สวัสดีค่ะ คือ ณ ตอนนี้มีเรื่องไม่สบายใจเเล้วไม่รู้จะเอาไประบายกับใคร เพราะส่วนตัวเป็นคนคิดมาก คิดวน เคยเอาไปเล่าให้คนรอบข้างฟังเเล้วก็ได้คำตอบเเบบเดิมๆ คำตอบที่เรารู้ดีอยู่เเล้ว เเต่ไม่ใช่คำตอบที่จะทำให้เราสบายใจขึ้น เลยอยากมาเเชร์ประสบการณ์ลงในพันทิป เผื่อมีใครผ่านเข้ามาเห็นเเล้วตรงกับชีวิตตัวเอง เเล้วพอจะเเนะนำอะไรเพิ่มเติมได้บ้างค่ะ
ต้องเกิ่นก่อนนะคะ ว่าเเฟนเราคนปัจจุบันมีนามสมมุติว่า ต. ส่วนเรามีนามสมมุติว่า น. ซึ่งเเฟนคนนี้ไม่ใช่เเฟนคนเเรกหรอกค่ะ เเต่เราก็ผ่านอะไรๆมามาก จนเรียกได้ว่า ทำอะไรๆ ครั้งเเรกด้วยกันเยอะ ซึ่งเรากับเเฟนตอนนี้คบกันมาเกือบจะ 4 ปีเเล้ว เราเจอกันครั้งเเรกที่ชายหาดเเห่งนึง ซึ่งมันเป็นเรื่องบังเอิญที่วันนั้นอยู่ๆเพื่อนของเราก็ชวนไปวิ่งออกกำลังกายที่ชายหาดเเห่งนั้น (ซึ่งปกติเป็นคนชอบวิ่งออกกำลังกายค่ะ เเต่จะวิ่งอยู่เเถวบ้าน ) เเละเพื่อนคนที่ชวนก็ไม่ใช่คนออกกำลังกายมาก่อน เเต่จู่ๆก็ชวนเราไป ซึ่งเราก็ไม่ได้คิดอะไรค่ะ ก็ไปตามคำชวน เเล้ววันนั้น เเฟนเราก็เล่าว่า วันนั้นอยู่ๆเพื่อนก็ชวนไปเล่นน้ำทะเล ซึ่งเเฟนเราปกติอยู่เเต่ร้านเกม ไม่เคยไปไหน เเต่วันนั้นเป็นวันที่เพื่อนกลุ่มของเเฟนเราจะรวมตัวกันไป เขาก็เลยไปค่ะ พอเวลาผ่านมา เรากับเพื่อนวิ่งออกกำลังกายเสร็จ เลยนั่งพักตรงโต้ะหินอ่อน ซึ่งตรงนั้นก็จะเป็นถนนเล็กๆที่เอาไว้ให้คนออกกำลังกายวิ่ง เเล้วเลยลงไปจะเป็นชายทะเล ตอนนั้นเราก็นั่งคุยกับเพื่อนเพลินๆ อยู่ๆ เพื่อนเราก็ทำหน้าท่าทางตกใจ เเล้วชวนให้เราหันไปมองที่กลุ่มผู้ชายกลุ่มนึง ซึ่งพากันเดินมา 4-5 คนเห็นจะได้ เพื่อนเราบอกว่า หนึ่งในนั้นมีคนที่เพื่อนเรากำลังคุยด้วยอยู่ จำไม่ถนัดว่า เป็นอารมณ์โดนหักอก หรือเขิน หรืออะไร เเต่เพื่อนเราก็ขอเราว่าขอวิ่งหลบไปก่อนนะ คือเพื่อนเรามันจะวิ่งตัดลงทะเลไปตามชายหาดอะค่ะ เพื่อไม่ให้พี่เขาเห็น เราก็งง เเล้วก็เลยรีบใส่กระโปรงนักเรียนกลับเหมือนเดิม (ก่อนหน้านี้ถอดกระโปรงนักเรียนวิ่ง เเต่มีกางเกงขาสั้นข้างในค่ะ) แล้วทำเป็นนั่งเล่นโทรศัพท์ พอผู้ชายกลุ่มนี้เดินผ่านเรามา ก็หันมามองหน้าเรา เเล้วก็เริ่มมีเสียงเเซวกันเกิดขึ้น "น้องงงง น่ารักอะ ขอเบอร์หน่อยดิ" แล้วทุกคนในกลุ่มก็เริ่มพูดตามกัน จนเราต้องยิ้มเเบบเเห้งๆ เเล้วเดินหนี กลุ่มนั้นก็ยังคงเดินตามเรามาค่ะ เเล้วก็ลั่นประโยคเดิมๆซ้ำๆ เหมือนหนังโรคจิต "น้องขอเบอร์หน่อย น้องขอเบอร์หน่อย ทำไมหยิ่งจังอะ" จนในที่สุด เราก็หยุดเดินหนี ละหันกลับมา อย่างใจสู้ สุดท้ายมีผู้ชาย 2 คนก้าวออกมา เเล้วยื่นโทรศัพท์ให้ บอกขอไลน์หน่อย แต่เราเลือกที่จะให้ผู้ชายคนนึง ซึ่งเป็นเเฟนปัจจุบันของเราค่ะ เราให้ไลน์แฟนเราเสร็จ ผู้ชายอีกคนกำลังเอื้อมมือยื่นโทรศัพท์ให้เรา เเต่เเฟนเรากลับบอกเพื่อนว่า "เห้ย อย่า" เพื่อนเเฟนเราจึงบอกว่า "เออ ไม่เอาก็ได้ว่ะ" เเล้วสุดท้ายเราก็หันหลังเดินออกมาจากกลุ่มผู้ชายกลุ่มนั้น เเล้วพวกนั้นก็ทำท่าทีหันหลังเดินกลับไปจะไปเล่นทะเลเหมือนกัน เเต่เเฟนเรากลับเดินตามเรา