.. สวัสดีครับทุกท่าน เคยมั้ยครับว่า อยากไปเที่ยวกับเพื่อนแต่ว่าจะนัดเจอกันได้ นานเหลือเกินวางไม่ตรงกัน ไม่อยากเที่ยวที่นั้นที่นี้ จนเราต้อง ออกเดินทางเที่ยวคนเดียว ผมเป็นหนึ่งในนั้น ผมคนเดียวตั้งแต่มหาลัย ขก.นัดเพื่อน เราอยากไปทะเลแต่เพื่อนอยากที่อื่น ก็เลยตัดสินใจไปคนเดียวดีกว่า
มีครั้งหนึ่งอาจจะครั้งเดียวที่รู้สึกว่า การเที่ยวคนเดียวครั้งนี้มันจะมีอะไรพิเศษนอกจากประสบการณ์แน่นอน
ผมเลือกไปชะอำเพราะตอนแรกอยากไปพัทยาแต่ว่าหาที่พักไม่ได้ดั่งใจเลยไปชะอำดีกว่า และเป็นการไปชะอำคนเดียวครั้งแรกของผม ที่พักคือ ธาเล ชะอำ บายธา แนะนำว่า ที่พักที่นี้ดีจริงๆนะครับ ไม่กี่ก้าวไม่ถึง 50ก้าวก็ถึงชายหาดชะอำแล้ว ไปถึงที่พักก็ไม่ได้อะไร คิดว่า เที่ยวคนเดียวครั้วนี้ก็คงเหมือนมาหาตัวเราอีกคนที่ไม่เคยเจอมาก่อน ผมเป็นคนอัธยาศัยดี(มาก) เลยสนิทกับพนง งานโรงแรมท่านหนึ่ง ก็เลยได้คุยกัน แล้วก็ได้รู้จักกับพี่อีกคนนึ่ง เราเจอพี่คนนี้แล้ว อาการเราออกจริงๆ คือ
ยย (คนเราทุกคนจะมีสเปคคนที่เราชอบไว้ในใจ แต่เวลาเจอใครที่ถูกใจสักคน สเปค
จะหายไปหมดเลย) ทำให้เราใจสั่นได้ตลอดเวลา ดีอย่างนึ่งคือเขาเองก็มาเที่ยวคนเดียวเหมือนกัน ก็เลยได้ทำความรู้จักกัน พอตอนกลางคืนประมาณ ทุ่มครึ่งก็นัดกับพี่ พนง .โรงแรม ว่าจะไปร้านบ้านเพลงกัน แล้วเราก็อยากไปชวนพี่คนนั้นไปด้วยกัน มันก็ไปเป็นอย่างที่คิด เค้าไปกับเราด้วย เราทั้งหมดไปกัน 5 คน ซึ่ง5 มีผม พี่คนนั้น พี่พนงโรงแรมและเพื่อนพี่เขาอีก2คน เหมือนกับว่าไปทำความรู้จักกันให้มากขึ้นแน่นขึ้น รู้สึกดีว่า เห้ยไม่เคยเจออะไรแบบนี้ทุกครั้งที่เที่ยวคนเดียวก็นั่งกินข้าวคนเดียวตลอดเวลา เลยรู้สึกดีกับอะไรแบบนี้ และก็กับพี่คนนี้มาก นั่งข้างๆกัน ผมไม่ Keep look อะไรเลย กินเหล้า สูบบุหรี่ พยายามทำตัวให้พี่เขาไม่รู้ว่า เออเรารู้สึกดีนะ กินกันไปประมาณ 2 ชั่วโมงกว่าๆ เริ่มเมาแต่ขี่รถไหวนะ 5555 ก็ ณ ตอนนั้นคือไม่อยากกลับไปห้องอยากชวนพี่เค้ามานั่งกินกันต่อที่ริมระเบียง คือเขาจะกลับพรุ่งนี้แล้ว ไม่อยากเสียวินาทีเดียวที่จะไม่ได้อยู่ด้วยกัน ผมเสียดายโอกาศนี้มาก
ผม : พี่ครับ ....
