สวัสดีค่าาา กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกที่เราจะตั้งกระทู้ถามแบบจริงๆจังๆ ถ้าเราเขียนให้สับสนยังไงก็ขอโทษด้วยนะค่ะ 55
ปัจจุบัน เราเป็นคนที่เริ่มจะกลัวกับการเข้าสังคมค่ะหรือเบื่อการเข้าสังคมอะไรทำนองนั้นตอนนี้ก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่ อาการมันเริ่มเมื่อ ตอนที่เราขึ้นมอหกเทอมแรก(ตอนนี้เรียนใกล้จบแล้ว) เราไม่รู้หรอกค่ะว่ามันเป็นเพราะอะไรกันแน่มันคงมีหลายๆปัจจัยอ่ะน่ะ ขอท้าวความไปตอนมอสี่ค่ะ
มอสี่(ไสยๆเรียลๆ)
เราได้เข้าเรียนโรงเรียนประจำจังหวัดค่ะในภาคอีสาน มันเป็นโรงเรียนที่ว่า แก๊กกกก กุคิดผิดรึคิดถูกว่ะเนี่ยที่สอบติดที่นี่ได้ เพราะมันเรียนยากมากกก และสั่งงานเยอะด้วยโฮกกก เนื่องจาก me เป็นนักเรียนใหม่ไม่มีเพื่อนจ้าา ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนเป็นอิเด็กบ้านนอกเข้ากรุง55 ทำตัวไม่ถูกจ้าา แต่พอเรียนๆไปก็มีเพื่อนสนิทค่ะ1คน เพื่อนคนนี้เป็นเพื่อนที่ดีค่ะนิสัยแมนๆเหมือนเรานี้ล่ะ (แมนจนเพื่อนในห้องคิดว่าเป็นทอมเป็นเลส) เป็นเพื่อนที่เรียนด้วยกันกินด้วยกันเที่ยวซื้อของด้วยกัน เป็นเพื่อนที่นิสัยเหมือนตัวเรามากกอยู่ด้วยแล้วสบายใจมากที่สุด คิดเอาไว้ว่าในชีวิตมอปลายนี้ ถ้ามีเพื่อนอย่างมันแค่คนเดียวก็พอแล้วอ่ะไม่ต้องมีคนอื่นเพิ่มก็ได้ แต่แล้ว.......
มอห้า
แต่แล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนไปเมื่อ ขึ้นมอห้าได้มีการคละนักเรียนในห้องใหม่จ้าา และ meกับเพื่อนก็ได้แยกจากกัน เฮ้อออ จุดมันเริ่มจากนี้ล่ะค่ะที่ชีวิตของเราเปลี่ยนไปจากเดิม
เปิดเทอมมอห้าหลังจากที่ต้องแยกกับเพื่อสนิท ก็มีเพื่อนจากห้องเก่ามาชวนไปนั่งด้วย เรามีเพื่อนในกลุ่มนี้5 คนค่ะ รวมกับเราเป็น6 เพื่อนกลุ่มนี้นิสัยจะออกแนวแบบผู้หญิงค่ะ ซึ่งเราก็ไม่มีปัญหาอะไรกับนิสัยพวกนี้ในตอนแรกเราก็เข้ากับทุกคนได้ดีค่ะ จนเวลาผ่านไปเรื่อยๆเราเริ่มไม่อยากที่จะอยู่กับกลุ่มนี้แล้ว กลุ่มที่เราอยู่ด้วยเป็นกลุ่มที่เรียนดีเรียนเก่งค่ะ แต่ไม่เคยฟังความคิดเห็นอะไรของเราเลยเราพูดแล้วเหมือนทำเป็นไม่ได้ยิน เวลาที่มีงานกลุ่มนี้ไม่เคยฟังอะไรเราเลย me เป็นคนที่เรียนได้พอกลางๆค่ะไม่ถึงกับโง่ หรือพวกนางจะเห็นว่าเราโง่เลยไม่เคยเอาคำพูดของเราไปคิด เวลาทำงานกลุ่มพวกนางชอบทำให้เรื่องง่ายกลายเป็นเรื่องยากค่ะทั้งๆที่ในใจmeนั้นคิดได้แล้วควรจะทำอะไร เราก็ปล่อยให้พวกมันเสวนากันต่อไป จนเวลาผ่านไปมันก็ได้ข้อสรุปแบบเดียวกับที่เราคิดไว้ เราก็ได้แต่พูดอยู่ในใจว่า "พวก...พึ่งคิดได้หรอ" กับอีกเหตุการณ์ที่หลายๆครั้งเกิดขึ้นเมื่อทำงานกลุ่ม นั้นก็คือ เวลาที่เราเสนอข้อคิดเห็นพวกนางก็เงียบๆค่ะ ไม่มีใครพูดอะไรเหมือนแต่ล่ะคนกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก55 แต่พอเวลาที่คนที่เรียนเก่งในกลุ่มพูดขึ้น พวกนางกับเออออไปกับคนเก่ง เอ้านั้นมันสิ่งที่กุเคยพูดไปก่อนหน้านี้นิไอแซดดด ทำไมพวกนางที่ไม่เออออในตอนแรกฟ่ะ เราก็ได้แต่คิดว่า คำพูดเรามันไม่มีน้ำหนักขนาดที่พวกนางไม่คิดจะเอาไปเก็บไปคิดเลยรึไง จากนั้นเราก็เป็นคนที่ไม่ค่อยพูดค่ะ จากที่เป็นคนที่พูดมากกกๆ ก็กลายเป็นคนเงียบๆ จนเพื่อนในกลุ่มสังเกตุเห็นแหละให้ฉายากับเราค่ะว่าเป็นคนเงียบๆไม่พูดไม่จา หลังจากนั้นไม่นาน ไอเราก็คิดว่ามันคงไม่เป็นปัญหาอะไรหรอก แต่กับเรามันก็เกิดขึ้นค่ะ เรากลายเป็นคนพูดไม่ชัด พูดไม่ตรงประเด็นถามอย่างหนึ่งตอบอย่างหนึ่ง เรียบเรียงคำพูดไม่ถูก อารามณ์เหมือนกับตอนที่เรียนภาษาอังกฤษอ่ะค่ะเรียงประโยคผิด ประหนึ่งว่าเราเป็นคนต่างชาติที่หัดพูดไทยอะไรประมาณนั้น อีกเรื่องคือเรากลายเป็นคนที่มีความมั่นใจลดลงค่ะ เพาะสายตาและคำพูดในกลุ่มทำให้เราเปลี่ยนไป เราท้อมากค่ะกับเรื่องที่ต้องอยู่กับพวกนาง เราไม่เป็นตัวของตัวเองเราเคยร้องไห้ด้วยกับเรื่องพวกนี้
มอหก...
