มีเรื่องจะมาเล่าให้เพื่อนๆฟัง......ขอพื้นที่ระบายนะคะ
คือเรากับแฟนเก่าเราคบกันมา 14 ปี (แต่ยังไม่ได้แต่งงานและมีแพรนจะแต่ง)ตอนนั้นเราอายุ 16 ปี เรายุกับผุชายคนนั้นตั้งแต่เขาไม่มีอะไร ตอนนั้นเขาขี้เหร่มาก อ้วน หนักประมาณ 130 ได้ ซึ่งผุชายคนนี้ไม่มีอะไรเลยจิงๆ แต่เราก็คบกับเขามาจน 14 ปี เขาเปนคนน่ารัก นิสัยดี ไม่เคยนอกใจเราเลย เข้ากับครอบครัวทางบ้านเราได้ดี เปนคนที่เข้ากับคนง่าย พูดง่ายๆก็เหมือนเรารุ้จักใครเขาก็จะสนิทกับคนนั้นเหมือนกับเรา เราอยู่ด้วยกันตบอดเวลา ตอนเรียนมหาลัยก็อยู่ด้วยกัน เราสองคนบ้านอยู่จังหวัดเดียวกัน พอเรียนจบก็กลับมาอยู่ที่บ้าน เขาก็ว่างงานอยู่หลายปี เราก็ว่างงาน เราก็ไปหารับจ้างทำไรได้บ้างเราทำหมด ซึ่งมันลำบากมาก เราหาเงินใช่ด้วยกัน แล้วมาวันนึงเขาก็สอบติดเป็นลูกจ้างอยู่สำนักงานสถิติเราก็ดีใจมาก พ่อแม่เขาและพ่อแม่ของเราก็ดีใจมากเช่นกัน ถึงแม้ว่ามันจะเป็นแค่ลูกจ้างก็ตาม จนทำงานมาเรื่อยๆ เราก็ยังรักกันดีและก็รักกันมาก เขาเป็นผู้ชายที่ดีของเราเลยก็ว่าได้ เราก็คิดจะฝากชีวิตไว้กับผุ้ช่ยคนนี้แหละ เพราะคบกันมาก็นานเขาก็ดูแลเราดีมาก เอาใจเราทุกอย่าง เราเป็นรุ่นน้องเขาปีนึง และในระหว่างที่เขาทำงานเป็นลูกจ้างเขาก็ได้หาสอบเพื่อบรรุจุไปเรื่อยๆ เราก็พาไปหาสอบทุกรอบโดยที่มีพ่อกับแม่ของเราพาไปด้วยและพอมาถึงวันนี้เขาก็ทำได้ เขาสอบบรรจุได้รับราชการที่สำนักงานเกษตรและสหกรณ์แต่บรรจุที่ต่างจังหวัด และเราก็ดีใจมากกว่าที่สอบติดลูกจ้างอีก พ่อแม่เขาและพ่อแม่ของเราก็ดีใจมาก และเราก็คิดมากไปด้วยเช่นกัน เพราะว่าเรา 2คนไม่เคยอยู่ห่างกันเลย และด้วยที่เราต้องทำงานที่บ้านด้วย และแล้วเขาก็ได้ย้ายไปรับราชการจังหวัดที่เขาและเราเลือกด้วยกัน เราก็ไปส่งที่หอเพื่อวันรุ่งขึ้นเขาจะได้ไปรายงานตัว ก่อนกลับเรานี่แทบใจสลาย คิดถึงและเป็นห่วงเขา น้ำตานี้แทบตกในอย่างบอกไม่ถูก มันก็มีความโชคดีในความโชคร้ายของเราสองคนคือเขาได้รับราชการแต่เราต้องอยู่ห่างกัน ก็เลยคิดว่าเอาว่ะไม่เป็นไรไกลคือใกล้ของเรา เราก็ไปหาเขาเกือบทุกอาทิต คุยกันจนหลับทุกคืน เขาก็ยังน่ารักกับเราอยู่ และแล้วเขาก็ทำงานที่นั้นได้ 7 เดือน เริ่มรุ้จักคนนั้นคนนี้ เริ่มมีอะไรที่เปลี่ยนไป