ชีวิต...ดี๊...ดี...

แปปๆ ก็จะสิ้นปีแล้ว อายุก็มากขึ้นทุกๆวัน
ปีหน้าก็41แล้ว ถึงจะยังไม่รู้สึกว่า ตัวเองแก่ แต่พอเห็นคน
รอบข้าง เริ่มจากไปด้วยโรคภัยและอายุไข แล้วก็ได้แต่นึก
ว่า วันข้างหน้า ก็คงถึงตาเรา..

แต่ถึงยังไงก็ตาม ก็ทำทุกวันนี้ให้ดีที่สุด ไม่ต้องไปคิดไรมาก
ไม่มีใครหนีพ้น แค่ช้าหรือเร็วเท่านั้นเอง..

เคยคิดนะว่า ชาติหน้ามีจริงหรือไม่ แต่ทุกวันนี้ ไม่เชื่อนะว่ามี
คิดอย่างเดียวว่า ตายแล้วก็ดับศูนย์ ไปเลย ไม่มีต่อ..

ถ้าเกิดมีชาติหน้าขึ้นมาจริง ก็คงลืมชาตินี้ได้อยู่ดี แล้วก็คิด
อีกเหมือนเดิมว่า มันไม่มีจริง...งงไหมม..พิมเองยังงงเอง..

ทุกวันนี้ ก็ไช้ชีวิตมาจนเรียกว่า พอใจกับชีวิตที่ผ่านมาแล้วละ
สมัยวัยรุ่นลำบาก แต่ก็มาได้คืนความสุขในช่วงวัย30ต้นๆ..

พอมาวัยเลข4 ก็ดำเนินชีวิตไปอย่างเรียบง่าย ไม่ทะยาน
ไม่พุ่งแรง ยกเว้นบางโอกาสที่รู้สึกหงุดหงิด ต้องการปะทะ..

ที่ผ่านมาในปีนี้ ก็สนุกมากๆ ได้ทำอะไรอย่างที่เคยอยากทำ
เช่น ขี่มอไซค์ ไปเชียงใหม่ แล้วขี่กลับเลย หรือปีก่อนๆได้
ไปโดดสะพานมอญ(สังขละ) หรือน้ำตก ทีลอซู ก็ได้ไปโดด
ลองมาให้หมดเพื่อวันนึง ตอนเราแก่ จะได้ไม่ต้องไปเสียดายชีวิตครับผม.... ยังมีแรง ยังมีลมหายใจ ก็ลองทำตามใจฝันครับ ...

ปอลอ.ก่อนอายุ50 จะหาเวลาขี่มอไซค์ กรุงเทพ-ภูเก็ต ให้ได้ครับ ตอนนึ้กำลังหายืมมอไซค์น้องเขยอยู่ หลังจากยืม
pcx150ccไปเชียงใหม่ กลับมาถึงบ้าน น้องมันขายทิ้งเลย 555มันโมโหใหญ่เลย ที่ไปบอกว่าขอยืมมอไซค์ขี่เที่ยว สระบุรี