ถ้าใครพอแนะนำอะไรเกี่ยวกับอาการของเราได้เราจะนำไปปฎิบัติอย่างเคร่งครัดเลยค่ะ
เริ่มต้นจากเราเบื่อกับทุกอย่างค่ะ อาการเบสิคที่ใครๆก็เป็นได้ แต่มันเริ่มหนักขึ้น ตอนนี้ที่เราคิดว่าเบื่อจนอยากตาย ไม่เอาแล้วไม่อยากตื่นแล้ว ไม่อยากไปรร. ไม่อยากกลับมาที่บ้าน ลองทำอะไรแปลกๆใหม่ๆที่ไม่เคยทำเพื่อหาอารมณ์ตื่นเต้นในการใช้ชีวิตให้กับตัวเอง เช่น ปกติเราจะฟังเพลงแล้วนั่งทำงานก็เข้าไปเล่นกับเพื่อนมาขึ้น มองรอบๆมากขึ้นแทนที่จะดีแต่กลับรู้สึกรำคาญ หงุดหงิดไปหมดจนรู้สึกว่า ทำไมไม่ตัวเองก็คนพวกนี้หายไปดู ลองไปเที่ยวตลาดใกล้บ้านจากที่ไม่เคยทำก็รู้สึกว่ามันวุ่นวายอย่างบอกไม่ถูก ครั้นกดเข้ามาเล่นเฟส เลื่อนหน้าฟีดก็เจอแต่ข่าวทำร้ายกัน หรือกระแสดราม่าเยอะแยะไปหมด มันรู้สึกนิ่งเฉยมาก บวกกับอาการเบื่อตัวเองเบื่อทุกอย่างไปหมดจนทำร้ายตัวเองค่ะ แต่ไม่ได้รุนแรงถึงกับเลือดไหลเป็นทาง กล้าทำก็แค่รอยประมาณแมวข่วน เคยทำเวลารู้สึกแย่กับตัวเอง หรือบางครั้งแค่อยากรู้ว่าตัวเองตายรึยัง หรือยังรู้สึกเจ็บอยู่มั้ย
ทำร้ายตัวเองตอนนั้นทำให้เรากลายเป็นคนที่อารมณ์รุนแรงในตอนนี้ค่ะ เรามักจะใส่อารมณ์มากเกินกว่าเหตุ จากที่แค่หงุดหงิดนิดๆหน่อยๆก็กลายมาเป็นโมโห แค่เพื่อนถามเรื่องงานยังโมโห จนเป็นคนนิสัยไม่ดีไม่เลย ทั้งที่ก็รู้ตัวเอง ไม่อยากทำแบบนั้นด้วยซ้ำรู้สึกผิดที่ทำไปแต่พอเริ่มหงุดหงิดเมื่อไหร่จะคุมตัวเองไม่อยู่เลยค่ะ เพื่อนที่มาหยอกด้วยการตีแขนสะกิดให้หันไปหาเล่นเรายังแทบจะตบเพื่อนกลับ ไปปรึกษากับอาจารย์แล้วอาจารย์ก็แนะนำให้ไปพบจิตแพทย์ค่ะ จะขอใบส่งตัวจากที่โรงเรียนให้แต่ต้องเรียกผู้ปกครองมาเพื่อให้ทราบเรื่องนี้ด้วย เราเลยตัดสินใจว่าขอลองพยายามดูตัวเองอีกหน่อยถ้ามันไม่ดีขึ้นถึงจะไปพบจิตแพทย์ค่ะ
เราหยุดทำร้ายตัวเองแล้วพยายามปล่อยวางจากทุกอย่างที่จะทำให้ตัวเองเสียสุขภาพจิตค่ะ แต่ก็คงปรับอารมณ์ตัวเองไม่ได้ดีสักเท่าไหร่ ยังคงเฉื่อยช้าแล้วก็ยังรู้สึกว่าตื่นมาทำไม ทำแบบนี้ได้อะไร ทำไปเพื่ออะไร การใช้ชีวิตช้าๆถ่วงเวลามันเลยเป็นผลกับแม่ไปด้วย หน้าที่ๆเราต้องทำที่บ้านกว่าจะมาทำก็ช้า มีบ้างที่แม่บ่น(ยังแอบโมโหแม่ว่าจะมาเร่งทำไม) เวลาอาบน้ำจะใช้เวลามากกว่าปกติค่ะเพราะจะชอบยืนจ้องหน้าตัวเองในกระจก คุยกับตัวเองในกระจกก็มีขอโทษทุกยิ่งทุกอย่าง สารภาพความผิดของตัวเอง บางครั้งก็ร้องไห้ถามตัวเองว่าทำไมเป็นแบบนี้ ทำไมนิสัยแบบนี้ พยายามแล้วแต่ไม่ได้ดีขึ้ยจนท้อแล้วก็รู้สึกเบื่อชีวิตตัวเองมากๆเลยค่ะ
เบื่อทุกอย่าง อาการแบบนี้ควรพบแพทย์รึเปล่าคะ?
