จขกท. อายุ24นะครับเกิ่นก่อนว่าผมเคยบวชมา8พรรษาเรื่องผีหรือเรื่องลี้ลับไรพวกนี้ไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่เพราะอยู่แต่ในวัดมีพระเณรด้วยกันเยอะเลยไม่เคยคิดกลัวดึกๆก็พากันเล่าเรื่องผีก็เล่ากันไปจนดึกเจ้าอาวาสมาบอกให้นอนผมก็ไม่คิดไรไม่เคยกลัวผีเรื่องผีเชื่อ30ไม่เชื่อ70จนผมสึกออกมาละมาอยู่บ้านมีเพื่อนสมัยเด็กๆส่งลิงค์เว็ปนึงมาให้บอกมันบอกว่า
(บทสนทนาเป็นภาษาเหนือนะครับ)
(เพื่อน) บ้าM (นามสมมุติ) คิงเจื่อเรื่อผีก่อบะ
(ผม) บ่อบะฮาเจื่อน้อยเดวอั้นนะ
(เพื่อน) อั้นดีเลยคิงลองท่องคาถานี่ผ่อเลาะเขาว่าจะฮ้องผีได้
ผมก็ลองอ่านดูตอนนั้นไม่เชื่อหรอกครับว่าจะเรียกผีได้ถ้าจำไม่ผิดมันเป็นคาถาของมอญผมก็ท่องท่องเสียงดังเลยเพราะไม่กลัวคืนนั้นผมก็นอนก็ไม่มีอะไรคืนสองผ่านไปก็ยังปรกติจนคืนที่สามผมเริ่มนอนไม่หลับเริ่มมันเหมือนมีอะไรดลใจให้ไปดูตรงหน้าต่างแบบบอกไม่ถูกตอนนั้นเป็นเวลาตี2จะตี3ผมก็ลุกไปดูตรงหน้าต่างตรงหน้าบ้านผมจะมีต้นขนุนอยู่ผมก็มองลงไปสิ่งที่ผมเห็น เป็นร่างดำๆอยู่ข้างต้นขนุน ผมก็เพ่งมองไปตรงร่างดำๆนั้นคืนนั้นเป็นคืนพระจันทร์เต็มดวงครับผมเลยเห็นได้ชัดว่าเป็นคนแน่ๆแต่ที่ทำให้ผมประหลาดใจละกลัวเเบบสุดขีดก็คือร่างนั้นค่อยๆจางหายไปต่อหน้าต่อตาผมตอนนั้นบอกตามตรงครับ "เยี่ยวเเตก" ขาสั่นแบบทำอะไรไม่ถูกมือไม้ขยับไม่ได้ตาก็จ้องอยู่แค่จุดจุดนั้นจุดเดียวอยู่ดีๆก็เหมือนกับหน้ามืดไปเลยตื่นมาอีกทีก็11โมงเช้าผมก็ลุกขึ้นมาละพยายามนึกว่าสิ่งนั้นคืออะไรตาฝาดหรอหรือว่าอะไรตอนนั้นเรื่องผียังไม่คิดเข้ามาในหัวผมจนเย็นของวันนั้นผมก็นั่งคุยกับเพื่อนที่ส่งรูปคาถานั้นให้อยู่ผมก็คุยปรกติมันก็ถามขึ้นว่า
(เพื่อน) บ้าM คาถาตี่ฮาหื้อไปคิงท่องละปะหยังก่อบะ!?
