ปัจจุบันผมอายุ 19ปี เล่าเลยนะครับ ยาวหน่อย
ผมมีปัญหาด้านจิตใจ เป็นโรคซึมเศร้า ณ ปัจจุบันอายุ19ปี เพิ่งลาออกจากมหาลัย มาใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านรอสอบเข้าที่ใหม่ สาเหตุเนื่องจากเรียนไม่ไหวเนื่องจากสภาพร่างกายและหลายๆปัจจัย
ที่บ้านผมมีกันอยู่หลายคน พ่อ แม่ ย่า ป้า ทุกคนเลี้ยงดูผมด้วยความเป็นห่วงมาก เอาใจตั้งแต่เด็ก แต่ก็ไม่ได้ปล่อย ผมเป็นคนแนวชอบกินเที่ยวกับเพื่อน แต่ที่บ้านเลี้ยงให้อยู่ในกรอบ จากที่จะมีเพื่อนแนวกินเที่ยว ไปๆมาๆคบเพื่อนแนวเรียนแทน
ป้าผมเป็นโรคประสาทหน่อยๆ คือเกิดอุบัติเหตุตอนวัยรุ่นสมองกระทบกระเทือน ชอบโมโหร้ายและทะเลาะกับคนในบ้านบ่อยๆรวมถึงผม จะมีย่าผมคนนึงที่ทะเลาะกับป้าเรียกได้ว่าแทบทุกวัน เสียงดังโวยวายลั่นบ้านดังไปถึงหน้าซอยเลยหละ
การที่มีป้าคนนี้อยู่ในบ้านทำให้ผมแทบเป็นโรคประสาท ป้าจะเป็นคนที่อารมณ์ขึ้นๆลงๆ ยกตัวอย่างเช่น ผมลืมปิดไฟห้องน้ำ ทิ้งขยะเรี่ยราด จะตะโกนด่าตลอด ตั้งแต่เด็กๆ คือป้าเป็นคนที่เสียงดังมากๆ แสบแก้วหูสุดๆ เวลาโมโหคือเหมือนจะฆ่าผมเลยยังไงยังงั้น แล้วเป็นคนที่กวนประสาทมากๆ เวลาผมโกรธหรือโมโหคนเดียว จะชอบหัวเราะกวนประสาทผม คือผม
เก็บกดมากๆ เป็นงี้ตั้งแต่เด็กๆ เครียดมากกับเรื่องนี้
คนในบ้านมักบอกผมอยู่เสมอว่าป้าไม่ปกตินะ อะไรให้อภัยได้ก็ให้ แต่มันเยอะเกินจนผมจะเป็นประสาท พยายามไม่อะไรแล้วนะ คือป้าก็ทำสนิทกับทุกคนในบ้าน แต่ทำตัวเหมือนคนในบ้านเป็นคนรู้จักไม่ได้เป็นครอบครัวเดียวกัน พอจะเก๊ตใช่ปะครับ แบบทำตัวมีระยะห่างอะ เป็นคนขี้ระแวงกลัวคนนู้นคนนี้กล่าวหา เวลาของในบ้านหายก็จะร้อนตัว ออกตัวก่อนคนแรกว่าฉันไม่ได้เอาไป แล้วก็ทำโมโหร้ายไว้ก่อน สภาพป้าผมก็จะแนวๆนี้แหละ
ทีนี้มาเข้าเรื่องกันดีกว่า ตั้งแต่ผมลาออกจากมหาลัยผมก็เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง พยายามปรับตัว ปรับอารมณ์ ปรับให้สภาพจิตใจดีขึ้นแต่มันก็ไม่มีเรี่ยวแรงไปไหนจริงๆ นอนซมแต่ในห้อง ไปหาหมอจิตแพทย์กับพ่อแม่มาแล้วได้กินยาไปซักพักพ่อก็ห้าม เพราะพ่อกลัวจะไปทำลายสมอง กลัวกินแล้วเอ๋อ
