ทุกวันนี้ผมเห็นข่าว ส่วนมาก เวลามีเหตุการณ์รุนแรง ทุกคนต่างรู้ดีว่า ความโกรธนั้นไม่ดี แต่ถึงยังไงเรารู้อย่างนั้น
เราก็ห้ามต่อความโกรธนั้นไม่ได้อยู่ดี พอความรู้สึกโกรธมาทีไรความคิดเราก็เปลี่ยนไปทันที จนเผลอไประบายต่อความโกรธจนลืมตัวและพึ่งมารู้สึกสำนึกผิดหรือเป็นเหตุให้ฆ่ากันตาย ยิ่งคนมีปืนเป็นคนขี้โกรธแล้วก็มีหวังผลได้แน่นอนคือ มีตายแน่นอน แต่กระนั้นเราก็คิดว่ามันควบคุมได้แต่จริงๆมันควบคุมไม่ได้เลย
ผมพยายามหาหนทางที่จะระงับความโกรธทำมาทุกอย่าง ใช้เวลาตั้ง 3 ปี เวลาเยอะพอสมควรกับการที่เข้าใจความโกรธ
จริงๆแล้วความโกรธก็เป็นขบวนการของธรรมชาติอย่างนึง ถ้าเราฝืนเราก็ต้องเจอกับความกดดันความบีบครั้นอยู่ภายในจนเป็นโรคเคลียดแน่ๆ
บางครั้งเราเพียงแค่คิดความโกรธก็ผุดขึ้นมาอย่างไวจนลืมตัว ทั้งๆที่เราก็รู้ดีความโกรธมีโทษแต่เรามักลืมตัว จนพอกระทำไปแล้วถึงมารู้สึก
ทั้งๆที่เราใช้ความคิดมาระงับความโกรธจนกระทั่งสู่ความเกคลียดและกดดันในที่สุด
บางคนอาจ อาศัยปัจจัยอื่นในการระงับความโกรธ เช่น พอเราโกรธเราก็หันไปหัวเราะแทนหรือเปลี่ยนเป็นยื้มแทน ทำให้ความรู้สึกภายในเราบางทีเราก็นั่งนึกๆอยู่ว่า ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน จริงอย่างนั้น บางทีทำให้สับสนตัวเองเหมือนกัน กลายเป็นโรค 2 บุคคลิก
ปกติบ้านเมืองเราวุ่นวายเพราะความโกรธและความคิด มีคนขับรถปาดหน้าเรา เราก็โกรธทันทีเราก็คิดทันที จริงๆแล้ว ไอคนที่ปาดหน้าเรามันอาจไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองทำผิดทำให้คนอื่นเดือดร้อน จริงๆเราก็อยู่ในสถานการณ์ที่เลี่ยงไม่ได้แน่นอนต่อความโกรธไม่ว่ายังไงเราก็ต้องรอสักพักความโกรธหายไป
บางคนมีวุฒิภาวะต่ออารมณ์คือ รู้ตัวต่อความโกรธนั้นจึงมีสัมปชัญญะที่จะไม่กระทำในการพูดหรือคิด และรู้ในสิ่งที่ควรและไม่ควรและเลี่ยงไปแต่ก็มีความบีบครั้นทางจิตใจต่อสภาวะนั้นของความโกรธ แต่ก็ฉลาดในการรอให้ความโกรธหายไป
การที่เรามีเริ่มเห็นโทษของความโกรธได้ ใช่ว่าเราจะไม่โกรธ แต่ก็โกรธนั้นแหละ เหมือนเราต้องรู้จักมัน ผมศึกษาอยู่ตั้งนานของความโกรธจนมาพบวิธีที่จะชนะความโกรธได้คือ อริยสัจ 4 นั้นเอง
ปกติแล้วเรา พอเราโกรธใช่ไหม แล้วเราจะมีทุกข์ทีหลังตามมากับความโกรธ
แต่อริยสัจ 4 นั้นมีจริงๆ โดยลักษณะคือ ความทุกข์ปรากฏ
ความทุกข์ปรากฏเป็นยังไง ก็คือ ก่อนจะมีความรู้สึกโกรธ ก่อนจะมีบางสิ่งบางอย่าง และแปรเปลี่ยนไป ความทุกข์ก็จะปรากฏแก่จิตใจเราทันทีเราจะรู้สึกหัวใจเต้นรุนแรงเป็นทุกข์คลายไม่อึดอัดและยิ้ม
ผมก็ใช้เวลา 3 ปี นานพอสมควรกับความโกรธ
อริยสิจ4 ใช่ว่า จะมีความทุกข์ทางความโกรธอย่างเดียว บางทีแค่ความรู้สึกเปลี่ยนเราทุกข์ทันทีในทางความรู้สึก
ผมก็พบคำตอบแล้ว ผมว่า หมอที่เรียนจิตวิทยาก็ควรศึกษาดูบางทีก็หาทางออกให้กับคนไข้ได้ โดยอาศัยความเข้าใจความโกรธและรู้สึกจริงๆต่อความโกรธนั้น บางทีถ้าเราหลีกที่จะรู้ความโกรธเราหันไปหัวเราะแทนก็อาจทำให้เราเป็นโรค 2 บุคคลิก นะครับ