เราเริ่มปรับตัวไปกับพวกนางค่ะ คือตอนนี้เราไม่หือไม่อืออะไรกับพวกนางแล้วอยากทำไรก็ทำไปเลยจ้าา คือตอนนี้เราปลงมากกก คิดเอาไว้ว่าอีกแค่ไม่กี่เดือน กุจะไม่เห็นหน้าพวกเมิงอีกต่อไปแล้วววฮุ้วววว ตอนนี้เรามีพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปค่ะ คือชอบใส่ฮู้ดค่ะ ใส่แล้วรู้สึกโลกของเรามันแคบลง ความกังวลมันหายไป เดินไปซื้อของคนเดียว เข้าห้องน้ำคนเดียว เข้าห้องสมุดคนเดียว เพื่อนที่ไม่ใช่เพื่อนในกลุ่มก็ถามว่า แกไม่แปลกๆหรอที่เดินไปไหนคนเดียว ไอเราก็คิดว่า การเดินไปนั้นไปนี้คนเดียวมันแปลกหรอวะ เพื่อนก็บอกว่าแปลกแล้วก็ถามว่าชอบอยู่ตัวคนเดียวหรอ อะไรประมาณนี้
ตอนนี้เรามีความคิดที่ว่า ถ้าเราจบมอหกไป เราจะตัดขาดกับเพื่อนพวกนี้ จะปิดเฟชลบแอปหนีไปเลย เราคิดว่าจะเริ่มต้นใหม่ เราอยากจะเข้ามอราม อยากนั่งเขียนนิยาย วาดการ์ตูน ตัดต่อวิดีโอ ในห้องสมุดของมหาลัย เราอยากอยู่แบบเงียบๆตัวคนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียว ไม่อยากให้เรื่องภายนอกเข้ามาต้องให้เราเสียใจและร้องไห้อีก
สรุปสิ่งที่เราเปลี่ยนไปเมื่ออยู่กับเพื่อนพวกนี้
-ทำให้เราเป็นคนไม่ชอบพูด พูดไม่รู้เรื่อง พูดไม่ชัด
-ทำให้เราเป็นคนที่ไม่มีความมั่นใจ "ไม่ยิ้มไม่หัวเราะ ทำหน้าเฉยๆ ฝืนยิ้มไปวันๆ
-ทำให้เรากลัวสื่อโซเชียลมิเดีย เวลาเห็นพวกนางโพสต์รูปที่มีรอยยิ้มของพวกนางมันทำให้เราปวดๆหน่วงๆที่หัวใจ ปัจจุบันเราไม่เคยโพสต์อะไรในเฟชเลยไม่เคยคิดที่จะเปิดเข้าไปในแอปนี้หากไม่จำเป็น(ตอนที่ครูสั่งงานถึงจะเข้าไปดุ)
-ทำให้ไม่อยากมีเพื่อนอีกต่อไป
จากที่โพสต์กระทู้นี้ เราขออย่าให้มีดราม่า อย่าด่าเรานู้นนั้นนี้ คุณไม่เคยเจอกับตัวคุณไม่รู้สึกในแบบที่เรารู้สึกหรอก ขอบคุณที่อ่านค่ะ
อาการอย่างนี้?ปกติไหมคะ
ปัจจุบัน เราเป็นคนที่เริ่มจะกลัวกับการเข้าสังคมค่ะหรือเบื่อการเข้าสังคมอะไรทำนองนั้นตอนนี้ก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่ อาการมันเริ่มเมื่อ ตอนที่เราขึ้นมอหกเทอมแรก(ตอนนี้เรียนใกล้จบแล้ว) เราไม่รู้หรอกค่ะว่ามันเป็นเพราะอะไรกันแน่มันคงมีหลายๆปัจจัยอ่ะน่ะ ขอท้าวความไปตอนมอสี่ค่ะ
มอสี่(ไสยๆเรียลๆ)
เราได้เข้าเรียนโรงเรียนประจำจังหวัดค่ะในภาคอีสาน มันเป็นโรงเรียนที่ว่า แก๊กกกก กุคิดผิดรึคิดถูกว่ะเนี่ยที่สอบติดที่นี่ได้ เพราะมันเรียนยากมากกก และสั่งงานเยอะด้วยโฮกกก เนื่องจาก me เป็นนักเรียนใหม่ไม่มีเพื่อนจ้าา ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนเป็นอิเด็กบ้านนอกเข้ากรุง55 ทำตัวไม่ถูกจ้าา แต่พอเรียนๆไปก็มีเพื่อนสนิทค่ะ1คน เพื่อนคนนี้เป็นเพื่อนที่ดีค่ะนิสัยแมนๆเหมือนเรานี้ล่ะ (แมนจนเพื่อนในห้องคิดว่าเป็นทอมเป็นเลส) เป็นเพื่อนที่เรียนด้วยกันกินด้วยกันเที่ยวซื้อของด้วยกัน เป็นเพื่อนที่นิสัยเหมือนตัวเรามากกอยู่ด้วยแล้วสบายใจมากที่สุด คิดเอาไว้ว่าในชีวิตมอปลายนี้ ถ้ามีเพื่อนอย่างมันแค่คนเดียวก็พอแล้วอ่ะไม่ต้องมีคนอื่นเพิ่มก็ได้ แต่แล้ว.......
