เหมือนที่บอกเลยเราเลิกกันแฟนมา1เดือนเต็มคนที่บอกเลิกก็คือเราเองเพราะด้วยความที่ไม่เข้าใจเเละความงี่เง่าของเราด้วยเริ่มเเรกเราคบกันมา1ปี1เดือนเเล้วเราก็บอกเลิกเขาตอนสันที่ครบรอบ1ปี2เดือนคือเราชอบบอกเลิกเขาบ่อยมากบอกเลิกหลายรอบมากแต่เขาก็ง้อเราขอคืนดีเราตลอดแต่พอครั้งล่าสุดเขาไม่ง้อเลยเเล้วช่วงนั้นก็ต้องกับที่เราเป็นปจด.เเล้วเขาก็มีเตรียมเเข่งแบตเเล้วมันก็ไม่ค่อยมีเวลาให้กันเราทั้งโกรธทั้งงอนทั้งน้อยใจว่าทำไมไม่มีเวลาให้กันบ้างเเล้วเราก็เล่าให้เพื่อนฟังเพื่อนเราก็บอกให้คิดดีๆพอตอนเย็นเราก็คุยกันปกติแต่เราตอบเขาสั้นๆแต่จริงๆก็บอกแบบนี้มาสักพักเเล้วแต่ไม่ใข่ว่าเราไม่รักนะแต่เเค่อยากให้เขาสนใจที่ว่าทำไมเราตอบสั้นเพราะเวลาเราโกรธเรางอนเราจะไม่พูดตรงๆเขาถามเราว่ามีเรื่องไม่สยายใจอะไรรึเปล่าเราก็บอกว่าไม่มีหรอกไปๆมาๆอยู่ดีๆเราบอกเขาไปว่าวั้นก็เลิกกับเค้าสิเขาก็ตอบว่าเค้าถามแค่นี้เราถึงขนาดต้องเลิกกันเลยหรอเราก็แบบเหมือนฟิวขาดว่าแบบยังไงก็จะเลิกไม่เอาเเล้วเหนื่อยเเล้วเขาก็แบบพยายามบอกว่าพยายามปรับอยู่เพราะเราบอกว่าเขาเปลี่ยนไปพอคุยกันสักพักเราก็แบบยังไงก็จะเลิกแล้วเขาก็แบบงั้นก็ตามใจเเล้วกันถ้าต้องการแบบนี้เราก็ขอบคุณนั้นนี้ที่ผ่านมาด้วยกันเเล้วเขาก็บอกว่าเราคือคนที่เขารักมาที่สุดเราก็แบบอวยพรเขาไปเเล้วเราก็จบเลยคือเปลี่ยนสีเเชททั้งชื่อเราก็เปลี่ยนทุกอย่างเหมือนจบเลยเราก็แบบร้องให้นะตอนที่บอกเลิกแต่เราก็คิดว่าเราทนมาเยอะเเล้วเหนื่อย ไม่มีเขาเราก็อยู่ได้เราคิดแบบนั้น พอเช้าเราไปรร.ปกติเเล้วก็เล่าให้เพื่อนฟังร้องให้เลยแบบเห็นเพื่อนยิ้มก็พอจะรู้เเล้วเราเล่าไปร้องไปแล้วเราก็คิดว่าเราตัดสินใจดีเเล้ว เเล้วพอไปเข้าเเถวเราก็เจอเขาแค่เห็นหน้าเท่านั้นละเราก็ร้องให้เลยร้องหนักมากแต่ก็ไม่ได้ทักไปอะไรแล้วพอเวลาผ่านไปแค่2-3วันเราก็รู้เเล้วว่าเราอยู่ไม่ได้จริงๆตอนที่เลิกไปเหมือนเป็นบ้าเลยข้าวไม่กินร้องให้ตลอดเวลาคือแบบเเค่เจอหน้าเราก็รองให้เเล้วแต่พอเราเริ่มคิดได้ว่าอยู่ไม่ได้ไม่โอเครเราก็ทักไปหาเขาไปง้อไปคุยด้วยขอโทษทุกอย่างที่เรารู้ตัวว่าเราผิดทั้งขอโอกาสเขาก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้างแต่เราก็พิมส่งไปเรื่อยๆตอนเเรกเขาก็บอกนะแต่พอเราตามมากขึ้นเเล้วบวกกับที่เราไปเห็นว่าเขายืนคุยกับพี่คนนึ่งตอนวันสุดท้ายของกีฬาสีเราก็เจ็บร้องให้เลยร้องหนักมากคือแบบ6โมงเกือบทุ่มเราก็นั่งร้องให้อยู่รห.รร.ทั้งทักไปหาเขาว่าแบบเรายอมแพ้เราเจ็บมากและคิดว่าขอพอดีกว่าแต่ตอนนั้นเจาก็อธิบายให้เราฟังว่าแบบเห็นที่เขาคุยกับพี่คนนั้นใช่มั้ยเขาก็มาแบบอารมณืแบบอธิบายให้ฟังว่ามันไม่มีอะไรเเนวนี้เราก็แบบจากที่จะตัดใจพอเห็นเขาอธิบายมาแบบนี้เราก็คุยเหมือนเดิมเพราะตัดใจไม่ได้จริงๆแต่เขาก็บอกว่าปิดกั้นทุกอย่างหมดเเล้วไม่กลับมาเเล้วเราก็แบบทำไมไม่ให้โอกาสเค้าบ้างเหนื่อยนะแต่ใจมันตัดเขาออกไปไม่ได้จริงๆเราก็พยายามคุยแต่ก็นั้นแหล่ะนานทีเขาถึงจะตอบบวกกับที่เราไปเห็นว่าเขาทักพี่คนนั้นไปคุยเราพึ่งมารู้ทีหลังว่าพี่คนนี้คือคนที่ตรงสเปคทุกอย่างที่เขาบอกเราเจ็บมากที่เห็นแบบนั้นแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เเล้วเพราะเราไม่มีสิทธิอะไรเเล้วจนเราก็บอกเขาไปแบบว่าวันหน้าขอคุยด้วยหน่อยนะแต่พอถึงเวลาจริงๆก็ไม่ได้คุยกันเลยเเล้วเราก็ร้องให้หนักมากเพราะโทรไปทุกทางยังไงก็ไม่รับแต่ก็ออนเฟสเล่นทรศ.นะ เราก็เลยตัดสินใจยอมแพ้ทุกอย่างเราก็บอกว่าขอโทษทุกอย่างผิดไปแล้วถ้าความรักเราไม่มีความหมายเลยถ้าแกเจอคนที่ดีกว่าเค้าเเล้วเราก็บอกว่าขอให้มีความสุขขอให้โชคดีเราพิมไปเยอะมากกกกแล้วเขาก็ตอบมาว่าความรู้สึกที่เสียไปมันเอาคืนมาไม่ได้เเล้วถึงให้กลับไปมันก็ไม่เหมือนเดิมเขาก็บอกว่าเคยรักใช่ว่าจะยังรักอยู่เลิกหลอกตัวเองสักทีเขาก็บอกว่าเจ็บใช่มั้ยทรมานใช่มั้ยที่เค้าไม่ตอบถ้าเจ็บก็ถอยได้เเล้วอีกเยอะเลยเราจำไม่ได้เเล้วแต่ก็คือเจ็บมากเจ็บจนร้องให้ไม่ออกน้ำตามันไม่ไหลเลยเราก็เลยเลิกพอจบหันมารักตัวเองพยายามทำให้ตัวเองแฮปปี้แต่ก็มีบ้างที่ร้องให้เพราะเราต้องเจอเขาเกือบตลอดทั้งเนียนเพิ่มเติมชุมนุมด้วยกันช่วงเเรกๆเจอหน้านี้นั่งร้องให้ในห้องเลยแต่เขาก็ไม่น่าจะรู้เพราไม่ได้หันมามองเราเลยพอช่วงหลังๆที่เริ่มทำใจได้ก็ไม่ค่อยได้ร้องให้แต่ล่าสุดเราเรียนชุมนุมด้วยกันเเล้วก็ได้ยินเพื่อนเขาพูดถึงคนที่เขาคุยอยู่ด้วยเราก็ก้มหน้าร้องให้เลยไม่มีเพื่อนอยู่ด้วยมีแต่เพื่อนเขาเลยตอนนั้นเราเหมือนอยู่ตัวคนเดียวเลยเจ็