ความโกรธเป็นสิ่งที่ไม่ดี รู้ทั้งรู้ว่าโกรธมันไม่ดี แต่ก็ยังโกรธ
เราก็ห้ามต่อความโกรธนั้นไม่ได้อยู่ดี พอความรู้สึกโกรธมาทีไรความคิดเราก็เปลี่ยนไปทันที จนเผลอไประบายต่อความโกรธจนลืมตัวและพึ่งมารู้สึกสำนึกผิดหรือเป็นเหตุให้ฆ่ากันตาย ยิ่งคนมีปืนเป็นคนขี้โกรธแล้วก็มีหวังผลได้แน่นอนคือ มีตายแน่นอน แต่กระนั้นเราก็คิดว่ามันควบคุมได้แต่จริงๆมันควบคุมไม่ได้เลย
ผมพยายามหาหนทางที่จะระงับความโกรธทำมาทุกอย่าง ใช้เวลาตั้ง 3 ปี เวลาเยอะพอสมควรกับการที่เข้าใจความโกรธ
จริงๆแล้วความโกรธก็เป็นขบวนการของธรรมชาติอย่างนึง ถ้าเราฝืนเราก็ต้องเจอกับความกดดันความบีบครั้นอยู่ภายในจนเป็นโรคเคลียดแน่ๆ
บางครั้งเราเพียงแค่คิดความโกรธก็ผุดขึ้นมาอย่างไวจนลืมตัว ทั้งๆที่เราก็รู้ดีความโกรธมีโทษแต่เรามักลืมตัว จนพอกระทำไปแล้วถึงมารู้สึก
ทั้งๆที่เราใช้ความคิดมาระงับความโกรธจนกระทั่งสู่ความเกคลียดและกดดันในที่สุด
บางคนอาจ อาศัยปัจจัยอื่นในการระงับความโกรธ เช่น พอเราโกรธเราก็หันไปหัวเราะแทนหรือเปลี่ยนเป็นยื้มแทน ทำให้ความรู้สึกภายในเราบางทีเราก็นั่งนึกๆอยู่ว่า ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน จริงอย่างนั้น บางทีทำให้สับสนตัวเองเหมือนกัน กลายเป็นโรค 2 บุคคลิก
ปกติบ้านเมืองเราวุ่นวายเพราะความโกรธและความคิด มีคนขับรถปาดหน้าเรา เราก็โกรธทันทีเราก็คิดทันที จริงๆแล้ว ไอคนที่ปาดหน้าเรามันอาจไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองทำผิดทำให้คนอื่นเดือดร้อน จริงๆเราก็อยู่ในสถานการณ์ที่เลี่ยงไม่ได้แน่นอนต่อความโกรธไม่ว่ายังไงเราก็ต้องรอสักพักความโกรธหายไป
บางคนมีวุฒิภาวะต่ออารมณ์คือ รู้ตัวต่อความโกรธนั้นจึงมีสัมปชัญญะที่จะไม่กระทำในการพูดหรือคิด และรู้ในสิ่งที่ควรและไม่ควรและเลี่ยงไปแต่ก็มีความบีบครั้นทางจิตใจต่อสภาวะนั้นของความโกรธ แต่ก็ฉลาดในการรอให้ความโกรธหายไป
การที่เรามีเริ่มเห็นโทษของความโกรธได้ ใช่ว่าเราจะไม่โกรธ แต่ก็โกรธนั้นแหละ เหมือนเราต้องรู้จักมัน ผมศึกษาอยู่ตั้งนานของความโกรธจนมาพบวิธีที่จะชนะความโกรธได้คือ อริยสัจ 4 นั้นเอง
ปกติแล้วเรา พอเราโกรธใช่ไหม แล้วเราจะมีทุกข์ทีหลังตามมากับความโกรธ
แต่อริยสัจ 4 นั้นมีจริงๆ โดยลักษณะคือ ความทุกข์ปรากฏ
ความทุกข์ปรากฏเป็นยังไง ก็คือ ก่อนจะมีความรู้สึกโกรธ ก่อนจะมีบางสิ่งบางอย่าง และแปรเปลี่ยนไป ความทุกข์ก็จะปรากฏแก่จิตใจเราทันทีเราจะรู้สึกหัวใจเต้นรุนแรงเป็นทุกข์คลายไม่อึดอัดและยิ้ม
ผมก็ใช้เวลา 3 ปี นานพอสมควรกับความโกรธ
อริยสิจ4 ใช่ว่า จะมีความทุกข์ทางความโกรธอย่างเดียว บางทีแค่ความรู้สึกเปลี่ยนเราทุกข์ทันทีในทางความรู้สึก
ผมก็พบคำตอบแล้ว ผมว่า หมอที่เรียนจิตวิทยาก็ควรศึกษาดูบางทีก็หาทางออกให้กับคนไข้ได้ โดยอาศัยความเข้าใจความโกรธและรู้สึกจริงๆต่อความโกรธนั้น บางทีถ้าเราหลีกที่จะรู้ความโกรธเราหันไปหัวเราะแทนก็อาจทำให้เราเป็นโรค 2 บุคคลิก นะครับ