มอห้า
แต่แล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนไปเมื่อ ขึ้นมอห้าได้มีการคละนักเรียนในห้องใหม่จ้าา และ meกับเพื่อนก็ได้แยกจากกัน เฮ้อออ จุดมันเริ่มจากนี้ล่ะค่ะที่ชีวิตของเราเปลี่ยนไปจากเดิม
เปิดเทอมมอห้าหลังจากที่ต้องแยกกับเพื่อสนิท ก็มีเพื่อนจากห้องเก่ามาชวนไปนั่งด้วย เรามีเพื่อนในกลุ่มนี้5 คนค่ะ รวมกับเราเป็น6 เพื่อนกลุ่มนี้นิสัยจะออกแนวแบบผู้หญิงค่ะ ซึ่งเราก็ไม่มีปัญหาอะไรกับนิสัยพวกนี้ในตอนแรกเราก็เข้ากับทุกคนได้ดีค่ะ จนเวลาผ่านไปเรื่อยๆเราเริ่มไม่อยากที่จะอยู่กับกลุ่มนี้แล้ว กลุ่มที่เราอยู่ด้วยเป็นกลุ่มที่เรียนดีเรียนเก่งค่ะ แต่ไม่เคยฟังความคิดเห็นอะไรของเราเลยเราพูดแล้วเหมือนทำเป็นไม่ได้ยิน เวลาที่มีงานกลุ่มนี้ไม่เคยฟังอะไรเราเลย me เป็นคนที่เรียนได้พอกลางๆค่ะไม่ถึงกับโง่ หรือพวกนางจะเห็นว่าเราโง่เลยไม่เคยเอาคำพูดของเราไปคิด เวลาทำงานกลุ่มพวกนางชอบทำให้เรื่องง่ายกลายเป็นเรื่องยากค่ะทั้งๆที่ในใจmeนั้นคิดได้แล้วควรจะทำอะไร เราก็ปล่อยให้พวกมันเสวนากันต่อไป จนเวลาผ่านไปมันก็ได้ข้อสรุปแบบเดียวกับที่เราคิดไว้ เราก็ได้แต่พูดอยู่ในใจว่า "พวก...พึ่งคิดได้หรอ" กับอีกเหตุการณ์ที่หลายๆครั้งเกิดขึ้นเมื่อทำงานกลุ่ม นั้นก็คือ เวลาที่เราเสนอข้อคิดเห็นพวกนางก็เงียบๆค่ะ ไม่มีใครพูดอะไรเหมือนแต่ล่ะคนกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก55 แต่พอเวลาที่คนที่เรียนเก่งในกลุ่มพูดขึ้น พวกนางกับเออออไปกับคนเก่ง เอ้านั้นมันสิ่งที่กุเคยพูดไปก่อนหน้านี้นิไอแซดดด ทำไมพวกนางที่ไม่เออออในตอนแรกฟ่ะ เราก็ได้แต่คิดว่า คำพูดเรามันไม่มีน้ำหนักขนาดที่พวกนางไม่คิดจะเอาไปเก็บไปคิดเลยรึไง จากนั้นเราก็เป็นคนที่ไม่ค่อยพูดค่ะ จากที่เป็นคนที่พูดมากกกๆ ก็กลายเป็นคนเงียบๆ จนเพื่อนในกลุ่มสังเกตุเห็นแหละให้ฉายากับเราค่ะว่าเป็นคนเงียบๆไม่พูดไม่จา หลังจากนั้นไม่นาน ไอเราก็คิดว่ามันคงไม่เป็นปัญหาอะไรหรอก แต่กับเรามันก็เกิดขึ้นค่ะ เรากลายเป็นคนพูดไม่ชัด พูดไม่ตรงประเด็นถามอย่างหนึ่งตอบอย่างหนึ่ง เรียบเรียงคำพูดไม่ถูก อารามณ์เหมือนกับตอนที่เรียนภาษาอังกฤษอ่ะค่ะเรียงประโยคผิด ประหนึ่งว่าเราเป็นคนต่างชาติที่หัดพูดไทยอะไรประมาณนั้น อีกเรื่องคือเรากลายเป็นคนที่มีความมั่นใจลดลงค่ะ เพาะสายตาและคำพูดในกลุ่มทำให้เราเปลี่ยนไป เราท้อมากค่ะกับเรื่องที่ต้องอยู่กับพวกนาง เราไม่เป็นตัวของตัวเองเราเคยร้องไห้ด้วยกับเรื่องพวกนี้
มอหก...
