สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นเราต้องเกริ่นหัวไว้ก่อนนะคะว่าที่เราตั้งหัวกระทู้แบบนี้ไม่ได้มีเจตนาเรียกร้องความสนใจ ตัวเราเองก็ยังไม่แน่ใจว่าเป็นโรคซึมเศร้าขั้นไหนเพราะไม่กล้าไปพบจิตแพทย์
ขอเริ่มเลยนะคะ ตั้งแต่เด็กๆแล้วที่พ่อกับแม่ของเราหย่ากันด้วยเหตุนิดหน่อยค่ะ แม่เราตัดสินใจยุติความสัมพันธ์กับพ่อของเราตอนเราอายุ12 ช่วงแรกๆที่แม่ไม่อยู่บ้านเราร้องไห้ทุกคืนเลยค่ะ เอาผ้าพันคอที่แม่ชอบใส่มานอนกอดทุกคืนเลย แม่บอกว่าอยากพาเราไปด้วย(เราอยู่บ้านพ่อค่ะ) แต่ทางพ่อไม่ให้ไป บอกว่าเป็นคนเลี้ยงเรามา แต่ก่อนเราเล่นโซเชียลไม่เป็นค่ะ เล่นไม่เป็นเลย ไม่มีวิธีติดต่อกับแม่นอกจากแอบโทรศัพท์หา เรารับความจริงไม่ได้ โกหกตัวเองว่าเดี๋ยวซักวันแม่เราก็คงกลับมาหาพ่อ กลับมาบ้านมาเป็นครอบครัวเหมือนเดิม หรือสิ่งที่คนเรียกกันว่า เด็กใจแตก
เราอยู่บ้านกับปู่ ย่า พ่อ และน้องสาวค่ะ พอโตมาเราก็เริ่มเข้าสังคม แต่ด้วยความที่มีบาดแผลในใจ ถึงเราจะรักแม่มากแค่ไหน แต่พอเราได้เดินไปรอบๆบ้านก็เหมือนกับมีเทปฟิล์มวิ่งเข้ามาในหัว เหมือนตอนเราเดินไปที่เลือนนาฬิกาเก่าในบ้านเราจะเห็นรูปเราโดนแม่ตี เราร้องไห้ ตอนนั้นเราใส่ชุดนอนสีชมพู จำทุกอย่างได้ดี หรือตอนที่เรามองไปหน้าบ้านเราจะเห็นรูปแม่เอาไม้เรียวตีเราเพราะเราไปตากฝน จนโตมาก็เจอกับปัญหาหลายๆอย่าง เราเริ่มไม่เข้าขากันกับพ่อตัวเอง แม่ก็มีแฟนใหม่ เรารู้สึกเหมือนอยู่คนเดียว จากที่หลอกตัวเองว่าเขาอาจจะกลับมาหากัน มีความหวังว่าซักวันเราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม มีพ่อ แม่ เรา และน้องสาว ไปเที่ยวด้วยกันเหมือนเดิม จากนั้นมันก็ไม่เหมือนเดิมเเล้ว เรารับความจริงไม่ได้ จนหลอกตัวเองอีกครั้ง หลอกว่าบางทีอาจจะแค่เพื่อนของแม่ แต่พอคนรอบข้างรู้ก็เริ่มตอกย้ำเรา เริ่มเข้ามาถามว่าแม่เธอมีแฟนใหม่หรอ แม่เธอทิ้งเธอหรอ มันไม่ใช่เลย เรารู้ว่าแม่รักเรา แม่ไม่เคยทิ้งเราไปไหน มีบางทีเราอาจจะไม่ได้ติดต่อกัน แต่แม่ก็รักเราเราเชื่อแบบนั้น
