*เราเองก็รีบพิมพ์รีบเล่า ถ้าไม่เข้าใจตรงไหนหรือเราเล่าผิดพลาด เล่าข้ามอะไรไป (เพราะตอนนี้ก็เตรียมสอบค่ะ เบลอๆแต่ก็อยากแก้ปัญหานี้ด้วยเราไม่มีกะจิตกะใจอ่านหนังสือเลยค่ะ) ถามได้นะคะเรายินดีตอบทุกคอมเม้น*
คบกับแฟนมาระยะเวลานึงค่ะเป็นเวลาไม่นานมากเท่าไหร่ เค้าเป็นผู้ใหญ่กว่า กว่าเยอะด้วยค่ะ สำหรับตัวเราเองเราว่าความรักครั้งนี้ของเรามันก็ค่อนข้างดีมากนะคะถ้าไม่นับเรื่องที่ต้องมาทะเลาะกันเพราะเรื่องไร้สาระ
ข้อดีของเค้าที่เราคิดเอาไว้ก็คือ โดยพื้นฐานเค้าเป็นคนใจดีค่ะ แฟนมาที่ 1 (ทำนองว่ากลัวเมียน่ะค่ะ5555) ถึงจะโตกว่ามากแต่เค้าก็ยังมีความขี้เล่น กวนๆ เค้าคิดถึงอนาคตที่มีเราแต่ก็เพราะด้วยความที่เค้าโตกว่าเค้าก็ต้องคิดนั่นแหละค่ะ ซึ่งเราก็โอเคไม่ได้คิดว่ามันกดดันเรามากไปหรืออะไร เพราะเราเองก็เป็นคนที่ค่อนข้างโตกว่าอายุ (จากที่เคยถามเค้าว่าชอบเราเพราะอะไร เค้าบอกความคิดเราโตกว่าอายุค่ะ คุยกันรู้เรื่อง ไม่รู้จริงไม่จริงหรือเค้าพูดชมๆไปงั้น5555555) เค้าก็เทคแคร์เราดีนะคะ ไม่ถึงกับว่าชีวิตเรา100%เค้าออกให้หมด โดยรวมแล้วมันดีมากค่ะ
แต่พอมาหลังๆนี้ รู้สึกเหมือนเค้าหวงเรามากๆ แบบมากเกินไป ตามติดเรามากๆ เช็คเรามากๆ มองกับเราในแง่ร้ายบ้างก็มี ช่วงแรกที่เค้าเป็นแบบนี้เราไม่เข้าใจมากๆค่ะ ทะเลาะกันหนักมาก จนเราเองเริ่มหาวิธี คิดทุกอย่างที่ทำให้การทะเลาะกันลดน้อยลง เราก็ปรับค่ะ ถึงเราจะค่อยข้างวัยรุ่นอยู่ อยากเที่ยวกับเพื่อนบ้าง อยากทำนั่นทำนี่ อารมแปรปรวนบ้าง เราก็ปรับทุกอย่างปรับให้เป้นเหมือนคนโตเลยค่ะ ใช้ชีวิตบนความเครียดหลายอย่าง เช่นต้องโฟกัสอนาคตมากขึ้นกว่าเดิมและไกลมากๆ ต้องวางแผนการใช้เงินระยะยาวมากๆ เราปรับให้เค้าทุกอย่าง ด้วยความรักนั่นแหละค่ะ
