สวัสดีครับ...
...สืบเนื่องจากกระทู้ที่แล้ว ที่เคยเล่าประสบการณ์ความรักกับคนๆหนึ่งไว้ผมก็ไม่คิดเหมือนกันว่ามันจะมาถึงวันนี้ มันไม่ได้เป็นเรื่องราวดีๆเท่าไรหรอกครับ มันดีเป็นช่วงๆ สลับกับความหงอยเหงาพักๆ หลังจากกระทู้ที่แล้วผมกับพี่เค้ามีโอกาสเจอกันสามครั้งแล้ว มันเป็นความรู้สึกที่ดีมากเวลาอยู่ด้วยกันเป็นเหมือนแฟน(ตอนนี้ยังไม่รู้สถานะด้วยซ้ำ)ช่วงแรกที่เริ่มรู้จักกันโทรคุยกันสะส่วนใหญ่เวลาพี่เค้าขับรถไปทำงานหรือธุระที่ไหนมักจะโทรมาคุยกับผมช่วงขับรถเสมอ ก่อนนอนเราจะคุยกันจนคาสายทุกคืน แต่หลังจากมาสักระยะสิ่งเหล่านั้นมันหายไปหมดเลย ผมสัมผัสได้ว่าเหมือนพี่เค้ารำคาญและไม่อยากคุยกับผม(ไม่รู้คิดมากไปไหม) สิ่งที่เคยมีมันกลับไม่มี โดยพี่เค้าให้เหตุผลว่าเหนื่อยจากการทำงาน งานเยอะ งานยุ่ง ไอ้เรื่องนั้นผมก็เข้าใจเพราะเราทำงานอาชีพเดียวกัน แต่สำหรับผมต่อให้งานเยอะ หรือยุ่งขนาดไหน ก็ไม่เคยลืมพี่เค้าจะทักหาทักบอกว่าทำนั่นนี่อยู่อะไรทำนองนี้ ส่วนพี่เค้าหายไปเลยไม่แม้ส่งข่าวว่าทำไรอยู่ ทั้งๆที่รู้ว่าผมรอเค้าเสมอ เค้าไม่ค่อยคุยเหมือนแต่ก่อน ไม่ค่อยตอบ ส่วนผมเองก็น้อยใจจนชิน งอนจนชิน สุดท้ายก็ชา แล้วต้องหายเอง มีอยู่วันหนึ่งพี่เค้าทักหาผม แล้วถามว่าเสาร์นี้ว่างไหมไปสุพรรณกัน ซึ่งผมก็ตอบแบบทันทีว่าว่าง ก็มันว่างจริงๆนี่นา (เราเคยนักเจอกันที่สุพรรณครั้งแรก) พอคอบไปแบบนั้นพี่เค้าก็หายไปผมถามว่า นัดสายๆได้ไหม ไม่ต้องบ่าย หรือกลางวัน เพราะจะได้อยู่ด้วยนานๆ พี่เค้าไม่ตอบ จนก่อนนอนผมย้ำคำถามอีกครั้งพร้อมถามว่า ชวนผมไปสุพรรณจริงๆใช่ไหม เค้าบอกจริง แล้วก็บอกฝันดีผมพร้อมกับไม่ตอบคำถามใดๆ ผมซึ่งเตรียมของขวัญปีใหม่ไว้ให้พี่เค้า ก็เลยเอาติดรถไปด้วยกะว่าจะให้เลยเพราะไม่รู้ช่วงปีใหม่จะเจอกันไหม ผมไปเวลาเดิมเหมือนที่เราเคยนัดกัน 10.00 น. ผมไปถึงสุพรรณ รอจน 11.00 น. ไม่มีวี่แววพี่เค้าจะมาสักที ก่อนออกจากบ้านผมทักหาแล้วว่ากำลังขับรถไปนะ พี่เค้าบอกว่า เพิ่งตื่น ซึ่งผมกะเวลาแล้วว่าถ้าเค้าอาบน้ำแต่งตัวเราจะไปถึงที่นัดหมายพอดีกัน แต่... ผมริมาหนึ่งชั่วโมงแล้ว ตัดสินใจทักหา ทักหา โทรหาไม่รับสาย สักพักตอบกลับมาว่า อ้าว! มาถึงแล้วหรอ พี่ว่างตอนบ่าย บ่ายสองนะ ตอนเช้าติดงาน ผมก็เหวอสะครับ คนตั้งใจ และจริงจังอย่างผมเสียใจมาก ขับรถกลับบ้านพร้อมของขวัญร้องไห้มาด้วย ผมเสียใจกับความตั้งใจจริงๆจองผมมาหลายครั้งมาก