(ผม) บ่อบะฮาท่องละบ่อเห็นมีห่สหยังเลย
(เพื่อน) แต้กะบะเห็นเขาว่าฮ้องผีได้นิ
(ผม) สงสัยผีคงกั๋วความหล่อฮาก้าาา5555
จากนั้นผมกับเพื่อนก็ไปคุยเรื่องเกมต่อเลิกคุยเรื่องนี่ไปเพราะคิดว่าเว็ปน่าจะหลอกตอนนั้นน่าจะเวลา5ทุ่มกว่ามั้งนะครับเพราะเล่นเกมยุไม่ได้ดูเวลา ตอนนั้นผมเล่นเกมกับเพื่อนละเปิดไมค์ในเกมอยู่ทีๆเพื่อนก็พูดขึ้นมาว่า
(เพื่อน) เดาะ บ้านี่ปาสาวมานอยตี่ห้องบะ
(ผม) อะหยังสาวป้อคิงก่าฮสอยู่คนเดียว
(เพื่อน) บ่าต้องมาโวบะฮาได้ยินเสียงยุมีแฟนบ่าบอกกั๋นเนี่ยกะนิเปื่อนกันนะบะบอกจิ่มกะทีฮาเอากับเมีย (จากนี้ขอไม่พิมพ์ละกันนะครับเรื่อง18+ของมันกับเเฟน)
(ผม) เอิ่มมมม?? แม่ยิงแหน่คิงฮายุคนเดียวหลอนละคิงตอนนั้นผมตายในเกมละเลยเปิดกล้องคอลกับมันคุยกันไปซักพักผมเลยเดินไปดื่มน้ำในตู้เย็นที่ชั้นล่างอยู่ดีๆเพื่อนมันก็บอก
(เพื่อน) นั่นนุฮาได้ยินฮ้องคิงยุ
(ผม) หลอนละคิงนอนไปคิงอาการหนักละ
ตอนนั้นผมก็เดินขึ้นบรรไดไปบนห้องโดยยกมือถือไว้ข้างหน้าให้เห็นหน้าผม ตอนกำลังจะถึงห้องอีก3ขั้นบรรไดเพื่อนผมอุทานขึ้นมาว่า เชี่ย!! สีหน้ามันตกใจมาก ละอยู่ๆมันก็วางสายผมโทรไปก็ไม่รับผมก็คิดว่า
คงแกล้งผมแน่เลยเลยปิดไฟกำลังจะนอนอยู่ๆผมได้ยินเสียงผ. ญเรียกผมตอนนั้นผมมั่นใจ100%เลยว่าเป็นเสียงผ. ญ. เรียกผมเลยลุกไปดูหน้าต่างตอนนั้นผมลืมเรื่องเมื่อคืนไปเลยเลยลุกไปดูเห็นผ.ญ. คนนึงยืนอยู่ตรงหน้า รั้วบ้านเลยละเรียกผมผมเห็นว่าเป็นผ. ญ. ก้มหน้าก้มตาผมเลยเดินไปดูที่ผมกล้าเพราะเห็นเป็นผ. ญ. ตัวคนเดียวเลยไม่คิดอะไรพอเปิดประตูหน้าบ้านไปก็เจอเธอยืนอยู่ตรงนั้นเลย ผมเลยพูดขึ้นว่า
(ผม) ไผคับนี่มะค่ำมะคืนแล้วบ่อปิกบ้านกะคับ
เธอก็ไม่ตอบ
(ผม) บ้านอยู่ตี่ไหนคับ
ก็ยังไม่ตอบ
(ผม) อั้นเข้ามาในบ้านก่อนบ๋อมาอู้กั๋นในบ้าน
เข้ามาเลยมาๆ
อยู่ดีๆคนข้างบ้านบอกว่า โฮะ? น้อยM น้อยอู้กับไผนี่ ผีบ้าเหียละก้าอู้คนเดียวนี่ (คนที่บวชละสึกก่อนอายุ20รึสึกตอนยังเป็นเณรเขาจะเรียกน้อยตามด้วยชื่อส่วนคนที่สึกหลักจากเป็นพระเขาจะเรียนหนาน)
ผมหันไปพูดกับคนข้างบ้านว่า
(ผม) ไผบ่าหู้แหน่อยู่นี้ถามกะบ่อตอบซักอย่าง
(คนข้างบ้าน) ไผตี่ไหนเเหน่กะเหนน้อยอู้คนเดียวเนี่ย