พอเราเริ่มแตกเนื้อสาว ปัญหาที่บ้านก็เริ่มเยอะ ทางฝ่ายแม่เราก็ไม่ได้ยากจนอะไร แม่เราไปทำงานต่างประเทศส่งเงินมาให้เราและที่บ้านทีละหกพันถึงเจ็ดพันขึ้น แต่ด้วยความที่เรามีแผลในใจ ที่บ้านกดดันและไม่เข้าใจเรา บังคับเราเรียน เราเริ่มหดหู่ เริ่มคิดว่าไม่มีใครเข้าใจเราเลย ในแต่ละอาทิตย์เรานะโดนที่บ้านด่าอาทิตย์ละ1-2ครั้ง ร้ายแรงมากๆก็ปู่ของเรา ด่าเราว่า เกิดมาได้ยังไง เพราะว่าแต่เด็กแม่เราเลี้ยงเราแบบที่ไม่ให้เราทำอะไรเลย ผ้าก็ซักให้ กับข้าวก็ทำให้ พอแม่หายไปจากบ้าน กลายเป็นเราต้องรับหน้าที่ แรกๆมันเหนื่อยมาก เหนื่อยจนเราเข้าใจแม่ เราเข้าใจว่าทำไมแม่เราถึงนอนเยอะ เข้าใจว่าแม่เราทำไมถึงป่วยบ่อย เพราะงานที่แม่ทำมันหนัก แม่ทำทุกอย่างในบ้านแทบไม่ได้พัก เราท้อ ท้อมาก รู้สึกว่าตัวเองขี้ขลาดมากที่ไม่ได้ครึ่งแม่ของตัวเอง แต่พอเราโดนพวกเขาด่าทีไรเราก็หนีเข้าห้อง เขาเลยตราหน้าว่าเราเป็นเด็กเกเร ชอบขู่ว่าจะส่งเราไปให้ตาเลี้ยง ชอบบอกว่าจะทิ้งเรา เราเสียใจจนทุกวันนี้ ทำไมกันล่ะ เราผิดอะไรนักหรอถึงด่าเราขนาดนี้ เห็นเราเป็นตัวอะไร หรือที่เราไม่ร้องไห้ให้พวกเค้าเห็นมันทำให้พวกเค้าเข้าใจว่าเราชากับคำพูดพวกนี้ มันทำให้เค้าเข้าใจว่าเราไม่เป็นอะไร ทั้งที่ความจริงเราเสียใจ เสียใจทุกอย่างที่เขาพูด เสียใจที่ตัวเองยังทำดีไม่พอ เราไม่กล้าปรึกษาใคร ไม่กล้าหันหน้าไปพูดกับใคร แม้แต่พ่อของเราเอง
พ่อเราเป็นคนไม่เอาการเอางาน ขี้เกียจทำงาน มีครั้งนึงที่แม่โอนเงินเข้าบัญชีเราเเล้วเราจะไปเที่ยว พ่ออาสากดเงินให้ เราเชื่อใจพ่อ บอกรหัสบัตร เชื่อใจว่านี่พ่อตัวเองนะ พ่อคงไม่ทำอะไรแบบนั้น แต่ไม่เลยค่ะ พ่อกดเอาเงินในบัญชีของเราไปจนหมด ไม่เหลือเลย เราไม่กล้าบอกแม่ เสียใจ เสียใจมาก พยายามเก็บเงินให้ได้เท่าเงินในบัญชีเเล้วเอาไปคืน แต่ก็ยังไม่พอ ที่บ้านเริ่มกดดันเรามากขึ้นเรื่อยๆ เริ่มด่าเราบ่อย เค้าเริ่มด่าเราแรงขึ้น จนเราเริ่มเก็บตัวในห้องมืดๆ ไม่ชอบแสงสว่าง เรากลัวผู้คน ไม่กล้าออกไปไหน กลัวว่าเขาจะรู้ว่าเราร้องไห้ จากที่เป็นคนเฮฮาเราก็เริ่มเงียบลงๆจนเพื่อนๆเราสังเกตได้ เราเริ่มไม่อยากกินข้าว เริ่มบอกว่าไม่หิวจนผอมลงน้ำหนักลด3-4โล เข้าเรียนเรียนไม่ค่อยรู้เรื่อง หลับในคาบ ทำงานออกมาได้แย่มากๆ ทำให้ผลการเรียนเราแย่ ที่บ้านเลยต่อว่าเรา แม่ของเราก็เริ่มไปกับแฟนใหม่ เริ่มละเลยเรา จากที่เราคิดว่าแม่รักเราแค่คนเดียว เราเริ่มคิดว่าที่ส่งเงินมาเพราะแม่รัก หรือมันเป็นหน้าที่ของแม่กันแน่ จนหลายครั้ง