ผมอ้วน ดำ ผมหยิก สิวเยอะ หน้าตาอุบาท
ผมเกิดมาแม่ฝันว่าผมขี่พญานาคมาเกิดครับผมเกิดมามีคนเอาใจใส่ผมดูแลเหมือนผมเป็นที่ใครๆรู้จัก พอผมได้ 5 ขวบผมทำซิปหนีบจู๋ โดนเย็บไปไม่รู้กี่เข็มแต่ก็เพราะคนนั้นเด็กจริงๆไม่สนใจ เพราะเด็กจริงๆ พอได้ 9 ขวบผมได้ย้ายบ้านผมเริ่มเป็นคนไม่ค่อยนิ่งจนแม่พาไปตรวจพบว่าผมเป็น สมาธิสั้น ซะงั้น!!!! แต่ก็เพราะคนนั้นเด็กจริงๆไม่สนใจ สักพักพ่อซื้อคอมมาผมเล่นจนเป็นกลากเพราะไม่ค่อยอาบน้ำเวลากินข้าวก็จะยกจานมาที่หน้าคอมตลอดแต่ก็เพราะคนนั้นเด็กจริงๆไม่สนใจ ผมเริ่มเป็นเด็กหัวรั้นต่อพ่อแม่ แม่ทั้งด่าทั้งว่าระวังจะเป็นปมด้อยทั้งลากคอผมออกจากคอมจนผมเล่นคอมแทบจะพังพ่อแม่นั้นก็ไม่ค่อยสนใจผมคงจะเป็นแต่งานที่เขาสน จนผมขึ้น ม.1 ผมเริ่มมีเพื่อนแต่ก็ไม่ค่อยมีดีเท่าไหร่มีคนเอารัดเอาเปรียบอยู่ตลอด แต่ก็ยังมีเพื่อนที่ดีอยู่แต่ผมเลือกไม่ค่อยที่จะสนิทกับเขาในตอนนั้นเหมือนเลือกที่จะคบคุยกันไปเรื่อยไม่สนิทกันเท่าไหร่ ผมไม่รู้ผมเป็นอะไรเวลาครูสอนหรือเรียนผมจะหิวนอน เหมือนสมองผมไม่รับรู้อะไรเลยที่เรียนมา ผมชอบยืนนิ่ง เวลาคนเข้ามาทักมาถาม เหงื่อออก ปากสั่นๆ อายแบบสุดขีด เวลาคนอื่นด่าว่าเราจะอายเขาแล้วฟังเขาอยู่ตลอด ขายหน้าเขา ผมกลัวว่าเขาจะคิดอะไรกับผม รู้คิดว่าตัวเองดีพอที่รู้จักเขาไหม รู้ไหมขนาด เพื่อนผู้หญิงในห้องด้วยกันอยู่ด้วนกันจนจบไม่เคยคุยกันเกิน10นาทีเลย ตัวเองต้องอยู่คนเดียวจนชินผมอยู่กับ มือถือ youtube อินเตอร์เน็ต แทบโตมากับสิ่งพวกนี้ ผมไม่รู้ว่าผมทนมาแบบนั้นได้ไงจน ผมเข้าเรียน ปวช มีเพื่อนแตกต่างกันโดยพวกเขาจะเน้นเที่ยวหาแฟนและsexภาษาวัยรุ่นกำลังโตแต่ผมก็ยังเป็นอยู่แบบนั้นทำไมไม่รู้ผมไม่พัฒนาตัวเองหลังจากนั้นผมคิดได้หลายอย่างเสียดายหลายๆอย่างตั้งแต่เด็กจนโตผมนั้นคิดว่าตัวเองเป็นปมด้อยจริงๆ นั้นทำให้มีปัญหากับพ่อแม่ผมเริ่มโทษพวกเขาทำไมเขาไม่ดูแลผมดีๆทำไมปล่อยผมโตมาแบบนั้นทุกอย่างในชีวิตด้วยซ้ำทำไมต้องมาเป็นแบบนี้
ผมไม่รู้จะทำยังไงต่อไปผมไม่เห็นค่าอะไรในตัวผมเลยและมันยังมีเรื่องอีกมากที่ผมอยากจะบอกในตัวผมแต่มันเป็นสิ่งที่เลยร้ายเกินทากกว่าที่จะเป็นทำไมทำไมทำไมทำไมครอบครัวทำไมพวกเขาต้องทำแบบนี้ทั้งที่พวกเขาเป็นพ่อแม่ของผมแท้ๆๆผมทรมานกับสิ่งที่ผผมเป็นสิ่งที่ผมคิดและผมทำไมผิดหมดทุกอย่างทำทำไมไมไไม่ดูแลผม
ผมไม่รู้จะอธิบายไปยังไงต่อแล้วมันอัดอั้นในใจผมเหลือเกินทำไมผมต้องเจออะไรแบบนี้