ผมเลยหันหน้ามาทางผ. ญเมื่อกี้แต่ปรากฏว่าข้างหน้าผมนั้นมีเพียงความว่างปล่าวถ้าจะบอกว่าผ. ญคนนั้นคงวิ่งไปตอนที่ผมหันไปคุยกับคนข้างบ้านคงไม่ใช่เพราะไม่ได้ยินเสียงวิ่งเลยละทางบ้านผมก็เป็นบ้านติดๆกันไม่น่าจะวิ่งได้เร็วขนาดนั้น ตอนนั้นหัวผมก็คิดถึงเรื่องเมื่อวานตอนนั้นอยู่ๆขนก็ลุกพรวดเลยอากาศเย็นลงแบบไม่น่าเป็นไปได้ผมเลยวิ่งเข้าบ้านเลยละไปนอนเปิดไฟนอนตอนนั้นผมตัวสั่นมากจากที่เชื่อเรื่องผี30%ตอนนี้เชื่อแบบสุดใจเเล้วเลยนอนคลุมโป่งเลยผมกลัวจนหลับไปตอนไหนไม่รู้มารู้สึกตัวอีกทีก็ไม่รู้ว่ากี่โมงจากที่จำได้ว่าเปิดไฟไว้ตอนนี้ไฟดับทั้งบ้านเลยอยู่ๆจมูกผมก็ไปได้กลิ่นเหมือนกลิ่นหนูตายแต่ไม่น่าจะใช่เพราะกลิ่นเเรงกว่านั้นจากนั้นเสียงที่ทำให้ผมขนลุกทั้งตัวก็ดังขึ้น เอ็..........มลากยาวมา2ครั้งมันเป็นเสียงที่ได้ยินแล้วต้องขนลุกเลยอยู่ดีๆก็มีเสียงเคาะประตูขึ้น ก๊อก ก๊อก ก๊อก ตอนนั้นผมสั่นมากทำไรไม่ถูกเสียงก็ดังขึ้นเรื่องละเงียบไป ผมก็คิดว่ากูคงฝรรอยู่แน่เลย เลยตบหน้าตัวเองหยิกเเขนตัวเองจนเเดงจนซักพักหน้าต่างห้องผมเปิดเอง ปัง!! ผมมองด้วยความกลัวก็ไม่เห็นอะไรเลยถอนหายใจละบอกกับตัวเองว่า เห้อเราคิดไปเอง เราคิดไปเอง เราคิดไปเอง บอกกับตัวเองหลายรอบ จนตั้งสติได้เลยจะไปปิดหน้าต่าง (หน้าหนาวตอนเช้าจะหนาวมาก)ตอนที่กำลังจะเอื้อมมือไปปิดหน้าต่างมีมือมือนึงมาจับมือซ้ายผมไว้ตอนนั้นผมสะดุ้งแบบแทบจะช็อคผมตกใจสติเเทบหลุด "จากนี้ให้ผู้อ่านนึกภาพตามผมนะครับ" บ้านผมเป็นบ้านสองชั้น มีต้นขนุนอยู่หน้าบ้านห่างพอควร ละตรงหน้าต่างห่างไปซัก3ก้าว มีผ.ญ. คนหนึ่งห้อยหัวแบบหันหลังมาทางผมอยู่ ซึ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะมีคนห้อยแบบนั้นเพราะมันทำไม่ได้ละผ.ญ. คนนั้นก็หมุนตัวมาทางผมผมจำหน้าเทอคนนั้นติดตาเลยตรงตาขวามีรูทะลุไปข้างหลังตาซ้ายเเดงก่ำเลยเทอยิ้มให้ผม ผู้อ่านน่าจะเดาออกนะครับว่าผ.ช. แต๋วเเตกมันเป็นยังไง ผมกรี๊ดลั่นเลยกรี๊ดเเบบสุดเสียงละสลบไปจนตื่นมาอีกทีที่บ้านของเพื่อนบ้านที่คุยกับผมเมื่อคืน ผมตื่นมาตัวสั่นจับไข้เลยตอนนั้นภาพของผ. ญคนนั้นยังจำติดตาจนหลับไปตื่นอีกที6โมงเย็นคนที่ช่วยผมนั้นถามว่า
