อยากมีเพื่อน แอดเรามาได้น้าา

เราชื่อ มิว ค่ะ ตอนนี้เราอยู่ ม.1  คือเรารู้สึกว่าไม่ค่อยมีใครชอบเราในแบบที่เราเป็น เพื่อนก็เริ่มจะหมดความอดทนกับเราแล้ว เราเป็นคนเงียบๆค่ะแต่ตอนนั้นก็ไม่ได้แบบว่าเหมือนปัจจุบัน ปัจจุบันเราเป็นคนแบบว่า เก็บกดนิดนึง แต่ก็แอบแรงอยู่ค่ะ เราจะเล่าว่าทำไมเราถึงเป็นแบบนี้ [คือ ย้อนไปตอนอนุบาลเลยน่ะค่ะเรามีเพื่อนอยู่3คนค่ะ ตอนนั้น เราพยายามจะสนิทกับเพื่อน3คนนี้ แต่ก็ไม่มีใครอยากจะสนิทกะเราเลยค่ะ พอตอนประถม เพื่อนได้ย้ายไป2คน เลยเหลือเรากะเพื่อนอีก1คน เพื่อนกะเราก็ไปอยู่กะเพื่อนอีกแก็งค์หนึ่งค่ะ ตอนนั้นก็ยังเด็กอยู่อ่ะเนาะก็ยังไม่คิดอะไร(ตอนนั้นเราไม่สนิทกับใครเลยเหมือนอยู่เป็นตัวถ่วงอ่ะค่ะ) พอตอน ป.4 ก็มีเพื่อนใหม่เข้ามา เพื่อนคนนี้ชอบโกรธค่ะ ทำไรนิดหนึ่งก็โกรธ จนแบบว่านินทาลับหลังเลยค่ะ เราก็โมโหบ้างน่ะบางครั้ง แบบว่าอยากออกจากแก็งค์เลยก็มี  พอมา ป.6 เราก็สนิทกับเพื่อนอยู่คนนึง มีไรก็จะคุยกัน (ลืมบ อกไปค่ะ แก็งค์เรามีกัน5คนรวมเรา) ส่วนเพื่อนในแก็งค์อีก3คนจะสนิทกันมากแบบว่ามีไรก็ไปคุยกันแค่3คน หรือแค่2คน  คือตอนนั้นเราคิดว่าเพื่อนนินทาเรา เพื่อนไม่ชอบเรา เราเลยไประบายให้เพื่อนสนิทฟัง จนมาวันหนึ่งเพื่อน3คนนั้นรู้เรื่องที่เราคุยกับเพื่อนสนิท เราก็เลยสำนึกผิดทั้งๆที่เพื่อนทั้ง3คนนั้นเป็นคนนินทาเราก่อน  พอมา ม.1 (ปัจจุบัน) เราก็อยู่โรงเรียนเดียวกับ A (นามสมมุติ) ตอนเจอกันที่โรงเรียนใหม่ ม ก็คุยกับเรา นั่งเรียนกับเรา เวลาท่องจีนให้ครูฟัง ก็คู่กับเรา คือไปไหนไปกันอ่ะค่ะ ทีนี้ก็มีเพื่อนจากโรงเรียนเก่า1คน ชื่อ B (นามสมมุติ) แล้วก็เพื่อนใหม่ C กับ D (นามสมมุติ) A ก็เลยไปสนิทกับ D  ส่วนเราตอนแรกๆก็สนิทกับ C อยู่ไปอยู่มา B กับ C ก็สนิทกันเฉย กลายเป็นเราที่ต้องอยู่โดดเดี่ยว AD กับ CB มีอะไรก็คุยกันอยู่แค่นี้ ไม่เคยจะอะไรบอกเราเลย ให้เราอยู่คนเดียว นั่งคนเดียว ไม่คุยกับเรา ตอนนั้นคือไม่มีความสุขเลยค่ะ  วันที่กลับจากเข้าค่ายธรรมะ มีพี่ผู้ชายทักมาขอเราเป็นแฟน เราก็คุยกะพี่เขาบ้าง