"คิดว่าจะแป้กปะ" นี่คือคำถามที่ผมถามกระทาชายนายหนึ่งที่ตกลงไปดูหนังเรื่องนี้ด้วยกัน แล้วคำตอบที่ได้มาหลังจากเพื่อนคนนั้นกลืนข้าวหน้าหมูกรอบคำสุดท้ายลงท้องก็คือ "มาถึงขนาดนี้ละ ไปดูเดี๋ยวก็รู้เองแหละ จะมาคิดนำไปก่อนทำไม"
อา...ก็จริงนะ จากนั้นผมก็หยุดความกังวลทั้งหมด ก่อนที่จะพบว่าคำสาปภาคต่อทำอะไรความเกรียนของคุณกินและเหล่าสหายซามูไรบ็องได้เลยแม้แต่นิดเดียว ทุกอย่างถูกอัพเกรดขึ้นกว่าภาคก่อนอย่างมหาศาลบานตะไท

สำหรับใครที่ดูภาคแรกมาและคิดว่าปล่อยมุกเยอะแล้ว บอกไว้ก่อนว่าภาคสองนี้มุกเรี่ยราดกว่าเยอะครับ เอาแค่เปิดเรื่องมาวินาทีแรก พ่อก็เล่นแซะซะพรุนไปครึ่งวงการบันเทิงญี่ปุ่นแล้วอะ จะมีหนังสักกี่เรื่องกันครับที่ฮาจนกรามค้างตั้งแต่เริ่มเรื่อง (แค่คิดถึงยังปวดท้อง) แล้วหลังจากนั้นก็ใส่มุกเบี้ยบ้ายรายทางมาตลอด แทบจะได้เรียกได้ว่ามาทุกๆ ไม่ถึงสามนาทีเลยก็ว่าได้
มาถึงตรงนี้ บางคนอาจจะเริ่มกังวลว่ารัวตับฮามาไม่ยั้งขนาดนี้ มันจะเฝือเกินไปหน่อยมั้ย ผมกล้าพูดเต็มปากเลยครับว่าไม่ คือเหมือนทีมงานจะจับจังหวะได้แล้วอะ รู้ว่าตรงไหนใส่มุกแล้วคนดูจะไม่รู้สึกว่าโดนยัดเยียดให้ขำ เล่นแค่ไหนถึงจะพอดีและไม่ทำให้ภาพรวมของหนังเละเทะ จุดนี้ก็ต้องขอคารวะ เพราะไม่มีสักช็อตเลยที่ผมจะยั้งเสียงหัวเราะได้ และที่สำคัญคือทุกแก๊กไหลไปกับเนื้อเรื่องได้เป็นอย่างดี ทุกส่วนมีผลกับเนื้อเรื่องหมด มากบ้างน้อยบ้าง บางตับที่เล่นจบไปตั้งแต่ช่วงต้นๆ เรื่อง ท้ายเรื่องก็ยังเอามาขยี้ให้ได้ฮากันอีกหลายดอก ไม่มีมุกที่โดดมาแล้วจากไปเลยแม้แต่ติดเดียว (โชคดีที่รอบที่ผมดู ทุกคนพร้อมใจกันฮา พร้อมใจกันมีอารมณ์ร่วม ผมเลยปลดปล่อยได้เต็มที่)
พอพูดถึงเรื่องมุก ถ้าใครรู้กิตติศัพท์ของกินทามะ ก็คงจะรู้กันดีว่าเรื่องนี้ช่างแซะ ช่างล้อเลียนมากแค่ไหน โดยเฉพาะในวงการบันเทิงแดนปลาดิบ อะไรดังๆ อะไรเป็นตำนาน พี่แกล้อยับ ... อ้าว แล้วแบบนี้ คนทั่วไปที่ไม่ได้อินอะไรกับญี่ปุ่นจะฮาได้หรือ ก็ต้องบอกดังๆ ครับว่าได้แน่นอน ซึ่งในส่วนนี้ก็ขอยกความดีความชอบให้กับคนทำซับครับ แทบจะทุกมุกที่เล่นในหนัง เขาปรับให้เข้ากับบริบทสังคมไทยแทบทั้งหมด เรียกว่าอะไรเป็นกระแสในไทย มาดูกินทามะก็ได้เจอ แถมทุกมุกที่มีการปรับก็ไม่ได้ทำให้มุกต้นฉบับเสียอรรถรสแต่อย่างใด อยากเดินเข้าไปจับมือแล้วบอกว่าโคตะระเจ๋งเลยลูกพี่