ห่างกันประมาณ 1 เมตร เดินตามมาเรื่อยๆ พร้อมตะโกนถามว่ามาทำอะไร เราก็ตอบว่ามาออกกำลังกาย ละเขาก็ถามว่ามากับใคร เราก็บอกว่ามากับเพื่อน วิ่งไปไหนเเล้วไม่รู้ สุดท้ายถามว่ากลับกันยังไง พี่ไปส่งป่าว เราก็ตอบว่าไม่เป็นไร ขี่มอไซค์มากับเพื่อน เดี๋ยวกลับเอง เราเลยหันหลังกลับไปถามต่อว่าพี่เดินตามหนูทำไมอะ เเฟนเราเขาก็หยุดเดิน เเล้วก็บอกว่าพี่จะกลับหอเเล้ว รถพี่จอดอยู่ตรงนี้เอง เเล้วสุดทางเดิน แฟนเราก็เขาก็ดิ่งไปที่รถมอเตอร์ไซค์ของเขา เเล้วสตาร์ทเครื่อง ก่อนไปเขาก็หันมามองหน้าเรา เเล้วยิ้มให้ ตอนนั้นก็รู้สึกดีค่ะ ที่มีคนมาจีบเรา มีคนมาเเซวเรา เเต่สำหรับเเฟนเรา ตอนเเรกเจอ เราเฉยๆกับเเฟนเรามาก เพราะเราตอนนั้นเเฟนเราหน้าตาจะออกเถื่อนๆ หลุมสิวก็เต็ม 2 ข้างเเก้ม เเล้วหน้าก็โทรมๆ ซึ่งเราเป็นคนเลือกคบ อย่างเเรกเราก็ต้องดูภายนอกก่อนอันดับอื่น ตอนนั้นคือทัศนคติอย่างเเรกเวลาเลือกเเฟนอะค่ะ เพราะเป็นที่หน้าตาโอเคระดับนึง (ไม่ได้หลงตัวเองนะคะ พูดถึงความเป็นจริง5555) จนเรากลับบ้านไป มืดๆ สักหัวค่ำ เขาก็ทักมา คุยอะไรเรื่อยเปื่อยอะค่ะ เเต่เราก็ไม่ได้คิดอะไร ยอมรับว่าไม่ได้รู้สึกชอบ เเต่เเค่คุยเเก้เหงาค่ะ เพราะส่วนตัวช่วงเวลานั้นเป็นคนเจ้าชู้มาก เหมือนสวยเลือกได้อะค่ะ คุยเเชทหลายคน ชอบให้ความหวังคนอื่น ดองเเชทผู้ชายเยอะ เลยคุยกับเเฟนเราเหมือนกับผู้ชายทุกคนที่คุยด้วย เพราะก่อนหน้านี้พึ่งเลิกกับเเฟนเก่าไปได้ 3 เดือน เลยคิดว่าจะรอเรียนจบ ปวช.ค่ะ แล้วถึงจะยอมมี (ลืมบอกว่าตอนนั้นเราเรียน ปวชปี 2. ส่วนเเฟนเราเรียน ปวสปี 1.ค่ะ เป็นรุ่นพี่เรา) เเฟนเราเขาก็ดีค่ะ เป็นคนขี้ตื้อมาก เป็นคนตามใจคนอื่น ยอมทุกอย่าง ง้อเก่งมาก เพราะส่วนตัวเราเป็นคนขี้งอลมาก เอาเเต่ใจ เจ้าอารมณ์ ไม่ค่อยเเคร์ใคร เราก็ไล่เเฟนเราทุกครั้งที่เขาเริ่มจะจิงด้วยกับเรา เริ่มบอกว่าชอบเรา ทำอะไรดีๆให้เรารู้สึกดี พอคุยกันมาเป็นเวลา 1 เดือนกว่า เราก็เเพ้ผู้ชายคนนี้ค่ะ เเพ้ความสุภาพ เเพ้ความอดทน เเพ้ความให้เกียรติผู้หญิง ตอนเราตัดใจตกลงคบเป็นเเฟน ขนาดตอนจะขอเป็นเเฟนเเฟนเราเขายังบอกว่าให้เราพาไปบ้าน จะไปขอเเม่เราเป็นเเฟนกับเรา(เราไม่ได้อยู่กับเเม่เเท้ๆนะคะ อยู่กับปู้เเละยาย เเต่เรียนกเเทนยายว่าเเม่ เรียกเเทนปู่ว่าพ่อ) เเล้วสุดท้ายเเฟนเราก็ขอกันคบหาเรากับเเม่จิงๆค่ะ ซึ่งมันให้เกียรติเราสุดๆ เเม่เราก็บอกกับเรานะคะว่า "จะคบกับใครไม่ว่า ขออย่าให้การเรียนเสีย" ต้องยอมรับค่ะ ว่ากลัวมาก เหมือนเราพยายามเล่นกับไฟ เสี่ยง เเต่อยากลองดูค่ะ เพราะตลอดระยะเวลา 1 เดือนกว่า ไม่มีสักวันที่พี่เขาจะทำตัวเเย่เลย จะไปไหนจะทำอะไร บอกเราตลอด ทั้งๆที่ยังไม่ใช่เเฟน ใส่ใจดูเเล พาไปดูหนัง เลี้ยงหนัง เลี้ยงข้าว ไม่เคยให้เราต้องออกเอง พอเราโกรธก็จะรู้สึกเเย่ ไม่ยอมให้เราโกรธ เเคร์เรามากค่ะ ที่เเฟนเราเขาเป็นเเบบนี้ได้ เหตุผลข้อเเรกเลยนะคะ เเฟนเราเขาไม่เคยมีเเฟนค่ะ ตั้งเเต่เข้าปวช. จนเรียน ปวส. ก็พึ่งจะมีเราเป็นเเฟนคบกันจิงๆจังๆเป็นคนเเรก เเล้วก็ด้วยพื้นฐานนิสัยเขาเป็นคนใจเย็น อยู่ในครอบครัวที่เลี้ยงใกล้เคียงกับผู้ดีด้วยค่ะ เลยเป็นเหตุผลที่เขาจะเป็นผู้ชายที่เเสนดี ที่เราไม่เคยพบเจอจากเเฟนเราคนไหนมาก่อน(ขอโทษที่เราเล่าเรื่องที่เจอกับเเฟนยาวนะคะ พอดีอยากให้รู้ว่าเราเป็นคนยังไงก่อนตัดสินใจเลือกเเฟนคนนี้ อยากให้รู้ว่าเเฟนเราเป็นคนยังไง ถึงได้เลือกคนนี้)