(คนข้างบ้าน) เป๋นหยังก่อ
(ผม) ก็ดีขึ้นละคับ
(คนข้างบ้าน) ตะคืนเป๋นหยังเเหน่เล่าหื้อฟังเลาะ
(ผม) ตะคืนปะผีครับ
(คนข้างบ้าน) แหน่บอกบ่าเจื่อเรื่องผีบ่าใจ่กะ
(ผม) ตอนนี้เจื่อละครับบ่าเอาเเหมแล้ว
(คนข้างบ้าน) นี่กะจะมืดละอันนอนนี่ก่อนน้อพูกก่อยว่าใหม่มะค่ำมะคืนแล้วบ่าดีอู้เรื่องผี
ผมก็นอนไปละผมจำได้ลางๆว่างผมไปตื่นอีทีที่สะพานที่ไหนซักที่ผมก็ตกใจละงงมากละอยู่ดีๆก็มีผ. ญ. กับคนอีกกลุ่มนึงเดินมาหาผมจำหน้าพวกเขาไม่ได้แต่จำได้แค่คนเดียวนั่นก็คือผ.ญ. ที่ห้อยอยู่หน้าต่างบ้านผม เทอมาอยู่ข้างหลังผมสะกิดตรงไหล่ผมผมก็หันไปเจอหน้าเดียวกับที่ผมเจอตรงหน้าต่างเลย ตาขวามีรูทะลุเลือดไหลเต็มส่วนตาซ้ายแดงก่ำ ผมตกใจก้มลงไปงอตัวเอามือปิดหน้าไว้ตรงพื้นเลยละเทอคนนั้นก็พูดว่า
จะกั๋วยะหยังตั๋วเป็นคนบอกหื้อมาอยู่ตวยบ่าใจ่กะ ตอนนั้นผมลืมตาข้างซ้ายมองเทอตอนนี้ผ. ญคนนั้นจากที่หน้าตาน่ากลัวกลับหน้าตาน่ารักมาก (ถ้าไม่ใช่ผีนะผมว่าผมจีบไปละ) ผมก็ถามเทอว่า
(ผม) ตั๋วเป็นแผ่นะ
ผมจำได้ว่าเทอบอกชื่อผมแต่ผมพยายามนึกชื่อเทอนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก
ผมขอเรียกว่าผ. ญ. ละกันนะครับ
(ผ.ญ.) ตัวบอกหื้อเปิ่นมาหาบ่าใจกะ
(ผม) บอกต๋อนไหน?
(ผ. ญ.) ก็คืนปุ้นลุตัวบอกหื้อเปิ่นมาหาละตั๋วกะบอกหื้อเปิ่นเข้าบ้านตั๋วได้เเหม
ผมงงไปเชินเข้าบ้านตอนไหน!?
(ผม) ตั๋วเป็นผีเเม่นก่อ
ในฝรรผมเทอคนนั้นน่ารักมากเลยไม่กลัว
แต่เขาไม่ตอบ
(ผ. ญ.) เปิ่นบ่อได้กิ๋นหยังมาเมินแล้วตานหื้อเปิ่นจิ่มได้ก่อ
(ผม) ได้กะละไขกิ๋นหยัง
(ผ. ญ) ไก่ต้มละ............... (ผมจำไม่ได้)
ผมตื่นขึ้นมาเลยเล่าฝรรนี้ให้คนข้างบ้านฟังเขาก็บอก ยะไปเตอะเผื่อเปิ่นไขกิ๋น
ผมก็เลบไปตลาดซื้อไก่มาละรบกวนให้เพื่อนข้างบ้านต้มไก่ให้ละผมก็ซื้อพวกผลไม้ต่างๆพร้อมเสื้อผ้าผ. ญมาละไปทำบุญที่วัด ผมขออนุญาตบอกชื่อวัดละกันนะครับ วัดที่ผมไปถวายคือวัดพระนั่งดินตอนผมนำไปถวายมีแค่เณรที่คอยนั่งรับสังฆทานอยู่ถึงเเม้จะเป็นแค่เณรเเต่ผมตั้งใจนำมาถวายเพื่อให้ผีผ. ญคนนั้นได้กิน พอพนะให้พรเสร็จผมก็กลับบ้านมาคุยกับเพื่อนเพื่อนมันก็บอก
(เพื่อน) น่าจะเป๋นคาถานั้นเเน่เลย
(ผม) อ่าแล้ว?
