เราอยากมาระบาย
คือเราเรียนอยู่โรงเรียนแห่งหนึ่ง ซึ่งเราเป็นคนเฮฮา พูดจาเสียงดัง มันติดเป็นนิสัย แล้วก็ชอบพูดเล่นพูดหยอกล้อกับอาจารย์ ซึ่งอาจารย์หลายๆคนก็มองว่าเราเป็นคนก้าวร้าว แต่เปล่าเลย ทุกครั้งที่อาจารย์แต่ละคนตำหนิอะไรเรา เราเอาเก็บมาคิด แต่มันก็ยัลไม่ได้ถึงขั้นที่เราจะโกรธอาจารย์เขา เรามักจะยิ้มสู้ เวลาโดนอาจารย์ตำหนิจนเขาคิดว่าเราโดนตำหนิไปคงไม่คิดอะไร  ซึ่งเวลาที่เราโดนอาจารย์แต่ละคนมาตำหนิ เราก็มักจะท้อแท้มาเล่าให้อาจารย์ที่ปรึกษาฟัง ซึ่งอาจารย์ที่ปรึกษาก็เข้าใจดี พูดดีปลอบใจหลายๆอย่าง อาจารย์ที่ปรึกษาบอกชินกับนิสัยเรา เราหวังดีกับอาจารย์เรารักเขา เขาเป็นอาจารย์ที่เข้าใจเรา เราก็ชอบหยอกล้อเขาทุกๆวัน จนวันนึ่งเราแกล้งๆพูดเล่นๆตามประสาของเร่ไม่ได้แรงเป็นแค่คำพูดปกติมีหางเสียงอะไรปกติ เพื่อนๆก็พูดแซวกัน อยู่ดีๆอาจารย์ที่ปรึกษาก็ตะหวาดขึ้นมาใส่เรา ว่า"อย่าพูดใรที่มันเป็นไปไม่ได้เถอะ อย่าเพ้อเจ้อมันน่าลำคาน (แล้วก็ทำหน้าใส่อารมณ์)"ซึ่งอาจารย์ไม่เคยเป็นแบบนี้กับเรามาก่อน  
พอช่วงบ่าย เราจะถามอาจารย์ดีๆว่ามีลวดไหมค้ะ อาจารย์ก็ตอบกลับมาว่าโอ่ยไม่มีใรทั้งนั้นแหล้ะไม่ต้องมาดูหรอก  เราก็อ๋อๆค่ะ หน้ายิ้มๆของเรา  ในตอนนั้นเราอยากจะร้องไห้ออกมา เราผิดอะไร  แล้วอาจารย์ที่ปรึกษาเราก็ทำตัวเหมือนไม่อยากคุยกับเราอีกเลย   เราเสียใจมาก เราอยากย้ายโรงเรียนหนีมากๆ เราอึดอัดด เราไม่พูดให้เพื่อนฟังหรอกกลัวเพื่อนสมน้ำหน้า  เราไม่กล้าที่จะคุยกับอาจารย์ที่ปรึกษาอีกเลย หน้าก็ไม่อยากจะมอง เราควรทำอย่างไรดีค้ะ ???😢