จนระยะเวลาผ่านมาเรื่อยๆ เราก็มีทะเลาะกันหนักบ้าง และด้วยความที่เขาเป็นคนที่เย็นก็เย็นมาก ร้อนก็ร้อนมาก เวลาเรายั่วโมโห ด่าอะไรเเรงๆ พูดอะไรเเย่ๆ เเฟนเราเขาก็จะชอบทำลายข้าวของ บางทีก็ต่อยกำเเพง ละพอเราบอกเลิก เขาก็จะขอร้องเราไม่ให้เราไป ทำทุกอย่าง บางครั้งถ้าเราบอกเลิกตอนอยู่บ้าน เเฟนเราก็จะขี่มอเตอร์ไซค์มาหาที่บ้าน มายืนรอหน้าบ้านทุกครั้ง(เราอยู่บ้านตัวเอง เเฟนอยู่หอค่ะ) จนนานๆเข้าสัก 3 เดือนได้หลังจากที่คบกันมา เเฟนเราก็เเนะนำเราให้พ่อเเม่รู้จัก พ่อเเม่เขาก็ดูเหมือนจะไม่อะไรนะคะ ตอนเเรก เเต่เขาก็จับตาดูเราตลอด ว่าจะเป็นยังไงกับลูกชายเขา เพราะพ่อเเม่เเฟนเราเขาเป็นพวกรักลูกมาก หวงลูก จนบางเวลาที่พ่อเเม่เขามาหาลูกชายเขาที่หอพัก เเล้วจะพาไปหานั่งกินอะไรที่ชายทะเล หรือจะพาไปเที่ยวที่ไหนเเถวๆนั้น ต้องยอมรับค่ะ ว่าเกร็งมาก เพราะไม่เคยต้องสัมผัสกับพ่อเเม่เเฟน เลยทำตัวไม่ถูก เวลาอยู่บ้านเป็นคนเก็บกดด้วยค่ะ มีอะไรไม่ค่อยได้คุยกับพ่อเเม่ เป็นคนเก็บตัว เพื่อนน้อย ไม่ค่อยสุงสิงใคร มีปัญหากับที่บ้านบ่อย เลยเป็นข้ออธิบายอย่างนึง ว่าทำไมเราถึงชอบทำร้ายความรู้สึกเเฟน งี่เง่า เอาเเต่ใจ ชอบประชดบอกเลิก เหมือนเวลาอยู่บ้านเราต้องโดนว่า โดนจับผิด โดนทุกอย่าง เลยหาที่ระบายอารมณ์ เเต่ก็คือมาลงกับเเฟนตัวเอง ยอมรับว่าตอนนั้นหน้ามืดตามัวไปมาก เลยทำอะไรให้เเฟนเราเขารู้สึกเสียใจมากหลายๆครั้ง พอมาอยู่ต่อหน้าพ่อเเม่เขาเราก็จะกลัว จะเกร็ง ทำตัวไม่ถูก กลัวพ่อเเม่เเฟนเขาไม่ปลื้มเรา เพราะไม่รู้วิธีปฏิบัติตัว บางครั้ง ถ้าเขาไม่ถามก็ไม่พูดเลย หลายครั้งทะเลาะจนจะเลิกกับเเฟนเรื่องพ่อเเม่เขาด้วยค่ะ เเบบประมาณว่า "หนูไม่อยากทนอึดอัดเเบบนี้เลยอะ เวลาอยู่กับพ่อเเม่ตัวเองเเล้วเกร็งอะ เเล้วอีกอย่างเค้ากลัวบ้านตัวเองรับบ้านเค้าไม่ได้ ตัวเองเกิดมาในครอบครัวที่ดี พ่อเเม่มีเงินให้พร้อม พ่อเเม่อยู่พร้อมหน้าพร้อมตา เเต่เค้าบ้านยากจน พ่อเเม่ก็เเยกทางกัน เค้าไม่อยากมาทนรับอะไรเเบบนี้" ซึ่งคำพูดพวกนั้นมันก็ต้องเสียดสีผู้ฟังอยู่เเล้วค่ะ เหมือนเเบบว่าเขาเเคร์เรามาก เหมือนให้ใจ เเละจิงจังกับเราไปเเล้ว เเต่นั่นก็พ่อเเม่ของเขาเลยนะ คือเราตอนนั้นก็ไม่ได้คิดว่าจะต้องให้เขาเลือกนะคะว่าจะเอาไง เเต่เราไม่ชอบคบคนเกินตัวเอง เพราะรู้ว่าเป็นคนความอดทนน้อย กลัวเราไปรักเขามากๆ เเล้วจะดึงตัวเองออกไม่ได้อีกเเล้ว เเต่พี่เขาก็ไม่ยอมค่ะ จนเรายอมใจอ่อนอีก ยอมอดทน ปรับที่ตัวเราเองบ้าง เเต่ก็มีเรื่องมาเรื่อยๆเเหละค่ะ ส่วนมากก็เรื่องพ่อเเม่เขาทั้งนั้น พ่อเม่เขาก็จะชอบวิจารณ์เรา เเล้วก็จะไปบอกกับเเฟนเราอีกที บางครั้งก็เรื่องเราไม่ค่อยพูดจา