มันก็เหมือนจะดีอีกนั่นแหละค่ะ.. พอผ่านไป ทุกอย่างเริ่มแย่มาก ไม่รู้ว่าเพราะเรายอมปรับทุกอย่างแบบนี้หรือเปล่ามันเลยทำให้เค้าได้ใจ เราพยามหาทางทำทุกอย่างให้มันดีอีกนั่นแหละค่ะ ทั้งserchหาปัญหา+ความรู้จากinternet ปรึกษาเพื่อนบ้าง ญาติผู้ใหญ่ของเราบ้าง เรียกได้ว่าเราก็จริงจังกับเค้านะคะ ก็ค่อนข้างจริงจังเลย แต่สิ่งที่เราบอกว่ามันเริ่มแย่มากๆและมันไร้สาระสำหรับเรามากๆ เช่น
- เค้าเริ่มค้นแชท facebook ของเรา เค้านั่งอ่านแชทเก่าๆเรา ทั้งแฟนเก่าคุยเก่าเพื่อนพี่น้อง แล้วมาไล่ถามคำถามที่เริ่มจากเบสิคไปจนถึงขั้นรุนแรง สำหรับเรานะ คือถามว่า "คนนี้เป็นใคร คบกันนานไหม มีอะไรกันหรือยัง ไปหากันบ่อยไหม" สำหรับเราเราไม่ค่อยโอเคน่ะค่ะ เรื่องเก่าๆก็ถามได้อะไรได้ แต่ด้วยน้ำเสียงและท่าทีเหมือนเค้าจะออกแนวดูถูกเรา เราก็เคยเคลียร์กันไปแล้ว คำตอบทีไ่ด้คือเค้าบอกว่า เค้าอยากรู้จักตัวตนเรา ศึกษาเราจากอดีต ซึ่งเราก็ไม่ค่อยสบายใจนะคะ ต่อให้อดีตเราจะดีหรือจะแย่แค่ไหน เราก็รู้สึกไม่ค่อยปลอดภัยอยู่ข้างในน่ะค่ะ
- เวลาทะเลาะกัน แล้วโมโห เค้าไม่ค่อนฟังอะไรเลยค่ะ บางทีมันไร้สาระมาก เช่น เพื่อนเรามีปัญหามาปรึกษา แล้วเพื่อนให้เราโทร Line ไปหา (ผญนะคะ) เราก็กดโทรแต่พท.ที่เราอยู่มันอับสัญญาณเลยโทรสายแรกไม่ติด เราก็เดินหาสัญญาณจนมีสัญญาณและเพื่อนก็โทรสวนเข้ามาพอดี เราก็รับและคุยกับเพื่อน และแฟนเราเค้าก็โทรมาเหมือนกันแต่ติดสายเพื่อนเรา เรารู้เลยว่ามันต้องใหญ่โตสำหรับเค้าแน่ๆ เราเลยรีบวางจากเพื่อน และรีบแคปหน้าจอไปอธิบายว่าเพื่อนเราโทรมานะ แต่! ที่น่าไร้สาระก็คือ เค้าโฟกัสกับตอนที่เราโทรหาเพื่อนสายแรกค่ะ แล้วเค้าก็มาว่าเราบอกว่า "ไหนบอกเพื่อนโทรมา เธอเป็นคนโทรไปก่อนนิ วันหลังอย่าพูดกำกวม พูดให้เคลียร์ ทำแบบนี้นิสัยไม่ดี" เราก็ไม่รู้จะหาคำอะไรมาพูดตอบเค้าค่ะ..
