ควรจะรู้สึกยังไงค่ะ เเม่ไม่เคยถามไถ่ปัญหา ไม่รับฟัง ไม่เคยให้กำลังใจเเละสนใจเรื่องใดๆในชีวิตเราเลย

เราเป็นลูกคนเดียวค่ะ ตอนเด็กๆเรามีเเต่เเม่เพราะพ่อทิ้งไปทำให้เราติดเเม่มากๆคือเราสองคนผ่านอะไรมาด้วยกันเยอะ จนม.1เเม่เราได้เเต่งงานใหม่เเม่ไปซื้อห้องอยู่ข้างนอกกับพ่อเลี้ยงของเรา บางวันก็ไปพักกับพ่อเลี้ยงเเต่ส่วนมากก็จะยังอยู่กับเราปกติ จนตอนนี้เรามาทำงานไกลบ้าน ได้กลับบ้านทุกเสาร์อาทิตย์ ช่วงหลังๆเราทำงานเจอปัญหาเยอะมาก กลับบ้านไปพอเราเล่าให้เเม่ฟังเเม่ก็ไม่เคยรับฟังอารมณ์เสียใส่เรากลับว่าเพราะเรามันถึงเป็นเเบบนั้น โทรไปหาก็พูดเเบบรีบๆไม่อยากคุยเรารู้สึกได้ เรากลับไปบ้านเสาร์อาทิตย์เเม่จะรีบออกไปที่ห้องของพ่อเลี้ยงเสาร์อาทิตย์ก็ไปข้างนอกตลอดไม่เคยอยู่กับเรา เรามีความคิดอยากเปลี่ยนงานก็พูดว่าทำไม่ได้หรอกอยู่ที่เดิมเเหละดีเเล้ว ไม่ว่าเทศกาลใหนๆที่ครอบครัวคนอื่นเค้าอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน เเต่เราไม่มีใครเเม้กระทั่งเเม่ ทุกอย่างมันเป็นเเบบนี้มานานเเต่เราไม่ได้ใส่ใจ จนวันนี้ทะเลาะกันเรื่องเงินกับเเม่เเม่สามารถให้เงินพี่น้องของเเม่ยืมได้เค้าไม่คืนก็ไม่โกรษ เเต่เราที่บางทีไม่มีให้ยืมเเล้วเเม่ก็พูดกำชับตลอดว่าต้องคืนเราก็คืนทุกครั้ง เราก็มานึกดูเเม่ให้ความสำคัญกับคนอื่นรอบตัวทุกคนยกเว้นเรา ไม่เคยภูมิใจไม่ชื่นชม ว่าเราว่าเราอิจฉาพี่น้องของเเม่ที่ได้เงินเเม่ไปเเต่ตัวเราไม่ได้ สุดท้ายบอกให้เราไปฆ่าตัวตายซะถ้าไม่พอใจที่เกิดเป็นลูกของเค้า เสียใจมากค่ะ จนคิดว่าถ้ามีที่ไปไม่อยากกลับมาที่บ้านอีกเเล้ว อยากตัดขาดไปเลย