สวัสดีค่ะ เราเป็นลูกสาวคนเดียวค่ะ เมื่อก่อนเราไม่สนใจแม่เลย ไม่คิดอยากจะคุยกับแม่เลย เพราะแม่เป็นคนแบบด่าเก่ง บ่นเก่ง
เราไม่ชอบเวลาที่แม่ทำกับข้าวเพราะมีแต่ผักกับปลา ซึ่งเป็นสิ่งที่เราไม่ชอบเลย แต่ตอนนั้นเราเด็กมาก ประถมได้มั้ง เราจะอยู่กับพ่อมากกว่าแม่
เพราะพ่อเราตามใจมาก ส่วนแม่ก็เอาแต่ด่าเรา ด้วยความที่เราชอบเถียง ทำตัวไม่ดีก็ไม่แปลกที่แม่จะด่า พอเราเข้ามัธยมเราก็เริ่มที่จะ คุยกับแม่บ้าง
เพราะเราโตแล้วไง รู้อะไรเยอะขึ้น พอเราเข้ามัธยมพ่อเราเริ่มเข้มขึ้น บังคับเรามากขึ้น แม่เราจะพยายามคุยกับพ่อแบบอย่าบังคับลูกเกิน เวลาเราเครียด
หรือทะเลาะกับพ่อ แม่ก็จะแกล้งเราทำให้เรายิ้มได้พอคุยกับแม่ แม่เหมือนจะเข้าใจเรามากกว่าพ่อ พอช่วงมัธยมเราก็เริ่มสนิทกับแม่และเข้าใจแม่มากขึ้น
พอเราเริ่มสนิทกับแม่ พ่อกับแม่เราเลิกกัน (ขอไม่บอกนะค่ะว่าเรื่องอะไร) เราเลือกที่จะอยู่กับพ่อเพราะแม่มีแฟนใหม่ถ้าเราเลือกอยู่กับแม่ เท่ากับพ่อเราไม่มีใครเพราะพ่อเราไม่คิดจะเอาคนอื่นแล้ว ตั้งแต่พ่อกับแม่เลิกกัน พ่อเราก็ชอบไล่เราออกจากบ้านประมาณ 4 5 ครั้งได้มั้ง พวกอา ๆ ก็เริ่มมาว่าเรา ติเราบ้าง
แบบ มิงอ่ะอยู่สบายกว่าคนอื่น อาอีกคนก็ชอบว่าเรา วันๆไม่คิดจะทำอะไรพ่อมิงก็ตามใจทุกอย่าง แต่เรากับลูกเค้าก็ไม่ได้ต่างอะไรกันเลยค่ะ อาเราก็เหมือนพ่อตามใจลูก
ตามใจหนักกว่าพ่อเราอีกมั้ง พ่อเราตามใจกับสิ่งที่พอให้ได้นะค่ะ แต่ถ้าแม่เราอยู่พวกอาๆ ไม่กล้าด่าเราหรอกค่ะ เพราะแม่เราปากจัด ด่าเก่ง แต่พอไม่มีแม่
เราโดนบังคับมากขึ้น เรามีแต่คนที่จะแกล้งเรามากขึ้น ไม่มีแม่เหมือนไม่มีใครมาปกป้อง เวลาอาๆ ด่าเรา เราบอกพ่อนะค่ะ แต่พ่อเราจะเฉยแล้วไม่ว่าอะไร
พ่อเราชอบด่าแม่เราลับหลัง เราก็ไม่รู้จะว่าไง เหมือนทุกสิ่งทุกอย่าง มันมาทับถมที่เราหมดเลย พอเรามีปัญหาจะไปอยู่กับแม่ก็ไม่ได้อีก จะทิ้งพ่อไปก็ไม่ได้อีก ถ้าเราย้อนกลับไปได้ เราจะคุยกับแม่และไม่ทำนิสัยแบบนี้กับแม่ เราพึ่งมาสนิทกับได้2 ปี 3ปีเองค่ะ แม่เราอยู่ไกลมาก กว่าจะได้เจอกันก็ปีนึ่งค่ะ เราอยากบอกกับคนที่ยังมีแม่อยู่ค่ะว่า บางทีสิ่งที่แม่บ่นแม่ด่า บางทีเราอาจจะทำตัวไม่ดีเอง จะโทษแม่ก็ไม่ได้ ไม่มีแม่คนไหนไม่รักลูกและไม่หวังดีกับลูก เราได้แค่ยินในโทรศัพท์เท่านั้นแหละค่ะ ตอนนี้เราอยากกอดแม่มาก ไม่มีใครดีไปกว่าแม่เราหรอกค่ะ รักแม่ให้มากๆ นะค่ะ