มาที่พ่อผม พ่อผมเป็นคนอีโก้สูงมาก ยึดติดแต่ความคิดตัวเองเป็นหลัก เวลาผมพูดอะไรคือเค้าจะเถียงจะแย้งออกมาเลย จะหาเหตุผลสารพัดมาพูดให้ตัวเองถูกตลอด คือผมไม่อยากคุยกับพ่อเท่าไหร่ พ่อผมเป็นประเภทสายธรรมะ ชอบนั่งสมาธิ ไปวิปัสสนา ไม่ช่วยแม่ทำงาน คือทำธุรกิจส่วนตัวแต่ไม่ช่วยแม่ออกเงินค่าเทอมใดๆทั้งสิ้น ผมไม่รู้รายละเอียดเรื่องนี้ที่บ้านมากเท่าไหร่แต่แม่บ่นให้ผมฟังบ่อยๆ คราวนี้ผมจะเล่าถึงแม่ผมก่อนนิดนึง
แม่ผมทำงานเอกชน เป็นหัวหน้าแผนก เป็นคนที่มีอีโก้สูงมาก ยึดติดความเพอเฟ็กต์ คิดว่าตัวเองสมบูรณ์แบบ มีใครมาว่าติเตียนว่าทำนู่นทำนี่ไม่ดีหน่อยไม่ได้ คือจะหงุดหงิดทันที และเป็นคนเซนซิทีฟมาก อะไรนิดอะไรหน่อยจะประชด งอนเก่งสุดๆ
พอแม่มาอยู่กับพ่ออะไรจะเกิดขึ้น พ่อผมสายธรรม ส่วนแม่สายหัวหน้าแผนก แม่กลับมาบ้านจะแสดงอาการเหนื่อยและระบายอารมณ์เครียดใส่ผมไม่ก็พ่อทุกที ไม่คนใดก็คนนึง ถ้าพ่ออยู่ก็กับพ่อ ถ้าพ่อไม่อยู่ก็กับผม เป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็ก พอแม่ระบายใส่พ่อ (คือสองคนนี้จะมีประเด็นขัดแย้งกันหลักๆก็เรื่องพ่อไม่ช่วยออกเงินนี่แหละ) ระบายเสร็จ พ่อก็จะโมโห เก็บกด นั่งสมาธิ และคิดโทษผมว่าผมทำให้แม่เป็นแบบนี้ คือพ่อพูดใส่ผมบ่อยมากว่า เพราะเธอชั้นถึงต้องมาโดนแทน ไม่ก็ คิดอีกทีป๊าไม่มีลูกดีกว่านะ คือมันเจ็บมากโดนพ่อพูดใส่แบบนี้นึกออกปะ (ผมเรียนไม่ดีทำให้แม่เครียดบ่อยๆ)
พ่อจะเป็นคนที่ชอบสอนผมเรื่อง ธรรมะธัมโม สอนว่านั่งสมาธิยังงู้นยังงี้ถึงจะถูกวิธี แล้วจะเป็นคนที่แบบชอบสอนถึงเรื่องความคิด จิต ความรู้สึกนึกคิด แล้วท่านลองคิดดูว่าเวลาคนมีอีโก้สอนคนอื่นเรื่องนี้จะเป็นอย่างไร คือผมพูดไรไม่ได้จะแย้งตลอด เป็นงี้ตั้งแต่เด็ก
พ่อเป็นคนที่ข่มผมตลอด ไม่ว่าจะเรื่องอะไร เหมือนตัวเองอยู่เหนือกว่าทุกๆเรื่อง ผมรู้ตัวว่าผมเป็นคนที่มีอีโก้สูงอยู่เหมือนกัน ซึ่งมันก็ได้มาจากที่บ้านนี่แหละ อยู่ด้วยกันทุกวันเข้ามันก็ซึมซับหล่ะผมว่าเนอะ
คราวนี้เรื่องมันมีอยู่ว่า อาจฟังดูแปลกๆหน่อยนึง เวลาผมอยู่ในห้องผมคนเดียวช่วงที่ป่วย ก็คือช่วงไม่กี่เดือนมานี้ คนในบ้านจะชอบปิดประตูเสียงดัง หรือแกล้งทำของหล่นตลอด ทำให้ผมตกใจแล้วสมองผมจะลืมเรื่องที่คิด หรือความจำระยะสั้นหายไป ฟังดูน่าเหลือเชื่อใช่ไหม แต่มันเป็นงั้นจริงๆ พอคนในบ้านกระแทกอะไรเสียงดังผมจะเหมือนลืมไปชั่วขณะ ซึ่งปกติคนในบ้านไม่เป็น พึ่งมาเป็นตอนผมป่วย คือไม่รู้ว่าคนในบ้านทำไปเพื่ออะไร ผมก็ยังงงกับตัวเองว่าผมเป็นอะไร อาจจะเป็นเพราะเกิดจากโรคอะไรรึเปล่าผมก็ยังไม่เล่าให้ใครฟังนะ รู้แต่มันเป็นมาซักพักแล้วอะครับ
