สวัสดีค่ะทุกคน มาฟังกันค่ะ
..........จะเล่าเลยว่า เราแอบชอบผู้ชายคนนึง เป็นเพื่อนร่วมห้อง ตั้งแต่ อืม....... ป.1 มั้ง 5555555 แต่ช่างมันเถอะ เพราะเรารู้ตัว ว่าเราชอบผู้ชายคนนี้เพราะน่าตา เพราะนางหล่อม๊ากกก อีกอย่างนึง เรา 2 คน ชุมชนเดียวกัน รร.เดียวกัน แม่มันชอบเรียกเราว่า"สะใภ้" เขินอ่ะ 5555 อ้ะต่อๆ ห้องเดียวกันมาตลอด นั่งข้างกัน โห... มีความสุขมาก พอเริ่มขึ้นชั้นมาเรื่อยๆ จนจบ ป.6 เชื่อไหมเราชอบมันมา 6 ปีกว่า โอ้พระสงฆ์ เราไม่เคยบอกมันเลยแม้สักครั้ง พอเจอมัน เราก็จะทำตัวปกติมากกก เมื่อเราจบไปขึ้นม.1 มันผู้นี้ก็มากดไลค์รูปเรา คอมเม้นต์มั้ง ทั้งๆที่มันไม่เคยกดไลค์เรา คอมเม้นต์เราเลยแม้แต่ครั้งเดียว จนเราเริ่มแชทกันทางเฟสบุ๊ค มาเรื่อยๆ จนมันเริ่มหวานขึ้นเรื่อยๆ คือช่วงที่เราย้าย รร. คือมันไกลจะตัวเมืองม๊ากกก เราคิดว่าถ้าเราคุยไป มันจะกลายเป็นความรักแทน เราคงจะคิดถึงใจขาดแน่ๆเพราะเราชอบไปแล้วก็ยิ่งชอบไปอีก เราเลยยอมตัดใจ เพราะคิดว่ามันก็แค่ความชอบ ชอบที่หน้าตาเฉยๆ ไม่ใช่นิสัยหรอก หรือ รักหรอก ในช่วงเวลาที่แสนหวานนั้น เราเลยตัดใจ บล็อกทุกสิ่งบล็อกทุกอย่าง เพื่อจบตอนนั้น เพราะว่าเราคิดว่า แค่ชอบหน้าตา เดี๋ยวก็ลืมเองได้นั้นแหล่ะ แต่ปรากฎว่า พอเราห่างออกมา ไม่คุยมามากเท่าไหร่ ก็ยิ่งคิดถึง นึกถึง ตลอดเวลา อีกใจนึงเราว่า มันเป็นวัยเรียน เราไม่ควรคิดเรื่องแบบนี้ แต่ใจมันก็ยังคิด เราก็เลยพยายามเอาความคิดแทรกว่า เรียนๆๆๆๆๆ มันก็จะมี คิดถึงๆๆๆๆแทรกเข้ามาตลอด ซึ่งเราไม่เข้าใจอยู่ดีว่า สิ่งที่เรากำลังคิดถึงอยู่นี้ มันคือ รัก หรือ ชอบ อยู่แน่ ปัจจุบันนี้ ม.3 จะขึ้นม.4 อยู่แล้ว ยังลืมไม่ได้ อยากถามว่าความคิดแบบนี้ มีใครเคยเป็นบ้างไหมคะ อยากรู้ค่ะ ว่าเรารู้สึก หรือเป็นอะไรกันแน่
ปล.ถ้าผิดผลาดประการใด ขออภัยด้วยจริงๆนะคะ
วันนี้เราจะมาเล่าประสบการณ์ การแอบชอบ ที่ยังไม่เข้าใจตัวเอง และอยากได้คำตอบมากๆ
..........จะเล่าเลยว่า เราแอบชอบผู้ชายคนนึง เป็นเพื่อนร่วมห้อง ตั้งแต่ อืม....... ป.1 มั้ง 5555555 แต่ช่างมันเถอะ เพราะเรารู้ตัว ว่าเราชอบผู้ชายคนนี้เพราะน่าตา เพราะนางหล่อม๊ากกก อีกอย่างนึง เรา 2 คน ชุมชนเดียวกัน รร.เดียวกัน แม่มันชอบเรียกเราว่า"สะใภ้" เขินอ่ะ 5555 อ้ะต่อๆ ห้องเดียวกันมาตลอด นั่งข้างกัน โห... มีความสุขมาก พอเริ่มขึ้นชั้นมาเรื่อยๆ จนจบ ป.6 เชื่อไหมเราชอบมันมา 6 ปีกว่า โอ้พระสงฆ์ เราไม่เคยบอกมันเลยแม้สักครั้ง พอเจอมัน เราก็จะทำตัวปกติมากกก เมื่อเราจบไปขึ้นม.1 มันผู้นี้ก็มากดไลค์รูปเรา คอมเม้นต์มั้ง ทั้งๆที่มันไม่เคยกดไลค์เรา คอมเม้นต์เราเลยแม้แต่ครั้งเดียว จนเราเริ่มแชทกันทางเฟสบุ๊ค มาเรื่อยๆ จนมันเริ่มหวานขึ้นเรื่อยๆ คือช่วงที่เราย้าย รร. คือมันไกลจะตัวเมืองม๊ากกก เราคิดว่าถ้าเราคุยไป มันจะกลายเป็นความรักแทน เราคงจะคิดถึงใจขาดแน่ๆเพราะเราชอบไปแล้วก็ยิ่งชอบไปอีก เราเลยยอมตัดใจ เพราะคิดว่ามันก็แค่ความชอบ ชอบที่หน้าตาเฉยๆ ไม่ใช่นิสัยหรอก หรือ รักหรอก ในช่วงเวลาที่แสนหวานนั้น เราเลยตัดใจ บล็อกทุกสิ่งบล็อกทุกอย่าง เพื่อจบตอนนั้น เพราะว่าเราคิดว่า แค่ชอบหน้าตา เดี๋ยวก็ลืมเองได้นั้นแหล่ะ แต่ปรากฎว่า พอเราห่างออกมา ไม่คุยมามากเท่าไหร่ ก็ยิ่งคิดถึง นึกถึง ตลอดเวลา อีกใจนึงเราว่า มันเป็นวัยเรียน เราไม่ควรคิดเรื่องแบบนี้ แต่ใจมันก็ยังคิด เราก็เลยพยายามเอาความคิดแทรกว่า เรียนๆๆๆๆๆ มันก็จะมี คิดถึงๆๆๆๆแทรกเข้ามาตลอด ซึ่งเราไม่เข้าใจอยู่ดีว่า สิ่งที่เรากำลังคิดถึงอยู่นี้ มันคือ รัก หรือ ชอบ อยู่แน่ ปัจจุบันนี้ ม.3 จะขึ้นม.4 อยู่แล้ว ยังลืมไม่ได้ อยากถามว่าความคิดแบบนี้ มีใครเคยเป็นบ้างไหมคะ อยากรู้ค่ะ ว่าเรารู้สึก หรือเป็นอะไรกันแน่
ปล.ถ้าผิดผลาดประการใด ขออภัยด้วยจริงๆนะคะ