เรื่องมันมีอยู่ว่า เรากับแฟนคบกันมาได้ปีกว่าๆแล้วค่ะ
ช่วงแรกเราจะเรียนด้วยกันไปไหนก็ไปด้วยกัน แต่พอมาปีนี้ เรามาฝึกงานอยู่แถวบ้าน ไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่ บางวันฝึกงานมาเหนื่อยๆก็เผลอหลับไป และจื่นมาคุยกับเขาอีกทีก็3ทุ่ม ก็จะโดนบ่นไปตามเสต็ป.แต่เวลาเราคุยกันเหมือนเป็นเวลาที่เรารอคอยจะคุยกันแบบอกแนวกวนๆแหย่กันใหทำให้รามีความสุขมากๆ
บางวันคุยกันเราก็ยังหลับไปกับโทรศัพท์ ในช่วงระยะเวลานี้เหมือนเราทำร้ายเขามาก เหมือนปล่อยให้เขาอยู่คนเดียว เพราะเราไม่ค่อยได้ถามไถ่กัน เขาจะเป็นฝ่ายติดต่อเรามาตลอด เพราะเราก็ไม่ค่อยติดต่อไปกลัวโดนเวลาที่เขาซ้อมดนตรี เหตุการณ์เหล่านี้มันส่งผลกระทบมายังปัจจุบันนะเวลานี้
คือเชาบอกว่าเราปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวจนเขาชิน จนเขาเก่งพอที่จะไปไหนมาไหนคนเดียวได้ ทุกวันนี้เขาแทบไม่ติดต่อมา ทั้งที่ตอนนี้เราปรับตัวใหม่พยายามที่จะไม่หลับก่อน จะทักหาเขาตลอด ทุกวันนี้เขาแทบจะไม่คุยกับเราเลยด้วยเหตุผลที่ว่า คุยไปก็กลัวบทสนทนาจะจบแบบบเดิมคือทะเลาะ หรือจบลงแบบไม่แฮปปี้ ไม่คุยกันจนไม่รู้จะเริ่มคุยกับเขายังไง ไม่รุ้จะคุยเรื่องอะไร พอพูดไปนิดหน่อยก็บอกกับเราว่าลำคาญ ไม่อยากคุยด้วยละ เบื่อ พอบางเรื่องเราถามบ่อยๆก็อก ทำไมชอบงี่เง่าน่าเบื่อจัง คำเหล่านี้มันแทงใจเรามาก พยายามที่จะไม่คิดถึงมัน แต่มันก็อดไม่ได้ เพราะเขาไม่เคยเป็นแบบนี้ เราไม่เคยเจอแบบนี้ คุยกันก็มีแต่ทะเลาะ ประชด จบบทสนทนา แล้วน้ำตาก็ตามมา เป็นแบบนี้ทุกวัน แต่คำที่เขาบอกอยู่บ่อยๆคือ เหมือนเดิม รักเราเหมือนเดิม แค่อยู่ตัวคนเดียวได้ เลยไม่อยากพูดด้วย มันเบื่อ และเขาก็ไม่อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม เป็นคนที่คอยตามใส่เรา เป็นคนที่คอยเตือนเราในทุกๆเรื่อง ไม่อยากกลับไปรอเราจนเราว่างถึงจะได้คุย เป็นแบบนั้นเขาทรมาน เขาบอก คือเจอแบบนี้ต้องทำยังไงต่อดี ไม่เก่งเรื่องปลอบใจตัวเอง หรือต้องยอมรับกับผลของการกระทำตัวเอง
จากคนร่าเริงคล้ายกับผีบ้า จนจะกลับกลายเป็นคนซึมเศร้าไปแล้ว
บอกว่ารักเหมือนเดิม แต่การกระทำช่างเย็นชา
ช่วงแรกเราจะเรียนด้วยกันไปไหนก็ไปด้วยกัน แต่พอมาปีนี้ เรามาฝึกงานอยู่แถวบ้าน ไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่ บางวันฝึกงานมาเหนื่อยๆก็เผลอหลับไป และจื่นมาคุยกับเขาอีกทีก็3ทุ่ม ก็จะโดนบ่นไปตามเสต็ป.แต่เวลาเราคุยกันเหมือนเป็นเวลาที่เรารอคอยจะคุยกันแบบอกแนวกวนๆแหย่กันใหทำให้รามีความสุขมากๆ
บางวันคุยกันเราก็ยังหลับไปกับโทรศัพท์ ในช่วงระยะเวลานี้เหมือนเราทำร้ายเขามาก เหมือนปล่อยให้เขาอยู่คนเดียว เพราะเราไม่ค่อยได้ถามไถ่กัน เขาจะเป็นฝ่ายติดต่อเรามาตลอด เพราะเราก็ไม่ค่อยติดต่อไปกลัวโดนเวลาที่เขาซ้อมดนตรี เหตุการณ์เหล่านี้มันส่งผลกระทบมายังปัจจุบันนะเวลานี้
คือเชาบอกว่าเราปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวจนเขาชิน จนเขาเก่งพอที่จะไปไหนมาไหนคนเดียวได้ ทุกวันนี้เขาแทบไม่ติดต่อมา ทั้งที่ตอนนี้เราปรับตัวใหม่พยายามที่จะไม่หลับก่อน จะทักหาเขาตลอด ทุกวันนี้เขาแทบจะไม่คุยกับเราเลยด้วยเหตุผลที่ว่า คุยไปก็กลัวบทสนทนาจะจบแบบบเดิมคือทะเลาะ หรือจบลงแบบไม่แฮปปี้ ไม่คุยกันจนไม่รู้จะเริ่มคุยกับเขายังไง ไม่รุ้จะคุยเรื่องอะไร พอพูดไปนิดหน่อยก็บอกกับเราว่าลำคาญ ไม่อยากคุยด้วยละ เบื่อ พอบางเรื่องเราถามบ่อยๆก็อก ทำไมชอบงี่เง่าน่าเบื่อจัง คำเหล่านี้มันแทงใจเรามาก พยายามที่จะไม่คิดถึงมัน แต่มันก็อดไม่ได้ เพราะเขาไม่เคยเป็นแบบนี้ เราไม่เคยเจอแบบนี้ คุยกันก็มีแต่ทะเลาะ ประชด จบบทสนทนา แล้วน้ำตาก็ตามมา เป็นแบบนี้ทุกวัน แต่คำที่เขาบอกอยู่บ่อยๆคือ เหมือนเดิม รักเราเหมือนเดิม แค่อยู่ตัวคนเดียวได้ เลยไม่อยากพูดด้วย มันเบื่อ และเขาก็ไม่อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม เป็นคนที่คอยตามใส่เรา เป็นคนที่คอยเตือนเราในทุกๆเรื่อง ไม่อยากกลับไปรอเราจนเราว่างถึงจะได้คุย เป็นแบบนั้นเขาทรมาน เขาบอก คือเจอแบบนี้ต้องทำยังไงต่อดี ไม่เก่งเรื่องปลอบใจตัวเอง หรือต้องยอมรับกับผลของการกระทำตัวเอง
จากคนร่าเริงคล้ายกับผีบ้า จนจะกลับกลายเป็นคนซึมเศร้าไปแล้ว