ตั้งแต่เด็กพ่อจะชอบมาบอกปนดุผมตลอดว่า เวลาเดินไปไหนมาไหนในบ้านตอนกลางคืนให้ปิดประตูเบาๆ เป็นงี้แต่เด็กจริงๆ พอผมทำเสียงดังหน่อยตอนพ่อหรือแม่หลับ พ่อจะดุขึ้นมาเลย แล้วเวลาตอนผมตื่นนอนตอนเช้า (ตอนเด็กผมนอนห้องพ่อกับแม่) แม่ผมจะชอบเปิดไฟสว่างจ้า ปิดเปิดตู้เสื้อผ้า ตู้เครื่องสำอางเสียงดังมาก แบบไม่เกรงใจผมที่นอนอยู่เลย เหมือนทำเป็นไม่สนว่าผมนอนอยู่ เป็นงี้แต่เด็ก พ่อก็เหมือนกัน เวลาผมนอนตอนเช้าๆผมจะชอบตื่นเพราะเสียงพ่อคุยโทรศัพท์กับลูกค้าดังมากๆ แบบรู้เลยว่าตั้งใจทำให้ผมตื่น (คือช่วงนั้นผมไม่มีห้องของตัวเอง ผมจะอยู่ห้องพี่สาวเพราะพี่ไปเรียน ตจวแล้ว ที่บ้านไม่อนุญาตให้ทำห้องส่วนตัวให้ผม) ห้องพี่กับห้องพ่อแม่อยู่ติดกันแล้วพ่อจะเปิดประตูตลอด คือแปลกมั้ยทั้งที่ตัวเองบอกให้ผมอย่าเสียงดัง ให้เกรงใจคนเวลานอน แต่ตัวเองกลับทำพฤติกรรมแบบนี้
มีอยู่ครั้งนึงช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมานี่แหละ ผมนอนกับแม่สองคนผมสังเกตุได้ว่าแม่นอนไปพักนึง แต่เหมือนแกล้งหลับ เพื่อที่จะดูว่าผมทำอะไรอยู่ ผมเดาเอานะ ไม่รู้ว่าแม่แกล้งหลับทำไม ผมเลยแกล้งคุยกับแม่เลย แบบแม่ๆมีไรกินปะ แม่ก็นิ่งพักนึงแล้วทำเป็นงัวเงียตื่นมาทำงงๆ แต่ดูหน้ารู้เลยว่าโกรธที่ผมทำแบบนั้นแต่พยายามเก็บอาการ
ผมเลยเป็นคนระแวงเวลาคนหลับมากๆ กลัวว่าทำคนตื่นแล้วจะโดนด่า หรือไปกวนสมาธิกวนความคิดใครแล้วจะโดนด่า ผมไม่รู้ว่าที่บ้านผมเค้าเป็นอะไรกัน คือผู้ใหญ่ที่บ้านเป็นกันแทบทุกคน แต่ที่ผมรับไม่ไหวคือเรื่องปิดประตูเสียงดังนี่แหละ
แล้วช่วงนี้ที่ผมซึมเศร้า พ่อกับแม่จะชอบทำตัวควบคุมจนผมอึดอัดมาก แบบบอกให้ทำนู่นทำนี่ตลอดทุกอย่าง ลองคิดตามนะ สถานการณ์จะประมาณนี้ คือที่บ้านกำลังจะเอารถออก ผมเลยเดินไปเปิดประตู พอจับประตูได้แปปเดียว กำลังเลื่อน แม่หรือพ่อก็จะตะโกนมา " 'ชื่อผม' เปิดประตูหน่อย" คือลองคิดดูเจอมากๆเข้าก็ประสาทได้เหมือนกัน
