ 16 ธันวาคม และ กวีชี้ทาง 17 ธันวาคม ***
*** เฉลยพร้อมกันหมด ทุกกระทู้ หลังจากตั้งกระทู้ถุงมือรวม 2 วัน ***
*** สมาชิกสามารถรอตอบพร้อมกันในกระทู้รวม ซึ่งจะมีแบบฟอร์มให้ แต่ท่านสามารถตอบก่อนได้ในแต่ละกระทู้ และการตอบก่อนแล้วถูกจะได้คะแนนมากกว่าด้วย ทั้งเป็นการง่ายต่อกรรมการที่จะเก็บ TIMELINE ในการตอบของแต่ละคน ครับผม ***
ป.ล. ถุงมือนักเขียนเรื่องสั้น ครบ 10 กระทู้ แล้วครับ
หลังจากลงบทกวีชี้ทางสำหรับถุงมือนี้แล้ว กรรมการ จะจัด "แบบฟอร์มตอบรวม"
เพื่อให้ทุกท่านได้ใช้ตอบ ในกระทู้รวมต่อไป ในวันที่ 17 ธันวาคม เช่นกันครับ