ไม่ยิ้มเเย้มเเจ่มใส ไม่เข้าหา เรื่องการพูดการจา(ประมาณต้องพูดค่ะ ตลอด ต้องพูดเพราะ ห้ามมีคำหยาบ เเต่เราเราเกิดมาในครอบครัวธรรมดา มันเลยต้องมีบ้าง) จนมีวันนึงที่เราทะเลาะกันรุนเเรง เราเลยบอกเลิกพี่เขาจิงๆจังๆ แบบตัดขาด เเฟนเราก็โทรไปหาพ่อเเม่ เล่าว่าเราขอบอกเลิก เเฟนเราก็ร้องไห้กับพ่อเเม่ จนเข้าทางเเล้วเเม่เขาก็ทักมาทางไลน์ บอกประมาณว่าเเฟนเราเขาก็รักเรามากนะ เเต่ถ้ามาทำเเบบนี้ เเบบเป็นคนไร้เหตุผล ก็อย่าคบกับลูกเลย คือตอนนั้นมันเจ็บเเป๊บบบเลยค่ะ!! คือเราก็ทำไปเพราะประชดเเหละค่ะ อารมณ์ชั่ววูบ เเต่ไม่ได้คิดว่าเเฟนเราเขาจะเจ็บปวดขนาดไหน จนต้องโทรไปร้องไห้กับพ่อเเม่ จนเเม่เขาต้องทักมาว่าเรา สุดท้ายเราไปคุยกับเเฟน เเฟนเราก็ขอโทด ขอให้เรากลับมา เเต่คือว่าทางด้านเเม่เขาก็ค่อนข้างไม่โอเคกับเราไปเเล้ว ก็เลยบังคับให้เราเลิกกันค่ะ เเบบไม่ยอมรับเราเเล้ว เเต่เเฟนเราเขาก็ยืนยันว่าจะคบกับเรา เพราะเราย้อนไปแก้ไขอดีตไม่ได้ เราก็รักเเฟนค่ะ เลยจะสู้ต่อ สุดท้ายเเม่เขาก็บล้อคเฟสเรามาจนถึงทุกวันนี้ค่ะ เวลาไปเที่ยวต่างจังหวัด เวลาเเฟนเราเขาชวนเราไปด้วย เเม่เขาก็เคยถามว่าจะชวนเราไปทำไม เสียใจมากนะคะ เเต่ก็รู้เเหละว่าทุกอย่างเป็นเพราะเราเอง เเต่พอเวลาผ่านมาเรื่อยๆ ความลับนี้เราไม่เคยเปิดเผยที่ไหนนะคะ จะมาลงไว้ที่นี่ที่เดียวเท่านั้น!! คือตอนที่เรียน เเฟนเราเขาติดเรามากค่ะ เราติดกันมากจนเขากับเราชอบโดดเรียนมาอยู่ด้วยกัน หลายคาบ หลายวิชา คือใช้โควตาการขาดเรียนจนครบ เเละพี่เขาก็จะไม่ค่อยได้กลับบ้าน จากปกติกลับทุกเสาร์อาทิตย์ บางอาทิตย์ห็ติดงาน ทำกิจกรรมที่วิทลัยจิงๆ เเต่ส่วนมากจะมาอยู่กับเราอะเเหละค่ะ เพราะเวลาที่เราจะใช้ร่วมกันมีน้อยค่ะ เพราะเเม่เราเป็นคนเข้มงวด กลับบ้านห้ามเกิน 6 โมงเย็น ต่อให้เรียนเลิก 1 ทุ่มก็ต้องกลับตรงเป้ะ เลยชอบเอาเวลาเรียนช่วงเช้า กลางวัน มานอนกอดกัน ไปกินข้าว ดูหนัง เเต่เเม่เเฟนเราเขาก็ชอบโทษเราทุกอย่างอะค่ะ ว่ามันเป็นเพราะเรา ที่ลูกชายเขาไม่ค่อยกลับบ้าน ซึ่งเขาก็ไม่ได้รู้ความจิง เเละเราเลือกที่จะปกปิดด้วยซ้ำ เเต่ขนาดเขาไม่รู้อะไรเลย เขายังคิดเเบบนี้ได้ ก็แปลว่าเม่เขาไม่ชอบเราอยู่เเล้ว ซึ่งบางครั้งมันก็ไม่ใช่เเบบที่เขาคิดเลยด้วยซ้ำ เเละหนักสุด ก็เคยห้ามให้เราติดต่อกันกับเเฟนเรา เวลาเเฟนเรากลับบ้านก็อย่าให้เห็นว่าโทรคุยกับเรา เเทบไม่ได้ส่งเเชทหากันเลยค่ะ เพราะพ่อเเม่เขาจะหาอะไรให้เเฟนเราทำ เพื่อที่จะได้ไม่ต้องคุยกับเราบ่อย จนเวลาผ่านไป เราก็เริ่มโตขึ้น ทะเลาะกันน้อยลง ให้เเฟนเราใส่ใจเรื่องการเรียนมากขึ้น จนถึงวันเรียนจบ เราจบ ปวช. แฟนเราจบ ปวส. เเต่เราก็ยังไม่ลงตัวกับพ่อเเม่เขาค่ะ เเต่ก็เบากว่าตอนคบเเรกๆ ที่คือไม่ชอบหน้าเราเลย มองหน้ากันไม่ติด วันนั้น เรากับเเฟนก็อยู่ด้วยกันค่ะ รอเวลาที่พ่อเเม่เขามา เพื่อจะเอาดอกกุหลาบ เเละของต่างๆนาๆมาให้ลูกชายเขากับน้องชายเเฟนเรา (เเฟนเรามีน้องชาย 1 คนค่ะ)
#เดี๋ยวต่อด้านล่างนะคะ
มีใครเคยคิดว่าพ่อเเม่เเฟนลำเอียงบ้างมั้ยคะ ?
