สวัสดีค่ะ ขอแนะนำตัวก่อน เราชื่อพี (นามสมมุติ) อายุ 19 ปี
ขอเท้าความก่อนว่าเมื่อสามปีก่อนเคยไปเที่ยวบ้านเพื่อนแล้วรวมเราเป็น 4 คน แต่มีเหตุการณ์ที่ทำให้เพื่อน2คนของเราเกิดอุบัติเหตุรถล้มข้างทาง แล้วคนที่เห็นเหตุการณ์คือเรากับเพื่อนอีกคนหนึ่ง ความรู้สึกเราตอนนั้นคือ ร้องไห้ ตัวเหมือนเป็นเหน็บชา ร่างกายแบบอ่อนแอทันที คิดถึงแต่ภาพเหตุการณ์นั้นตลอด จนตอนนี้เรายังจำมันได้เลย... มันคือเหตุการณ์ทำให้เรารู้สึกเสียใจและเศร้ามากที่สุดเลยก็ว่าได้ แต่เวลาผ่านมาหลายๆอย่างก็ทำให้เราไม่คิดถึงเหตุการณ์นั้นเลย จนมาช่วงสอบเข้ามหาลัย ความกดดันเรื่องเรียนเรื่องต่างๆทำให้เราเครียดมาก และมีวันหนึ่งหน้าบ้านเราเกิดมีรถชนกันคือมอไซต์ที่ขับมาอย่างแรงชนท้ายสามล้อ คนขับมอไซต์เป็นเด็กวัยรุ่นชายนอนข้างถนนร้องโอดโอยอย่างทรมาน ทำให้คนฟังอย่างเรารู้สึกแบบนั้นไปด้วย แล้วความรู้สึกเรานึกถึงเหตุการณ์ที่เพื่อนรถล้ม ภาพเหมือนมันวนๆอยู่ภายในหัวเราตลอด เรานั่งพักก่อนเพราะร่างกายรู้สึกอ่อนแอลงมากระทันหัน นั่งไปสักพักรู้สึกมือชา ขาชา มันชาไปทั้งตัว ตามันเบลอๆเหมือนคนจะเป็นคนลมแต่ไม่เป็น แล้วรู้สึกจะร้องไห้ด้วย บวกกับเสียงคนขับที่ยังร้องด้วยความเจ็บปวดอยู่(เสียงดังขนาดที่ว่าเรานั่งในบ้านยังได้ยิน) เราเลยคิดว่าทำไมเราต้องมีลักษณะแบบนี้ ทำไมต้องรู้สึกแบบนี้ด้วยวะ ความรู้สึกมันเหมือนเราโดนชนเองอะ ถ้าถามว่าตอนไหนเราไหวมั้ย บอกเลยว่าไม่ไหว!! ตอนนั้นเรางงกับตัวเองจริงๆ แต่เวลามันก็จะเยียวยาเราเรื่อยมา... แล้วมาวันนี้นสดๆร้อน เราขับรถมอไซต์แล้วมีลุงมาชนท้ายเรา เราไม่เป็นไรเลย แต่ลุงกลับรถล้ม ตอนนั้นแหละความรู้สึกทั้งหมดมันกลับมาอีกครั้ง เราจะร้องไห้แต่กลั้นไว้ก่อนแล้วไปขอโทษลุง เรารู้สึกเสียใจ รู้สึกผิด เศร้ากับอะไรหลายๆอย่าง ทำไมเราต้องรู้สึกแบบนี้วะ เปราะมากเลยเรา แปปๆน้ำตาก็จะไหล ภาพทั้งหมดมันเล่นวนอยู่ในหัวอีกครั้ง แล้วเราก็ไม่เคยบอกเรื่องนี้กับใครเลย เราหาวิธีฮีลตัวเองได้ แต่แค่ชั่วคราวเท่านั้นแหละ เรากลัวการขับรถแต่ก็ต้องขับเพราะความจำเป็นจริงๆ เรากลัวการคนรอบข้างเราเกิดอุบิเหตุ เราไม่ชอบเสียงที่ฟังแล้วรู้สึกทรมาน
ใครอ่านมาถึงตรงนี้ถือว่าคุณเก่งมากที่ทนฟังเรื่องเราได้
เราพยายามหาคำตอบว่าทำไมเราต้องเป็นแบบนี้ ทำไมต้องรู้สึกแบบนี้เวลาเจอเหตุกาณ์ที่เราได้เห็น
เราไม่รู้จะไปปรึกษาใครจริงๆคะ ใครพอรู้วิธีรับมือกับความรู้สึกแบบนี้ได้บ้าง หรือเราควรไปพบจิตพทย์
