เห้อออ

ดีครับ ผมเรียนยุปี1 ละก็ชอบผญคนนึงในห้องครับ ผมไม่เคยทักเค้าเลยเพราะไม่กล้า เคยส่งข้อความไปในเฟสเรืองงาน (หาเฟสเค้าเจอโดยบังเอิน เเจ่ก็ไม่ได้แอดเพือนไว้นะครับ) พอเขาตอบผมก้บอกไปว่า โอเค thank you เเต่เขาก้ไม่ได้เข้ามาอ่านข้อความที่ส่งไปตอนท้าย ผมเลยคิดว่าเขาไม่อยากคุยกะเรารึป่าว ลองพยายามทำใจเพราะว่าเขาคงไม่สนใจอะไรผมเเต่ทำไม่ได้ เจอเขาที่รรทีเราก็รุสึกดียุในใจ พอนึกถึงก้ยิ้มเสมอ ผมเลยตัดสินในทักเฟสไปอืกรอบ ถามเขาว่ามาเรียนที่นี้นานยัง ก่อนหน้านี้เรียนอะไร ละก็อยุ่ที่นี้กับใคร(ผมเรียนยุตปท) เขาก็ตอบเเต่ก็ไม่ได้ถามอะไรกลับเลย ก็ยิ่งทำรุ้สึกว่าเขาไม่อยากคุยด้วย หลังจากนั้นผมก็พยายามไม่นึกถึงเขา วันนึงเพือนชวนผมไปดูหนัง ผมเลยลองชวนเขาไป เพือเขาจะไปด้วย เขาก็ตอบว่า ไปเหอะเพราะเขาไม่สนิทกะเพือนที่จัไปดูหนังกะผม เเล้วเขาก้ไปหาเพือนต่างเมืองด้วย ผมก้บอกไปว่า โอเค เเล้วเขาก็ไม่อ่านเหมือนเดิม หลังจากนั่นผมก็พอทำใจได้เเล้ว ยุดีๆวันหนึ่งตอนเรียน เพือนของเขาก็ทำฟาปากกาตกมาทางผม เขาก้สกิดผมเเล้วก้ถามว่าเห้นฟาปากกาไหม ครั่งนั่นเป็นครั่งเเรกที่ได้ยินเสียงเขาพุดกะผม ตอนนั้นเเถบจะทำไรไม่ถุก ละก้บอกเขาไปว่าไม่เห็น สุดท้ายเพือนเขาก็เจอละเพือนอืกคนก้หยิบไห้เพราะผมหยิบไม่ถึง การที่ได้ยินเสียงเขาพูดกะผมทำให้รุ้สึกดีต่อใจมากๆๆๆ จากที่ทำใจได้ก็กลับมาคิดมากหนังกว่าเดิม เดวนี้นอนก็ไม่ค่อยหลับเพราะคิดเเต่เรืองเขาวนไปวนมา ทำอะไรไม่ถูก ทักก็ไม่กล้าเพราะคิดว่าเขาไม่น่าสนใจผม เเต่ก็อยากทักอยากคุยด้วยเเต่ก้ทำไรไม่ถุก ไม่กล้าทัก ตอนนี่ไม่กล้าเเอดเพือนในเฟสด้วยซำ้ นี้ก้เรียนจนจะหมดเถอมยุเเล้ว เห้อออ...