พี่ : พี่ไปนอนก่อนนะน้องเจอกัน พรุ่งนี้นะ เดี๋ยวไปเที่ยวด้วยกัน
เราก็ดีใจ เออเนอะอย่างน้อยพรุ่งนี้ก็ยังได้เที่ยวด้วยกันสักแปปนึ่ง พอวันรุ่งขึ้นผมก็เตรียมตัวกินข้าวให้เต็มที่ พร้อมลุยกับพี่เค้า ในใจคิดว่า ขอให้ได้ถ่ายรูปคู่ไว้ก็ยังดี แต่ยิ่งตั้งความหวังสูงเท่าไรเวลาตกลงมาก็เจ็บมาเท่านั้น
พี่ : พี่ขอโทษนะน้อง เรื่องไปเที่ยวคงต้องยกเลิกพี่ต้องแล้ว
โอ้โห้ไอ้
ในใจคืออยากวิ่งไปในห้องตัวเองมาก แต่กลัวฝรั่งถามว่า You What happen ? ไม่รู้จะตอบฝรั่งยังไงว่ากูอกหักทั้งๆที่ยังไม่ได้รักกัน 5555
ได้แต่ยิ้มแล้วบอกว่า ไม่เป้นไรครับพี่ พี่รีบนี่น่าผมจะว่าได้ยังไง สุดท้ายก็ได้แต่เดินไปส่งเขาที่ลิฟท์ แล้วก้ขอถ่ายรูป แล้ววิ่งไปที่ริมระเบียงของโรงแรม มองลงไปข้างล่าง เห็นพี่เขากำลังจะออกรถเดินทางไปที่อื่น ที่ๆผมจะไม่สามารถเจอพี่เขาได้อีก ผมใช้เวลา 1วันที่เหลือ ก่อนจะกลับบ้านแบบไม่มีความสุขเลย ทั้งๆที่วันนั้นก็มีเหล้า เบียร์ เพื่อนใหม่ ครบทุกอย่างแล้ว แต่กลับไม่มีความสุข เพราะความสุขของผมได้หายไปแล้ว หายไปแบบชนิดที่ว่าหาไม่เจอกันแน่นอน หลังจากเที่ยวทริปนั้นเสร็จ พี่เขาก็วยเวียนอยู่ในหัวผมตลอดเวลา เขาเป็นพี่ชายที่ดีมาก เป็นผู้ใหญ่ที่อบอุ่นเหลือเกิน รอยยิ้มที่แสนอบอุ่น การ take care ที่ไม่เคยรับมาก่อน เราไม่รู้เลยว่าถ้าเราบอกพี่เขาไปว่า พี่ครับผมชอบพี่นะ หลังจากนั้นผมจะมองหน้าเขายังไง เคยลองไลน์ไปหาพี่ พนง ว่า มีเบอร์ติดต่อพี่คนนั้นมั้ย แต่ความหวังก็ปลิ้วไปอีกครั้ง ไม่มีหวะน้อง
ทุกคนบอกว่าทำไมไม่สานต่อ ไม่ได้เป็นแฟนแต่ก็เป็นพีชายได้ปะหวะ ..... ณ ตอนนั้น ความรุ้สึกมันไม่ได้ต้องการแค่พี่ชายมันต้องการอะไรมากกว่านั้น กลัว กลัวว่าเขาจะไม่ชอบในสิ่งที่เราเป็น
ปล . พี่แอนท์ครับ จำผมได้มั้ย ผมเลย์เอง ที่เราไปเที่ยวชะอำแล้วเจอกันนะพี่ ผมไม่รู้ว่าพี่จะมาเจอกระทู้นี้มั้ย แต่พี่ผมอยากบอกว่า ผมไม่เคยลืมพี่เลยนะ ยังจำได้ตลอดเวลา ผมติดต่อพี่ไม่ได้เลย ผมอยากเจอพี่อีกสักครั้ง อยากคุยให้มันหายคิดถึง มันคิดถึงมากๆนะพี่ วันที่พี่ออกจากโรงแรมไป ผมรู้เลยว่า ผมกับพี่คงไม่มีวันได้เจอกันอีก มันเป็นความจริงที่ผมไม่อยากยอมรับ คิดถึงนะพี่
คุณละเคยมีประสบการณ์แบบนี้มั้ย
การเดินทางที่เราจะไม่ได้เจอกันอีกต่อไป ! บันทึกการเดินทางของความเศร้า
มีครั้งหนึ่งอาจจะครั้งเดียวที่รู้สึกว่า การเที่ยวคนเดียวครั้งนี้มันจะมีอะไรพิเศษนอกจากประสบการณ์แน่นอน
ผมเลือกไปชะอำเพราะตอนแรกอยากไปพัทยาแต่ว่าหาที่พักไม่ได้ดั่งใจเลยไปชะอำดีกว่า และเป็นการไปชะอำคนเดียวครั้งแรกของผม ที่พักคือ ธาเล ชะอำ บายธา แนะนำว่า ที่พักที่นี้ดีจริงๆนะครับ ไม่กี่ก้าวไม่ถึง 50ก้าวก็ถึงชายหาดชะอำแล้ว ไปถึงที่พักก็ไม่ได้อะไร คิดว่า เที่ยวคนเดียวครั้วนี้ก็คงเหมือนมาหาตัวเราอีกคนที่ไม่เคยเจอมาก่อน ผมเป็นคนอัธยาศัยดี(มาก) เลยสนิทกับพนง งานโรงแรมท่านหนึ่ง ก็เลยได้คุยกัน แล้วก็ได้รู้จักกับพี่อีกคนนึ่ง เราเจอพี่คนนี้แล้ว อาการเราออกจริงๆ คือ
ผม : พี่ครับ ....