เริ่มต้นจากเราเบื่อกับทุกอย่างค่ะ อาการเบสิคที่ใครๆก็เป็นได้ แต่มันเริ่มหนักขึ้น ตอนนี้ที่เราคิดว่าเบื่อจนอยากตาย ไม่เอาแล้วไม่อยากตื่นแล้ว ไม่อยากไปรร. ไม่อยากกลับมาที่บ้าน ลองทำอะไรแปลกๆใหม่ๆที่ไม่เคยทำเพื่อหาอารมณ์ตื่นเต้นในการใช้ชีวิตให้กับตัวเอง เช่น ปกติเราจะฟังเพลงแล้วนั่งทำงานก็เข้าไปเล่นกับเพื่อนมาขึ้น มองรอบๆมากขึ้นแทนที่จะดีแต่กลับรู้สึกรำคาญ หงุดหงิดไปหมดจนรู้สึกว่า ทำไมไม่ตัวเองก็คนพวกนี้หายไปดู ลองไปเที่ยวตลาดใกล้บ้านจากที่ไม่เคยทำก็รู้สึกว่ามันวุ่นวายอย่างบอกไม่ถูก ครั้นกดเข้ามาเล่นเฟส เลื่อนหน้าฟีดก็เจอแต่ข่าวทำร้ายกัน หรือกระแสดราม่าเยอะแยะไปหมด มันรู้สึกนิ่งเฉยมาก บวกกับอาการเบื่อตัวเองเบื่อทุกอย่างไปหมดจนทำร้ายตัวเองค่ะ แต่ไม่ได้รุนแรงถึงกับเลือดไหลเป็นทาง กล้าทำก็แค่รอยประมาณแมวข่วน เคยทำเวลารู้สึกแย่กับตัวเอง หรือบางครั้งแค่อยากรู้ว่าตัวเองตายรึยัง หรือยังรู้สึกเจ็บอยู่มั้ย
ทำร้ายตัวเองตอนนั้นทำให้เรากลายเป็นคนที่อารมณ์รุนแรงในตอนนี้ค่ะ เรามักจะใส่อารมณ์มากเกินกว่าเหตุ จากที่แค่หงุดหงิดนิดๆหน่อยๆก็กลายมาเป็นโมโห แค่เพื่อนถามเรื่องงานยังโมโห จนเป็นคนนิสัยไม่ดีไม่เลย ทั้งที่ก็รู้ตัวเอง ไม่อยากทำแบบนั้นด้วยซ้ำรู้สึกผิดที่ทำไปแต่พอเริ่มหงุดหงิดเมื่อไหร่จะคุมตัวเองไม่อยู่เลยค่ะ เพื่อนที่มาหยอกด้วยการตีแขนสะกิดให้หันไปหาเล่นเรายังแทบจะตบเพื่อนกลับ ไปปรึกษากับอาจารย์แล้วอาจารย์ก็แนะนำให้ไปพบจิตแพทย์ค่ะ จะขอใบส่งตัวจากที่โรงเรียนให้แต่ต้องเรียกผู้ปกครองมาเพื่อให้ทราบเรื่องนี้ด้วย เราเลยตัดสินใจว่าขอลองพยายามดูตัวเองอีกหน่อยถ้ามันไม่ดีขึ้นถึงจะไปพบจิตแพทย์ค่ะ
เราหยุดทำร้ายตัวเองแล้วพยายามปล่อยวางจากทุกอย่างที่จะทำให้ตัวเองเสียสุขภาพจิตค่ะ แต่ก็คงปรับอารมณ์ตัวเองไม่ได้ดีสักเท่าไหร่ ยังคงเฉื่อยช้าแล้วก็ยังรู้สึกว่าตื่นมาทำไม ทำแบบนี้ได้อะไร ทำไปเพื่ออะไร การใช้ชีวิตช้าๆถ่วงเวลามันเลยเป็นผลกับแม่ไปด้วย หน้าที่ๆเราต้องทำที่บ้านกว่าจะมาทำก็ช้า มีบ้างที่แม่บ่น(ยังแอบโมโหแม่ว่าจะมาเร่งทำไม) เวลาอาบน้ำจะใช้เวลามากกว่าปกติค่ะเพราะจะชอบยืนจ้องหน้าตัวเองในกระจก คุยกับตัวเองในกระจกก็มีขอโทษทุกยิ่งทุกอย่าง สารภาพความผิดของตัวเอง บางครั้งก็ร้องไห้ถามตัวเองว่าทำไมเป็นแบบนี้ ทำไมนิสัยแบบนี้ พยายามแล้วแต่ไม่ได้ดีขึ้ยจนท้อแล้วก็รู้สึกเบื่อชีวิตตัวเองมากๆเลยค่ะ