จากกระทู้ที่แล้ว เราเล่าถึงเหตุการณ์ที่แม่โทรมาร้องไห้ขอให้เรากลับ คือร้านเราเป็นร้านขายของน่ะค่ะ แล้วมีคนมาบอกเราว่า เวลามีลูกค้ารึใครเข้าไปในร้าน แม่ก็มักจะพูดเรื่องของเราให้คนอื่นฟัง บอกว่าเราหนี ทิ้งแม่ที่ป่วยๆ ทิ้งพ่อ ทิ้งน้อง ทิ้งตายาย ก็เล่าว่าตอนสมัยเรียนเราเอาเงินไปส่งค่าเทอมให้เพื่อนเรียนจนจบ3ปี แม่บอกเสียค่าเทอมให้เราหลายแสนแต่เรากลับเนรคุณ บอกคนอื่นว่าเราไปพูดเสียๆหายๆใส่ร้ายแม่เรื่องเฟสที่แม่เล่นเราก็เป็นคนเล่นเองแต่กลับใส่ร้ายแม่ แม่บอกว่าไม่รักมันละ ไม่ได้สนใจด้วยซ้ำ มีแต่มันที่ยังหน้าด้านโทรมา ส่วนพ่อก็เอารูปในห้องเราไปฉีกทิ้งหมด คือเอาจริงๆนะคะ แม่พูดแบบนั้นออกไปได้ยังไงแล้วคนอื่นจะมองว่าเราเป็นคนยังไง ใครๆก็เชื่อแม่ยุแล้วใครจะไปรู้ว่าผู้ใหญ่จะโกหก คงไม่มีใครเชื่อเด็กกะโปโลอย่างเรา ส่วนเรื่องค่าเทอมคือเราไม่ได้เอาเงินไปส่งเพื่อนเรียน เราเรียนฟรีค่ะ ปวช. เพื่อนเราเขาก็กู้ กยศ. เงินเราก็ได้แค่ไป รร. ในแต่ละวัน เราเรียนภาคสมทบค่ะ เรียน ส-อเพราะ จ-ศ เราต้องช่วยแม่ขายของ แล้วเรื่องที่แม่ปลอมเฟสเราก็เป็นเรื่องจริง แต่ตอนนี้ส่องไม่เห็นสงสัยคงปิดเฟสไว้ คนที่ไม่รู้จักเราจริงๆก็คงจะเชื่อแม่หมดแล้ว เราไม่โทรไปหานะคะ มีแต่แม่โทรมา รึอาจจะโทรบางทีที่เราไม่ได้รับแล้วโทรกลับเป็นการโทรไลน์น่ะค่ะ แม่ไม่มีเบอร์เรา มันยังมีอีกหลายอย่างที่เรารู้มาแต่ไม่สามารถบอกออกไปได้หมด คือเราไม่เคยคิดมาก่อนว่าแม่จะว่าแบบนี้ให้เรา ต่อหน้าเราอย่างนึงลับหลังก็อย่างนึง เราเกือบจะใจอ่อนไปแล้ว แต่พอเรามารู้แบบนี้เราพูดอะไรไม่ออกค่ะ มันชาไปหมดทั้งโกรธทั้งเสียใจ แม่เคยพูดว่าไม่มีแม่ที่ไหนไม่รักลูก ไม่มีแม่ที่ไหนจะทำร้ายลูก เราจะเชื่อคำนี้ได้อยู่หรอคะ?
ความจริงของคนเป็นแม่? จากกระทู้โดนบังคับแต่งงาน