(เพื่อน) มันมีคาถาเเก้ยุหนาบะลองท่องผ่อ
(ผม) อ่าเดะหาก่อยท่อง
(เพื่อน) อ่าๆโจคดีบะถ้าได้เรื่องจะไดกะบอกฮาตวย
(ผม) อ่าๆ
จากนั้นผมก็ท่องบทเเก้ที่เพื่อนส่งให้มาก่อนเข้านอน ตอนนอนผมก็ฝรรอีกรอบว่าผ. ญคนนั้นได้รับสิ่งที่ผมถวายให้แล้วพร้อมกับใส่เสื้อผ้าที่ผมซื้อในตลาดมาให้ในฝรรผมได้ยินแค่ขอบคุณแค่ยั้นจากนั้นก็มืดหมดเลยตื่นมาก็ไม่เจออะไรจนถึงเมื่อคืน ผมเลยมาเล่าประสบการให้อ่านกัน
#ไม่จำเป็นต้องเชื่อผมก็ได้นะครับเพียงเเค่อยากจะมาเล่าละอยากจะบอกไว้ว่า
วิญญาณเเม้ไม่เห็นก็ไม่ได้แปลว่าไม่มี ฟังคนอื่นเล่าดีกว่าต้องเจอกับตัวเองนะครับ
คาถานี้ผมไม่อยากจะดูหรืออยากจะเห็นมันอีกถ้าใครมีประสบการหรือท่องคาถาแล้วเจอมาเม้นบอกได้นะครับ
ผมมีเรื่องมาให้อ่านแค่นี้แหละครับ🙏🙏
ประสบการหลอน......... คาถาเรียกผีของมอญ
(บทสนทนาเป็นภาษาเหนือนะครับ)
(เพื่อน) บ้าM (นามสมมุติ) คิงเจื่อเรื่อผีก่อบะ
(ผม) บ่อบะฮาเจื่อน้อยเดวอั้นนะ
(เพื่อน) อั้นดีเลยคิงลองท่องคาถานี่ผ่อเลาะเขาว่าจะฮ้องผีได้
ผมก็ลองอ่านดูตอนนั้นไม่เชื่อหรอกครับว่าจะเรียกผีได้ถ้าจำไม่ผิดมันเป็นคาถาของมอญผมก็ท่องท่องเสียงดังเลยเพราะไม่กลัวคืนนั้นผมก็นอนก็ไม่มีอะไรคืนสองผ่านไปก็ยังปรกติจนคืนที่สามผมเริ่มนอนไม่หลับเริ่มมันเหมือนมีอะไรดลใจให้ไปดูตรงหน้าต่างแบบบอกไม่ถูกตอนนั้นเป็นเวลาตี2จะตี3ผมก็ลุกไปดูตรงหน้าต่างตรงหน้าบ้านผมจะมีต้นขนุนอยู่ผมก็มองลงไปสิ่งที่ผมเห็น เป็นร่างดำๆอยู่ข้างต้นขนุน ผมก็เพ่งมองไปตรงร่างดำๆนั้นคืนนั้นเป็นคืนพระจันทร์เต็มดวงครับผมเลยเห็นได้ชัดว่าเป็นคนแน่ๆแต่ที่ทำให้ผมประหลาดใจละกลัวเเบบสุดขีดก็คือร่างนั้นค่อยๆจางหายไปต่อหน้าต่อตาผมตอนนั้นบอกตามตรงครับ "เยี่ยวเเตก" ขาสั่นแบบทำอะไรไม่ถูกมือไม้ขยับไม่ได้ตาก็จ้องอยู่แค่จุดจุดนั้นจุดเดียวอยู่ดีๆก็เหมือนกับหน้ามืดไปเลยตื่นมาอีกทีก็11โมงเช้าผมก็ลุกขึ้นมาละพยายามนึกว่าสิ่งนั้นคืออะไรตาฝาดหรอหรือว่าอะไรตอนนั้นเรื่องผียังไม่คิดเข้ามาในหัวผมจนเย็นของวันนั้นผมก็นั่งคุยกับเพื่อนที่ส่งรูปคาถานั้นให้อยู่ผมก็คุยปรกติมันก็ถามขึ้นว่า
(เพื่อน) บ้าM คาถาตี่ฮาหื้อไปคิงท่องละปะหยังก่อบะ!?
