ผู้ป่วยจิตเวชและครอบครัวส่วนมากไม่อยากให้คนนอกรู้ว่าตัวเองหรือลูกตัวเองเป็นผู้ป่วยจิตเวชหรือเปล่าครับ?

มีเพื่อนคนนึงที่ผมมั่นใจแล้วแหละว่าเค้าเป็นผู้ป่วยจิตเวช ตอนนี้อยู่ในหอผู้ป่วยจิตเวช รพ. แห่งนึง แต่เค้าไม่ยอมบอกว่าตัวเองเป็นพ่อแม่ก็ช่วยปกปิด
(ผมสืบทราบเอง) ไม่ใช่ว่าผมทราบว่าเค้าเป็นผู้ป่วยแล้วผมจะรังเกลียดหรือมีปัญหาอะไร แต่ถ้าบอกกันดีๆมันจะวางแผนเรื่องงานได้สะดวกกว่านี้

อันนี้อยู่ รพ. ยาวๆ ติดต่อยากมีอะไรต้องติดต่อผ่านพ่อแม่เค้าหรือได้โอกาสคุยกับเค้าแค่วันละไม่กี่นาที แล้วต้องอยู่ รพ. นานแค่ไหนก็ระบุไม่ได้
จริงๆแล้วเค้าก็ทำงานทุกอย่างในส่วนรับผิดชอบของเค้าจาก รพ. ไม่ได้บกพร่อง เค้าเป็นผู้บริหารระดับสูงในองค์กรด้วย ติดต่อยากแบบนี้มาเป็นสิบวัน
แถมมีแนวโน้มจะเป็นแบบนี้ไปอีกไม่มีกำหนด ตอนแรกๆผมก็ตอบผู้ถือหุ้นท่าน หรือพวกพนักงานว่าเค้าไปต่างประเทศไรงี้แต่แล้วก็เริ่มยืดเวลาไปเรื่อยๆ

ทางผมไม่ได้มีปัญหาเรื่องงาน รับงานของเค้ามาช่วยดูหรือช่วยประสานได้ แค่มันหงุดหงิดในใจนิดหน่อยว่ามีอะไรทำไมไม่บอกตรงๆ
ผมไม่เคยมีคุ้นเคยกับผู้ป่วยจิตเวชมาก่อนเลยมาขอความเห็นทุกๆท่านหน่อยว่า ควรรับมือกับผู้ป่วยอย่างไร

เท่าที่ทราบมาเค้าป่วยมาตั้งแต่เด็ก มีปัญหาเป็นระยะๆ คงไม่ได้หายขาดในเร็วๆนี้ ซึ่งทางผมไม่มีปัญหาไม่แค่บอกกันตรงๆ ให้ผมวางแผนงานได้
จะให้แต่งตั้งคนมาช่วยรักษาการหรือช่วยงานตำแหน่งระหว่างเค้ารักษาตัวก็ยังได้ เค้าจะได้พักแบบไม่ต้องมีห่วงหายแล้วค่อยมาทำงานต่อ