ผมไม่รู้พี่เค้าคิดยังไงกันแน่ เวลาที่เราเตอกันมันโอเคมาก พี่เค้าก็ดูโอเคกับผมมาก แต่พอห่างกันก็เป็นแบบที่ผมเล่าให้ฟังนี่แหละครับ ผมเคยเปิดโอกาสให้พี่เค้าตอบหลายครั้งว่าจะอย่างไรกับผมกันแน่ ชอบไม่ชอบรักไม่รัก ให้บอกมาตรงๆเลย ผมรับได้ พี่เค้าก็ไม่ตอบ กลับส่งรูปหัวใจมาให้ตลอด เหมือนให้ความหวังผม พักหลังนี้ไม่ค่อยได้คุยกัน บางครั้งเค้าก็บอกว่า คิดถึงนะ ฝันดีนะจุ๊บๆ "คนเราถ้าไม่คิดอะไร ไม่คิดจริงจัง ทั้งๆที่รู้ว่าอีกฝ่ายรักมากจริงจังมากขนาดไหนยังมาทำแบบนี้อยู่ มาเหมือนให้ความหวังอยู่ พูดดีๆหวานๆบ้าง ใจเค้าคิดยังไง ไม่รู้สึกอะไรเลยหรอครับ?" หรือผมจะต้องให้เวลาพี่เค้าให้นานกว่านี้สิ้นปีนี้ก็สี่เดือนเเล้ว ผมรู้ว่ามันเหมือนไม่นาน ผมก็ไม่ได้ต้องการใช้คำว่าแฟน แต่แค่อยากให้เค้าชัดเจนในความรู้สึก ผมไม่ได้รีบ เค้ารู้อยู่แก่ใจว่าผมคิดยังไงกับเค้า แค่อยากให้เห็นถึงความสำคัญของสิ่งที่ผมทำให้เค้าบ้าง แค่นั้นเอง... ผมต้องการมากไปหรอครับ? แล้วผมผิดไหมที่รักเค้า? รอเค้า? ทำอะไรให้เค้าได้ทุกอย่างแค่เค้าบอกมา ผมไม่ผิดใช่ไหมที่ซื่อสัตย์กับหัวใจตัวเอง ชัดเจนกับหัวใจและความรู้สึกของผม .... ผิดไหม? ...
ไม่ผิดใช่ไหมที่ใจยังรัก "รักเพราะรู้สึกว่ารัก ไม่ได้รักเพราะรู้สึกหลง"
...สืบเนื่องจากกระทู้ที่แล้ว ที่เคยเล่าประสบการณ์ความรักกับคนๆหนึ่งไว้ผมก็ไม่คิดเหมือนกันว่ามันจะมาถึงวันนี้ มันไม่ได้เป็นเรื่องราวดีๆเท่าไรหรอกครับ มันดีเป็นช่วงๆ สลับกับความหงอยเหงาพักๆ หลังจากกระทู้ที่แล้วผมกับพี่เค้ามีโอกาสเจอกันสามครั้งแล้ว มันเป็นความรู้สึกที่ดีมากเวลาอยู่ด้วยกันเป็นเหมือนแฟน(ตอนนี้ยังไม่รู้สถานะด้วยซ้ำ)ช่วงแรกที่เริ่มรู้จักกันโทรคุยกันสะส่วนใหญ่เวลาพี่เค้าขับรถไปทำงานหรือธุระที่ไหนมักจะโทรมาคุยกับผมช่วงขับรถเสมอ ก่อนนอนเราจะคุยกันจนคาสายทุกคืน แต่หลังจากมาสักระยะสิ่งเหล่านั้นมันหายไปหมดเลย ผมสัมผัสได้ว่าเหมือนพี่เค้ารำคาญและไม่อยากคุยกับผม(ไม่รู้คิดมากไปไหม) สิ่งที่เคยมีมันกลับไม่มี โดยพี่เค้าให้เหตุผลว่าเหนื่อยจากการทำงาน งานเยอะ งานยุ่ง ไอ้เรื่องนั้นผมก็เข้าใจเพราะเราทำงานอาชีพเดียวกัน แต่สำหรับผมต่อให้งานเยอะ หรือยุ่งขนาดไหน ก็ไม่เคยลืมพี่เค้าจะทักหาทักบอกว่าทำนั่นนี่อยู่อะไรทำนองนี้ ส่วนพี่เค้าหายไปเลยไม่แม้ส่งข่าวว่าทำไรอยู่ ทั้งๆที่รู้ว่าผมรอเค้าเสมอ เค้าไม่ค่อยคุยเหมือนแต่ก่อน ไม่ค่อยตอบ ส่วนผมเองก็น้อยใจจนชิน งอนจนชิน