สวัสดีครับทุกท่าน พรุ่งนี้ก็จะวันพ่อเเห่งชาติแล้ว คงมีหลายท่านที่บอกรักพ่อกันแบบภูมิใจ
แต่สำหรับผม คงไม่มีวันที่จะบอกรักพ่อได้หรอกครับ
ตอนผมเกิดมา พ่อแม่ก็หย่าร้างกันแล้ว แต่พ่อก็รับตัวผมไว้ แล้วให้ย่าผมเลี้ยงดุมา ตอนสมัยประถมอะไรก็ดีทุกอย่างแหละครับ แต่ชีวิตผมเปลี่ยนไปตอนขึ้นมัธยมต้น ทั้งพ่อ ทั้งย่า กดดันผมมากขึ้น จากตอนประถมที่ปล่อยๆ บอกกับผมตลอกว่า ต้องได้เกรดเท่านี้นะอย่าหลุด แล้วชอบเอาผมไปเปรียบกับลูกคนอื่นสม่ำเสมอ และตอนนั้นน้องก็เกิดมาพอดี คือเหมือนแบบผมเป็นยังไงก็ช่างแล้ว แต่พวกท่านก็กดดันผมเรื่อยๆตลอด จนตอนผมประมาณม.1เทอม2 ผมก็เริ่มมีอาการเครียดมากขึ้นเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ร้องไห้คนเดียว จนกระทั่งผมเริ่มต่อต้านพวกท่าน แล้วเริ่มมีปากเสียงกัน แล้วอยู่ดีๆ ย่าผมก็พูดออกมา กุเลี้ยงมาจนโตขนาดนี้ ถ้าหางานได้แล้วต้องเลี้ยงกุด้วย กุมีพระคุณกับขนาดนี้ ตอนนั้นผมสะเทือนใจมากๆครับ แล้วพอจะไปปรึกษาพ่อ พ่อบอกอย่าไปสนคำพูดย่าเลย ทำให้ผมวางใจได้ แต่แล้ววันหนึ่งพ่อก็พูดกับผมว่า โตไปมีงานทำ ก็เลี้ยงย่าด้วยนะ ท่านเลี้ยงเรามาโตขนาดนี้ ตอนนั้นผมไม่คิดว่าจะรักย่าลงแล้วครับ แล้วจากนั้นมา คำพูดของย่าชอบโจมตีผมทุกคน '' คนอะไรอกตัญญูกับคนเลี้ยง ดูเด็กในรายการทีวีสิ เขายังรักคนเลี้ยงเลย " มันทำให้ผมเสียใจมากๆเลยครับ พอผมเถียงกับย่าเรื่องนี้ ย่าผมก็ชอบกระทื้บเท้าใส่ และ เคยไล่ผมออกจากบ้านด้วย มันทำให้ผมเครียดมากๆ แบบอยู่คนเดียวอยู่ดีๆก็ชอบร้องไห้ออกมา ปรึกษาพ่อก็ไม่ได้พ่อเข้าข้างย่าผมไปแล้ว เคยบอกด้วยว่าพูดกับย่าแบบนี้ถ้ากูอยู่ด้วยกูจะตบปากตรงนั้นเลย คือเป็นแบบนี้กันหมดตั้งแต่มีน้อง ทำเหมือนผมไม่ใช่ลูกแล้วอย่างไงอย่างงั้น เหมือนผมเกิดมาจากความผิดพลาด(ผมเกิดมาพ่อแม่ผมมีอายุประมาณ19-20ครับ) แล้วยังทำให้น้องกลัวผมด้วยครับ ขู่น้องต่างๆนาๆจนน้องไม่กล้าคุยกับผมแบบเป็นธรรมชาติ แล้วยังห้ามน้องเข้าใกล้ผมอีก คือผมไม่สามารถพูดดีๆได้แล้วครับ โดนว่าต่างๆนาๆ ไม่เคยได้รับความรักเลยตั้งแต่ขึ้นม.ต้น มีแต่พูดจาดูถูก ลูกคนอื่นทำได้ทำไมลูกกุถึงทำไม่ได้ก็มี ตอนนี้ผมอยู่ ม.ปลาย ปี2 ต้องคิดแล้วว่าอยากเข้าคณะอะไร แต่ปัญหาคือ เงินปู่คนเดียวที่ส่งผมเรียนมหาลัย ผมเคยบอกพ่อว่าอยากเรียนเกี่ยวกับพวกศิลป์ แล้วพอดีค่าเข้ามันแพงมาก พ่อพูดประชดมาเลยว่า อยากให้ปูแกขายนาทิ้งเพื่อแกเหรอ ผมเลยต้องหาคณะถูกๆเข้า ยอมเรียนไป ส่วนน้องผม อนุบาลเรียนโรงเรียนเอกชนดีๆ ส่งเรียนพิเศษประจำ มีพ่อแม่ค่อยใส่ใจอยู่เสมอ บางทีผมก็อิจฉาน้องแต่ไม่ได้โกรธแค้นน้องแต่โกรธพ่อซะมากกว่า ส่วนแม่แท้ๆผมก็ไปอยู่ต่างประเทศแต่งงานใหม่ มีลูกแล้วเหมือนกัน ปรึกษาแม่ แม่ก็บอกทนๆไปนะ คือผมก็ไม่ไหวแล้ว พูดอะไรไปพวกท่านก็ไม่ฟังผม พูดไปตั้งมากมาย
ผมไปรึกษาาว่าอยากไปพบจิตแพทย์ก็โดนตอกย้ำมาว่า สมกับแกดีแล้ว ผมควรไม่สนใจอะไรใช่ไหมครับ ?
