มีนิทานมาเล่าให้ฟังครับ (ใครเคยแอบปลื้มคนๆนึงนานเป็นปีๆบ้างครับ ตอนจบแฮปปี้มั้ยเอ่ย??)

สวัสดีคนอ่านทุกคนนะครับ คือเราจะมาเล่านิทานเรื่องหนึ่งให้ฟัง

เรื่องมีอยู่ว่า มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งหน้าตาพอไปวัดได้เราชอบผช.นะ แต่ทั้งชีวิตในวัยเรียนม.ต้น ม.ปลายคือไม่มีการยุ่งเกี่ยวกับเรื่องรักๆใคร่ๆเลย จนได้เจอกับพี่คนนึงเขาอยู่มหาลัยล่ะ  ตอนนั้นเจอเพราะไปสอบอะไรสักอย่างที่ม.นั้น และบังเอิญเจอที่มหาลัยที่พี่เขาเรียนอยู่ตอนนั้นมีงานคณะเขาอยู่เเล้วได้ไปแอบดู5555 ได้ป๊ะกันครั้งแรกเพราะ เอายาดมไปให้เพราะตอนนั้นพี่เขาเดินผ่านมามองหน้าแล้วไม่รู้อะไรสั่งให้ยื่นยาดมในมือให้ แล้วจำได้คือวิ่งคูณร้อยออกจากตรงนั้นทันที เเต่ถ้าถามอีกฝ่ายตอนนี้คงจำไม่ได้หรอก 555  จากนั้นเขาก็ปลื้มมาตลอดๆทั้งๆที่คุยกันแค่ประโยคเดียวคือ 'นี่ครับ(แล้วยื่นยาดมให้)' พี่เขาก็พยักหน้าแล้วรับไปแบบงงๆ แค่นั้นเลย แบบมีคนเข้ามามั้ย มีนะ (ไม่ได้มั่นหน้าเด้ ) แต่คือเป็นบ้าเป็นหัวไม่สนใจเลย