ขอเล่าประสบการณ์ที่เมื่อก่อนไม่เคยสนใจแม่เลย
เราไม่ชอบเวลาที่แม่ทำกับข้าวเพราะมีแต่ผักกับปลา ซึ่งเป็นสิ่งที่เราไม่ชอบเลย แต่ตอนนั้นเราเด็กมาก ประถมได้มั้ง เราจะอยู่กับพ่อมากกว่าแม่
เพราะพ่อเราตามใจมาก ส่วนแม่ก็เอาแต่ด่าเรา ด้วยความที่เราชอบเถียง ทำตัวไม่ดีก็ไม่แปลกที่แม่จะด่า พอเราเข้ามัธยมเราก็เริ่มที่จะ คุยกับแม่บ้าง
เพราะเราโตแล้วไง รู้อะไรเยอะขึ้น พอเราเข้ามัธยมพ่อเราเริ่มเข้มขึ้น บังคับเรามากขึ้น แม่เราจะพยายามคุยกับพ่อแบบอย่าบังคับลูกเกิน เวลาเราเครียด
หรือทะเลาะกับพ่อ แม่ก็จะแกล้งเราทำให้เรายิ้มได้พอคุยกับแม่ แม่เหมือนจะเข้าใจเรามากกว่าพ่อ พอช่วงมัธยมเราก็เริ่มสนิทกับแม่และเข้าใจแม่มากขึ้น
พอเราเริ่มสนิทกับแม่ พ่อกับแม่เราเลิกกัน (ขอไม่บอกนะค่ะว่าเรื่องอะไร) เราเลือกที่จะอยู่กับพ่อเพราะแม่มีแฟนใหม่ถ้าเราเลือกอยู่กับแม่ เท่ากับพ่อเราไม่มีใครเพราะพ่อเราไม่คิดจะเอาคนอื่นแล้ว ตั้งแต่พ่อกับแม่เลิกกัน พ่อเราก็ชอบไล่เราออกจากบ้านประมาณ 4 5 ครั้งได้มั้ง พวกอา ๆ ก็เริ่มมาว่าเรา ติเราบ้าง
แบบ มิงอ่ะอยู่สบายกว่าคนอื่น อาอีกคนก็ชอบว่าเรา วันๆไม่คิดจะทำอะไรพ่อมิงก็ตามใจทุกอย่าง แต่เรากับลูกเค้าก็ไม่ได้ต่างอะไรกันเลยค่ะ อาเราก็เหมือนพ่อตามใจลูก
ตามใจหนักกว่าพ่อเราอีกมั้ง พ่อเราตามใจกับสิ่งที่พอให้ได้นะค่ะ แต่ถ้าแม่เราอยู่พวกอาๆ ไม่กล้าด่าเราหรอกค่ะ เพราะแม่เราปากจัด ด่าเก่ง แต่พอไม่มีแม่
เราโดนบังคับมากขึ้น เรามีแต่คนที่จะแกล้งเรามากขึ้น ไม่มีแม่เหมือนไม่มีใครมาปกป้อง เวลาอาๆ ด่าเรา เราบอกพ่อนะค่ะ แต่พ่อเราจะเฉยแล้วไม่ว่าอะไร
พ่อเราชอบด่าแม่เราลับหลัง เราก็ไม่รู้จะว่าไง เหมือนทุกสิ่งทุกอย่าง มันมาทับถมที่เราหมดเลย พอเรามีปัญหาจะไปอยู่กับแม่ก็ไม่ได้อีก จะทิ้งพ่อไปก็ไม่ได้อีก ถ้าเราย้อนกลับไปได้ เราจะคุยกับแม่และไม่ทำนิสัยแบบนี้กับแม่ เราพึ่งมาสนิทกับได้2 ปี 3ปีเองค่ะ แม่เราอยู่ไกลมาก กว่าจะได้เจอกันก็ปีนึ่งค่ะ เราอยากบอกกับคนที่ยังมีแม่อยู่ค่ะว่า บางทีสิ่งที่แม่บ่นแม่ด่า บางทีเราอาจจะทำตัวไม่ดีเอง จะโทษแม่ก็ไม่ได้ ไม่มีแม่คนไหนไม่รักลูกและไม่หวังดีกับลูก เราได้แค่ยินในโทรศัพท์เท่านั้นแหละค่ะ ตอนนี้เราอยากกอดแม่มาก ไม่มีใครดีไปกว่าแม่เราหรอกค่ะ รักแม่ให้มากๆ นะค่ะ