ผมทุกวันนี้กลายเป็นคนตัดสินใจอะไรเองไม่ค่อยได้ ต้องให้ที่บ้านคอยบอก กลัวทำนู่นนี่พลาด เข้าสังคมไม่เก่ง โดนเพื่อนล้อเพราะเป็นคนโก๊ะๆลืมนู่นลืมนี่บ่อยๆ สาเหตุที่ทำให้ผมเป็นซึมเศร้าก็เพราะโดนเพื่อนล้อนี่แหละ
ซึ่งคนในบ้านผมและผมไม่เคยคุยเรื่องพวกนี้กันเลยนะ ผมเก็บไว้ในใจตลอด ผมจะแสดงท่าทีแบบรำคาญ โกรธ เวลาโดนทำอะไรแบบนี้ใส่บ่อยๆแสดงทางสีหน้า แต่คนในบ้านก็จะทำเป็นไม่สนใจตลอด
เรื่องผมอาจฟังดูแปลกๆครับแต่มันเกิดขึ้นจริงและผมทรมานมากๆ สาเหตุที่ทำให้ผมมาตั้งกระทู้เพราะมันเริ่มเลยเถิดเยอะไป แบบผมใส่หูฟังฟังเพลงอยู่บนรถแล้วพ่อกับแม่เปิดเพลงในรถซ้อนเฉย แบบเปิดเสียงดังแล้วคุยกัน ผมเลยเปิดเสียงในหูฟังจนสุดเลย ซักพักพ่อกับแม่ก็ปิดเพลงแต่ทำเป็นไม่สนใจผม แล้วพอซักพักผมปิดเพลง พ่อกับแม่ก็เปิดใหม่ คือเหมือนพยายามควบคุมอารมณ์ผมอ่ะ ผมเซนซิทิฟเรื่องนี้มากจริงๆผมไม่ไหวละอะ เหมือนจะเป็นโรคประสาทยังไงยังงั้นเลย แค่ซึมเศร้าก็จะบ้าแล้วยังต้องมาปวดหัวกับคนในบ้านอีก เครียดหนักมากครับ
ใครช่วยแนะนำได้ช่วยทีครับ ผมพร้อมรับฟังทุกสิ่ง อัดอั้นมากจริงๆถึงได้มาเขียน ขอบคุณมากครับ
ถูกพ่อกับแม่ควบคุมมากเกินไป ควรทำอย่างไรดีครับ
ผมมีปัญหาด้านจิตใจ เป็นโรคซึมเศร้า ณ ปัจจุบันอายุ19ปี เพิ่งลาออกจากมหาลัย มาใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านรอสอบเข้าที่ใหม่ สาเหตุเนื่องจากเรียนไม่ไหวเนื่องจากสภาพร่างกายและหลายๆปัจจัย
ที่บ้านผมมีกันอยู่หลายคน พ่อ แม่ ย่า ป้า ทุกคนเลี้ยงดูผมด้วยความเป็นห่วงมาก เอาใจตั้งแต่เด็ก แต่ก็ไม่ได้ปล่อย ผมเป็นคนแนวชอบกินเที่ยวกับเพื่อน แต่ที่บ้านเลี้ยงให้อยู่ในกรอบ จากที่จะมีเพื่อนแนวกินเที่ยว ไปๆมาๆคบเพื่อนแนวเรียนแทน
ป้าผมเป็นโรคประสาทหน่อยๆ คือเกิดอุบัติเหตุตอนวัยรุ่นสมองกระทบกระเทือน ชอบโมโหร้ายและทะเลาะกับคนในบ้านบ่อยๆรวมถึงผม จะมีย่าผมคนนึงที่ทะเลาะกับป้าเรียกได้ว่าแทบทุกวัน เสียงดังโวยวายลั่นบ้านดังไปถึงหน้าซอยเลยหละ
การที่มีป้าคนนี้อยู่ในบ้านทำให้ผมแทบเป็นโรคประสาท ป้าจะเป็นคนที่อารมณ์ขึ้นๆลงๆ ยกตัวอย่างเช่น ผมลืมปิดไฟห้องน้ำ ทิ้งขยะเรี่ยราด จะตะโกนด่าตลอด ตั้งแต่เด็กๆ คือป้าเป็นคนที่เสียงดังมากๆ แสบแก้วหูสุดๆ เวลาโมโหคือเหมือนจะฆ่าผมเลยยังไงยังงั้น แล้วเป็นคนที่กวนประสาทมากๆ เวลาผมโกรธหรือโมโหคนเดียว จะชอบหัวเราะกวนประสาทผม คือผม
