ใครเป็นเด็ก ตจว.มาเรียนมหาลัยที่ กทม แล้วชอบชีวิตที่ กทมบ้างคะ

เนื้อหากระทู้ยาวมากค่ะ

เราเป็น เด็ก ต่างจังหวัดมาเรียน มาใช้ชีวิตในกทม.คนเดียวหลายปี
แรกๆที่มาเรียนไม่ชอบเลยค่ะ คือพออยู่ไปนานๆ ป่วยเป็นโรคจิตเวชแบบไม่รู้ตัวเพราะสะสมความเครียดแบบไม่ปล่อยวางเกิน จนฝืนไปหาหมอ แล้วโชคดีได้หมอเก่งและใจดีมากอาการเลยดีขึ้น

ต่อมาไม่หลังจากนั้น สักสามปี เราเริ่มรักการใช้ชีวิตใน กทม.ค่ะ รู้สึกได้เจอคนเยอะดี เจอทั้งคนใจร้ายมาหลอก เจอทั้งเฉยๆและใจดี แต่มันทำให้เราได้เรียนรู้อ่ะ
ที่เที่ยวก็มีเยอะมาก ทั้งประหยัดทั้งเปลือง มันใชัชีวิตได้หลากหลายมาก ไปไหนก็สะดวกมีรถเมล์ รถไฟฟ้า ชอบชีวิตดิ้นรนในกทมมาก โอกาสที่กทม.เยอะมากด้วยค่ะ เราสังเกตเห็นแหล่งกวดวิชาราคาไม่แพงเยอะมาก เนื้อหาดีด้วยอ่ะ ไม่แปลกเลยที่เด็กมัธยม กทม.จะเก่งๆกัน แอบอิจฉา

แต่แล้วก็มีเหตุจำเป็นต้องกลับ ต่างจังหวัดทั้งที่อายุไม่เยอะเลย ระยะทางไกลและปัญหาชีวิตเรา ผู้ชายเท(แต่เราก็นิสัยงี่เง่าเองด้วย) เศร้านิดๆเลย อกหัก ดังเปาะ

พอมาอยู่ ตจว.แรกๆปรับตัวไม่ได้เลย งานน้อยมาก เงียบสุดๆ  ที่เที่ยวเสาร์ อาทิตย์แบบเป็นชุมชนน้อย กิจกรรมอาสาก็ไม่ค่อยมีเลย
เราพลังงานเยอะ ชอบเล่นกีฬา ชอบทำหลายอย่าง พอมาอยู่ ตจว.ที่บ้านชนบท ส่วนมากมีแต่คนสูงอายุกับเด็กๆ ตอนนี้ก็รับสอนพิเศษเด็กๆอยู่ วันๆคือรอสอนพิเศษเด็กๆ เพื่อที่จะมีอะไรทำบ้าง  

ตอนนี้อยู่มาได้ครึ่งปีแล้วค่ะ อาการไบโพลาร์ที่รักษาจนขั้วมาเนียหมดแล้ว เหลือแต่ดีเพลส โรคกลายเป็นหนักขึ้นกว่าอยู่ กทม ทุกวัน แต่ยังทำกิจวัตรประจำวัน อ่านหนังสือได้ เก็บกดเก็บอาการได้อยู่ค่ะ

บางวันเผลอตะคอกใส่พี่สาว แสดงอาการโรคให้ครอบครัวเห็นบ่อยมากๆ รู้สึกแย่อ่ะ แต่ยังมีสาเหตุที่จำเป็นต้องอยู่ ต่างจังหวัดจริงๆค่ะ

เศร้าจัง มีใครที่ยังอยากทำงาน อยากอยู่เมืองหลวง แต่ที่ต้องกลับบ้านเพราะห่วงคนข้างหลังบ้างคะ  เพราะไม่ได้มีเราอยู่ตัวคนเดียวอ่ะ