เรามีเพื่อนอยู่คนนึงเราเจอกันตอนที่เราอยู่ป.6 ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นอยู่รร.เดียวกันมาตั้งหลายปีเเต่เราไม่เคยเห็นเค้าเลย เราสองคนอยู่คนละห้องกันเเต่ที่รร.ตอนนั้นมีการจัดกลุ่มติวonet เราสองคนได้อยู่กลุ่มเดียวกันเราได้นั่งใกล้กัน เพื่อนเราเป็นคนเก่งมากสอบได้ที่1ตลอด หน้าตาก็ป็นผู้หญิงไทยเลย ผิวสีเเทน คิ้วเข้ม ยิ้มสวย พอจบ ป.6 เราก็ต้องสอบเข้ารร.ใหม่เพื่อเข้า ม.1 เเต่เราก็ดันสอบได้ที่เดียวกัน ตอนนั้น คะเเนนสอบเราพอๆกันเราก็นึกว่าจะได้อยู่ห้องเดียวกันเเต่เปล่าเลย ตอนม.1 เราพยายามจะตัดใจจนเจอหน้าเค้าทีไรก็จะเดินผ่านไปเลย เหมือนกับว่าเค้าไม่มีตัวตนอยู่ในชีวิตเรา ใครที่เคยตัดใจจากใครสักคนจะเข้าใจความรู้สึกเราดี เราหมดความหวัง เราไม่กล้าบอก มีหลายครั้งที่เราหลบหน้าเค้า จนเค้าเดินเข้ามาถามว่าเป็นอะไร เราก็จะเดินหนีอีกเค้าเดินเข้ามาอีกเเล้วถามว่าเป็นอะไร ทำไมไม่ค่อยคุยด้วยเลย พอเค้าพูดเเค่นั้นเราก็ไม่รู้จะทำยังไง
เหมือนกำเเพงที่สร้างมามันพังลงอ่ะ
เราไม่รู้เลยว่าเค้ารู้สึกเเค่พื่อนหรือว่ายังไง
ตอนนี้ความรู้สึกเรายังเหมือนเดิมเลยเเต่ไม่เหมือนในตอนเเรกๆ เเต่ก็ยังใจเต้นเเรงทุกครั้งที่เจอ เราอยากจะตัดใจเเต่พยายามจะทำเเต่จะทำยังไงดี เราเจอหน้ากันเเทบทุกวัน เราจะทำยังไงดีควรเเอยชอบต่อไปอย่างนี้หรอ หรือว่าตัดใจไปเลยเราเจ็บจัง ขอคำเเนะนำจากคนคอเดียวกันหน่อย
แอบชอบเพื่อนอยากตัดใจ
เหมือนกำเเพงที่สร้างมามันพังลงอ่ะ
เราไม่รู้เลยว่าเค้ารู้สึกเเค่พื่อนหรือว่ายังไง
ตอนนี้ความรู้สึกเรายังเหมือนเดิมเลยเเต่ไม่เหมือนในตอนเเรกๆ เเต่ก็ยังใจเต้นเเรงทุกครั้งที่เจอ เราอยากจะตัดใจเเต่พยายามจะทำเเต่จะทำยังไงดี เราเจอหน้ากันเเทบทุกวัน เราจะทำยังไงดีควรเเอยชอบต่อไปอย่างนี้หรอ หรือว่าตัดใจไปเลยเราเจ็บจัง ขอคำเเนะนำจากคนคอเดียวกันหน่อย