(ผม) บ่อบะฮาท่องละบ่อเห็นมีห่สหยังเลย
(เพื่อน) แต้กะบะเห็นเขาว่าฮ้องผีได้นิ
(ผม) สงสัยผีคงกั๋วความหล่อฮาก้าาา5555
จากนั้นผมกับเพื่อนก็ไปคุยเรื่องเกมต่อเลิกคุยเรื่องนี่ไปเพราะคิดว่าเว็ปน่าจะหลอกตอนนั้นน่าจะเวลา5ทุ่มกว่ามั้งนะครับเพราะเล่นเกมยุไม่ได้ดูเวลา ตอนนั้นผมเล่นเกมกับเพื่อนละเปิดไมค์ในเกมอยู่ทีๆเพื่อนก็พูดขึ้นมาว่า
(เพื่อน) เดาะ บ้านี่ปาสาวมานอยตี่ห้องบะ
(ผม) อะหยังสาวป้อคิงก่าฮสอยู่คนเดียว
(เพื่อน) บ่าต้องมาโวบะฮาได้ยินเสียงยุมีแฟนบ่าบอกกั๋นเนี่ยกะนิเปื่อนกันนะบะบอกจิ่มกะทีฮาเอากับเมีย (จากนี้ขอไม่พิมพ์ละกันนะครับเรื่อง18+ของมันกับเเฟน)
(ผม) เอิ่มมมม?? แม่ยิงแหน่คิงฮายุคนเดียวหลอนละคิงตอนนั้นผมตายในเกมละเลยเปิดกล้องคอลกับมันคุยกันไปซักพักผมเลยเดินไปดื่มน้ำในตู้เย็นที่ชั้นล่างอยู่ดีๆเพื่อนมันก็บอก
(เพื่อน) นั่นนุฮาได้ยินฮ้องคิงยุ
(ผม) หลอนละคิงนอนไปคิงอาการหนักละ
ตอนนั้นผมก็เดินขึ้นบรรไดไปบนห้องโดยยกมือถือไว้ข้างหน้าให้เห็นหน้าผม ตอนกำลังจะถึงห้องอีก3ขั้นบรรไดเพื่อนผมอุทานขึ้นมาว่า เชี่ย!! สีหน้ามันตกใจมาก ละอยู่ๆมันก็วางสายผมโทรไปก็ไม่รับผมก็คิดว่า
(ผม) ไผคับนี่มะค่ำมะคืนแล้วบ่อปิกบ้านกะคับ
เธอก็ไม่ตอบ
(ผม) บ้านอยู่ตี่ไหนคับ
ก็ยังไม่ตอบ
(ผม) อั้นเข้ามาในบ้านก่อนบ๋อมาอู้กั๋นในบ้าน
เข้ามาเลยมาๆ
อยู่ดีๆคนข้างบ้านบอกว่า โฮะ? น้อยM น้อยอู้กับไผนี่ ผีบ้าเหียละก้าอู้คนเดียวนี่ (คนที่บวชละสึกก่อนอายุ20รึสึกตอนยังเป็นเณรเขาจะเรียกน้อยตามด้วยชื่อส่วนคนที่สึกหลักจากเป็นพระเขาจะเรียนหนาน)
ผมหันไปพูดกับคนข้างบ้านว่า
(ผม) ไผบ่าหู้แหน่อยู่นี้ถามกะบ่อตอบซักอย่าง
(คนข้างบ้าน) ไผตี่ไหนเเหน่กะเหนน้อยอู้คนเดียวเนี่ย
ผมเลยหันหน้ามาทางผ. ญเมื่อกี้แต่ปรากฏว่าข้างหน้าผมนั้นมีเพียงความว่างปล่าวถ้าจะบอกว่าผ. ญคนนั้นคงวิ่งไปตอนที่ผมหันไปคุยกับคนข้างบ้านคงไม่ใช่เพราะไม่ได้ยินเสียงวิ่งเลยละทางบ้านผมก็เป็นบ้านติดๆกันไม่น่าจะวิ่งได้เร็วขนาดนั้น ตอนนั้นหัวผมก็คิดถึงเรื่องเมื่อวานตอนนั้นอยู่ๆขนก็ลุกพรวดเลยอากาศเย็นลงแบบไม่น่าเป็นไปได้ผมเลยวิ่งเข้าบ้านเลยละไปนอนเปิดไฟนอนตอนนั้นผมตัวสั่นมากจากที่เชื่อเรื่องผี30%ตอนนี้เชื่อแบบสุดใจเเล้วเลยนอนคลุมโป่งเลยผมกลัวจนหลับไปตอนไหนไม่รู้มารู้สึกตัวอีกทีก็ไม่รู้ว่ากี่โมงจากที่จำได้ว่าเปิดไฟไว้ตอนนี้ไฟดับทั้งบ้านเลยอยู่ๆจมูกผมก็ไปได้กลิ่นเหมือนกลิ่นหนูตายแต่ไม่น่าจะใช่เพราะกลิ่นเเรงกว่านั้นจากนั้นเสียงที่ทำให้ผมขนลุกทั้งตัวก็ดังขึ้น เอ็..........