ครั้งเเล้วครั้งเล่าที่เราคิดฆ่าตัวตาย เรามองมีดแล้วคิดว่า ถ้าเราตายไปเรื่องพวกนี้จะจบไหม? เราตายไปมันคงสบายกว่านี้ อยากจะหนีจากเรื่องพวกนี้ เราเหนื่อย เหนื่อยกับทุกอย่าง แต่ก็ทำไม่ได้ อยากตายแต่ต้องอยู่ เรามีน้องสาว เรารักน้องของเรามาก รักมากๆค่ะ เรากลัวว่าถ้าเราตายไป น้องสาวจะต้องเจอกับเรื่องที่เราเจอ เราพยายามเข้มแข็ง แต่ถ้าเป็นน้องสาวของเราคงไม่ เรากลัวว่าน้องจะคิดสั้นเหมือนเรา กลัวว่าหาทางออกไหนไม่เจอ ไม่มีที่พึ่ง เราเลยพยายามห้ามตัวเอง เราไม่รู้จะหันพึ่งใคร เรามืดแปดด้าน จนทุกวันนี้ที่บ้านเรายังกดดันเราอยู่ เราก็ยังเป็นอยู่แบบนี้จนคิดว่าตัวเองเข้าข่ายซึมเศร้าอ่อนๆ ไม่รู้เลยว่าควรหันไปทางไหน.. ไม่รู้เลยว่าจะไปต่อยังไง..
จริงๆเรื่องของเรามีเยอะกว่านี้ค่ะ ทั้งเรื่องพ่อของเราเองด้วย ช่วยแนะทางออกให้เราทีเถอะค่ะ เราควนปรับตัวยังไง เราเป็นอะไร เราอยากเข้มเเข็ง อยากเป็นเสาหลักครอบครัว เราเคยพูดกับเพื่อนไว้ว่านี่นะ ถ้าเรียนจบเราจะสร้างบ้าน เราจะออกรถให้พ่อ สร้างบ้านให้ปู่กับย่า ซื้อที่ดินดีๆซักที่ไว้ให้พ่อทำไร่ แต่ตอนนี้เราท้อแท้ ท้อมาก เราเรียนไปทำไมในเมื่อเขาด่าเราขนาดนี้ ถ้าพวกเขาได้อ่านใจเราเขาจะยังด่าเราอยู่แบบนี้ไหมนะ..
โดนที่บ้านกดดันไม่รู้จะหันไปพึ่งใคร
ขอเริ่มเลยนะคะ ตั้งแต่เด็กๆแล้วที่พ่อกับแม่ของเราหย่ากันด้วยเหตุนิดหน่อยค่ะ แม่เราตัดสินใจยุติความสัมพันธ์กับพ่อของเราตอนเราอายุ12 ช่วงแรกๆที่แม่ไม่อยู่บ้านเราร้องไห้ทุกคืนเลยค่ะ เอาผ้าพันคอที่แม่ชอบใส่มานอนกอดทุกคืนเลย แม่บอกว่าอยากพาเราไปด้วย(เราอยู่บ้านพ่อค่ะ) แต่ทางพ่อไม่ให้ไป บอกว่าเป็นคนเลี้ยงเรามา แต่ก่อนเราเล่นโซเชียลไม่เป็นค่ะ เล่นไม่เป็นเลย ไม่มีวิธีติดต่อกับแม่นอกจากแอบโทรศัพท์หา เรารับความจริงไม่ได้ โกหกตัวเองว่าเดี๋ยวซักวันแม่เราก็คงกลับมาหาพ่อ กลับมาบ้านมาเป็นครอบครัวเหมือนเดิม หรือสิ่งที่คนเรียกกันว่า เด็กใจแตก
เราอยู่บ้านกับปู่ ย่า พ่อ และน้องสาวค่ะ พอโตมาเราก็เริ่มเข้าสังคม แต่ด้วยความที่มีบาดแผลในใจ ถึงเราจะรักแม่มากแค่ไหน แต่พอเราได้เดินไปรอบๆบ้านก็เหมือนกับมีเทปฟิล์มวิ่งเข้ามาในหัว เหมือนตอนเราเดินไปที่เลือนนาฬิกาเก่าในบ้านเราจะเห็นรูปเราโดนแม่ตี เราร้องไห้ ตอนนั้นเราใส่ชุดนอนสีชมพู