สวัสดีค่ะทุกคน เจ้าของกระทู้นี้เป็นนักศึกษาจบใหม่ค่ะ รู้สึกอัดอั้นตันใจอยากจะระบาย แต่ก็ไม่กล้าระบายกะคนใกล้ตัวเพราะกลัวจะยัดเยียดความรู้สึกแย่ๆ หรือพลังลบให้พวกเขา เพราะหลายๆคนเค้าก็มีเรื่องไม่สบายใจของเค้าอยู่แล้ว
เข้าเรื่องเลยละกัน คือเราจบมาได้สักประมาณ 6 เดือนละค่ะ หลังจบมาเราก็ไม่ได้ขอเงินพ่อแม่ใช้อีกเลยเพราะฐานะทางบ้านเราไม่ค่อยดีและที่บ้านยังมีภาระต้องเลี้ยงดูอีกหลายชีวิต มีหนี้สินอีกบาน เราเลยต้องหาเงินเลี้ยงตัวเองหลังจบ ซึ่งหลังจากจบมาเราไม่ได้พักเลย รีบสมัครทำงานอยู่ที่ร้านกาแฟ ข้อดีคือเจ้านายใจดีมาก งานสบาย แต่มีข้อเสียคือเงินเดือนไม่ถึงหมื่น(ไม่พอใช้) ไม่มีความก้าวหน้าและค่อนข้างจะกินเวลาชีวิต (10 ชม./วัน) แต่เราก็ทำไปก่อนระหว่างที่รอสอบให้ได้งานในสายราชการซึ่งเป็นงานที่เราใฝ่ฝันค่ะ
ปัญหาก็คือผ่านไปนานๆ เรายิ่งรู้สึกว่าตัวเองด้อย ทักษะ ความภาคภูมิใจที่เคยมีตอนเรียนมหาลัย ตอนนี้มันหายไปหมด เราเคยภูมิใจตอนที่เรียนอยู่เรามั่นใจว่าตัวเองเป็นคนมีความสามารถในระดับหนึ่ง แต่ตอนนี้มันไม่ใช่รู้สึกว่ารอบตัวมีแต่คนเก่ง คนฉลาดมีความสามารถเต็มไปหมด เรารู้สึกว่าเราด้อยจังประสบการณ์ก็ไม่มี ไม่ใช่แค่เรื่องทักษะความสามารถในการทำงานอย่างเดียวนะคะ ทักษะความสามารถในการใช้ชีวิตด้วย เราอ่อนต่อโลกจัง โดนหลอกโดนเอาเปรียบไม่รู้ตัว ปฎิเสธคนก็ไม่เก่ง ขี้เกรงใจอีก ชอบมารู้ตัวทีหลังตลอด หลังๆมาก็ระวังตัวมากขึ้นแต่ก็ยังมีเรื่องใหม่ๆเข้ามาเรื่อยๆ รู้สึกว่าโลกนี้มันอยู่ยากจัง จากที่เป็นคนชอบช่วยเหลือคนอื่น พบปะผู้คน ตอนนี้เริ่มระเเวงไปหมดไม่อยากยุ่งกะใครแล้วค่ะ ทำอย่างไรให้เลิกซื่อ(บื้อ)ให้รู้ทันคนอื่นบ้างค่ะ ??