ความอัดอั้นในใจ
ผมเกิดมาแม่ฝันว่าผมขี่พญานาคมาเกิดครับผมเกิดมามีคนเอาใจใส่ผมดูแลเหมือนผมเป็นที่ใครๆรู้จัก พอผมได้ 5 ขวบผมทำซิปหนีบจู๋ โดนเย็บไปไม่รู้กี่เข็มแต่ก็เพราะคนนั้นเด็กจริงๆไม่สนใจ เพราะเด็กจริงๆ พอได้ 9 ขวบผมได้ย้ายบ้านผมเริ่มเป็นคนไม่ค่อยนิ่งจนแม่พาไปตรวจพบว่าผมเป็น สมาธิสั้น ซะงั้น!!!! แต่ก็เพราะคนนั้นเด็กจริงๆไม่สนใจ สักพักพ่อซื้อคอมมาผมเล่นจนเป็นกลากเพราะไม่ค่อยอาบน้ำเวลากินข้าวก็จะยกจานมาที่หน้าคอมตลอดแต่ก็เพราะคนนั้นเด็กจริงๆไม่สนใจ ผมเริ่มเป็นเด็กหัวรั้นต่อพ่อแม่ แม่ทั้งด่าทั้งว่าระวังจะเป็นปมด้อยทั้งลากคอผมออกจากคอมจนผมเล่นคอมแทบจะพังพ่อแม่นั้นก็ไม่ค่อยสนใจผมคงจะเป็นแต่งานที่เขาสน จนผมขึ้น ม.1 ผมเริ่มมีเพื่อนแต่ก็ไม่ค่อยมีดีเท่าไหร่มีคนเอารัดเอาเปรียบอยู่ตลอด แต่ก็ยังมีเพื่อนที่ดีอยู่แต่ผมเลือกไม่ค่อยที่จะสนิทกับเขาในตอนนั้นเหมือนเลือกที่จะคบคุยกันไปเรื่อยไม่สนิทกันเท่าไหร่ ผมไม่รู้ผมเป็นอะไรเวลาครูสอนหรือเรียนผมจะหิวนอน เหมือนสมองผมไม่รับรู้อะไรเลยที่เรียนมา ผมชอบยืนนิ่ง เวลาคนเข้ามาทักมาถาม เหงื่อออก ปากสั่นๆ อายแบบสุดขีด เวลาคนอื่นด่าว่าเราจะอายเขาแล้วฟังเขาอยู่ตลอด ขายหน้าเขา ผมกลัวว่าเขาจะคิดอะไรกับผม รู้คิดว่าตัวเองดีพอที่รู้จักเขาไหม รู้ไหมขนาด เพื่อนผู้หญิงในห้องด้วยกันอยู่ด้วนกันจนจบไม่เคยคุยกันเกิน10นาทีเลย ตัวเองต้องอยู่คนเดียวจนชินผมอยู่กับ มือถือ youtube อินเตอร์เน็ต แทบโตมากับสิ่งพวกนี้ ผมไม่รู้ว่าผมทนมาแบบนั้นได้ไงจน ผมเข้าเรียน ปวช มีเพื่อนแตกต่างกันโดยพวกเขาจะเน้นเที่ยวหาแฟนและsexภาษาวัยรุ่นกำลังโตแต่ผมก็ยังเป็นอยู่แบบนั้นทำไมไม่รู้ผมไม่พัฒนาตัวเองหลังจากนั้นผมคิดได้หลายอย่างเสียดายหลายๆอย่างตั้งแต่เด็กจนโตผมนั้นคิดว่าตัวเองเป็นปมด้อยจริงๆ นั้นทำให้มีปัญหากับพ่อแม่ผมเริ่มโทษพวกเขาทำไมเขาไม่ดูแลผมดีๆทำไมปล่อยผมโตมาแบบนั้นทุกอย่างในชีวิตด้วยซ้ำทำไมต้องมาเป็นแบบนี้
ผมไม่รู้จะทำยังไงต่อไปผมไม่เห็นค่าอะไรในตัวผมเลยและมันยังมีเรื่องอีกมากที่ผมอยากจะบอกในตัวผมแต่มันเป็นสิ่งที่เลยร้ายเกินทากกว่าที่จะเป็นทำไมทำไมทำไมทำไมครอบครัวทำไมพวกเขาต้องทำแบบนี้ทั้งที่พวกเขาเป็นพ่อแม่ของผมแท้ๆๆผมทรมานกับสิ่งที่ผผมเป็นสิ่งที่ผมคิดและผมทำไมผิดหมดทุกอย่างทำทำไมไมไไม่ดูแลผม
ผมไม่รู้จะอธิบายไปยังไงต่อแล้วมันอัดอั้นในใจผมเหลือเกินทำไมผมต้องเจออะไรแบบนี้