ต้องเกิ่นก่อนนะคะ ว่าเเฟนเราคนปัจจุบันมีนามสมมุติว่า ต. ส่วนเรามีนามสมมุติว่า น. ซึ่งเเฟนคนนี้ไม่ใช่เเฟนคนเเรกหรอกค่ะ เเต่เราก็ผ่านอะไรๆมามาก จนเรียกได้ว่า ทำอะไรๆ ครั้งเเรกด้วยกันเยอะ ซึ่งเรากับเเฟนตอนนี้คบกันมาเกือบจะ 4 ปีเเล้ว เราเจอกันครั้งเเรกที่ชายหาดเเห่งนึง ซึ่งมันเป็นเรื่องบังเอิญที่วันนั้นอยู่ๆเพื่อนของเราก็ชวนไปวิ่งออกกำลังกายที่ชายหาดเเห่งนั้น (ซึ่งปกติเป็นคนชอบวิ่งออกกำลังกายค่ะ เเต่จะวิ่งอยู่เเถวบ้าน ) เเละเพื่อนคนที่ชวนก็ไม่ใช่คนออกกำลังกายมาก่อน เเต่จู่ๆก็ชวนเราไป ซึ่งเราก็ไม่ได้คิดอะไรค่ะ ก็ไปตามคำชวน เเล้ววันนั้น เเฟนเราก็เล่าว่า วันนั้นอยู่ๆเพื่อนก็ชวนไปเล่นน้ำทะเล ซึ่งเเฟนเราปกติอยู่เเต่ร้านเกม ไม่เคยไปไหน เเต่วันนั้นเป็นวันที่เพื่อนกลุ่มของเเฟนเราจะรวมตัวกันไป เขาก็เลยไปค่ะ พอเวลาผ่านมา เรากับเพื่อนวิ่งออกกำลังกายเสร็จ เลยนั่งพักตรงโต้ะหินอ่อน ซึ่งตรงนั้นก็จะเป็นถนนเล็กๆที่เอาไว้ให้คนออกกำลังกายวิ่ง เเล้วเลยลงไปจะเป็นชายทะเล ตอนนั้นเราก็นั่งคุยกับเพื่อนเพลินๆ อยู่ๆ เพื่อนเราก็ทำหน้าท่าทางตกใจ เเล้วชวนให้เราหันไปมองที่กลุ่มผู้ชายกลุ่มนึง ซึ่งพากันเดินมา 4-5 คนเห็นจะได้ เพื่อนเราบอกว่า หนึ่งในนั้นมีคนที่เพื่อนเรากำลังคุยด้วยอยู่ จำไม่ถนัดว่า เป็นอารมณ์โดนหักอก หรือเขิน หรืออะไร เเต่เพื่อนเราก็ขอเราว่าขอวิ่งหลบไปก่อนนะ คือเพื่อนเรามันจะวิ่งตัดลงทะเลไปตามชายหาดอะค่ะ เพื่อไม่ให้พี่เขาเห็น เราก็งง เเล้วก็เลยรีบใส่กระโปรงนักเรียนกลับเหมือนเดิม (ก่อนหน้านี้ถอดกระโปรงนักเรียนวิ่ง เเต่มีกางเกงขาสั้นข้างในค่ะ) แล้วทำเป็นนั่งเล่นโทรศัพท์ พอผู้ชายกลุ่มนี้เดินผ่านเรามา ก็หันมามองหน้าเรา เเล้วก็เริ่มมีเสียงเเซวกันเกิดขึ้น "น้องงงง น่ารักอะ ขอเบอร์หน่อยดิ" แล้วทุกคนในกลุ่มก็เริ่มพูดตามกัน จนเราต้องยิ้มเเบบเเห้งๆ เเล้วเดินหนี กลุ่มนั้นก็ยังคงเดินตามเรามาค่ะ เเล้วก็ลั่นประโยคเดิมๆซ้ำๆ เหมือนหนังโรคจิต "น้องขอเบอร์หน่อย น้องขอเบอร์หน่อย ทำไมหยิ่งจังอะ" จนในที่สุด เราก็หยุดเดินหนี ละหันกลับมา อย่างใจสู้ สุดท้ายมีผู้ชาย 2 คนก้าวออกมา เเล้วยื่นโทรศัพท์ให้ บอกขอไลน์หน่อย แต่เราเลือกที่จะให้ผู้ชายคนนึง ซึ่งเป็นเเฟนปัจจุบันของเราค่ะ เราให้ไลน์แฟนเราเสร็จ ผู้ชายอีกคนกำลังเอื้อมมือยื่นโทรศัพท์ให้เรา เเต่เเฟนเรากลับบอกเพื่อนว่า "เห้ย อย่า" เพื่อนเเฟนเราจึงบอกว่า "เออ ไม่เอาก็ได้ว่ะ" เเล้วสุดท้ายเราก็หันหลังเดินออกมาจากกลุ่มผู้ชายกลุ่มนั้น เเล้วพวกนั้นก็ทำท่าทีหันหลังเดินกลับไปจะไปเล่นทะเลเหมือนกัน เเต่เเฟนเรากลับเดินตามเรา ห่างกันประมาณ 1 เมตร เดินตามมาเรื่อยๆ พร้อมตะโกนถามว่ามาทำอะไร เราก็ตอบว่ามาออกกำลังกาย ละเขาก็ถามว่ามากับใคร เราก็บอกว่ามากับเพื่อน วิ่งไปไหนเเล้วไม่รู้ สุดท้ายถามว่ากลับกันยังไง พี่ไปส่งป่าว เราก็ตอบว่าไม่เป็นไร ขี่มอไซค์มากับเพื่อน เดี๋ยวกลับเอง