เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้เป็นเรื่องที่ผ่านมาค่อนข้างนานแล้ว ผมไม่เคยเล่าให้ใครฟัง เพราะอยากเก็บไว้เป็นความทรงจำและความประทับใจส่วนตัว แต่วันนี้ผมรู้สึกอยากออกมาเล่าให้ทุกคนฟัง
ตอนนั้นเป็นช่วงเวลาเย็นๆของวันทำงานตามปกติหลังเลิกงานผมจะขึ้นรถไฟฟ้าเพื่อกลับบ้านเป็นประจำอยู่แล้ว สถานีที่ขึ้นมีคนไม่มากเลยลงไปนั่งตรงที่นั่งริมสุด พอผ่านไป 2 ถึง 3 สถานีคนก็เริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ ระหว่างทางเราก็เข้า Twitter เพื่อส่อง #ชื่อคามิโอชิ อย่างสบายใจ ดูว่าวันนี้มีรูปภาพไหนสวยๆบ้างมีข่าวสารอะไรให้อ่านบ้างโดยไม่ได้สนใจคนรอบข้างสักเท่าไหร่ พอรถไฟมาหยุดที่สถานีหนึ่งผมเงยหน้าขึ้นไปมองที่ประตูเพื่อจะดูว่าถึงสถานีไหนแล้วแต่กลับเห็นผู้หญิงสวยๆคนหนึ่งเดินเข้ามา หน้าตาคุ้นๆ แต่ตอนนั้นยังไม่ได้คิดอะไรเพราะใจคือมองหาป้ายชื่อสถานี พอทราบก็เลยก้มหน้าลงไปเล่นโทรศัพท์ต่อ
จังหวะนั้นมีคุณป้าถือของพะรุงพะรังเดินเข้ามาตรงที่เรานั่ง เลยลุกให้คุณป้าท่านนั้นนั่งแทน ด้วยความที่ใส่หูฟังและไม่ได้มองคนรอบข้างเราเลยถอยไปชนเบาๆที่ด้านหลังของผู้หญิงคนหนึ่ง ผมหันไปแล้วตั้งใจจะบอก 'ขอโทษครับ' แต่เขาน่าจะไม่รู้ตัวว่าถูกชน
'คนที่หน้าคุ้นๆนี่หว่า'
ผมคิดในใจเพราะเห็นชุดที่เขาใส่ แต่ก็ยังไม่ได้คิดอะไร จนกระทั่งเราเลื่อนโทรศัพท์ไปเรื่อย
'วันนี้มีตู้ปลานี่หว่า' ทันใดนั้นผมคิดไปต่อทันที 'สถานีเมื่อกี้เอ็มควอเทียร์'
เลยเปิดไลฟ์ย้อนหลังดู ชัดเลยครับ!
ผมไม่รีรอจะแอบมองหน้าเขาเพราะไม่เชื่อสายตาว่าใช่คนที่เราคิดจริงๆหรือเปล่า แต่จะเดินไปมองหน้าเขาตรงๆเลยก็ดูจะเสียมารยาท เลยแอบสังเกตคนรอบข้าง ทุกคนหันมามองผู้หญิงคนนั้น บางคนแอบถ่ายรูป บางคนซุบซิบกันแล้วหันมามอง มีจังหวะหนึ่งที่เขาหันหน้ามาทางผม. . .
ถึงหน้าตาผมจะนิ่งไร้ความรู้สึกมากแค่ไหน แต่หัวใจผมเต้นแรงรั่วๆ จนเข่าแทบจะทรุดลงไปกองกับพื้นแล้ว จะพูดว่าไงดีล่ะ มันทั้งตกใจและตื่นเต้นหวั่นไหวกับภาพที่เห็นตรงหน้า ผู้หญิงที่ผมหลงรักและปลาบปลื้มที่สุดยืนอยู่ห่างจากผมเพียงแค่เอื้อมมือ
ผมเลือกที่จะไม่ทักหรือพูดคุยใดๆ ผมถือว่ามันคือช่วงนอกเวลางาน เลยเลือกที่จะยืนหันหลังให้เธอและกลับมาเล่นโทรศัพท์เหมือนเดิม
ยอมรับว่ามีแอบหันไปมองบ้าง ไหนๆก็มีโอกาสได้อยู่ใกล้ๆแล้ว ได้เห็นแค่เส้นผมก็ยังดี ปกติเราก็จะได้เจอเขาได้จับมือได้พูดคุยกันในงานอยู่แล้ว แต่ช่วงเวลานี้ผมถือว่ามันเป็นความโชคดีของผมละกัน ที่ได้ใกล้ชิดกับคนที่ผมรักและปลาบปลื้มมากขนาดนี้ เหมือนฝันไปเลยครับ เป็นครั้งแรกที่เราคิดในใจว่า 'เราไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?' แน่นอนครับ ผมไม่ได้ลงสถานีที่ผมต้องลง ทำไมถึงไม่ลง? อยากยืนข้างๆเขาต่อเหรอ? ก็มีส่วนนะ แต่ประเด็นคือสมองเบลอจนลืมดูชื่อสถานี หันไปดูอีกทีคือเลยมา 2 ป้ายล่ะ เลยยืนยาวเลย
จนในที่สุดเธอก็ลง. . .