ไม่รักพ่อแม่นี้ผิดไหมครับ?
แต่สำหรับผม คงไม่มีวันที่จะบอกรักพ่อได้หรอกครับ
ตอนผมเกิดมา พ่อแม่ก็หย่าร้างกันแล้ว แต่พ่อก็รับตัวผมไว้ แล้วให้ย่าผมเลี้ยงดุมา ตอนสมัยประถมอะไรก็ดีทุกอย่างแหละครับ แต่ชีวิตผมเปลี่ยนไปตอนขึ้นมัธยมต้น ทั้งพ่อ ทั้งย่า กดดันผมมากขึ้น จากตอนประถมที่ปล่อยๆ บอกกับผมตลอกว่า ต้องได้เกรดเท่านี้นะอย่าหลุด แล้วชอบเอาผมไปเปรียบกับลูกคนอื่นสม่ำเสมอ และตอนนั้นน้องก็เกิดมาพอดี คือเหมือนแบบผมเป็นยังไงก็ช่างแล้ว แต่พวกท่านก็กดดันผมเรื่อยๆตลอด จนตอนผมประมาณม.1เทอม2 ผมก็เริ่มมีอาการเครียดมากขึ้นเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ร้องไห้คนเดียว จนกระทั่งผมเริ่มต่อต้านพวกท่าน แล้วเริ่มมีปากเสียงกัน แล้วอยู่ดีๆ ย่าผมก็พูดออกมา กุเลี้ยงมาจนโตขนาดนี้ ถ้าหางานได้แล้วต้องเลี้ยงกุด้วย กุมีพระคุณกับขนาดนี้ ตอนนั้นผมสะเทือนใจมากๆครับ แล้วพอจะไปปรึกษาพ่อ พ่อบอกอย่าไปสนคำพูดย่าเลย ทำให้ผมวางใจได้ แต่แล้ววันหนึ่งพ่อก็พูดกับผมว่า โตไปมีงานทำ ก็เลี้ยงย่าด้วยนะ ท่านเลี้ยงเรามาโตขนาดนี้ ตอนนั้นผมไม่คิดว่าจะรักย่าลงแล้วครับ แล้วจากนั้นมา คำพูดของย่าชอบโจมตีผมทุกคน '' คนอะไรอกตัญญูกับคนเลี้ยง ดูเด็กในรายการทีวีสิ เขายังรักคนเลี้ยงเลย " มันทำให้ผมเสียใจมากๆเลยครับ พอผมเถียงกับย่าเรื่องนี้ ย่าผมก็ชอบกระทื้บเท้าใส่ และ เคยไล่ผมออกจากบ้านด้วย มันทำให้ผมเครียดมากๆ แบบอยู่คนเดียวอยู่ดีๆก็ชอบร้องไห้ออกมา ปรึกษาพ่อก็ไม่ได้พ่อเข้าข้างย่าผมไปแล้ว เคยบอกด้วยว่าพูดกับย่าแบบนี้ถ้ากูอยู่ด้วยกูจะตบปากตรงนั้นเลย คือเป็นแบบนี้กันหมดตั้งแต่มีน้อง ทำเหมือนผมไม่ใช่ลูกแล้วอย่างไงอย่างงั้น เหมือนผมเกิดมาจากความผิดพลาด(ผมเกิดมาพ่อแม่ผมมีอายุประมาณ19-20ครับ) แล้วยังทำให้น้องกลัวผมด้วยครับ ขู่น้องต่างๆนาๆจนน้องไม่กล้าคุยกับผมแบบเป็นธรรมชาติ แล้วยังห้ามน้องเข้าใกล้ผมอีก คือผมไม่สามารถพูดดีๆได้แล้วครับ โดนว่าต่างๆนาๆ ไม่เคยได้รับความรักเลยตั้งแต่ขึ้นม.ต้น มีแต่พูดจาดูถูก ลูกคนอื่นทำได้ทำไมลูกกุถึงทำไม่ได้ก็มี ตอนนี้ผมอยู่ ม.ปลาย ปี2 ต้องคิดแล้วว่าอยากเข้าคณะอะไร แต่ปัญหาคือ เงินปู่คนเดียวที่ส่งผมเรียนมหาลัย ผมเคยบอกพ่อว่าอยากเรียนเกี่ยวกับพวกศิลป์ แล้วพอดีค่าเข้ามันแพงมาก พ่อพูดประชดมาเลยว่า อยากให้ปูแกขายนาทิ้งเพื่อแกเหรอ ผมเลยต้องหาคณะถูกๆเข้า ยอมเรียนไป ส่วนน้องผม อนุบาลเรียนโรงเรียนเอกชนดีๆ ส่งเรียนพิเศษประจำ มีพ่อแม่ค่อยใส่ใจอยู่เสมอ บางทีผมก็อิจฉาน้องแต่ไม่ได้โกรธแค้นน้องแต่โกรธพ่อซะมากกว่า ส่วนแม่แท้ๆผมก็ไปอยู่ต่างประเทศแต่งงานใหม่ มีลูกแล้วเหมือนกัน ปรึกษาแม่ แม่ก็บอกทนๆไปนะ คือผมก็ไม่ไหวแล้ว พูดอะไรไปพวกท่านก็ไม่ฟังผม พูดไปตั้งมากมาย