เราเลยหันหลังกลับไปถามต่อว่าพี่เดินตามหนูทำไมอะ เเฟนเราเขาก็หยุดเดิน เเล้วก็บอกว่าพี่จะกลับหอเเล้ว รถพี่จอดอยู่ตรงนี้เอง เเล้วสุดทางเดิน แฟนเราก็เขาก็ดิ่งไปที่รถมอเตอร์ไซค์ของเขา เเล้วสตาร์ทเครื่อง ก่อนไปเขาก็หันมามองหน้าเรา เเล้วยิ้มให้ ตอนนั้นก็รู้สึกดีค่ะ ที่มีคนมาจีบเรา มีคนมาเเซวเรา เเต่สำหรับเเฟนเรา ตอนเเรกเจอ เราเฉยๆกับเเฟนเรามาก เพราะเราตอนนั้นเเฟนเราหน้าตาจะออกเถื่อนๆ หลุมสิวก็เต็ม 2 ข้างเเก้ม เเล้วหน้าก็โทรมๆ ซึ่งเราเป็นคนเลือกคบ อย่างเเรกเราก็ต้องดูภายนอกก่อนอันดับอื่น ตอนนั้นคือทัศนคติอย่างเเรกเวลาเลือกเเฟนอะค่ะ เพราะเป็นที่หน้าตาโอเคระดับนึง (ไม่ได้หลงตัวเองนะคะ พูดถึงความเป็นจริง5555) จนเรากลับบ้านไป มืดๆ สักหัวค่ำ เขาก็ทักมา คุยอะไรเรื่อยเปื่อยอะค่ะ เเต่เราก็ไม่ได้คิดอะไร ยอมรับว่าไม่ได้รู้สึกชอบ เเต่เเค่คุยเเก้เหงาค่ะ เพราะส่วนตัวช่วงเวลานั้นเป็นคนเจ้าชู้มาก เหมือนสวยเลือกได้อะค่ะ คุยเเชทหลายคน ชอบให้ความหวังคนอื่น ดองเเชทผู้ชายเยอะ เลยคุยกับเเฟนเราเหมือนกับผู้ชายทุกคนที่คุยด้วย เพราะก่อนหน้านี้พึ่งเลิกกับเเฟนเก่าไปได้ 3 เดือน เลยคิดว่าจะรอเรียนจบ ปวช.ค่ะ แล้วถึงจะยอมมี (ลืมบอกว่าตอนนั้นเราเรียน ปวชปี 2. ส่วนเเฟนเราเรียน ปวสปี 1.ค่ะ เป็นรุ่นพี่เรา) เเฟนเราเขาก็ดีค่ะ เป็นคนขี้ตื้อมาก เป็นคนตามใจคนอื่น ยอมทุกอย่าง ง้อเก่งมาก เพราะส่วนตัวเราเป็นคนขี้งอลมาก เอาเเต่ใจ เจ้าอารมณ์ ไม่ค่อยเเคร์ใคร เราก็ไล่เเฟนเราทุกครั้งที่เขาเริ่มจะจิงด้วยกับเรา เริ่มบอกว่าชอบเรา ทำอะไรดีๆให้เรารู้สึกดี พอคุยกันมาเป็นเวลา 1 เดือนกว่า เราก็เเพ้ผู้ชายคนนี้ค่ะ เเพ้ความสุภาพ เเพ้ความอดทน เเพ้ความให้เกียรติผู้หญิง ตอนเราตัดใจตกลงคบเป็นเเฟน ขนาดตอนจะขอเป็นเเฟนเเฟนเราเขายังบอกว่าให้เราพาไปบ้าน จะไปขอเเม่เราเป็นเเฟนกับเรา(เราไม่ได้อยู่กับเเม่เเท้ๆนะคะ อยู่กับปู้เเละยาย เเต่เรียนกเเทนยายว่าเเม่ เรียกเเทนปู่ว่าพ่อ) เเล้วสุดท้ายเเฟนเราก็ขอกันคบหาเรากับเเม่จิงๆค่ะ ซึ่งมันให้เกียรติเราสุดๆ เเม่เราก็บอกกับเรานะคะว่า "จะคบกับใครไม่ว่า ขออย่าให้การเรียนเสีย" ต้องยอมรับค่ะ ว่ากลัวมาก เหมือนเราพยายามเล่นกับไฟ เสี่ยง เเต่อยากลองดูค่ะ เพราะตลอดระยะเวลา 1 เดือนกว่า ไม่มีสักวันที่พี่เขาจะทำตัวเเย่เลย จะไปไหนจะทำอะไร บอกเราตลอด ทั้งๆที่ยังไม่ใช่เเฟน ใส่ใจดูเเล พาไปดูหนัง เลี้ยงหนัง เลี้ยงข้าว ไม่เคยให้เราต้องออกเอง พอเราโกรธก็จะรู้สึกเเย่ ไม่ยอมให้เราโกรธ เเคร์เรามากค่ะ ที่เเฟนเราเขาเป็นเเบบนี้ได้ เหตุผลข้อเเรกเลยนะคะ เเฟนเราเขาไม่เคยมีเเฟนค่ะ ตั้งเเต่เข้าปวช. จนเรียน ปวส. ก็พึ่งจะมีเราเป็นเเฟนคบกันจิงๆจังๆเป็นคนเเรก เเล้วก็ด้วยพื้นฐานนิสัยเขาเป็นคนใจเย็น อยู่ในครอบครัวที่เลี้ยงใกล้เคียงกับผู้ดีด้วยค่ะ เลยเป็นเหตุผลที่เขาจะเป็นผู้ชายที่เเสนดี ที่เราไม่เคยพบเจอจากเเฟนเราคนไหนมาก่อน(ขอโทษที่เราเล่าเรื่องที่เจอกับเเฟนยาวนะคะ พอดีอยากให้รู้ว่าเราเป็นคนยังไงก่อนตัดสินใจเลือกเเฟนคนนี้ อยากให้รู้ว่าเเฟนเราเป็นคนยังไง ถึงได้เลือกคนนี้)