อยู่มาวันหนึ่ง เพื่อนแก็งค์เก่าทักมาด่าเราว่าได้โล่ ปากบอกจะไม่ลืมเพื่อนเก่า แล้วAคือ1ในนั้น คนที่แซวเราสนับสนุนเรื่องคบกะพี่แก ก็มาด่าเราเฉย ตอนนั้นเสียใจมาก ทำไมต้องมาด่าเพราะเรื่องแฟน มันต้องเป็นแบบมีเพื่อนใหม่แล้วลืมเพื่อนเก่าสิ่ มันแรงไปมั้ยที่มาด่าเราแบบนี้ อยู่ไปเรื่อยๆ พอครูให้จับกลุ่ม เพื่อนแก็งค์ใหม่ก็เตะเราออกแบบไม่นึกถึงความรู้สึกเราเลย  แล้วก็มีคุยกันแต่ไม่ให้เรารู้อยู่คนเดียว กระเป๋าก็ให้เราถือให้ งานก็ให้เราทำคนเดียว เราคิดมาตลอดว่าเหมือนเราเป็นตัวถ่วง คอยรับปัญหาของเพื่อนๆ  มีอยู่วันหนึ่งเพื่อนให้รวมเงินกันซื้อสมุดเก็บความทรงจำของแก็งค์ เราก็ออกตังค์ไปมากกว่าทุกคนเลยจ้าา ผลที่ได้คือ ได้เขียนอยู่2_3ตัว แล้วที่เหลือเพื่อนก็เขียนกันเต็ม ตอนนั้นเราเริ่มไม่ไหว เราก็ขอสมุดนั้นแหละมาเขียนบ้าง เราก็เริ่มเขียนความรู้สึกของเราออกมา (ยาวยิ่งกว่าเขียนเรียงความอีก) เเล้วเพื่อนก็อ่านกัน เพื่อนก็บอกว่าเข้าใจเราทุกอย่าง แต่มันก็ทำเหมือนเดิม เหมือนไม่มีเราอยู่ในสายตา เราก็เริ่มเงียบ เริ่มอยู่กับตัวเองให้มาก เริ่มไม่สนใจใคร สุดท้ายเพื่อนก็มาว่าเราอย่างนู้นอย่างนี้แล้วก็ถามเรา ว่าเราเป็นอะไร เกลียดพวกกูหรอ   ตอนนั้นเราก็บอกความรู้สึกทุกสิ่งทุกอย่างออกไป แล้วเราก็ปรับตัว แต่พอมาวันนี้ เราทำอะไรนิดหน่อย เพื่อนก็บอกว่าทนไม่ไหวกับเรา (เราต้องพูดคำนั้นไม่ใช่หรอ😢) ]
นี่คือชีวิตจริงของเรา เราอยากระบายมันออกมาแบบนี้มานานแล้วแต่ไม่มีใครรับฟังเราเลย เราอยากมีคนให้คำปรึกษา อยากมีเพื่อนใหม่ๆบ้าง เราอยากมีเพื่อนสนิทที่เราไว้ใจได้อ่ะ เราไม่เคยมีเลย พอเวลามีอะไรเราก็เก็บเอาไว้คนเดียวจนเราเครียด อยากได้เพื่อน หรือพี่ก็ได้ ที่จริงใจกับเรา เราคิดว่าถ้าเราเจอเพื่อนใหม่เราจะมีรวามสุข กล้าทำในสิ่งที่เราไม่เคยทำ แต่ทุกอย่างมันแย่ลงเรื่อยๆ

เราแค่มาระบายน่ะค่ะ แล้วก็หาคนคอยเป็นที่ปรึกษาค่ะ

ปล.ถ้ามีเรื่องอะไรเราจะมาระบายที่นี่น่ะ อย่าเพิ่งเกลียดเราล่ะ
ปล.2 เราอยากมีเพื่อนจริงๆน้ะ แอดมาได้น่ะ FB: มิว ว.