เราขาพลิกกระดูกเท้าร้าว ต้องใส่เฝือก 2 เดือน ใช้ชีวิตลำบากมากค่ะ
ปกติเราเป็นคนเฟรนลี่ เข้ากับคนได้ง่าย สนุกสุดเหวี่ยงกับการเที่ยวและปาร์ตี้ ชอบเข้าสังคม ไม่ชอบอยู่กับที่นานๆ วันหยุดเสาร์ทิตย์ต้องไปห้างหรือไปไหนสักที่แปปเดียวก็ยังดี
แต่พอเราต้องมาอยู่กับที่แบบนี้ ผ่านไป 3 อาทิตย์แรกเราโอเค เรามองว่ามันก็ดัดนิสัยเราไปด้วย ต้องระวัง หัดอยู่บ้านอยู่กับตัวเองบ้าง

พอเข้าอาทิตย์ที่ 4 แฟนเราป่วยเป็นไข้หวัดใหญ่สายพันธุ์ A นอน รพ.คืนนึง เราก็ไปเฝ้าทั้งๆที่ใส่เฝือกถือไม่เท้า โชคดีที่เป็น รพ.เอกชน เราแค่เฝ้าเวลาแฟนลุกไปห้องน้ำแค่นั้น แต่อาการป่วยของแฟนต้องรักษาตัว 5 วัน แฟนกลับไปนอนบ้านเพราะกลัวเราติด ที่นี้ใครจะดูแลเราหล่ะ ไปกลับทำงาน ซื้อข้าว และเราก็อยู่และทำอะไรเอง โชคดีที่น้องที่ออฟฟิสดูแลเรื่องข้าวปลาอาหารและไปส่งเรากลับคอนโด ซึ่งอยู่ไม่ไกลกับออฟฟิส ส่วนขามาเราเดินไปเอง 1 วัน แฟนพยายามไปส่งเราทำงานได้ 2 วัน

พอถึงเสาร์ อาทิตย์ ที่ต้องอยู่คนเดียว เราเริ่มเหงา เริ่มอยากหาย ขัดใจนู่นนี่ไปหมด ทุกอย่างวนกลับมา กลับมาคิดว่านี่คือเรากำลังทุกข์นะ ทุกอย่างมันซ้ำกระหน่ำเรามาเรื่อย เพราะอีกอาทิตย์ แฟนเราต้องบินไปเมกาสองสัปดาห์อีก เราตื่นมาตี 2 รู้สึกทุกข์มากๆ ดูถูกตัวเอง โทษตัวเองกับทุกเรื้อง จนปวดกระเพาะ ลุกมากินกล้วยกินยานั่งร้องไห้หน้าทีวี อยากกอดแม่ เราพยายามเปิดเพลง และเข้านอนก็เปิดธรรมะจนหลับไป

พอเราไปทำงานเหมือนเราเติมพลังเข้าไปใหม่ ได้เจอคนได้ทำนู่นนี่ได้กินของที่ชอบ กลายเป็นว่า เรากลัววันหยุดไปเลย ถึงตอนนี้แฟนเราอยู่เมกา จะกลับมาอีก 3 วัน ซึ่งเป็นวันหยุดยาวด้วย ตอนกลางคืนเรากินเบียร์ให้มึนและหลับไปไม่ต้องตื่นมากลางดึก เราพยายามสวดมนต์ก่อนนอ และขอพรให้เรามีสติ เข้มแข็งและอดทน

ใครมีอะไรแนะนำเราได้ เราอาจจะใจร้อนที่อยากหายไวไว ซึ่งปกติเราตามใจตัวเอง อยากไปไหนก็หาเวลาไป อยากได้อะไรก็เก็บตังค์ซื้อ เราต้องฝึกอยู่กับตัวเอง รักในสิ่งที่มี และรักตัวเองให้มากกว่านี้