จนระยะเวลาผ่านมาเรื่อยๆ เราก็มีทะเลาะกันหนักบ้าง และด้วยความที่เขาเป็นคนที่เย็นก็เย็นมาก ร้อนก็ร้อนมาก เวลาเรายั่วโมโห ด่าอะไรเเรงๆ พูดอะไรเเย่ๆ เเฟนเราเขาก็จะชอบทำลายข้าวของ บางทีก็ต่อยกำเเพง ละพอเราบอกเลิก เขาก็จะขอร้องเราไม่ให้เราไป ทำทุกอย่าง บางครั้งถ้าเราบอกเลิกตอนอยู่บ้าน เเฟนเราก็จะขี่มอเตอร์ไซค์มาหาที่บ้าน มายืนรอหน้าบ้านทุกครั้ง(เราอยู่บ้านตัวเอง เเฟนอยู่หอค่ะ) จนนานๆเข้าสัก 3 เดือนได้หลังจากที่คบกันมา เเฟนเราก็เเนะนำเราให้พ่อเเม่รู้จัก พ่อเเม่เขาก็ดูเหมือนจะไม่อะไรนะคะ ตอนเเรก เเต่เขาก็จับตาดูเราตลอด ว่าจะเป็นยังไงกับลูกชายเขา เพราะพ่อเเม่เเฟนเราเขาเป็นพวกรักลูกมาก หวงลูก จนบางเวลาที่พ่อเเม่เขามาหาลูกชายเขาที่หอพัก เเล้วจะพาไปหานั่งกินอะไรที่ชายทะเล หรือจะพาไปเที่ยวที่ไหนเเถวๆนั้น ต้องยอมรับค่ะ ว่าเกร็งมาก เพราะไม่เคยต้องสัมผัสกับพ่อเเม่เเฟน เลยทำตัวไม่ถูก เวลาอยู่บ้านเป็นคนเก็บกดด้วยค่ะ มีอะไรไม่ค่อยได้คุยกับพ่อเเม่ เป็นคนเก็บตัว เพื่อนน้อย ไม่ค่อยสุงสิงใคร มีปัญหากับที่บ้านบ่อย เลยเป็นข้ออธิบายอย่างนึง ว่าทำไมเราถึงชอบทำร้ายความรู้สึกเเฟน งี่เง่า เอาเเต่ใจ ชอบประชดบอกเลิก เหมือนเวลาอยู่บ้านเราต้องโดนว่า โดนจับผิด โดนทุกอย่าง เลยหาที่ระบายอารมณ์ เเต่ก็คือมาลงกับเเฟนตัวเอง ยอมรับว่าตอนนั้นหน้ามืดตามัวไปมาก เลยทำอะไรให้เเฟนเราเขารู้สึกเสียใจมากหลายๆครั้ง พอมาอยู่ต่อหน้าพ่อเเม่เขาเราก็จะกลัว จะเกร็ง ทำตัวไม่ถูก กลัวพ่อเเม่เเฟนเขาไม่ปลื้มเรา เพราะไม่รู้วิธีปฏิบัติตัว บางครั้ง ถ้าเขาไม่ถามก็ไม่พูดเลย หลายครั้งทะเลาะจนจะเลิกกับเเฟนเรื่องพ่อเเม่เขาด้วยค่ะ เเบบประมาณว่า "หนูไม่อยากทนอึดอัดเเบบนี้เลยอะ เวลาอยู่กับพ่อเเม่ตัวเองเเล้วเกร็งอะ เเล้วอีกอย่างเค้ากลัวบ้านตัวเองรับบ้านเค้าไม่ได้ ตัวเองเกิดมาในครอบครัวที่ดี พ่อเเม่มีเงินให้พร้อม พ่อเเม่อยู่พร้อมหน้าพร้อมตา เเต่เค้าบ้านยากจน พ่อเเม่ก็เเยกทางกัน เค้าไม่อยากมาทนรับอะไรเเบบนี้" ซึ่งคำพูดพวกนั้นมันก็ต้องเสียดสีผู้ฟังอยู่เเล้วค่ะ เหมือนเเบบว่าเขาเเคร์เรามาก เหมือนให้ใจ เเละจิงจังกับเราไปเเล้ว เเต่นั่นก็พ่อเเม่ของเขาเลยนะ คือเราตอนนั้นก็ไม่ได้คิดว่าจะต้องให้เขาเลือกนะคะว่าจะเอาไง เเต่เราไม่ชอบคบคนเกินตัวเอง เพราะรู้ว่าเป็นคนความอดทนน้อย กลัวเราไปรักเขามากๆ เเล้วจะดึงตัวเองออกไม่ได้อีกเเล้ว เเต่พี่เขาก็ไม่ยอมค่ะ จนเรายอมใจอ่อนอีก ยอมอดทน ปรับที่ตัวเราเองบ้าง เเต่ก็มีเรื่องมาเรื่อยๆเเหละค่ะ ส่วนมากก็เรื่องพ่อเเม่เขาทั้งนั้น พ่อเม่เขาก็จะชอบวิจารณ์เรา เเล้วก็จะไปบอกกับเเฟนเราอีกที บางครั้งก็เรื่องเราไม่ค่อยพูดจา ไม่ยิ้มเเย้มเเจ่มใส ไม่เข้าหา เรื่องการพูดการจา(ประมาณต้องพูดค่ะ ตลอด ต้องพูดเพราะ ห้ามมีคำหยาบ เเต่เราเราเกิดมาในครอบครัวธรรมดา มันเลยต้องมีบ้าง) จนมีวันนึงที่เราทะเลาะกันรุนเเรง เราเลยบอกเลิกพี่เขาจิงๆจังๆ แบบตัดขาด เเฟนเราก็โทรไปหาพ่อเเม่ เล่าว่าเราขอบอกเลิก เเฟนเราก็ร้องไห้กับพ่อเเม่ จนเข้าทางเเล้วเเม่เขาก็ทักมาทางไลน์ บอกประมาณว่าเเฟนเราเขาก็รักเรามากนะ เเต่ถ้ามาทำเเบบนี้ เเบบเป็นคนไร้เหตุผล ก็อย่าคบกับลูกเลย คือตอนนั้นมันเจ็บเเป๊บบบเลยค่ะ!! คือเราก็ทำไปเพราะประชดเเหละค่ะ อารมณ์ชั่ววูบ เเต่ไม่ได้คิดว่าเเฟนเราเขาจะเจ็บปวดขนาดไหน จนต้องโทรไปร้องไห้กับพ่อเเม่ จนเเม่เขาต้องทักมาว่าเรา สุดท้ายเราไปคุยกับเเฟน เเฟนเราก็ขอโทด ขอให้เรากลับมา เเต่คือว่าทางด้านเเม่เขาก็ค่อนข้างไม่โอเคกับเราไปเเล้ว ก็เลยบังคับให้เราเลิกกันค่ะ เเบบไม่ยอมรับเราเเล้ว เเต่เเฟนเราเขาก็ยืนยันว่าจะคบกับเรา เพราะเราย้อนไปแก้ไขอดีตไม่ได้ เราก็รักเเฟนค่ะ เลยจะสู้ต่อ สุดท้ายเเม่เขาก็บล้อคเฟสเรามาจนถึงทุกวันนี้ค่ะ เวลาไปเที่ยวต่างจังหวัด เวลาเเฟนเราเขาชวนเราไปด้วย เเม่เขาก็เคยถามว่าจะชวนเราไปทำไม เสียใจมากนะคะ เเต่ก็รู้เเหละว่าทุกอย่างเป็นเพราะเราเอง เเต่พอเวลาผ่านมาเรื่อยๆ ความลับนี้เราไม่เคยเปิดเผยที่ไหนนะคะ จะมาลงไว้ที่นี่ที่เดียวเท่านั้น!! คือตอนที่เรียน เเฟนเราเขาติดเรามากค่ะ เราติดกันมากจนเขากับเราชอบโดดเรียนมาอยู่ด้วยกัน หลายคาบ หลายวิชา คือใช้โควตาการขาดเรียนจนครบ เเละพี่เขาก็จะไม่ค่อยได้กลับบ้าน จากปกติกลับทุกเสาร์อาทิตย์ บางอาทิตย์ห็ติดงาน ทำกิจกรรมที่วิทลัยจิงๆ เเต่ส่วนมากจะมาอยู่กับเราอะเเหละค่ะ เพราะเวลาที่เราจะใช้ร่วมกันมีน้อยค่ะ เพราะเเม่เราเป็นคนเข้มงวด กลับบ้านห้ามเกิน 6 โมงเย็น ต่อให้เรียนเลิก 1 ทุ่มก็ต้องกลับตรงเป้ะ เลยชอบเอาเวลาเรียนช่วงเช้า กลางวัน มานอนกอดกัน ไปกินข้าว ดูหนัง เเต่เเม่เเฟนเราเขาก็ชอบโทษเราทุกอย่างอะค่ะ ว่ามันเป็นเพราะเรา ที่ลูกชายเขาไม่ค่อยกลับบ้าน ซึ่งเขาก็ไม่ได้รู้ความจิง เเละเราเลือกที่จะปกปิดด้วยซ้ำ เเต่ขนาดเขาไม่รู้อะไรเลย เขายังคิดเเบบนี้ได้ ก็แปลว่าเม่เขาไม่ชอบเราอยู่เเล้ว ซึ่งบางครั้งมันก็ไม่ใช่เเบบที่เขาคิดเลยด้วยซ้ำ เเละหนักสุด ก็เคยห้ามให้เราติดต่อกันกับเเฟนเรา เวลาเเฟนเรากลับบ้านก็อย่าให้เห็นว่าโทรคุยกับเรา เเทบไม่ได้ส่งเเชทหากันเลยค่ะ เพราะพ่อเเม่เขาจะหาอะไรให้เเฟนเราทำ เพื่อที่จะได้ไม่ต้องคุยกับเราบ่อย จนเวลาผ่านไป เราก็เริ่มโตขึ้น ทะเลาะกันน้อยลง ให้เเฟนเราใส่ใจเรื่องการเรียนมากขึ้น จนถึงวันเรียนจบ เราจบ ปวช. แฟนเราจบ ปวส. เเต่เราก็ยังไม่ลงตัวกับพ่อเเม่เขาค่ะ เเต่ก็เบากว่าตอนคบเเรกๆ ที่คือไม่ชอบหน้าเราเลย มองหน้ากันไม่ติด วันนั้น เรากับเเฟนก็อยู่ด้วยกันค่ะ รอเวลาที่พ่อเเม่เขามา เพื่อจะเอาดอกกุหลาบ เเละของต่างๆนาๆมาให้ลูกชายเขากับน้องชายเเฟนเรา (เเฟนเรามีน้องชาย 1 คนค่ะ)
#เดี๋ยวต่อด้านล่างนะคะ