เราเริ่มปรับตัวไปกับพวกนางค่ะ คือตอนนี้เราไม่หือไม่อืออะไรกับพวกนางแล้วอยากทำไรก็ทำไปเลยจ้าา คือตอนนี้เราปลงมากกก คิดเอาไว้ว่าอีกแค่ไม่กี่เดือน กุจะไม่เห็นหน้าพวกเมิงอีกต่อไปแล้วววฮุ้วววว ตอนนี้เรามีพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปค่ะ คือชอบใส่ฮู้ดค่ะ ใส่แล้วรู้สึกโลกของเรามันแคบลง ความกังวลมันหายไป เดินไปซื้อของคนเดียว เข้าห้องน้ำคนเดียว เข้าห้องสมุดคนเดียว เพื่อนที่ไม่ใช่เพื่อนในกลุ่มก็ถามว่า แกไม่แปลกๆหรอที่เดินไปไหนคนเดียว ไอเราก็คิดว่า การเดินไปนั้นไปนี้คนเดียวมันแปลกหรอวะ เพื่อนก็บอกว่าแปลกแล้วก็ถามว่าชอบอยู่ตัวคนเดียวหรอ อะไรประมาณนี้
ตอนนี้เรามีความคิดที่ว่า ถ้าเราจบมอหกไป เราจะตัดขาดกับเพื่อนพวกนี้ จะปิดเฟชลบแอปหนีไปเลย เราคิดว่าจะเริ่มต้นใหม่ เราอยากจะเข้ามอราม อยากนั่งเขียนนิยาย วาดการ์ตูน ตัดต่อวิดีโอ ในห้องสมุดของมหาลัย เราอยากอยู่แบบเงียบๆตัวคนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียว ไม่อยากให้เรื่องภายนอกเข้ามาต้องให้เราเสียใจและร้องไห้อีก
สรุปสิ่งที่เราเปลี่ยนไปเมื่ออยู่กับเพื่อนพวกนี้
-ทำให้เราเป็นคนไม่ชอบพูด พูดไม่รู้เรื่อง พูดไม่ชัด
-ทำให้เราเป็นคนที่ไม่มีความมั่นใจ "ไม่ยิ้มไม่หัวเราะ ทำหน้าเฉยๆ ฝืนยิ้มไปวันๆ
-ทำให้เรากลัวสื่อโซเชียลมิเดีย เวลาเห็นพวกนางโพสต์รูปที่มีรอยยิ้มของพวกนางมันทำให้เราปวดๆหน่วงๆที่หัวใจ ปัจจุบันเราไม่เคยโพสต์อะไรในเฟชเลยไม่เคยคิดที่จะเปิดเข้าไปในแอปนี้หากไม่จำเป็น(ตอนที่ครูสั่งงานถึงจะเข้าไปดุ)
-ทำให้ไม่อยากมีเพื่อนอีกต่อไป
จากที่โพสต์กระทู้นี้ เราขออย่าให้มีดราม่า อย่าด่าเรานู้นนั้นนี้ คุณไม่เคยเจอกับตัวคุณไม่รู้สึกในแบบที่เรารู้สึกหรอก ขอบคุณที่อ่านค่ะ