รู้สึกหมดกำลังใจ เหนื่อย ไม่อยากพูดจา เจรจากับใคร

ทุกครั้งตอนที่เราเจอปัญหาหนักๆ ใหญ่ๆ ทุกๆครั้งที่เราคิดหาวิธีแก้ปัญหาเองคนเดียว ในทุกเรื่องราวที่ผ่านเข้ามา จนผ่านปัญหามาได้บ้างไม่ได้บ้าง ล้มบ้าง ชนะบ้าง มันทำให้เราแข็งแกร่ง หรือแข็งกระด้างขึ้นกันแน่ ณ วันนี้ก็ยังต้องสู้กับปัญหาที่มี ใช้ความคิด หาหนทางทุกอย่างที่จะคอยแก้ปัญหา ทำไมเรารู้สึกเหมือนโดดเดี่ยว ไม่มีใครเลย บางทีก็ท้อ นี่มันเวรกรรมหรือไง เราไม่เคยขอความช่วยเหลือจากใคร เพราะทุกครั้งเราไม่เคยได้รับความช่วยเหลือเลย หากจะมีคนช่วยก็มักจะทวงบุญคุณภายหลัง (เราเกลียดคนประเภทนี้ที่สุด) ตอนนี้บอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไงในใจ มันอึดอัด กระวนกระวาย เงียบ หม่นๆในใจ กับสิ่งที่ต้องเผชิญอยู่ หลากหลายความคิดที่อยู่ในใจ จะผ่านปัญหาที่เจออยู่ตอนนี้ยังไง คิดอะไรไม่ออกเลย ตอนนี้ไม่อยากพูดคุยกับใคร หรือทำอะไรเลย อยากนั่งนิ่งๆมองไปไกลๆ อยากร้องไห้แต่กลับร้องไม่ออกจริงๆ  ไม่รู้จะปรึกษาใคร  ตลอดชีวิตที่ผ่านมาเราพบเจอแต่เรื่องที่ไม่สมหวัง ชีวิตครอบครัวที่ไม่มีความสุข ความรักที่ไม่สมหวัง การงานเหมือนจะดีแต่ก็ถูกกลั่นแกล้ง กดดันตลอด เราคาดหวังว่าวันนึงจะประสบความสำเร็จบ้างในชีวิต มีคนคอยอยู่ข้างๆให้กำลังใจบ้าง หรือจริงๆเราไม่ควรอยู่บนโลกนี้กันแน่ เราควรยอมแพ้และดับศูนย์ไปซะ ขอพื้นที่ตรงนี้ระบายนะคะ มันอาจทำให้รู้สึกดีขึ้นบ้าง ชีวิตเราเกิดมาทำเพื่อคนอื่นตลอด แต่ตัวเรากลับไม่มีใครใส่ใจ ถามไถ่ความรู้สึกบ้าง หรือเขาเห็นว่าเราแข็งแกร่ง เข้มแข็งเราคงไม่เป็นไร จิตใจเราย่ำแย่มากตอนนี้ เหนื่อยและท้อสุดๆ ตอนนี้ก็ยังไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิตต่อ เรายังมีภาระที่ต้องรับผิดชอบอีกมากมาย แต่ตอนนี้เราเหมือนจะไม่ไหวแล้ว เราควรทำไงดีกับชีวิตตอนนี้