ใครเคยเศร้ากับเรื่องเล็กๆน้อยๆบ้างคะ

ดิฉันเป็นค่ะ จู่ๆก็เศร้าที่บ้านข้างๆจะย้ายออกไป ทั้งๆที่ไม่ได้สนิทกันเป็นพิเศษ แต่เห็นกันมาตั้งแตเด็กๆเลยค่ะ เหมือนโตมาด้วยกันเลยตั้งแต่ประถมจนตอนนี้จะขึ้นมหาลัย เขาเป็นบ้านที่เฮฮาค่ะ ทำให้ซอยไม่เงียบ ทำให้บ้านหลายๆหลังออกมานั่งคุยกันนอกบ้าน ลูกเขายังเล็กวิ่งเล่นกันในซอย ทำให้รู้สึกอบอุ่นปลอดภัยยังไงไม่รู้ แล้วตอนนี้เขาเก็บของเตรียมจะย้ายออกค่ะ ทำไมอดคิดไม่ได้ว่าซอยจะเงียบจะเหงารึเปล่า เลยรู้สึกเศร้าขึ้นมาค่ะ อยากให้เขาอยู่ต่อแต่เราคงทำอะไรไม่ได้
เพื่อนๆมีวิธีจัดการกับอาการนี้ยังไงกันบ้างคะ ตอนนี้พอคิดขึ้นมาก็เศร้าเลย

*ผิดพลาดตรงไหนขอโทษล่วงหน้านะคะ