ยังมีอีกหลายเรื่องมากที่มันไม่ make senceในตัวเค้า เราเริ่มเครียดจนได้คุยกับรุ่นพี่ผญ.คนนึง เค้ามีแฟนลักษณะนิสัยคล้ายๆกับแฟนเรา แต่คือแฟนของรุ่นพี่เค้าแสดงอาการมากกว่าและชัดเจน ซึ่งก็คือเป็นโรคไพโบล่าร์ เราได้คุยกับรุ่นพี่จนแน่ใจแล้วว่า แฟนเราเข้าข่ายที่จะมีอาการลักษณะแบบนี้ แต่ก็ไม่ถึงกับเรียกได้ว่าเป็น ผู้ป่วยโรคนี้ รุ่นพี่ก็เลยแนะนำวิธีการใช้ชีวิต การพูด การปฏิบัติตัวพื้นฐานมากค่ะ ซึ่งเราก็ทำแต่มันก็เกินรับไหวค่ะ เราเหนื่อยมาก เวลาทำผิดพลาดอะไรไปเล็กน้อย เค้าโกรธมาก โมโหมาก พูดจาดูถูก ถากถางรุนแรง ตอนโมโหไม่ฟังเหตุผลอะไรแม้แต่เล็กน้อย ต่อฝห้เหตุผลของเรามันคือความจริงแค่ไหน พูดไปก็กลายเป็นเราผิด แต่ตอนเห็นเราร้องไห้หนัก หรือเวลาผ่านไปนานหลายชั่วโมง อารมณ์เค้าเริ่มเย็นลง เค้าก็เข้ามาขอโทษ บอกจะไม่เกิดขึ้นอีก ไม่โมโหอีก จะมีสติ จะฟังเรามากขึ้น
แต่สุดท้าย..มันก็วนลูปค่ะ อาทิตย์นึงมี 7 วัน เราทะเลาะกันไปเกือบจะ 4 วัน 5 วัน เรายิ้มได้น้อยกว่าร้องไห้ เรานึกถึงคำด่าของเค้าได้มากกว่าคำบอกรัก เวลาห่างไกลกันเราก็คิดถึงเค้าแต่ก็มีความกลัวแฝงอยู่ในใจ ซึ่งเราก็ไม่รู้เรากลัวทำไม แต่มันติดไปแล้วน่ะค่ะ เรากลัวเราทำอะไรผิด กลัวโดนว่า โดนตำหนิ โดนถากถางอีก
ไม่รู้ว่าด้วยความที่เราเป็นคนต่างจังหวัดแล้วเค้าเป็นคนกรุงด้วยหรือเปล่าที่ทำให้เค้ามีคำพูดได้รุนแรงขนาดนี้ เราเหนื่อยมากๆค่ะ แต่เราก็รักเค้ามากๆเช่นกัน จนถึงวันนี้ที่เรามาระบาย เพราะวันนี้เค้าก็ได้ว่าเรามาว่า เราซื้อได้ด้วยเงิน เราก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อแล้วค่ะ ทุกครั้งที่อารมณ์โมโหเป็นแบบนี้ตลอด พูดจาออกมาแบบนี้ตลอด เราอยากจะปรับตัวให้เข้ากันได้ แต่ตอนนี้ไม่รู้จะปรับยังไงแล้วค่ะ
ทำไมมันรักมาก แต่ก็เหนื่อยมากแบบนี้คะ เครียดมากจริงๆค่ะ :(
คบกับแฟนมาระยะเวลานึงค่ะเป็นเวลาไม่นานมากเท่าไหร่ เค้าเป็นผู้ใหญ่กว่า กว่าเยอะด้วยค่ะ สำหรับตัวเราเองเราว่าความรักครั้งนี้ของเรามันก็ค่อนข้างดีมากนะคะถ้าไม่นับเรื่องที่ต้องมาทะเลาะกันเพราะเรื่องไร้สาระ
ข้อดีของเค้าที่เราคิดเอาไว้ก็คือ โดยพื้นฐานเค้าเป็นคนใจดีค่ะ แฟนมาที่ 1 (ทำนองว่ากลัวเมียน่ะค่ะ5555) ถึงจะโตกว่ามากแต่เค้าก็ยังมีความขี้เล่น กวนๆ เค้าคิดถึงอนาคตที่มีเราแต่ก็เพราะด้วยความที่เค้าโตกว่าเค้าก็ต้องคิดนั่นแหละค่ะ ซึ่งเราก็โอเคไม่ได้คิดว่ามันกดดันเรามากไปหรืออะไร เพราะเราเองก็เป็นคนที่ค่อนข้างโตกว่าอายุ (จากที่เคยถามเค้าว่าชอบเราเพราะอะไร เค้าบอกความคิดเราโตกว่าอายุค่ะ คุยกันรู้เรื่อง ไม่รู้จริงไม่จริงหรือเค้าพูดชมๆไปงั้น5555555) เค้าก็เทคแคร์เราดีนะคะ ไม่ถึงกับว่าชีวิตเรา100%เค้าออกให้หมด โดยรวมแล้วมันดีมากค่ะ