สุดท้ายก็ชา แล้วต้องหายเอง มีอยู่วันหนึ่งพี่เค้าทักหาผม แล้วถามว่าเสาร์นี้ว่างไหมไปสุพรรณกัน ซึ่งผมก็ตอบแบบทันทีว่าว่าง ก็มันว่างจริงๆนี่นา (เราเคยนักเจอกันที่สุพรรณครั้งแรก) พอคอบไปแบบนั้นพี่เค้าก็หายไปผมถามว่า นัดสายๆได้ไหม ไม่ต้องบ่าย หรือกลางวัน เพราะจะได้อยู่ด้วยนานๆ พี่เค้าไม่ตอบ จนก่อนนอนผมย้ำคำถามอีกครั้งพร้อมถามว่า ชวนผมไปสุพรรณจริงๆใช่ไหม เค้าบอกจริง แล้วก็บอกฝันดีผมพร้อมกับไม่ตอบคำถามใดๆ ผมซึ่งเตรียมของขวัญปีใหม่ไว้ให้พี่เค้า ก็เลยเอาติดรถไปด้วยกะว่าจะให้เลยเพราะไม่รู้ช่วงปีใหม่จะเจอกันไหม ผมไปเวลาเดิมเหมือนที่เราเคยนัดกัน 10.00 น. ผมไปถึงสุพรรณ รอจน 11.00 น. ไม่มีวี่แววพี่เค้าจะมาสักที ก่อนออกจากบ้านผมทักหาแล้วว่ากำลังขับรถไปนะ พี่เค้าบอกว่า เพิ่งตื่น ซึ่งผมกะเวลาแล้วว่าถ้าเค้าอาบน้ำแต่งตัวเราจะไปถึงที่นัดหมายพอดีกัน แต่... ผมริมาหนึ่งชั่วโมงแล้ว ตัดสินใจทักหา ทักหา โทรหาไม่รับสาย สักพักตอบกลับมาว่า อ้าว! มาถึงแล้วหรอ พี่ว่างตอนบ่าย บ่ายสองนะ ตอนเช้าติดงาน ผมก็เหวอสะครับ คนตั้งใจ และจริงจังอย่างผมเสียใจมาก ขับรถกลับบ้านพร้อมของขวัญร้องไห้มาด้วย ผมเสียใจกับความตั้งใจจริงๆจองผมมาหลายครั้งมาก ผมไม่รู้พี่เค้าคิดยังไงกันแน่ เวลาที่เราเตอกันมันโอเคมาก พี่เค้าก็ดูโอเคกับผมมาก แต่พอห่างกันก็เป็นแบบที่ผมเล่าให้ฟังนี่แหละครับ ผมเคยเปิดโอกาสให้พี่เค้าตอบหลายครั้งว่าจะอย่างไรกับผมกันแน่ ชอบไม่ชอบรักไม่รัก ให้บอกมาตรงๆเลย ผมรับได้ พี่เค้าก็ไม่ตอบ กลับส่งรูปหัวใจมาให้ตลอด เหมือนให้ความหวังผม พักหลังนี้ไม่ค่อยได้คุยกัน บางครั้งเค้าก็บอกว่า คิดถึงนะ ฝันดีนะจุ๊บๆ "คนเราถ้าไม่คิดอะไร ไม่คิดจริงจัง ทั้งๆที่รู้ว่าอีกฝ่ายรักมากจริงจังมากขนาดไหนยังมาทำแบบนี้อยู่ มาเหมือนให้ความหวังอยู่ พูดดีๆหวานๆบ้าง ใจเค้าคิดยังไง ไม่รู้สึกอะไรเลยหรอครับ?" หรือผมจะต้องให้เวลาพี่เค้าให้นานกว่านี้สิ้นปีนี้ก็สี่เดือนเเล้ว ผมรู้ว่ามันเหมือนไม่นาน ผมก็ไม่ได้ต้องการใช้คำว่าแฟน แต่แค่อยากให้เค้าชัดเจนในความรู้สึก ผมไม่ได้รีบ เค้ารู้อยู่แก่ใจว่าผมคิดยังไงกับเค้า แค่อยากให้เห็นถึงความสำคัญของสิ่งที่ผมทำให้เค้าบ้าง แค่นั้นเอง... ผมต้องการมากไปหรอครับ? แล้วผมผิดไหมที่รักเค้า? รอเค้า? ทำอะไรให้เค้าได้ทุกอย่างแค่เค้าบอกมา ผมไม่ผิดใช่ไหมที่ซื่อสัตย์กับหัวใจตัวเอง ชัดเจนกับหัวใจและความรู้สึกของผม .... ผิดไหม? ...