คือสงสัยกับอุปนิสัยใจคอว่ามันแปลกกับคนรอบข้างมากไหมครับ

ไม่รู้จะแท็กอะไรเลยเอาปัญหาชีวิต(ซึ่งไม่รู้เกี่ยวโดยตรงเลยไหม)กับสุขภาพจิตมานะครับ

ต้นเหตุของการพิมพ์ครั้งนี้คือมีปากเสียงกับพ่อซึ่งเกิดขึ้นน่าจะถือว่าบ่อย ต้นเรื่องครั้งนี้มันเป็นเรื่องไร้สาระมากๆ ไม่เกี่ยวกับผมด้วยซ้ำทำให้เริ่มหงุดหงิด ซึ่งผมก็มีเรื่องเครียดมาจากสังคมนอกบ้านอยู่แล้ว อยากหนีจากวังวนความน่าเบื่อนี้ ก็หาทางออกโดยใช้สร้างเรื่องเอาเรื่องสังคมนอกบ้านมาประติประต่อแล้วก็คิดมโนเรื่องเศร้าๆ(บีบน้ำตานั่นแหละ)ให้ไอ้ที่มีปากเสียง(ซึ่งผมไม่เกี่ยวด้วยซ้ำ)กันนั้นเย็นลง เพียงแค่พ้นสายตาเท่านั้นอารมณ์ก็กลับมาเหมือนเดิม ไม่รู้สึกผิดอะไร ไม่รู้สึกอะไรเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งๆที่การขึ้นเสียงกับคนเป็นพ่อมันควรจะรู้สึกผิดบ้างอย่างน้อยแค่ลึกๆในใจก็ยังดี แต่ความคิดมันจะว่างเปล่าขนาดนี้แบบลืมเรื่องหงุดหงิดไปเลย มันจะไม่รู้สึกอะไรแบบนี้เลย? พอพ่อแม่มาสนใจอีกก็แค่ปั้นหน้าเศร้าต่อ ขอแค่ได้อยู่สงบๆพอ  หรือว่าผมเลววะ? ผมว่าผมก็เทาๆนะ ผมคิดผมเป็นคนที่”ไม่ใส่ใจกับอะไรเลย” ซึ่งมันจะรู้สึกแบบนี้ตลอด แล้วมันทำให้คิดว่ามันมีเรื่องคล้ายๆแบบนี้เกิดขึ้นกับผมบ่อยผมก็แค่คิดว่า”ไม่สำคัญ” แค่ทำอะไรสักอย่างแล้วก็ลืมๆไปเลยแบบง่ายๆเลย ทำให้ผมสงสัยตัวเองว่ามันดีแล้วเหรอ มันถูกต้องแล้วหรือเปล่าวะ? เป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรหรือมีนิสัยแบบนี้มานานแค่ไหนก็จำไม่ได้แล้ว   ...เอาเป็นว่าเรื่องมันก็ทำนองนี้แหละ เดี๋ยวมันจะเพ้อยาวกว่านี้ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ

แต่ที่ผมต้องการจากการพิมพ์มาครั้งนี้คือ ท่านที่อ่านคิดว่าผมเป็นยังไงในมุมมองท่าน  ท่านว่ามันประหลาดไหมครับ  มีใครเป็นแบบผมไหม  คือผมคิดมาตลอดเลยว่าการผมเป็นคนไม่สนใจเรื่องคนอื่นเลยควรแก้ยังไงดี

ใครมีประสบการณ์คล้ายๆกันก็แชร์ได้นะครับ ใครที่อ่านแล้วไม่พอใจจะด่าก็ด่าได้นะ ผมเป็นคนไม่เก็บส่วนที่เป็นอารมณ์หรือคำหยาบคายมาคิด เผลอๆผมอาจจะเจอทางออกหรือคำตอบจากการถูกด่าก็ได้มั้ง แต่ก็ต้องขอโทษด้วยนะครับหากที่พิมพ์ไปแล้วทำให้รู้สึกไม่ชอบใจหรือไม่สบอารมณ์ หรือสิ่งที่พิมพ์อาจดูย้อนแย้งกัน ตั้งกระทู้แรกเลยนะเนี่ย