แต่พอมาหลังๆนี้ รู้สึกเหมือนเค้าหวงเรามากๆ แบบมากเกินไป ตามติดเรามากๆ เช็คเรามากๆ มองกับเราในแง่ร้ายบ้างก็มี ช่วงแรกที่เค้าเป็นแบบนี้เราไม่เข้าใจมากๆค่ะ ทะเลาะกันหนักมาก จนเราเองเริ่มหาวิธี คิดทุกอย่างที่ทำให้การทะเลาะกันลดน้อยลง เราก็ปรับค่ะ ถึงเราจะค่อยข้างวัยรุ่นอยู่ อยากเที่ยวกับเพื่อนบ้าง อยากทำนั่นทำนี่ อารมแปรปรวนบ้าง เราก็ปรับทุกอย่างปรับให้เป้นเหมือนคนโตเลยค่ะ ใช้ชีวิตบนความเครียดหลายอย่าง เช่นต้องโฟกัสอนาคตมากขึ้นกว่าเดิมและไกลมากๆ ต้องวางแผนการใช้เงินระยะยาวมากๆ เราปรับให้เค้าทุกอย่าง ด้วยความรักนั่นแหละค่ะ
มันก็เหมือนจะดีอีกนั่นแหละค่ะ.. พอผ่านไป ทุกอย่างเริ่มแย่มาก ไม่รู้ว่าเพราะเรายอมปรับทุกอย่างแบบนี้หรือเปล่ามันเลยทำให้เค้าได้ใจ เราพยามหาทางทำทุกอย่างให้มันดีอีกนั่นแหละค่ะ ทั้งserchหาปัญหา+ความรู้จากinternet ปรึกษาเพื่อนบ้าง ญาติผู้ใหญ่ของเราบ้าง เรียกได้ว่าเราก็จริงจังกับเค้านะคะ ก็ค่อนข้างจริงจังเลย แต่สิ่งที่เราบอกว่ามันเริ่มแย่มากๆและมันไร้สาระสำหรับเรามากๆ เช่น
- เค้าเริ่มค้นแชท facebook ของเรา เค้านั่งอ่านแชทเก่าๆเรา ทั้งแฟนเก่าคุยเก่าเพื่อนพี่น้อง แล้วมาไล่ถามคำถามที่เริ่มจากเบสิคไปจนถึงขั้นรุนแรง สำหรับเรานะ คือถามว่า "คนนี้เป็นใคร คบกันนานไหม มีอะไรกันหรือยัง ไปหากันบ่อยไหม" สำหรับเราเราไม่ค่อยโอเคน่ะค่ะ เรื่องเก่าๆก็ถามได้อะไรได้ แต่ด้วยน้ำเสียงและท่าทีเหมือนเค้าจะออกแนวดูถูกเรา เราก็เคยเคลียร์กันไปแล้ว คำตอบทีไ่ด้คือเค้าบอกว่า เค้าอยากรู้จักตัวตนเรา ศึกษาเราจากอดีต ซึ่งเราก็ไม่ค่อยสบายใจนะคะ ต่อให้อดีตเราจะดีหรือจะแย่แค่ไหน เราก็รู้สึกไม่ค่อยปลอดภัยอยู่ข้างในน่ะค่ะ
- เวลาทะเลาะกัน แล้วโมโห เค้าไม่ค่อนฟังอะไรเลยค่ะ บางทีมันไร้สาระมาก เช่น เพื่อนเรามีปัญหามาปรึกษา แล้วเพื่อนให้เราโทร Line ไปหา (ผญนะคะ) เราก็กดโทรแต่พท.ที่เราอยู่มันอับสัญญาณเลยโทรสายแรกไม่ติด เราก็เดินหาสัญญาณจนมีสัญญาณและเพื่อนก็โทรสวนเข้ามาพอดี เราก็รับและคุยกับเพื่อน และแฟนเราเค้าก็โทรมาเหมือนกันแต่ติดสายเพื่อนเรา เรารู้เลยว่ามันต้องใหญ่โตสำหรับเค้าแน่ๆ เราเลยรีบวางจากเพื่อน และรีบแคปหน้าจอไปอธิบายว่าเพื่อนเราโทรมานะ แต่! ที่น่าไร้สาระก็คือ เค้าโฟกัสกับตอนที่เราโทรหาเพื่อนสายแรกค่ะ แล้วเค้าก็มาว่าเราบอกว่า "ไหนบอกเพื่อนโทรมา เธอเป็นคนโทรไปก่อนนิ วันหลังอย่าพูดกำกวม พูดให้เคลียร์ ทำแบบนี้นิสัยไม่ดี" เราก็ไม่รู้จะหาคำอะไรมาพูดตอบเค้าค่ะ..