พี่ : พี่ไปนอนก่อนนะน้องเจอกัน พรุ่งนี้นะ เดี๋ยวไปเที่ยวด้วยกัน
เราก็ดีใจ เออเนอะอย่างน้อยพรุ่งนี้ก็ยังได้เที่ยวด้วยกันสักแปปนึ่ง พอวันรุ่งขึ้นผมก็เตรียมตัวกินข้าวให้เต็มที่ พร้อมลุยกับพี่เค้า ในใจคิดว่า ขอให้ได้ถ่ายรูปคู่ไว้ก็ยังดี แต่ยิ่งตั้งความหวังสูงเท่าไรเวลาตกลงมาก็เจ็บมาเท่านั้น
พี่ : พี่ขอโทษนะน้อง เรื่องไปเที่ยวคงต้องยกเลิกพี่ต้องแล้ว
โอ้โห้ไอ้
ได้แต่ยิ้มแล้วบอกว่า ไม่เป้นไรครับพี่ พี่รีบนี่น่าผมจะว่าได้ยังไง สุดท้ายก็ได้แต่เดินไปส่งเขาที่ลิฟท์ แล้วก้ขอถ่ายรูป แล้ววิ่งไปที่ริมระเบียงของโรงแรม มองลงไปข้างล่าง เห็นพี่เขากำลังจะออกรถเดินทางไปที่อื่น ที่ๆผมจะไม่สามารถเจอพี่เขาได้อีก ผมใช้เวลา 1วันที่เหลือ ก่อนจะกลับบ้านแบบไม่มีความสุขเลย ทั้งๆที่วันนั้นก็มีเหล้า เบียร์ เพื่อนใหม่ ครบทุกอย่างแล้ว แต่กลับไม่มีความสุข เพราะความสุขของผมได้หายไปแล้ว หายไปแบบชนิดที่ว่าหาไม่เจอกันแน่นอน หลังจากเที่ยวทริปนั้นเสร็จ พี่เขาก็วยเวียนอยู่ในหัวผมตลอดเวลา เขาเป็นพี่ชายที่ดีมาก เป็นผู้ใหญ่ที่อบอุ่นเหลือเกิน รอยยิ้มที่แสนอบอุ่น การ take care ที่ไม่เคยรับมาก่อน เราไม่รู้เลยว่าถ้าเราบอกพี่เขาไปว่า พี่ครับผมชอบพี่นะ หลังจากนั้นผมจะมองหน้าเขายังไง เคยลองไลน์ไปหาพี่ พนง ว่า มีเบอร์ติดต่อพี่คนนั้นมั้ย แต่ความหวังก็ปลิ้วไปอีกครั้ง ไม่มีหวะน้อง
ทุกคนบอกว่าทำไมไม่สานต่อ ไม่ได้เป็นแฟนแต่ก็เป็นพีชายได้ปะหวะ ..... ณ ตอนนั้น ความรุ้สึกมันไม่ได้ต้องการแค่พี่ชายมันต้องการอะไรมากกว่านั้น กลัว กลัวว่าเขาจะไม่ชอบในสิ่งที่เราเป็น
ปล . พี่แอนท์ครับ จำผมได้มั้ย ผมเลย์เอง ที่เราไปเที่ยวชะอำแล้วเจอกันนะพี่ ผมไม่รู้ว่าพี่จะมาเจอกระทู้นี้มั้ย แต่พี่ผมอยากบอกว่า ผมไม่เคยลืมพี่เลยนะ ยังจำได้ตลอดเวลา ผมติดต่อพี่ไม่ได้เลย ผมอยากเจอพี่อีกสักครั้ง อยากคุยให้มันหายคิดถึง มันคิดถึงมากๆนะพี่ วันที่พี่ออกจากโรงแรมไป ผมรู้เลยว่า ผมกับพี่คงไม่มีวันได้เจอกันอีก มันเป็นความจริงที่ผมไม่อยากยอมรับ คิดถึงนะพี่
คุณละเคยมีประสบการณ์แบบนี้มั้ย