อาการแบบนี้ มันคือโรคซึมเศร้ารึเปล่าคะ?

เมื่อก่อนเราไม่เคยร้องไห้ง่ายแบบนี้เลย รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง รู้สึกไม่มีค่า ใช้ชีวิตต่อไปมันก็เหนื่อยเปล่า ยอมรับว่าเห็นแก่ตัวนะคะที่จะฆ่าตัวตาย แต่เราก็นึกถึงแม่ถึงพ่อถึงน้องแต่เราเชื่อว่าเค้าอยู่ได้ ทุกวันเราก็ไม่มีค่าอะไรอยู่แล้ว เราขาดเรียนมาสามวันแล้ว เวลาเรียนก็ไม่พอ งานก็ตามไม่ทัน มันรู้สึกไม่อยากทำอะไรเลย รู้สึกแค่อยากหลับไปแล้วไม่ต้องตื่นมาอีก ตอนขี่รถยังภาวนาให้รถชนตัวเอง พ่อแม่เลิกกัน เราอยากเรียนต่อ ป.ตรีมาก แต่แม่ไม่ให้เรียน เราบอกจะหาตังค์เอง ก็ยังไม่อยากให้เราเรียน เลยทำให้เรามีกำลังใจอยากไปเรียนแล้ว อยากจบตั้งแต่ตอนนี้ ไม่อยากเรียนต่อ เป็นคนชั่งฝันค่ะ แต่มันกลับไม่เป็นเหมือนที่ฝันไว้ บางวันใส่ชุดนักเรียนแต่ไม่ยอมไป ต้องทำงานพิเศษกลับบ้านเที่ยงคืน ถหรือดึกกว่านั้น ทำให้เราไม่ค่อยอยากตื่นเช้า บางครั้งแค่ต้องการกำลังใจหรือกอดอุ่นๆ แต่มันไม่เคยมีเลย
สุดท้ายตายไปเลยดีมั้ยคะ รู้สึกว่าเป็นทางที่สบายสุดแล้ว