ต่อมาคือเงินไม่พอใช้ เพราะเราต้องเก็บเงินเพื่อรับปริญญาเอง แล้วก็ต้องช่วยพ่อแม่ส่วนหนึ่ง ทุกวันนี้หักลบแล้วเหลือใช้เดือนละไม่เกิน 3,500 (ค่ากิน ค่าน้ำมัน ค่าซื้อของใช้) อยากจะมีเงินเก็บฉุกเฉินหรือเก็บไว้ลงทุนมากๆแต่ก็ไม่รู้เอาตรงไหนมาเก็บ จะหารายได้เสริมก็ไม่รู้จะเริ่มอย่างไร บางทีเราก็น้อยใจนะเห็นเพื่อนไปเที่ยว ซื้อของต่างๆ กินอะไรดีๆ ส่วนเราเวลาจะซื้ออะไรต้องคิดแล้วคิดอีก ในหัวอยากทำนั่นทำนี่เต็มไปหมด ของที่อยากได้มีเยอะแยะแต่ความจริงมันเศร้ามากที่ซื้อไม่ได้ คือไม่อยากมีชีวิตแบบนี้แล้วค่ะ เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว ตอนเด็กครูสอนว่าเรียนเยอะๆโตขึ้นจะได้สบาย เราก็คิดอยู่ตลอดว่าเรียนจบจะมีชีวิตที่ดีขึ้น ตอนนี้จบแล้ว.. เหมือนเดิมค่ะ เบื่อจังเลย อยากจะตะโกนดังๆ อยากมีเงินนนนนนนนน เมื่อไหร่จะรวยยยยยยยยยยยยย
อีกเรื่องที่ท้อคือเรื่องของการสอบราชการซึ่งเป็นความใฝ่ฝันของเราและความภาคภูมิใจของพ่อแม่ซึ่งอยากให้เราเป็น แต่ตอนนี้เรายังไม่เคยสอบเพื่อบรรจุราชการจริงจังเพราะยังไม่มั่นใจในประสบการณ์ เลยไปสอบเป็นพนักงานราชการ ที่ท้อคือสอบมา 3 ที่ ก่อนสอบอ่านหนังสือหนักมาก เตรียมตัวอย่างดี สรุปไม่ได้งานสักที่เลย สองที่แรกเราสอบข้อเขียนไม่ผ่าน ที่สุดท้ายเราสอบข้อเขียนผ่านซึ่งมีคนผ่าน 10 คนแต่รับ 1 คน เรารู้สึกมีความหวังมาก เตรียมตัวเพื่อสอบสัมภาษณ์ซึ่งเป็นการสอบสัมภาษณ์ครั้งแรก ปรากฏว่าเละ คือมันท้อมากๆ เราทำงานด้วย อ่านหนังสือไปด้วยมันเหนื่อย แต่สุดท้ายก็เหมือนเริ่ม 0 ใหม่ เริ่มมีความคิดแย่ๆเข้ามาค่ะ เช่น สอบเท่านี้ยังไม่ผ่านแล้วแบบนี้จะบรรจุราชการได้ยังไง ฯลฯ ท้อจังเลยค่ะเมื่อไหร่จะเป็นวันของเราสักที
มีเรื่องจะบ่นอีกเยอะค่ะแต่มันยาวไปเอาเท่านี้ไปก่อนละกันค่ะ ยังไงก็ขอกำลังใจจากทุกท่านหน่อยค่ะหรือใครมีอะไรแนะนำ สั่งสอน ติชมเด็กคนนี้คอมเม้นได้นะคะ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านค่ะ
เด็กจบใหม่ไม่ได้งานที่ฝัน ไม่มีเงิน รู้สึกท้อแท้จังเลยค่ะ
เข้าเรื่องเลยละกัน คือเราจบมาได้สักประมาณ 6 เดือนละค่ะ หลังจบมาเราก็ไม่ได้ขอเงินพ่อแม่ใช้อีกเลยเพราะฐานะทางบ้านเราไม่ค่อยดีและที่บ้านยังมีภาระต้องเลี้ยงดูอีกหลายชีวิต มีหนี้สินอีกบาน เราเลยต้องหาเงินเลี้ยงตัวเองหลังจบ ซึ่งหลังจากจบมาเราไม่ได้พักเลย รีบสมัครทำงานอยู่ที่ร้านกาแฟ ข้อดีคือเจ้านายใจดีมาก งานสบาย แต่มีข้อเสียคือเงินเดือนไม่ถึงหมื่น(ไม่พอใช้) ไม่มีความก้าวหน้าและค่อนข้างจะกินเวลาชีวิต (10 ชม./วัน) แต่เราก็ทำไปก่อนระหว่างที่รอสอบให้ได้งานในสายราชการซึ่งเป็นงานที่เราใฝ่ฝันค่ะ
ปัญหาก็คือผ่านไปนานๆ เรายิ่งรู้สึกว่าตัวเองด้อย ทักษะ ความภาคภูมิใจที่เคยมีตอนเรียนมหาลัย ตอนนี้มันหายไปหมด เราเคยภูมิใจตอนที่เรียนอยู่เรามั่นใจว่าตัวเองเป็นคนมีความสามารถในระดับหนึ่ง แต่ตอนนี้มันไม่ใช่รู้สึกว่ารอบตัวมีแต่คนเก่ง คนฉลาดมีความสามารถเต็มไปหมด เรารู้สึกว่าเราด้อยจังประสบการณ์ก็ไม่มี ไม่ใช่แค่เรื่องทักษะความสามารถในการทำงานอย่างเดียวนะคะ ทักษะความสามารถในการใช้ชีวิตด้วย เราอ่อนต่อโลกจัง โดนหลอกโดนเอาเปรียบไม่รู้ตัว ปฎิเสธคนก็ไม่เก่ง ขี้เกรงใจอีก ชอบมารู้ตัวทีหลังตลอด หลังๆมาก็ระวังตัวมากขึ้นแต่ก็ยังมีเรื่องใหม่ๆเข้ามาเรื่อยๆ รู้สึกว่าโลกนี้มันอยู่ยากจัง จากที่เป็นคนชอบช่วยเหลือคนอื่น พบปะผู้คน ตอนนี้เริ่มระเเวงไปหมดไม่อยากยุ่งกะใครแล้วค่ะ ทำอย่างไรให้เลิกซื่อ(บื้อ)ให้รู้ทันคนอื่นบ้างค่ะ ??