ในส่วนของนักแสดง พอขึ้นภาคสอง เคมีของแต่ละคนทุกกวนจนแทบจะเป็นเนื้อเดียวกันไปแล้ว รับส่งมุกกันโบ๊ะบ๊ะๆ คือเรียกได้ว่าทันกันหมด ส่งอะไรมา พ่อเงื้อปากรอตบคืนทันที ก็เลยทำให้ภาพรวม นักแสดงสามารถ่ายทอดบทบาทออกมาได้เป็นธรรมชาติอย่างที่สุด จนแทบจะคิดไปว่านักแสดงเหล่านั้นมีสแตนด์คาแรคเตอร์มาประทับร่างก็มิปาน แถมบทจะฮาก็ฮาขี้แตก บทจะขรึม บทจะคูล ก็เท่จนแทบอยากร้องขอชีวิต แม้แต่ตัวละครที่เพิ่งมีบทบาทในภาคนี้ ก็เต็มไปด้วยเสน่ห์ที่เกิดจากความตีความของนักแสดงเก๋าเกม โชกุน ป๋ามัทสึไดระก็น่ารัก อิโตกับบันไซก็ขรึมคูลซะ หรือแม้แต่คาซึระกับคู่หูอลิซาเบธ ที่ภาคนี้บอกได้เลยว่าเป็นตัวแย่งซีนของแท้ ออกมากี่ที กินรวบกระดานตลอด แสดงได้ดีสมกับรวมดาราญี่ปุ่นระดับแถวหน้า (แล้วมาทำให้ความหล่อความสวยเสียของ) จริงๆ


ฉากแอ็คชั่นก็ไม่น้อยหน้า คิวบู๊สวยขึ้นเป็นกอง ทุกอย่างดูสมูทและหนักแน่น โดยเฉพาะฉากการดวลระหว่างกินโทกิกับบันไซ ขอบอกเลยครับว่าเด็ดดวงมาก มันจนมือเท้าจิกเลยทีเดียว หรือถ้าแฟนๆ กินทามะคนไหนอยากเห็นแท็กทีมในฝันระหว่างโชโกะกับคางุระ รับรองฟินตัวแตก

เนื้อเรื่องเองก็ใช่ย่อยครับ แม้ภาคนี้จะยาวมากราวสองชั่วโมงกว่าๆ ทว่ากลับหาความยืดยาดไม่เจอเลย ทุกอย่างดูกระชับ บางฉากพูดที่ดูเหมือนจะยืด แต่ก็ยังอยู่ในสโคปที่เรียกได้ว่าเป็นเสน่ห์ของหนังสไตล์โชเน็นอยู่ เพราะฉะนั้นก็เลยไม่น่าเบื่อ ดูกันลืมเวลาเลยทีเดียว และแม้กินทามะ 2 นี้ จะมีอาร์คเล็กอาร์คน้อยและอาร์คใหญ่มารวมกันเยอะแยะเต็มไปหมด แต่ทั้งหมดสามารถรวมเป็นเนื้อเดียวกันได้อย่างแนบเนียน ทุกการกระทำทุกเรื่องราวตั้งแต่ต้นเรื่องมีผลต่อกันเป็นลูกโซ่ทั้งหมด คือฉบับภาพยนตร์นี้ก็มีบางส่วนที่ปรับจากต้นฉบับไปนิดหน่อย แต่พอมาอยู่ในเรื่องนี้ มันกลับทำให้ภาพรวมของหนังไหลลื่นมากขึ้นครับ ดีกว่าจะพยายาให้เหมือนต้นฉบับเป๊ะๆ จนต้องหาทางแถจนสีข้างถลอก


โดยสรุปแล้ว กินทามะ 2 อัพเกรดทุกด้านจากภาคแรกมาได้อย่างดีสุดๆ สำหรับผมคือดีกว่าภาคเบนิซากุระล้านเท่า ทั้งนักแสดงทั้งทีมงานสามารถกวนเคมีของตัวเองให้เข้ากันได้แนบสนิทดีเหลือเกิน ส่งผลให้ได้เนื้อเรื่องที่ตกผลึกทั้งในด้านการเล่า การถ่ายทอดบทบาท และจังหวะกันยิงมุกใส่คนดูแบบไม่บันยะบันยังได้อย่างไหลลื่นและไม่รู้สึกว่าโดนยัดเยียดความฮาให้ ตั้งแต่เปิดหนังมาวินาทีแรกยันเพลงจบมีอะไรให้เล่นตลอด รักมากๆ ครับ

"บ้าเอ๊ย เด็ดดวงสุดๆ ไปเลย เอ้อ กินทามะมันต้องแบบนี้สิ"
นี่คือคำที่ผมบอกกับเพื่อนหลังจากเมามุกของคุณกินและผองเพื่อนแล้ว