บมากต้องร้องให้คนเดียวได้แต่ก้มหน้าร้องให้จนจบคาบเราก็รีบลงมาเเล้วกลับไปหาเพื่อนก็คือร้องตั้งแต่เดินลงมาเเล้วก็มาร้องกันเพื่อนอีกเราก็แบบร้องจนเพื่อนบอกว่าไม่เคยเห็นร้องให้เพราะใครขนาดนี้มาก่อนเลยเราก็แบบพอเเล้วยังไงเขาคงไม่รักเราเเล้วจริงๆแต่บ้างครั้งที่เรามองเขาเราก็ยังเห็นเขาหันมามองเราอยู่บ้างแต่ก็นั้นแหล่ะเเล้วก็มาแพ้ใจตัวเองอีกเราก็ทักเขาไปอีกเพราะมีเพื่อนมาบอกว่าให้เราทักไปหาเขาหน่อยตอนเเรกเราก็ไม่ทักนะแต่พอมานั่งคิดดีๆก็อยากทักไปเจ็บหน่อยแต่ก็อยากทักเราเลยทักไปแต่ก็นั้นแหล่ะเขาก็มาอ่านเเต่ไม่ตอบเเล้วเราก็ทักไปอีกเรื่อยๆแต่ครั้งนี้ไม่เข้ามาอ่านเลยเราก็พอจะเข้าใจเพราะเราก็พอรู้ว่าเขาไม่น่าจะตอบคือเราทำเขาเจ็บมาเยอะแบบตอนมีกันเราไม่ค่อยสนใจเขาเท่าไรแต่ก็รักนะเราพยายามหาเวลาอยู่ด้วยตลอดคือถ้าเราอยู่ด้วยกันตัวต่อตัวเราจะติดเขามากแต่พอถ้าคุยในเเชทเราก็จะตอบสั้นๆคือตอบสั้นๆมันดูจะเหวี่ยงๆหน่อยแต่เราก็อยากคุยด้วยตลอดนะแบบตื่นเช้ามาก็ทักบอกกันเราแบบรอเขาว่างเเต่ก็นั่นแหล่ะพอว่างก็คุยกันได้ไม่กี่ประโยคเขาก็ไปทำอย่างอื่นเราก็รอพอมาเขาก็จะแบบอาบน้ำกันกินข้าวยังเราคุยกันน้อยมากเพราะต่างคนต่างไม่ค่อยมีเวลาจนเราเริ่มรู้สึกว่ามันเริ่มเปลี่ยนไปแต่เราก็พยายาทไม่สนใจเพราะไม่อยากมาทะเลาะกันพยายามไม่สนใจเรื่องเล็กๆน้อยเขาถือว่าเป็นคนที่ดีมากเลยเรียนก็เก่งน่ารักด้วยเเล้วก็มีคนชอบเยอะระดับนึงเขาดูเเลเราดีมากคอยเป็นห่วงถามตลอดแต่เรานี้สิเราเป็นคนขี้อายมากเราไม่ค่อยได้บอกรักเขาหรือบอกว่าเป็นห่วงเท่าไรบอกกับเป็นผญ.ห้าวๆปากแข็งด้วยเราไม่กล้าพูดเพราะอายเเล้วเราก็พึ่งมารู้ตัวว่าตอนมีทำไมเราไม่พูดเเล้วเราก็ได้แต่มาพูดตอนที่เขาไม่อยู่เเล้ว เราคิดถึงเขามาก อยากให้กลับมาสุดๆ เรารู้สึกได้เลยว่าพอไม่มีมันเหมือนขาดอะไรสักอย่างไปจริงๆมันเหมือนเราทำสิ่งดีๆในชีวิตเราหายไปเหมือนเราทำร้ายเขามาตลอดจนเขาไม่ทนเเล้วแต่เราแค่อยากให้เขากลับมาอยากให้กลับมารักกันเหมือนเดิมอยากปรับความเข้าใจอยากคุยด้วยเพราะเราคิดถึงเขามากจริงๆ เป็นไปได้ไหมว่าเขาจะกลับมา เพราะเราอยากให้เขากลับมาจริงๆเรารู้เเล้วว่าเราไม่ดีเอง


เค้าอยากให้ตัวเองกลับมานะ
กลับมาพยายามไปด้วยกันได้มั้ย