คนในบ้านมักบอกผมอยู่เสมอว่าป้าไม่ปกตินะ อะไรให้อภัยได้ก็ให้ แต่มันเยอะเกินจนผมจะเป็นประสาท พยายามไม่อะไรแล้วนะ คือป้าก็ทำสนิทกับทุกคนในบ้าน แต่ทำตัวเหมือนคนในบ้านเป็นคนรู้จักไม่ได้เป็นครอบครัวเดียวกัน พอจะเก๊ตใช่ปะครับ แบบทำตัวมีระยะห่างอะ เป็นคนขี้ระแวงกลัวคนนู้นคนนี้กล่าวหา เวลาของในบ้านหายก็จะร้อนตัว ออกตัวก่อนคนแรกว่าฉันไม่ได้เอาไป แล้วก็ทำโมโหร้ายไว้ก่อน สภาพป้าผมก็จะแนวๆนี้แหละ
ทีนี้มาเข้าเรื่องกันดีกว่า ตั้งแต่ผมลาออกจากมหาลัยผมก็เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง พยายามปรับตัว ปรับอารมณ์ ปรับให้สภาพจิตใจดีขึ้นแต่มันก็ไม่มีเรี่ยวแรงไปไหนจริงๆ นอนซมแต่ในห้อง ไปหาหมอจิตแพทย์กับพ่อแม่มาแล้วได้กินยาไปซักพักพ่อก็ห้าม เพราะพ่อกลัวจะไปทำลายสมอง กลัวกินแล้วเอ๋อ
มาที่พ่อผม พ่อผมเป็นคนอีโก้สูงมาก ยึดติดแต่ความคิดตัวเองเป็นหลัก เวลาผมพูดอะไรคือเค้าจะเถียงจะแย้งออกมาเลย จะหาเหตุผลสารพัดมาพูดให้ตัวเองถูกตลอด คือผมไม่อยากคุยกับพ่อเท่าไหร่ พ่อผมเป็นประเภทสายธรรมะ ชอบนั่งสมาธิ ไปวิปัสสนา ไม่ช่วยแม่ทำงาน คือทำธุรกิจส่วนตัวแต่ไม่ช่วยแม่ออกเงินค่าเทอมใดๆทั้งสิ้น ผมไม่รู้รายละเอียดเรื่องนี้ที่บ้านมากเท่าไหร่แต่แม่บ่นให้ผมฟังบ่อยๆ คราวนี้ผมจะเล่าถึงแม่ผมก่อนนิดนึง
แม่ผมทำงานเอกชน เป็นหัวหน้าแผนก เป็นคนที่มีอีโก้สูงมาก ยึดติดความเพอเฟ็กต์ คิดว่าตัวเองสมบูรณ์แบบ มีใครมาว่าติเตียนว่าทำนู่นทำนี่ไม่ดีหน่อยไม่ได้ คือจะหงุดหงิดทันที และเป็นคนเซนซิทีฟมาก อะไรนิดอะไรหน่อยจะประชด งอนเก่งสุดๆ
พอแม่มาอยู่กับพ่ออะไรจะเกิดขึ้น พ่อผมสายธรรม ส่วนแม่สายหัวหน้าแผนก แม่กลับมาบ้านจะแสดงอาการเหนื่อยและระบายอารมณ์เครียดใส่ผมไม่ก็พ่อทุกที ไม่คนใดก็คนนึง ถ้าพ่ออยู่ก็กับพ่อ ถ้าพ่อไม่อยู่ก็กับผม เป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็ก พอแม่ระบายใส่พ่อ (คือสองคนนี้จะมีประเด็นขัดแย้งกันหลักๆก็เรื่องพ่อไม่ช่วยออกเงินนี่แหละ) ระบายเสร็จ พ่อก็จะโมโห เก็บกด นั่งสมาธิ และคิดโทษผมว่าผมทำให้แม่เป็นแบบนี้ คือพ่อพูดใส่ผมบ่อยมากว่า เพราะเธอชั้นถึงต้องมาโดนแทน ไม่ก็ คิดอีกทีป๊าไม่มีลูกดีกว่านะ คือมันเจ็บมากโดนพ่อพูดใส่แบบนี้นึกออกปะ (ผมเรียนไม่ดีทำให้แม่เครียดบ่อยๆ)