และพอเจอมรสุมสอบมหาลัยในช่วงม.หกเขาก็ลืมๆพี่คนนั้นไป จนสอบเข้ามหาลัยอีกที่หนึ่งได้คนล่ะมหาลัยกับพี่เขาแต่เจอกันบ่อยได้555 มาวันหนึ่งเขาไถเฟสบุ๊คไปเรื่ยๆเข่านู่นนี่จน  ผ่างงง!!!! เห็นรูปพี่คนนั้น ภาพความทรงจำเก่าๆที่คิดว่าลืมไปแล้วลอยชัดขึ้นมาเลย เลยกดเข้าไปดูแล้วดูว่าในโพสนั้นมีเฟสของพี่เขาหรือเปล่าจนพบว่า เจ้าของโพสได้แท็กเฟสไว้อยู่เลยกดเข้าไปดูหวังจะได้ติดตามดูชีวิตพี่เขา  เดชะบุญ !!!! เป็นเฟสที่ไม่เห็นอะไรเลย เห็นแต่โพสเก่าที่พี่เขาโพสไว้เมื่อ เกือบสี่ห้าเดือนก่อน  ขรรม เลยไม่รู้จะทำอะไรจะแอดไปก็คิดว่าไม่รับแน่นอนเพราะรู้มาว่าพี่เขาติสและอินดี้พอตัว แต่รู้อย่างเดียวคือพี่เขาตอนนี้เรียนอยู่ที่ต่างประเทศ เอาแล้ว!! เกิดมาไม่เคยเชื่อว่าความปลื้มความชอบจะเปลี่ยนตัวเองได้ จนมาเจอกับตัวเองคือ ทำให้มีความคิดอยากจะไปเรียนต่อต่างประเทศเลย เพราะคิดว่าเรียนจบคงทำงานเลยพักเรียนต่อไปก่อนถึงที่บ้านจะสนับสนุนก็เถอะ แต่เปลี่ยนใจแล้วและเป้าหมายคือ ประเทศเดียวกับพี่เขาด้วย (55 เหมือนบ้าผู้ชาย) เลยเริ่มติวนอกเวลาเรียนเพื่อเก็บสแปร์สกิลการสอบต่างๆ มาสิ ไอเอล โทเฟล  คือพร้อมไฟท์มาก  แล้ววันแห่งพรหมลิปขวิด(55)ก็มาเมื่อไปปรึกษากับพี่ที่รู้จักว่า อยากได้ที่ติวภาษาดีๆว่ะพี่ อยากให้เป๊ะที่สุด คือสอบปุ๊ปไฉไลเลย พี่เขาเลยบอกสถานที่ติวที่นึงมา แต่ตัวเขาไม่เคยเรียน แต่ๆๆๆๆ เขาบอกมีพี่คนนึงเคยเรียน บอกว่าเดี๋ยวส่งคอนแท็กไลน์ให้ แต่ไม่แน่ว่าพี่เขาจะตอบมั้ยเพราะว่าแกไม่ค่อยเล่น แล้วก็ติสๆ เลยตอบเออๆออๆ ไปจน ตอนเย็นพี่คนนั้นก็ส่งคอนแท็คมา เดชะบุญรอบ2!!!! เป็นไลน์พี่คนนั้นที่เคยปลื้ม ใจคือบินไปสุวรรณภูมิล่ะ แต่มือคือแข็งพิมพ์ไรไม่ออก เลยกลั้นใจส่งไปถามประมาณว่า 'ผมอยากจะถามเกี่ยวกับที่เรียนxxxxxxนี่หน่อยครับ พี่เคยเรียนมาใช่มั้ยครับ' ไรงี้ พี่เขาเงียบไปค่อนข้างนานเป็นวัน5555 ค่อยตอบมา ประโยคที่ได้คือ รู้เลยว่าติส เขาบอกว่า 'พี่ไม่รู้ว่าน้องเป็นใครนะครับ ก่อนอื่นน้องต้องแนะนำตัวก่อน' หูยนาทีนั้นคือ ดีใจก็ดีใจ จะกลัวก็กลัว สุดท้ายเลยแนะนำตัวไปพร้อมขอโทษก่อนว่ากวนพี่รึเปล่าครับ เขาก็บอกถามได้ๆ หลังจากนั้นบทสนธนาของเราก็มีแต่เรื่องเรียนกับสอบ มันดีนะที่เราได้คุยกับคนที่ชอบเป็นไอดอลในด้านที่ดี และได้ความรู้ไปด้วย จนเราบอกเขาไปว่าจะสอบภาษาตัวนี้แล้วนะ  พอถึงวันสอบคือเราทำได้ดีในหลายๆพาท แต่มีพาทเดียวและพาทที่ทำได้ไม่ค่อยดีนี้คือพาทที่เคยคุยกับพี่เขาว่าไม่มั่นใจเท่าไหร่ สอบเสร็จเลยพิมพ์ไปบอกพี่เขาว่า 'โหพี่สอบเสร็จแล้วพาทสุดท้ายคือพาทที่ทำได้ไม่ดีจริงๆด้วย ' เราก็ปิดไป จนได้รับแจ้งเตือนตอบกลับ(มันนานแล้วเราเพิ่งเห็นเพราะคณะเราเรียนหนักมากการเรียนไม่เหมือนคณะอื่นด้วย)คือ 'น้องไม่ต้องรายงานพี่ทุกอย่างก็ได้ครับ' แล้วที่สำคัญ โดนบล็อก 5555(น้ำตา)555 เห็นมั้ยว่าใน555 มีน้ำตาซ่อนอยู่ เขาก็ไม่รู้นะว่าทำไรผิดแต่พี่เขาคงรำคาญมั้ง แต่บอกเลยว่าในบทสนธนานั้นไม่มีข้อความอื่นหรือการเจ๊าะแจ๊ะเรื่องอื่นเลย นอกจากเรื่องการเรียนเลยจริงๆ เขาเลยรู้สึกนอยด์นิดๆ แต่สุดท้ายแล้วก็ต้องเข้าใจว่า บล็อกก็คือบล็อก  เเต่อย่างน้อยมันก็ดีที่การได้คุยกันก่อนหน้าคือเรื่องที่ดี และพี่เขารู้จักชื่อเขาแล้ว และอย่างน้อยมันทำให้เขาได้อยากก้าวไปในจุดที่ดีคือการคิดไปเรียนต่อแม้จุดประสงค์แรกคือการอยากตามพี่เขาไปเนาะ ยังไงก็ขอบคุณคำแนะนำของพี่มากนะครับที่ทำให้เขาพบว่า เขาอยากไปเรียนต่อตปท.เหมือนกัน  ความเป็นจริงคืออยากให้เราได้คุยกันไปอีกหน่อย อย่างน้อยอยากให้พี่เขาได้เห็นถึงความสำเร็จของเขา(คือการสอบผ่านเกณฑ์ตปท.)แต่ก็นะ 5555

เป็นไงนิทานสนุกป่ะ(นิทานจริงจริ๊ง!!!!) ถึงตอนจบ(รึยังวะ)จะไม่แฮปปี้แต่นิทานเรื่องนี้555มันสอนให้รู้ว่า ความปลื้มหรือความชอบบ้างครั้งมันเป็นแรงผลักดันที่ดีนะ เหมือนในนิทาน การที่เรามีความคิดอยากจะไปเรียนต่อถึงจุดประสงค์แรกอยากตามผช.แต่ท้ายที่สุดมันคือการทำให้เราก้าวไปในจุดๆนึงที่ดี พ่อแม่คือแฮปี้มากที่จะเรียนต่อตามใจที่พวกเขาหวังโดยที่เราสมัครใจไปเองแต่ถ้ารู้ว่าไปเพราะอะไรตอนแรก คงจะทำหน้าไม่ถูกแน่ๆ555

ปล.ไม่มีไรมากหรอกอยากมาเล่าสู่กันฟังเฉยๆ แต่ถ้าวันนึงสองคนได้เจอกันคงจำกันไม่ได้หรอกแต่เราคือไม่ลืมเนาะจะลืมได้ไง ปลื้มมาตั้งแต่มัธยม55555อุ๊ป!!!!

ปล.2 ถ้าพี่ได้อ่านคืออย่าเกลียดผมเด้อ ผมบ่นๆไปงั้นแหละ

ปล.3 อย่าขุดหามากเด้อมันมีในใจเป็นร้อยๆคำแต่กลั่นออกมาได้เท่านี้จริงๆครับ