สวัสดีค่ะ วันนี้จะมาเล่าชีวิตที่เราหรือแม้แต่พี่สาวเองก็งง ว่าทำไมถึงได้เป็นแบบนี้
มันเป็นสิ่งที่เราเก็บไว้นานมากแล้ว ไม่รู้ว่าจะเล่าใครฟังดี
ในชีวิตเราไม่เคยมีเพื่อนสนิทเลย สักคนไม่รู้ทำไมแต่บ้างคนอาดจะมองว่ามันไม่เห็นจะเป็นไรเลย
ตั้งแต่ที่เราจำได้เราไม่เคยมีเพื่อนที่คุยหรือเล่นด้วยกันนานถึง 1 อาทิตย์เลย เวลาเจอเพื่อนใหม่ เช่น
ย้ายโรงเรียนใหม่ เราคิดว่าจะเจอเพื่อนที่ดีกว่าเดิมแต่มันกับแย่กว่าเดิม เล่าให้ฟังก่อนว่าเราเป็นคนคุยไม่เก่ง
แต่ก่อนตอนอยู่ต่างจังหวัดเรา เป็นคนที่ห่วงเพื่อนมาก เวลามีเพื่อนมาหาเราจะตามใจเพื่อนมากยอมทุกอย่าง ถึงอย่างงั้นเพื่อนบางคนก็ยังเกลียดเราไม่รู้ทำไมเราอยู่เฉยๆ ก็มีคนเกลียด
แต่พอมาอยู่กรุงเทพ เราเปลี่ยนเป็นคนละคนเลย เราย้ายมาเรียนที่กรุงเทพตอน ป.6
เราเข้าโรงเรียนวันแรกเรากลัวมากเราเลยนั่งอยู่เงียบๆคนเดียว
และก็มีคนมาทักเราบอกว่า"ชื่ออะไร เรานั่งด้วยได้มั้ย เราอยากนั่งกับเด็กใหม่"ตอนนั้นเราคิดว่ามาอยู่โรงเรียนใหม่ก็ต้องเริ่มใหม่
วันที่สองคาบเรียนการงานครูให้ใช้สมุดสีชมพู ซึ่งเราใช่ไปในวิชาก่อนหน้านี้ไปแล้ว แต่ครูเค้าบอกต้องสีชมพูเท่านั้น
พอตอนเย็นมีเพื่อนคนหนึ่งช่วยเราหาสมุดสีชมพู จนเลิกเรียนนางก็ยังช่วยหาจนได้มาเราคิดทำไมคนนี้ดีจัง
แต่ผ่านไป 1 อาทิตย์ นิสัยคนนั้นกับเปลี่ยนเป็นคนละคน ชอบตะคอกและชอบยื่มทั้งที่ของตัวเองก็มีนิสัยแย่มากๆ
พอไปก็มีเเพื่อนอีกกลุ่มที่ไม่เคยแม้แต่จะคุยกันแต่ทำไมไม่รู้ เราแค่ถามนิดถามหน่อยก็ด่าเรา และก็ชุบชิบกันเรื่องเรา
ตอนอยู่ต่างจังหวัดเราเคยไม่อยากไปร.ร.น่ะ แต่นี้โคตรไม่อยากไปเลย ไม่อยากเจอหน้าใคร
เราเลยบอกพี่ว่าไม่อยากไปณ ร.ร.พี่เลยถามว่า"ทำไมโดนเพื่อนแกล้งหรอ" วันนั้นเราเลยไม่ไปร.ร. พี่ก็เลยไปที่ร.ร.
วันต่อมาเราไปร.ร.ครูประจำชั้นเรียกเราไปหาและถามว่าใครทำ เราก็เลยบอก"หนูจำชื่อเค้าไม่ได้ค่ะครู"ครูคนนั้นพูดว่า"อะไรของเธอเนี้ยอยู่ด้วยกันมาตั้งนานแล้วไม่รู้ชื่อเพื่อนได้ไง ไปหาชื่อเพื่อน"เราคิดในใจว่า "แค่ชื่อครูกุยังจำไม่ได้เลยเพื่อนมี30กว่าคนกุจะจำได้ไง แล้วทำไมต้องว่ากุอะไรขนาดนั้นด้วย"
.
.