เราเป็นอะไรกันแน่? (ถ้าคุณมีเวลาลองอ่านเรื่องของฉันดู)
ขอเท้าความก่อนว่าเมื่อสามปีก่อนเคยไปเที่ยวบ้านเพื่อนแล้วรวมเราเป็น 4 คน แต่มีเหตุการณ์ที่ทำให้เพื่อน2คนของเราเกิดอุบัติเหตุรถล้มข้างทาง แล้วคนที่เห็นเหตุการณ์คือเรากับเพื่อนอีกคนหนึ่ง ความรู้สึกเราตอนนั้นคือ ร้องไห้ ตัวเหมือนเป็นเหน็บชา ร่างกายแบบอ่อนแอทันที คิดถึงแต่ภาพเหตุการณ์นั้นตลอด จนตอนนี้เรายังจำมันได้เลย... มันคือเหตุการณ์ทำให้เรารู้สึกเสียใจและเศร้ามากที่สุดเลยก็ว่าได้ แต่เวลาผ่านมาหลายๆอย่างก็ทำให้เราไม่คิดถึงเหตุการณ์นั้นเลย จนมาช่วงสอบเข้ามหาลัย ความกดดันเรื่องเรียนเรื่องต่างๆทำให้เราเครียดมาก และมีวันหนึ่งหน้าบ้านเราเกิดมีรถชนกันคือมอไซต์ที่ขับมาอย่างแรงชนท้ายสามล้อ คนขับมอไซต์เป็นเด็กวัยรุ่นชายนอนข้างถนนร้องโอดโอยอย่างทรมาน ทำให้คนฟังอย่างเรารู้สึกแบบนั้นไปด้วย แล้วความรู้สึกเรานึกถึงเหตุการณ์ที่เพื่อนรถล้ม ภาพเหมือนมันวนๆอยู่ภายในหัวเราตลอด เรานั่งพักก่อนเพราะร่างกายรู้สึกอ่อนแอลงมากระทันหัน นั่งไปสักพักรู้สึกมือชา ขาชา มันชาไปทั้งตัว ตามันเบลอๆเหมือนคนจะเป็นคนลมแต่ไม่เป็น แล้วรู้สึกจะร้องไห้ด้วย บวกกับเสียงคนขับที่ยังร้องด้วยความเจ็บปวดอยู่(เสียงดังขนาดที่ว่าเรานั่งในบ้านยังได้ยิน) เราเลยคิดว่าทำไมเราต้องมีลักษณะแบบนี้ ทำไมต้องรู้สึกแบบนี้ด้วยวะ ความรู้สึกมันเหมือนเราโดนชนเองอะ ถ้าถามว่าตอนไหนเราไหวมั้ย บอกเลยว่าไม่ไหว!! ตอนนั้นเรางงกับตัวเองจริงๆ แต่เวลามันก็จะเยียวยาเราเรื่อยมา... แล้วมาวันนี้นสดๆร้อน เราขับรถมอไซต์แล้วมีลุงมาชนท้ายเรา เราไม่เป็นไรเลย แต่ลุงกลับรถล้ม ตอนนั้นแหละความรู้สึกทั้งหมดมันกลับมาอีกครั้ง เราจะร้องไห้แต่กลั้นไว้ก่อนแล้วไปขอโทษลุง เรารู้สึกเสียใจ รู้สึกผิด เศร้ากับอะไรหลายๆอย่าง ทำไมเราต้องรู้สึกแบบนี้วะ เปราะมากเลยเรา แปปๆน้ำตาก็จะไหล ภาพทั้งหมดมันเล่นวนอยู่ในหัวอีกครั้ง แล้วเราก็ไม่เคยบอกเรื่องนี้กับใครเลย เราหาวิธีฮีลตัวเองได้ แต่แค่ชั่วคราวเท่านั้นแหละ เรากลัวการขับรถแต่ก็ต้องขับเพราะความจำเป็นจริงๆ เรากลัวการคนรอบข้างเราเกิดอุบิเหตุ เราไม่ชอบเสียงที่ฟังแล้วรู้สึกทรมาน
ใครอ่านมาถึงตรงนี้ถือว่าคุณเก่งมากที่ทนฟังเรื่องเราได้
เราพยายามหาคำตอบว่าทำไมเราต้องเป็นแบบนี้ ทำไมต้องรู้สึกแบบนี้เวลาเจอเหตุกาณ์ที่เราได้เห็น
เราไม่รู้จะไปปรึกษาใครจริงๆคะ ใครพอรู้วิธีรับมือกับความรู้สึกแบบนี้ได้บ้าง หรือเราควรไปพบจิตพทย์