แน่นอนว่าผมหันไปมองเธอ แล้วก็แอบยกมือขึ้นมา
บ๊าย บาย. . . แบบไม่รู้ตัว
หลังจากวันนั้นผมก็ไม่เคยไปบอกเธอในงานจับมือนะ ว่าเจอเธอบนรถไฟฟ้า เพราะเชื่อว่าบอกไปเธอก็น่าจะไม่รู้หรอก เลยเก็บเอาไว้ในใจจนเอาออกมาเล่าให้ฟังในกระทู้นี้
แชร์ประสบการณ์ ยืนข้างๆคามิโอชิบนรถไฟฟ้า
ตอนนั้นเป็นช่วงเวลาเย็นๆของวันทำงานตามปกติหลังเลิกงานผมจะขึ้นรถไฟฟ้าเพื่อกลับบ้านเป็นประจำอยู่แล้ว สถานีที่ขึ้นมีคนไม่มากเลยลงไปนั่งตรงที่นั่งริมสุด พอผ่านไป 2 ถึง 3 สถานีคนก็เริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ ระหว่างทางเราก็เข้า Twitter เพื่อส่อง #ชื่อคามิโอชิ อย่างสบายใจ ดูว่าวันนี้มีรูปภาพไหนสวยๆบ้างมีข่าวสารอะไรให้อ่านบ้างโดยไม่ได้สนใจคนรอบข้างสักเท่าไหร่ พอรถไฟมาหยุดที่สถานีหนึ่งผมเงยหน้าขึ้นไปมองที่ประตูเพื่อจะดูว่าถึงสถานีไหนแล้วแต่กลับเห็นผู้หญิงสวยๆคนหนึ่งเดินเข้ามา หน้าตาคุ้นๆ แต่ตอนนั้นยังไม่ได้คิดอะไรเพราะใจคือมองหาป้ายชื่อสถานี พอทราบก็เลยก้มหน้าลงไปเล่นโทรศัพท์ต่อ
จังหวะนั้นมีคุณป้าถือของพะรุงพะรังเดินเข้ามาตรงที่เรานั่ง เลยลุกให้คุณป้าท่านนั้นนั่งแทน ด้วยความที่ใส่หูฟังและไม่ได้มองคนรอบข้างเราเลยถอยไปชนเบาๆที่ด้านหลังของผู้หญิงคนหนึ่ง ผมหันไปแล้วตั้งใจจะบอก 'ขอโทษครับ' แต่เขาน่าจะไม่รู้ตัวว่าถูกชน
'คนที่หน้าคุ้นๆนี่หว่า'
ผมคิดในใจเพราะเห็นชุดที่เขาใส่ แต่ก็ยังไม่ได้คิดอะไร จนกระทั่งเราเลื่อนโทรศัพท์ไปเรื่อย
'วันนี้มีตู้ปลานี่หว่า' ทันใดนั้นผมคิดไปต่อทันที 'สถานีเมื่อกี้เอ็มควอเทียร์'
เลยเปิดไลฟ์ย้อนหลังดู ชัดเลยครับ!
ผมไม่รีรอจะแอบมองหน้าเขาเพราะไม่เชื่อสายตาว่าใช่คนที่เราคิดจริงๆหรือเปล่า แต่จะเดินไปมองหน้าเขาตรงๆเลยก็ดูจะเสียมารยาท เลยแอบสังเกตคนรอบข้าง ทุกคนหันมามองผู้หญิงคนนั้น บางคนแอบถ่ายรูป บางคนซุบซิบกันแล้วหันมามอง มีจังหวะหนึ่งที่เขาหันหน้ามาทางผม. . .
ถึงหน้าตาผมจะนิ่งไร้ความรู้สึกมากแค่ไหน แต่หัวใจผมเต้นแรงรั่วๆ จนเข่าแทบจะทรุดลงไปกองกับพื้นแล้ว จะพูดว่าไงดีล่ะ มันทั้งตกใจและตื่นเต้นหวั่นไหวกับภาพที่เห็นตรงหน้า ผู้หญิงที่ผมหลงรักและปลาบปลื้มที่สุดยืนอยู่ห่างจากผมเพียงแค่เอื้อมมือ
ผมเลือกที่จะไม่ทักหรือพูดคุยใดๆ ผมถือว่ามันคือช่วงนอกเวลางาน เลยเลือกที่จะยืนหันหลังให้เธอและกลับมาเล่นโทรศัพท์เหมือนเดิม
ยอมรับว่ามีแอบหันไปมองบ้าง ไหนๆก็มีโอกาสได้อยู่ใกล้ๆแล้ว ได้เห็นแค่เส้นผมก็ยังดี ปกติเราก็จะได้เจอเขาได้จับมือได้พูดคุยกันในงานอยู่แล้ว แต่ช่วงเวลานี้ผมถือว่ามันเป็นความโชคดีของผมละกัน ที่ได้ใกล้ชิดกับคนที่ผมรักและปลาบปลื้มมากขนาดนี้ เหมือนฝันไปเลยครับ เป็นครั้งแรกที่เราคิดในใจว่า 'เราไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?' แน่นอนครับ ผมไม่ได้ลงสถานีที่ผมต้องลง ทำไมถึงไม่ลง? อยากยืนข้างๆเขาต่อเหรอ? ก็มีส่วนนะ แต่ประเด็นคือสมองเบลอจนลืมดูชื่อสถานี หันไปดูอีกทีคือเลยมา 2 ป้ายล่ะ เลยยืนยาวเลย
จนในที่สุดเธอก็ลง. . .
แน่นอนว่าผมหันไปมองเธอ แล้วก็แอบยกมือขึ้นมา
บ๊าย บาย. . . แบบไม่รู้ตัว
หลังจากวันนั้นผมก็ไม่เคยไปบอกเธอในงานจับมือนะ ว่าเจอเธอบนรถไฟฟ้า เพราะเชื่อว่าบอกไปเธอก็น่าจะไม่รู้หรอก เลยเก็บเอาไว้ในใจจนเอาออกมาเล่าให้ฟังในกระทู้นี้