พ่อจะเป็นคนที่ชอบสอนผมเรื่อง ธรรมะธัมโม สอนว่านั่งสมาธิยังงู้นยังงี้ถึงจะถูกวิธี แล้วจะเป็นคนที่แบบชอบสอนถึงเรื่องความคิด จิต ความรู้สึกนึกคิด แล้วท่านลองคิดดูว่าเวลาคนมีอีโก้สอนคนอื่นเรื่องนี้จะเป็นอย่างไร คือผมพูดไรไม่ได้จะแย้งตลอด เป็นงี้ตั้งแต่เด็ก
พ่อเป็นคนที่ข่มผมตลอด ไม่ว่าจะเรื่องอะไร เหมือนตัวเองอยู่เหนือกว่าทุกๆเรื่อง ผมรู้ตัวว่าผมเป็นคนที่มีอีโก้สูงอยู่เหมือนกัน ซึ่งมันก็ได้มาจากที่บ้านนี่แหละ อยู่ด้วยกันทุกวันเข้ามันก็ซึมซับหล่ะผมว่าเนอะ
คราวนี้เรื่องมันมีอยู่ว่า อาจฟังดูแปลกๆหน่อยนึง เวลาผมอยู่ในห้องผมคนเดียวช่วงที่ป่วย ก็คือช่วงไม่กี่เดือนมานี้ คนในบ้านจะชอบปิดประตูเสียงดัง หรือแกล้งทำของหล่นตลอด ทำให้ผมตกใจแล้วสมองผมจะลืมเรื่องที่คิด หรือความจำระยะสั้นหายไป ฟังดูน่าเหลือเชื่อใช่ไหม แต่มันเป็นงั้นจริงๆ พอคนในบ้านกระแทกอะไรเสียงดังผมจะเหมือนลืมไปชั่วขณะ ซึ่งปกติคนในบ้านไม่เป็น พึ่งมาเป็นตอนผมป่วย คือไม่รู้ว่าคนในบ้านทำไปเพื่ออะไร ผมก็ยังงงกับตัวเองว่าผมเป็นอะไร อาจจะเป็นเพราะเกิดจากโรคอะไรรึเปล่าผมก็ยังไม่เล่าให้ใครฟังนะ รู้แต่มันเป็นมาซักพักแล้วอะครับ
ตั้งแต่เด็กพ่อจะชอบมาบอกปนดุผมตลอดว่า เวลาเดินไปไหนมาไหนในบ้านตอนกลางคืนให้ปิดประตูเบาๆ เป็นงี้แต่เด็กจริงๆ พอผมทำเสียงดังหน่อยตอนพ่อหรือแม่หลับ พ่อจะดุขึ้นมาเลย แล้วเวลาตอนผมตื่นนอนตอนเช้า (ตอนเด็กผมนอนห้องพ่อกับแม่) แม่ผมจะชอบเปิดไฟสว่างจ้า ปิดเปิดตู้เสื้อผ้า ตู้เครื่องสำอางเสียงดังมาก แบบไม่เกรงใจผมที่นอนอยู่เลย เหมือนทำเป็นไม่สนว่าผมนอนอยู่ เป็นงี้แต่เด็ก พ่อก็เหมือนกัน เวลาผมนอนตอนเช้าๆผมจะชอบตื่นเพราะเสียงพ่อคุยโทรศัพท์กับลูกค้าดังมากๆ แบบรู้เลยว่าตั้งใจทำให้ผมตื่น (คือช่วงนั้นผมไม่มีห้องของตัวเอง ผมจะอยู่ห้องพี่สาวเพราะพี่ไปเรียน ตจวแล้ว ที่บ้านไม่อนุญาตให้ทำห้องส่วนตัวให้ผม) ห้องพี่กับห้องพ่อแม่อยู่ติดกันแล้วพ่อจะเปิดประตูตลอด คือแปลกมั้ยทั้งที่ตัวเองบอกให้ผมอย่าเสียงดัง ให้เกรงใจคนเวลานอน แต่ตัวเองกลับทำพฤติกรรมแบบนี้
