คือ เราเคยคุยกับคนๆหนึ่ง ก็ประมาณว่าดูๆกันค่ะ แต่ประเด็นคือเราชอบเขามากพูดง่ายๆคือเรารู้สึกกับเขามากกว่าที่เขารู้สึกกับเรานั้นคือที่เราสัมผัสได้ แต่เราก็ไม่รู้เหมือนกันนะคะว่าเขาคิดอะไรยังไง ไม่อยากคิดแทนเขา เราคุยกันได้ประมาณ 2เดือน ตอนแรกก็บอกว่ากับตัวเองนะคะว่าจะคุยกันไปเรื่อยๆ เพราะเขาเองก็ดูเหมือนชอบความสัมพันธ์ที่เรื่อยๆดูกันไปนานๆ แต่หลังๆเรากลับทนไม่ได้ซะเองเราอยากเป็นคนสำคัญของเขา แต่ด้วยสถานการณ์ตอนนั้นคือเราคุยกันก็จริง และเราก็เชื่อที่เขาเคยบอกว่าคุยกับเราคนเดียวจริงๆ แต่เราไม่เคยรู้สึกถึงควาสำคัญที่เค้าให้เราเท่าไหร่ ก็นะระหว่างเรามันไม่มีสถานะที่ชัดเจน เราเลยไม่กล้าที่จะเรียกร้องอะไร เราเลยตัดสินใจปล่อยมือเขา วันนั้นเราเสียใจมากเราไม่อยากปล่อยมือเขาง่ายๆแบบนั้นแต่ก็ต้องทำเพราะเรารู้สึกทรมานยังไม่รู้
แต่ว่าหลังจากวันนั้นจนถึงตอนนี้เรายังรู้สึกเสียใจอยู่เลย มันเหมือนเราคิดผิดเลยคะ เรากลับคิดถึงเขามากกว่าเดิมด้วยซ้ำ
นี่ก็ผ่านมา8เดือนแล้วค่ะความรู้สึกของเราที่มีให้เขายังเหมือนเดิม เคยพยายามกลับไปนะคะแต่ว่าไม่ทัน555555 ตอนนี้เขามีแฟนไปแล้วค่ะ ยอมรับนะเราอิจฉาค่ะ55555แต่ก็ยินดีกับเขานะคะ คนมันจะใช่ยังไงก็ต้องได้คบกัน มาเล่าให้ฟังเฉยๆค่ะแล้วก็อยากรู้เหมือนกันว่ามีใครเคยเป็นไหม? เคยรู้สึกเสียใจที่ปล่อยมือใครง่ายๆไหม? คุยๆกัน 2 เดือนนี่น้อยไปรึป่าว?
ปล.นี่เป็นแค่ความคิด ความรู้สึกของเราฝ่ายเดียวนะคะ เซ้นความเป็นผู้หญิงของเราอาจจะไม่ดีก็ได้ค่ะ555555 อย่าไปว่าเขานะ
เคยรู้สึกเสียใจที่ปล่อยมือใครง่ายๆไหมคะ?
แต่ว่าหลังจากวันนั้นจนถึงตอนนี้เรายังรู้สึกเสียใจอยู่เลย มันเหมือนเราคิดผิดเลยคะ เรากลับคิดถึงเขามากกว่าเดิมด้วยซ้ำ
นี่ก็ผ่านมา8เดือนแล้วค่ะความรู้สึกของเราที่มีให้เขายังเหมือนเดิม เคยพยายามกลับไปนะคะแต่ว่าไม่ทัน555555 ตอนนี้เขามีแฟนไปแล้วค่ะ ยอมรับนะเราอิจฉาค่ะ55555แต่ก็ยินดีกับเขานะคะ คนมันจะใช่ยังไงก็ต้องได้คบกัน มาเล่าให้ฟังเฉยๆค่ะแล้วก็อยากรู้เหมือนกันว่ามีใครเคยเป็นไหม? เคยรู้สึกเสียใจที่ปล่อยมือใครง่ายๆไหม? คุยๆกัน 2 เดือนนี่น้อยไปรึป่าว?
ปล.นี่เป็นแค่ความคิด ความรู้สึกของเราฝ่ายเดียวนะคะ เซ้นความเป็นผู้หญิงของเราอาจจะไม่ดีก็ได้ค่ะ555555 อย่าไปว่าเขานะ