วันนี้พอก่อนแล้วกันวันหลังเดียวมาต่ออีก นี้เริ่มต้นของชีวิตเราอย่าพึ่งเบื่อเราน่ะ
ทำไมชีวิตถึงเป็นแบบนี้ ใครเป็นเหมือนกันบ้าง?EP.1
มันเป็นสิ่งที่เราเก็บไว้นานมากแล้ว ไม่รู้ว่าจะเล่าใครฟังดี
ในชีวิตเราไม่เคยมีเพื่อนสนิทเลย สักคนไม่รู้ทำไมแต่บ้างคนอาดจะมองว่ามันไม่เห็นจะเป็นไรเลย
ตั้งแต่ที่เราจำได้เราไม่เคยมีเพื่อนที่คุยหรือเล่นด้วยกันนานถึง 1 อาทิตย์เลย เวลาเจอเพื่อนใหม่ เช่น
ย้ายโรงเรียนใหม่ เราคิดว่าจะเจอเพื่อนที่ดีกว่าเดิมแต่มันกับแย่กว่าเดิม เล่าให้ฟังก่อนว่าเราเป็นคนคุยไม่เก่ง
แต่ก่อนตอนอยู่ต่างจังหวัดเรา เป็นคนที่ห่วงเพื่อนมาก เวลามีเพื่อนมาหาเราจะตามใจเพื่อนมากยอมทุกอย่าง ถึงอย่างงั้นเพื่อนบางคนก็ยังเกลียดเราไม่รู้ทำไมเราอยู่เฉยๆ ก็มีคนเกลียด
แต่พอมาอยู่กรุงเทพ เราเปลี่ยนเป็นคนละคนเลย เราย้ายมาเรียนที่กรุงเทพตอน ป.6
เราเข้าโรงเรียนวันแรกเรากลัวมากเราเลยนั่งอยู่เงียบๆคนเดียว
และก็มีคนมาทักเราบอกว่า"ชื่ออะไร เรานั่งด้วยได้มั้ย เราอยากนั่งกับเด็กใหม่"ตอนนั้นเราคิดว่ามาอยู่โรงเรียนใหม่ก็ต้องเริ่มใหม่
วันที่สองคาบเรียนการงานครูให้ใช้สมุดสีชมพู ซึ่งเราใช่ไปในวิชาก่อนหน้านี้ไปแล้ว แต่ครูเค้าบอกต้องสีชมพูเท่านั้น
พอตอนเย็นมีเพื่อนคนหนึ่งช่วยเราหาสมุดสีชมพู จนเลิกเรียนนางก็ยังช่วยหาจนได้มาเราคิดทำไมคนนี้ดีจัง
แต่ผ่านไป 1 อาทิตย์ นิสัยคนนั้นกับเปลี่ยนเป็นคนละคน ชอบตะคอกและชอบยื่มทั้งที่ของตัวเองก็มีนิสัยแย่มากๆ
พอไปก็มีเเพื่อนอีกกลุ่มที่ไม่เคยแม้แต่จะคุยกันแต่ทำไมไม่รู้ เราแค่ถามนิดถามหน่อยก็ด่าเรา และก็ชุบชิบกันเรื่องเรา
ตอนอยู่ต่างจังหวัดเราเคยไม่อยากไปร.ร.น่ะ แต่นี้โคตรไม่อยากไปเลย ไม่อยากเจอหน้าใคร
เราเลยบอกพี่ว่าไม่อยากไปณ ร.ร.พี่เลยถามว่า"ทำไมโดนเพื่อนแกล้งหรอ" วันนั้นเราเลยไม่ไปร.ร. พี่ก็เลยไปที่ร.ร.
วันต่อมาเราไปร.ร.ครูประจำชั้นเรียกเราไปหาและถามว่าใครทำ เราก็เลยบอก"หนูจำชื่อเค้าไม่ได้ค่ะครู"ครูคนนั้นพูดว่า"อะไรของเธอเนี้ยอยู่ด้วยกันมาตั้งนานแล้วไม่รู้ชื่อเพื่อนได้ไง ไปหาชื่อเพื่อน"เราคิดในใจว่า "แค่ชื่อครูกุยังจำไม่ได้เลยเพื่อนมี30กว่าคนกุจะจำได้ไง แล้วทำไมต้องว่ากุอะไรขนาดนั้นด้วย"
.
.
วันนี้พอก่อนแล้วกันวันหลังเดียวมาต่ออีก นี้เริ่มต้นของชีวิตเราอย่าพึ่งเบื่อเราน่ะ