จำทุกอย่างได้ดี หรือตอนที่เรามองไปหน้าบ้านเราจะเห็นรูปแม่เอาไม้เรียวตีเราเพราะเราไปตากฝน จนโตมาก็เจอกับปัญหาหลายๆอย่าง เราเริ่มไม่เข้าขากันกับพ่อตัวเอง แม่ก็มีแฟนใหม่ เรารู้สึกเหมือนอยู่คนเดียว จากที่หลอกตัวเองว่าเขาอาจจะกลับมาหากัน มีความหวังว่าซักวันเราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม มีพ่อ แม่ เรา และน้องสาว ไปเที่ยวด้วยกันเหมือนเดิม จากนั้นมันก็ไม่เหมือนเดิมเเล้ว เรารับความจริงไม่ได้ จนหลอกตัวเองอีกครั้ง หลอกว่าบางทีอาจจะแค่เพื่อนของแม่ แต่พอคนรอบข้างรู้ก็เริ่มตอกย้ำเรา เริ่มเข้ามาถามว่าแม่เธอมีแฟนใหม่หรอ แม่เธอทิ้งเธอหรอ มันไม่ใช่เลย เรารู้ว่าแม่รักเรา แม่ไม่เคยทิ้งเราไปไหน มีบางทีเราอาจจะไม่ได้ติดต่อกัน แต่แม่ก็รักเราเราเชื่อแบบนั้น
พอเราเริ่มแตกเนื้อสาว ปัญหาที่บ้านก็เริ่มเยอะ ทางฝ่ายแม่เราก็ไม่ได้ยากจนอะไร แม่เราไปทำงานต่างประเทศส่งเงินมาให้เราและที่บ้านทีละหกพันถึงเจ็ดพันขึ้น แต่ด้วยความที่เรามีแผลในใจ ที่บ้านกดดันและไม่เข้าใจเรา บังคับเราเรียน เราเริ่มหดหู่ เริ่มคิดว่าไม่มีใครเข้าใจเราเลย ในแต่ละอาทิตย์เรานะโดนที่บ้านด่าอาทิตย์ละ1-2ครั้ง ร้ายแรงมากๆก็ปู่ของเรา ด่าเราว่า เกิดมาได้ยังไง เพราะว่าแต่เด็กแม่เราเลี้ยงเราแบบที่ไม่ให้เราทำอะไรเลย ผ้าก็ซักให้ กับข้าวก็ทำให้ พอแม่หายไปจากบ้าน กลายเป็นเราต้องรับหน้าที่ แรกๆมันเหนื่อยมาก เหนื่อยจนเราเข้าใจแม่ เราเข้าใจว่าทำไมแม่เราถึงนอนเยอะ เข้าใจว่าแม่เราทำไมถึงป่วยบ่อย เพราะงานที่แม่ทำมันหนัก แม่ทำทุกอย่างในบ้านแทบไม่ได้พัก เราท้อ ท้อมาก รู้สึกว่าตัวเองขี้ขลาดมากที่ไม่ได้ครึ่งแม่ของตัวเอง แต่พอเราโดนพวกเขาด่าทีไรเราก็หนีเข้าห้อง เขาเลยตราหน้าว่าเราเป็นเด็กเกเร ชอบขู่ว่าจะส่งเราไปให้ตาเลี้ยง ชอบบอกว่าจะทิ้งเรา เราเสียใจจนทุกวันนี้ ทำไมกันล่ะ เราผิดอะไรนักหรอถึงด่าเราขนาดนี้ เห็นเราเป็นตัวอะไร หรือที่เราไม่ร้องไห้ให้พวกเค้าเห็นมันทำให้พวกเค้าเข้าใจว่าเราชากับคำพูดพวกนี้ มันทำให้เค้าเข้าใจว่าเราไม่เป็นอะไร ทั้งที่ความจริงเราเสียใจ เสียใจทุกอย่างที่เขาพูด เสียใจที่ตัวเองยังทำดีไม่พอ เราไม่กล้าปรึกษาใคร ไม่กล้าหันหน้าไปพูดกับใคร แม้แต่พ่อของเราเอง