ต่อมาคือเงินไม่พอใช้ เพราะเราต้องเก็บเงินเพื่อรับปริญญาเอง แล้วก็ต้องช่วยพ่อแม่ส่วนหนึ่ง ทุกวันนี้หักลบแล้วเหลือใช้เดือนละไม่เกิน 3,500 (ค่ากิน ค่าน้ำมัน ค่าซื้อของใช้) อยากจะมีเงินเก็บฉุกเฉินหรือเก็บไว้ลงทุนมากๆแต่ก็ไม่รู้เอาตรงไหนมาเก็บ จะหารายได้เสริมก็ไม่รู้จะเริ่มอย่างไร บางทีเราก็น้อยใจนะเห็นเพื่อนไปเที่ยว ซื้อของต่างๆ กินอะไรดีๆ ส่วนเราเวลาจะซื้ออะไรต้องคิดแล้วคิดอีก ในหัวอยากทำนั่นทำนี่เต็มไปหมด ของที่อยากได้มีเยอะแยะแต่ความจริงมันเศร้ามากที่ซื้อไม่ได้ คือไม่อยากมีชีวิตแบบนี้แล้วค่ะ เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว ตอนเด็กครูสอนว่าเรียนเยอะๆโตขึ้นจะได้สบาย เราก็คิดอยู่ตลอดว่าเรียนจบจะมีชีวิตที่ดีขึ้น ตอนนี้จบแล้ว.. เหมือนเดิมค่ะ เบื่อจังเลย อยากจะตะโกนดังๆ อยากมีเงินนนนนนนนน เมื่อไหร่จะรวยยยยยยยยยยยยย
อีกเรื่องที่ท้อคือเรื่องของการสอบราชการซึ่งเป็นความใฝ่ฝันของเราและความภาคภูมิใจของพ่อแม่ซึ่งอยากให้เราเป็น แต่ตอนนี้เรายังไม่เคยสอบเพื่อบรรจุราชการจริงจังเพราะยังไม่มั่นใจในประสบการณ์ เลยไปสอบเป็นพนักงานราชการ ที่ท้อคือสอบมา 3 ที่ ก่อนสอบอ่านหนังสือหนักมาก เตรียมตัวอย่างดี สรุปไม่ได้งานสักที่เลย สองที่แรกเราสอบข้อเขียนไม่ผ่าน ที่สุดท้ายเราสอบข้อเขียนผ่านซึ่งมีคนผ่าน 10 คนแต่รับ 1 คน เรารู้สึกมีความหวังมาก เตรียมตัวเพื่อสอบสัมภาษณ์ซึ่งเป็นการสอบสัมภาษณ์ครั้งแรก ปรากฏว่าเละ คือมันท้อมากๆ เราทำงานด้วย อ่านหนังสือไปด้วยมันเหนื่อย แต่สุดท้ายก็เหมือนเริ่ม 0 ใหม่ เริ่มมีความคิดแย่ๆเข้ามาค่ะ เช่น สอบเท่านี้ยังไม่ผ่านแล้วแบบนี้จะบรรจุราชการได้ยังไง ฯลฯ ท้อจังเลยค่ะเมื่อไหร่จะเป็นวันของเราสักที
มีเรื่องจะบ่นอีกเยอะค่ะแต่มันยาวไปเอาเท่านี้ไปก่อนละกันค่ะ ยังไงก็ขอกำลังใจจากทุกท่านหน่อยค่ะหรือใครมีอะไรแนะนำ สั่งสอน ติชมเด็กคนนี้คอมเม้นได้นะคะ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านค่ะ