ยังมีอีกหลายเรื่องมากที่มันไม่ make senceในตัวเค้า เราเริ่มเครียดจนได้คุยกับรุ่นพี่ผญ.คนนึง เค้ามีแฟนลักษณะนิสัยคล้ายๆกับแฟนเรา แต่คือแฟนของรุ่นพี่เค้าแสดงอาการมากกว่าและชัดเจน ซึ่งก็คือเป็นโรคไพโบล่าร์ เราได้คุยกับรุ่นพี่จนแน่ใจแล้วว่า แฟนเราเข้าข่ายที่จะมีอาการลักษณะแบบนี้ แต่ก็ไม่ถึงกับเรียกได้ว่าเป็น ผู้ป่วยโรคนี้ รุ่นพี่ก็เลยแนะนำวิธีการใช้ชีวิต การพูด การปฏิบัติตัวพื้นฐานมากค่ะ ซึ่งเราก็ทำแต่มันก็เกินรับไหวค่ะ เราเหนื่อยมาก เวลาทำผิดพลาดอะไรไปเล็กน้อย เค้าโกรธมาก โมโหมาก พูดจาดูถูก ถากถางรุนแรง ตอนโมโหไม่ฟังเหตุผลอะไรแม้แต่เล็กน้อย ต่อฝห้เหตุผลของเรามันคือความจริงแค่ไหน พูดไปก็กลายเป็นเราผิด แต่ตอนเห็นเราร้องไห้หนัก หรือเวลาผ่านไปนานหลายชั่วโมง อารมณ์เค้าเริ่มเย็นลง เค้าก็เข้ามาขอโทษ บอกจะไม่เกิดขึ้นอีก ไม่โมโหอีก จะมีสติ จะฟังเรามากขึ้น
แต่สุดท้าย..มันก็วนลูปค่ะ อาทิตย์นึงมี 7 วัน เราทะเลาะกันไปเกือบจะ 4 วัน 5 วัน เรายิ้มได้น้อยกว่าร้องไห้ เรานึกถึงคำด่าของเค้าได้มากกว่าคำบอกรัก เวลาห่างไกลกันเราก็คิดถึงเค้าแต่ก็มีความกลัวแฝงอยู่ในใจ ซึ่งเราก็ไม่รู้เรากลัวทำไม แต่มันติดไปแล้วน่ะค่ะ เรากลัวเราทำอะไรผิด กลัวโดนว่า โดนตำหนิ โดนถากถางอีก
ไม่รู้ว่าด้วยความที่เราเป็นคนต่างจังหวัดแล้วเค้าเป็นคนกรุงด้วยหรือเปล่าที่ทำให้เค้ามีคำพูดได้รุนแรงขนาดนี้ เราเหนื่อยมากๆค่ะ แต่เราก็รักเค้ามากๆเช่นกัน จนถึงวันนี้ที่เรามาระบาย เพราะวันนี้เค้าก็ได้ว่าเรามาว่า เราซื้อได้ด้วยเงิน เราก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อแล้วค่ะ ทุกครั้งที่อารมณ์โมโหเป็นแบบนี้ตลอด พูดจาออกมาแบบนี้ตลอด เราอยากจะปรับตัวให้เข้ากันได้ แต่ตอนนี้ไม่รู้จะปรับยังไงแล้วค่ะ