คือเราแอบชอบเพือนคนนึงทีแรกก็ไม่ได้คิดอะไร
คือคนนี้เป็นเพื่อนกันตั้งแต่ ม.1-ม.3 พอจบม.3 เขาก็ย้ายไปเรียนสายอาชีพเราก็ต่อม.4
เราหายจากกันไปนานจนจำได้แค่ชื่อเล่น ชื่อจริงนามสกุลจำไม่ได้เลย
พอช่วงทำงาน เราจบม.6เราก็ทำงานเลยไม่ได้เรียนต่อ
พอทำงานไปได้สักพัก เห็นเขาในโรงงาน ก็เออเพื่อนเก่า ทักสักหน่อยดีกว่า ก็ทักกันคุยกันปกติ
จนเขาแอดเฟสบุคมา เราก็ส่องๆๆๆ จนเขาทักแชทมา
ว่าทำงานที่นี่หรอ เราก็ตอบอืม คุยกัน -กู แบบเพือน จนมันเริ่มคุยกันตลอดเวลา คุยทุกวัน
จนวันนึงเขาเข้ามาซ่อมเครื่องทำงาน ในออฟฟิตของเรา เราก็รู้สึกเขิน ไม่กล้าทัก ไม่กล้ามองหน้า หลบตา ใส่ผ้าปิดจมูกแอบยิ้มตลอดเวลา จนมันรู้สึกอยากเจอๆ อยากให้เครืองพังบ่อยๆ จนรู้สึกชอบ รู้สึกดีที่ได้คุยรุ้สึกเฟวเวลาเขาออนแต่ไม่ตอบ
คือเราก็กลัวเสียเพือน ใจนึงก็กลัวหมาคาบไป-
เพราะนิสัยของเพือนคนนี้คือเขาขี้อายจะเหมือนไม่กล้าจีบกล้าบอกชอบคนอื่นก่อน เขาเลยโสด
กลัวบอกเขาไปแล้วเขาไม่ได้คิดเหมือนเราแล่วเขาหายไปเลย เราเองที่จะเจ็บมาก
ควรทำไงดีค่ะ ให้เขารู้ ให้ค่อยๆรู้ก็ได้ค่ะ แบบไม่บอกทีเดียวเลยอะคะ ค่อยๆให้เรารู้ตัว
แอบชอบเพื่อน จะบอกเขาให้รู้ตัวยังไงดี
คือคนนี้เป็นเพื่อนกันตั้งแต่ ม.1-ม.3 พอจบม.3 เขาก็ย้ายไปเรียนสายอาชีพเราก็ต่อม.4
เราหายจากกันไปนานจนจำได้แค่ชื่อเล่น ชื่อจริงนามสกุลจำไม่ได้เลย
พอช่วงทำงาน เราจบม.6เราก็ทำงานเลยไม่ได้เรียนต่อ
พอทำงานไปได้สักพัก เห็นเขาในโรงงาน ก็เออเพื่อนเก่า ทักสักหน่อยดีกว่า ก็ทักกันคุยกันปกติ
จนเขาแอดเฟสบุคมา เราก็ส่องๆๆๆ จนเขาทักแชทมา
ว่าทำงานที่นี่หรอ เราก็ตอบอืม คุยกัน -กู แบบเพือน จนมันเริ่มคุยกันตลอดเวลา คุยทุกวัน
จนวันนึงเขาเข้ามาซ่อมเครื่องทำงาน ในออฟฟิตของเรา เราก็รู้สึกเขิน ไม่กล้าทัก ไม่กล้ามองหน้า หลบตา ใส่ผ้าปิดจมูกแอบยิ้มตลอดเวลา จนมันรู้สึกอยากเจอๆ อยากให้เครืองพังบ่อยๆ จนรู้สึกชอบ รู้สึกดีที่ได้คุยรุ้สึกเฟวเวลาเขาออนแต่ไม่ตอบ
คือเราก็กลัวเสียเพือน ใจนึงก็กลัวหมาคาบไป-
เพราะนิสัยของเพือนคนนี้คือเขาขี้อายจะเหมือนไม่กล้าจีบกล้าบอกชอบคนอื่นก่อน เขาเลยโสด
กลัวบอกเขาไปแล้วเขาไม่ได้คิดเหมือนเราแล่วเขาหายไปเลย เราเองที่จะเจ็บมาก
ควรทำไงดีค่ะ ให้เขารู้ ให้ค่อยๆรู้ก็ได้ค่ะ แบบไม่บอกทีเดียวเลยอะคะ ค่อยๆให้เรารู้ตัว