มีอยู่ครั้งนึงช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมานี่แหละ ผมนอนกับแม่สองคนผมสังเกตุได้ว่าแม่นอนไปพักนึง แต่เหมือนแกล้งหลับ เพื่อที่จะดูว่าผมทำอะไรอยู่ ผมเดาเอานะ ไม่รู้ว่าแม่แกล้งหลับทำไม ผมเลยแกล้งคุยกับแม่เลย แบบแม่ๆมีไรกินปะ แม่ก็นิ่งพักนึงแล้วทำเป็นงัวเงียตื่นมาทำงงๆ แต่ดูหน้ารู้เลยว่าโกรธที่ผมทำแบบนั้นแต่พยายามเก็บอาการ
ผมเลยเป็นคนระแวงเวลาคนหลับมากๆ กลัวว่าทำคนตื่นแล้วจะโดนด่า หรือไปกวนสมาธิกวนความคิดใครแล้วจะโดนด่า ผมไม่รู้ว่าที่บ้านผมเค้าเป็นอะไรกัน คือผู้ใหญ่ที่บ้านเป็นกันแทบทุกคน แต่ที่ผมรับไม่ไหวคือเรื่องปิดประตูเสียงดังนี่แหละ
แล้วช่วงนี้ที่ผมซึมเศร้า พ่อกับแม่จะชอบทำตัวควบคุมจนผมอึดอัดมาก แบบบอกให้ทำนู่นทำนี่ตลอดทุกอย่าง ลองคิดตามนะ สถานการณ์จะประมาณนี้ คือที่บ้านกำลังจะเอารถออก ผมเลยเดินไปเปิดประตู พอจับประตูได้แปปเดียว กำลังเลื่อน แม่หรือพ่อก็จะตะโกนมา " 'ชื่อผม' เปิดประตูหน่อย" คือลองคิดดูเจอมากๆเข้าก็ประสาทได้เหมือนกัน
ผมทุกวันนี้กลายเป็นคนตัดสินใจอะไรเองไม่ค่อยได้ ต้องให้ที่บ้านคอยบอก กลัวทำนู่นนี่พลาด เข้าสังคมไม่เก่ง โดนเพื่อนล้อเพราะเป็นคนโก๊ะๆลืมนู่นลืมนี่บ่อยๆ สาเหตุที่ทำให้ผมเป็นซึมเศร้าก็เพราะโดนเพื่อนล้อนี่แหละ
ซึ่งคนในบ้านผมและผมไม่เคยคุยเรื่องพวกนี้กันเลยนะ ผมเก็บไว้ในใจตลอด ผมจะแสดงท่าทีแบบรำคาญ โกรธ เวลาโดนทำอะไรแบบนี้ใส่บ่อยๆแสดงทางสีหน้า แต่คนในบ้านก็จะทำเป็นไม่สนใจตลอด
เรื่องผมอาจฟังดูแปลกๆครับแต่มันเกิดขึ้นจริงและผมทรมานมากๆ สาเหตุที่ทำให้ผมมาตั้งกระทู้เพราะมันเริ่มเลยเถิดเยอะไป แบบผมใส่หูฟังฟังเพลงอยู่บนรถแล้วพ่อกับแม่เปิดเพลงในรถซ้อนเฉย แบบเปิดเสียงดังแล้วคุยกัน ผมเลยเปิดเสียงในหูฟังจนสุดเลย ซักพักพ่อกับแม่ก็ปิดเพลงแต่ทำเป็นไม่สนใจผม แล้วพอซักพักผมปิดเพลง พ่อกับแม่ก็เปิดใหม่ คือเหมือนพยายามควบคุมอารมณ์ผมอ่ะ ผมเซนซิทิฟเรื่องนี้มากจริงๆผมไม่ไหวละอะ เหมือนจะเป็นโรคประสาทยังไงยังงั้นเลย แค่ซึมเศร้าก็จะบ้าแล้วยังต้องมาปวดหัวกับคนในบ้านอีก เครียดหนักมากครับ
ใครช่วยแนะนำได้ช่วยทีครับ ผมพร้อมรับฟังทุกสิ่ง อัดอั้นมากจริงๆถึงได้มาเขียน ขอบคุณมากครับ