พ่อเราเป็นคนไม่เอาการเอางาน ขี้เกียจทำงาน มีครั้งนึงที่แม่โอนเงินเข้าบัญชีเราเเล้วเราจะไปเที่ยว พ่ออาสากดเงินให้ เราเชื่อใจพ่อ บอกรหัสบัตร เชื่อใจว่านี่พ่อตัวเองนะ พ่อคงไม่ทำอะไรแบบนั้น แต่ไม่เลยค่ะ พ่อกดเอาเงินในบัญชีของเราไปจนหมด ไม่เหลือเลย เราไม่กล้าบอกแม่ เสียใจ เสียใจมาก พยายามเก็บเงินให้ได้เท่าเงินในบัญชีเเล้วเอาไปคืน แต่ก็ยังไม่พอ ที่บ้านเริ่มกดดันเรามากขึ้นเรื่อยๆ เริ่มด่าเราบ่อย เค้าเริ่มด่าเราแรงขึ้น จนเราเริ่มเก็บตัวในห้องมืดๆ ไม่ชอบแสงสว่าง เรากลัวผู้คน ไม่กล้าออกไปไหน กลัวว่าเขาจะรู้ว่าเราร้องไห้ จากที่เป็นคนเฮฮาเราก็เริ่มเงียบลงๆจนเพื่อนๆเราสังเกตได้ เราเริ่มไม่อยากกินข้าว เริ่มบอกว่าไม่หิวจนผอมลงน้ำหนักลด3-4โล เข้าเรียนเรียนไม่ค่อยรู้เรื่อง หลับในคาบ ทำงานออกมาได้แย่มากๆ ทำให้ผลการเรียนเราแย่ ที่บ้านเลยต่อว่าเรา แม่ของเราก็เริ่มไปกับแฟนใหม่ เริ่มละเลยเรา จากที่เราคิดว่าแม่รักเราแค่คนเดียว เราเริ่มคิดว่าที่ส่งเงินมาเพราะแม่รัก หรือมันเป็นหน้าที่ของแม่กันแน่ จนหลายครั้ง ครั้งเเล้วครั้งเล่าที่เราคิดฆ่าตัวตาย เรามองมีดแล้วคิดว่า ถ้าเราตายไปเรื่องพวกนี้จะจบไหม? เราตายไปมันคงสบายกว่านี้ อยากจะหนีจากเรื่องพวกนี้ เราเหนื่อย เหนื่อยกับทุกอย่าง แต่ก็ทำไม่ได้ อยากตายแต่ต้องอยู่ เรามีน้องสาว เรารักน้องของเรามาก รักมากๆค่ะ เรากลัวว่าถ้าเราตายไป น้องสาวจะต้องเจอกับเรื่องที่เราเจอ เราพยายามเข้มแข็ง แต่ถ้าเป็นน้องสาวของเราคงไม่ เรากลัวว่าน้องจะคิดสั้นเหมือนเรา กลัวว่าหาทางออกไหนไม่เจอ ไม่มีที่พึ่ง เราเลยพยายามห้ามตัวเอง เราไม่รู้จะหันพึ่งใคร เรามืดแปดด้าน จนทุกวันนี้ที่บ้านเรายังกดดันเราอยู่ เราก็ยังเป็นอยู่แบบนี้จนคิดว่าตัวเองเข้าข่ายซึมเศร้าอ่อนๆ ไม่รู้เลยว่าควรหันไปทางไหน.. ไม่รู้เลยว่าจะไปต่อยังไง..
จริงๆเรื่องของเรามีเยอะกว่านี้ค่ะ ทั้งเรื่องพ่อของเราเองด้วย ช่วยแนะทางออกให้เราทีเถอะค่ะ เราควนปรับตัวยังไง เราเป็นอะไร เราอยากเข้มเเข็ง อยากเป็นเสาหลักครอบครัว เราเคยพูดกับเพื่อนไว้ว่านี่นะ ถ้าเรียนจบเราจะสร้างบ้าน เราจะออกรถให้พ่อ สร้างบ้านให้ปู่กับย่า ซื้อที่ดินดีๆซักที่ไว้ให้พ่อทำไร่ แต่ตอนนี้เราท้อแท้ ท้อมาก เราเรียนไปทำไมในเมื่อเขาด่าเราขนาดนี้ ถ้าพวกเขาได้อ่านใจเราเขาจะยังด่าเราอยู่แบบนี้ไหมนะ..