มลากยาวมา2ครั้งมันเป็นเสียงที่ได้ยินแล้วต้องขนลุกเลยอยู่ดีๆก็มีเสียงเคาะประตูขึ้น ก๊อก ก๊อก ก๊อก ตอนนั้นผมสั่นมากทำไรไม่ถูกเสียงก็ดังขึ้นเรื่องละเงียบไป ผมก็คิดว่ากูคงฝรรอยู่แน่เลย เลยตบหน้าตัวเองหยิกเเขนตัวเองจนเเดงจนซักพักหน้าต่างห้องผมเปิดเอง ปัง!! ผมมองด้วยความกลัวก็ไม่เห็นอะไรเลยถอนหายใจละบอกกับตัวเองว่า เห้อเราคิดไปเอง เราคิดไปเอง เราคิดไปเอง บอกกับตัวเองหลายรอบ จนตั้งสติได้เลยจะไปปิดหน้าต่าง (หน้าหนาวตอนเช้าจะหนาวมาก)ตอนที่กำลังจะเอื้อมมือไปปิดหน้าต่างมีมือมือนึงมาจับมือซ้ายผมไว้ตอนนั้นผมสะดุ้งแบบแทบจะช็อคผมตกใจสติเเทบหลุด "จากนี้ให้ผู้อ่านนึกภาพตามผมนะครับ" บ้านผมเป็นบ้านสองชั้น มีต้นขนุนอยู่หน้าบ้านห่างพอควร ละตรงหน้าต่างห่างไปซัก3ก้าว มีผ.ญ. คนหนึ่งห้อยหัวแบบหันหลังมาทางผมอยู่ ซึ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะมีคนห้อยแบบนั้นเพราะมันทำไม่ได้ละผ.ญ. คนนั้นก็หมุนตัวมาทางผมผมจำหน้าเทอคนนั้นติดตาเลยตรงตาขวามีรูทะลุไปข้างหลังตาซ้ายเเดงก่ำเลยเทอยิ้มให้ผม ผู้อ่านน่าจะเดาออกนะครับว่าผ.ช. แต๋วเเตกมันเป็นยังไง ผมกรี๊ดลั่นเลยกรี๊ดเเบบสุดเสียงละสลบไปจนตื่นมาอีกทีที่บ้านของเพื่อนบ้านที่คุยกับผมเมื่อคืน ผมตื่นมาตัวสั่นจับไข้เลยตอนนั้นภาพของผ. ญคนนั้นยังจำติดตาจนหลับไปตื่นอีกที6โมงเย็นคนที่ช่วยผมนั้นถามว่า
(คนข้างบ้าน) เป๋นหยังก่อ
(ผม) ก็ดีขึ้นละคับ
(คนข้างบ้าน) ตะคืนเป๋นหยังเเหน่เล่าหื้อฟังเลาะ
(ผม) ตะคืนปะผีครับ
(คนข้างบ้าน) แหน่บอกบ่าเจื่อเรื่องผีบ่าใจ่กะ
(ผม) ตอนนี้เจื่อละครับบ่าเอาเเหมแล้ว
(คนข้างบ้าน) นี่กะจะมืดละอันนอนนี่ก่อนน้อพูกก่อยว่าใหม่มะค่ำมะคืนแล้วบ่าดีอู้เรื่องผี
ผมก็นอนไปละผมจำได้ลางๆว่างผมไปตื่นอีทีที่สะพานที่ไหนซักที่ผมก็ตกใจละงงมากละอยู่ดีๆก็มีผ. ญ. กับคนอีกกลุ่มนึงเดินมาหาผมจำหน้าพวกเขาไม่ได้แต่จำได้แค่คนเดียวนั่นก็คือผ.ญ. ที่ห้อยอยู่หน้าต่างบ้านผม เทอมาอยู่ข้างหลังผมสะกิดตรงไหล่ผมผมก็หันไปเจอหน้าเดียวกับที่ผมเจอตรงหน้าต่างเลย ตาขวามีรูทะลุเลือดไหลเต็มส่วนตาซ้ายแดงก่ำ ผมตกใจก้มลงไปงอตัวเอามือปิดหน้าไว้ตรงพื้นเลยละเทอคนนั้นก็พูดว่า
จะกั๋วยะหยังตั๋วเป็นคนบอกหื้อมาอยู่ตวยบ่าใจ่กะ ตอนนั้นผมลืมตาข้างซ้ายมองเทอตอนนี้ผ. ญคนนั้นจากที่หน้าตาน่ากลัวกลับหน้าตาน่ารักมาก (ถ้าไม่ใช่ผีนะผมว่าผมจีบไปละ) ผมก็ถามเทอว่า
(ผม) ตั๋วเป็นแผ่นะ
ผมจำได้ว่าเทอบอกชื่อผมแต่ผมพยายามนึกชื่อเทอนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก
ผมขอเรียกว่าผ. ญ. ละกันนะครับ
(ผ.ญ.) ตัวบอกหื้อเปิ่นมาหาบ่าใจกะ
(ผม) บอกต๋อนไหน?
