คือมาได้ช่วงปี2560ค่ะ เนื่องจากแม่อยู่ที่นี่แล้วแต่งงานใหม่ แล้วหนูมาหลังจบม.6 ตอนแรกคิดว่าจะได้ต่อ high shcool ที่นี่ ร.ร.มัธยมนั้นแหละค่ะ แต่เปล่าเขาไม่สามารถให้ต่อได้เนื่องจากหนู อายุเกินแล้ว จึงทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนแผน ไปเรียนมหาลัยแทน แต่ไม่ใช่ มหาลัยแบบใหญ่นะคะ เป็นมหาลัยทางเลือก สำหรับ นักเรียนต่างชาติมาเรียน หรือคนที่ทำงานแล้วมาเรียนได้ ซึ่งก่อนเข้า ก็ต้องสอบวัดความรู้ก่อนค่ะ ตอนแรก ก็เรียน ESl ก่อนแล้วมีคนแนะนำว่า เรียน ESl กว่าจะผ่านก็อีกนาน ให้ลงวิชาๆที่เป็นเครดิตไปเลย หนูก็เลย ไปสอบเพื่อจะเรียนแบบมีเครดิตค่ะ เพราะ ESL สำหรับคนที่อยากจะเรียนแต่วิชาอังกฤษเท่านั้น ซึ่งพอหนูไปสอบ คือผ่านขั้นที่1ค่ะ แล้วไปปรึกษา ว่าอยากลงคณะอะไร เลยลงพยาบาลไป แล้วเขาก็ให้ข้อมูลมาว่า เราต้องเรียนนี้ๆนะ แล้วเยอะมากค่ะ ด้วยความที่หนูเป็นเด็กต่างชาติด้วย มันคือ เสียเปรียบ 2เท่าค่ะ คือ เราไม่ได้เก่งอังกฤษอะไรมาก แต่ที่เราจะเรียนต่อไปนี้คือจะเป็นอังกฤษล้วน หนูเครียดมากเลยค่ะ เรียนไปแทบไม่ได้นอนเลยค่ะ ต้องมาแปลคำทีละคำบ้าง ศัพท์หมอเอ่ย ศัพท์ มหาลัยเอย ที่หนูไม่เคยเจอในโรงเรียนที่ไทย ตอนนี้หนูก็ทำงานด้วยค่ะ อยู่ร้านอาหารไทย หวังช่วยแม่ได้บ้าง หนูเครียดมาก ร้องไห้ทุกคืนเลยค่ะ กลัวไม่ได้คะแนนอย่างที่หวัง ตอนนี้มีความคิดว่า อยากจะกลับไทย ไปเพื่อ จะไปซิ่ว เข้ามหาลัยก่อน แล้วค่อยกลับอเมริกา มันจะโอเคไหมคะ จะเสียเวลาไหม คือบางคนหนูปรึกษาไปเขาก็บอกไม่มีใครโชคดีที่ได้มานะ แต่คือถ้าคุณมาจะรู้ว่ามันหนักหนามากค่ะ เหงาด้วย เพื่อนก็ไม่มี เพราะมีแต่คนที่อายุมากกว่าเราด้วยค่ะ หนูตอนนี้อายุ20แล้วนะคะ ตอนมาอายุ19 บางคนมาเรียนบ้าง ไม่มาเรียนบ้าง เพื่อนรุ่นเดียวกันแทบไม่เจอ รัฐหนูเป็นรัฐที่ไม่ค่อยมีคนมาเรียนกันค่ะ หนูคิดถึงชีวิตที่ไทยมาก หนูคิดอยากกลับไทยทุกวันเลยค่ะ เลิกเรียนมาก็ต้องไปทำงาน หลังทำงานก็ต้องรีบทำการบ้าน อ่านหนังสือเตรียมสอบ อังกฤษหนูก็ไม่ได้เต็มร้อยมากนะคะ ต้องใช้เวลามากกว่า1ชั่วโมงในการแปลหน้านั้นๆให้เข้าใจ ไม่สามารถ ระบายที่แม่ได้ค่ะ เพราะท่านก็ทำเรื่องนานและเสียตังไปเยอะพอสมควรการที่ทำให้หนูได้มาอยู่อเมริกา หนูเครียด และเกือบเป็นโรคซึ้มเศร้าค่ะ แต่ไม่เคยบอกใคร .. เพราะไม่อยากสร้างภาระให้ใคร แม้แต่เพื่อนก็ไม่เคยบอกค่ะ เพราะมันอาจดูเป็นเรื่องตลกสำหรับเขา
มาอยู่อเมริกาเกือบจะสองปี แต่ยังไม่ชินที่นี่เลยค่ะ คิดถึงบ้าน คิดถึงเพื่อนที่ไทยทุกวัน คิดถึงชีวิตเมืองไทย