(ผ. ญ.) ก็คืนปุ้นลุตัวบอกหื้อเปิ่นมาหาละตั๋วกะบอกหื้อเปิ่นเข้าบ้านตั๋วได้เเหม
ผมงงไปเชินเข้าบ้านตอนไหน!?
(ผม) ตั๋วเป็นผีเเม่นก่อ
ในฝรรผมเทอคนนั้นน่ารักมากเลยไม่กลัว
แต่เขาไม่ตอบ
(ผ. ญ.) เปิ่นบ่อได้กิ๋นหยังมาเมินแล้วตานหื้อเปิ่นจิ่มได้ก่อ
(ผม) ได้กะละไขกิ๋นหยัง
(ผ. ญ) ไก่ต้มละ............... (ผมจำไม่ได้)
ผมตื่นขึ้นมาเลยเล่าฝรรนี้ให้คนข้างบ้านฟังเขาก็บอก ยะไปเตอะเผื่อเปิ่นไขกิ๋น
ผมก็เลบไปตลาดซื้อไก่มาละรบกวนให้เพื่อนข้างบ้านต้มไก่ให้ละผมก็ซื้อพวกผลไม้ต่างๆพร้อมเสื้อผ้าผ. ญมาละไปทำบุญที่วัด ผมขออนุญาตบอกชื่อวัดละกันนะครับ วัดที่ผมไปถวายคือวัดพระนั่งดินตอนผมนำไปถวายมีแค่เณรที่คอยนั่งรับสังฆทานอยู่ถึงเเม้จะเป็นแค่เณรเเต่ผมตั้งใจนำมาถวายเพื่อให้ผีผ. ญคนนั้นได้กิน พอพนะให้พรเสร็จผมก็กลับบ้านมาคุยกับเพื่อนเพื่อนมันก็บอก
(เพื่อน) น่าจะเป๋นคาถานั้นเเน่เลย
(ผม) อ่าแล้ว?
(เพื่อน) มันมีคาถาเเก้ยุหนาบะลองท่องผ่อ
(ผม) อ่าเดะหาก่อยท่อง
(เพื่อน) อ่าๆโจคดีบะถ้าได้เรื่องจะไดกะบอกฮาตวย
(ผม) อ่าๆ
จากนั้นผมก็ท่องบทเเก้ที่เพื่อนส่งให้มาก่อนเข้านอน ตอนนอนผมก็ฝรรอีกรอบว่าผ. ญคนนั้นได้รับสิ่งที่ผมถวายให้แล้วพร้อมกับใส่เสื้อผ้าที่ผมซื้อในตลาดมาให้ในฝรรผมได้ยินแค่ขอบคุณแค่ยั้นจากนั้นก็มืดหมดเลยตื่นมาก็ไม่เจออะไรจนถึงเมื่อคืน ผมเลยมาเล่าประสบการให้อ่านกัน
#ไม่จำเป็นต้องเชื่อผมก็ได้นะครับเพียงเเค่อยากจะมาเล่าละอยากจะบอกไว้ว่า
วิญญาณเเม้ไม่เห็นก็ไม่ได้แปลว่าไม่มี ฟังคนอื่นเล่าดีกว่าต้องเจอกับตัวเองนะครับ
คาถานี้ผมไม่อยากจะดูหรืออยากจะเห็นมันอีกถ้าใครมีประสบการหรือท่องคาถาแล้วเจอมาเม้นบอกได้นะครับ
ผมมีเรื่องมาให้อ่านแค่นี้แหละครับ🙏🙏