ชอบเที่ยวกลางคืน กินเหล้าเกือบทักคืน ไม่อยากรับสายเรา อ้างโน้นนี่นั่นไปเรื่อย จนทำให้เกิดการทะเลาะกันขึ้นเรื่อยๆจนเกือบทุกคืนเพราะเขาเที่ยวทุกคืน จนมาคืนนึงเราโทหาเป็นร้อยสายก็ไม่ยอมรับพฤติกรรมก็เปลี่ยนไปจนเห็นได้ชัด เราเริ่มคิดว่ามันไม่ใช่แล้วปกติเราไว้ใจเค้ามากเพราะเค้าไม่เคยทำให้เราเสียใจและนิกใจเราเลย เลิกงานกลับบ้านตอนไหน ทำอะไรบอกเราทุกอย่าง แต่แล้ววันนี้มันก็ไม่เป็นเหมือนวันเก่าๆ พอเช้าวันนั้นเราโทหาเขาก็ต่อว่าเขาว่าทำไมไม่รับสายเลย เราพูดด้วยน่ำเสียงที่ดีมาก ไม่ได้โมโหรึว่าอะไรเลยแต่เขากลับตอบเรามาว่าพี่รักน่องไม่ได้เหมือนเดิมแล้ว เรานี่แทบใจสบายกองลงกับพื้นเลยเหมือนตายทั้งเป็น เราไปรุ้ทีหลังมาว่าแฟนของเราไปแอบเล่นกันกับลูกจ้างที่ยุสำนักงานของเขาซึ่งผุ้หญิงคนนั้นเป็นแม่ม้ายลุกติด และมีแฟนที่ไม่ใช่พ่อของลูกเขาด้วยเขาก็ยืนยันว่าเขาจะเอาเขาจะจีบ เขาบอกอยากให้เราเจอคนที่ดี แต่เราไม่ต้องหารเราต้องการเขา เราก็อายุเยอะแล้วเราไม่อยากไปเริ่มต้นกับใครใหม่ เรานี้อ้อนวอนเขาทุกวิถีทาง เรานี่ดูเหมือนไม่มีค่าเลย ณ ตอนนั้น ตอนนั้นเหมือนจะเป็นลม อยากตาย ทำไรไม่ได้ เราอยู่ไกลกันด้วย หัวใจเราสลายแทบบอกไม่ถูกเลย และแล้ววันนึงแฟนของผุ้หญิงคนนั้นก็รุ้เข้าเขาก็ก็หาเรื่องแฟนเราอยู่ที่บ้าน และแฟนของเราก็เลิกยุ่ง และวันนึงมีนักศึกษามาฝึกงานอายุประมาณ 23-24 นี่แหละ และเขาก็เอานักศึกษาคนนี้มาเป็นแฟนคบกับมาจนถึงปัจจุบันนี้ อยากรุ้ว่าผุ้ชายคนนี้เขาจะมีความระอายแก่ใจต่อพ่อแม่เราที่พาเขาไปสอบบ้างมั้ย เขาเหนแก่ตัวมั้ยที่เขามาทิ้งเราตอนเราอายุ31ปี เพื่อที่จะให้เราไปเริ่มต้นใหม่กับคนอื่น เรายอมเสียเวลาเพื่อเขามาตั้ง14ปีนี้ไม่ได้มีความหมายเลยใช่มั้ย เขาบอกเราว่าเราคือคนที่ๆม่ใล่สำหรับเขาแต่เอาอิเด็กฝึกงานที่เพิ่งคบกันมาเป็นแฟนแล้วบอกว่าคนนี้คือคนที่ใช่ คนแบบนี้เห็นแก่ตัวมั้ย เราเลิกกับเขามาปีกว่าแล้ว โดยที่ไม่ได้คุยไม่ได้ติดต่ออะไรกันเลย แล้วชีวิตที่เหลือของเราต่อไปจะดำเนินยังไงนี่เราก็มาเสียเวลากับเขาแค่ครึ่งคนแล้ว นี่ใช่มั้ยที่เขาเรียกว่าหลงยศและศักดิ์ศรีของตัวเอง ทุกวันนี้เราไม่มีวี่แววว่าจะลืมเขาได้เลย จิตใจของเราย่ำแย่มาก ไม่อยากมีแม้แต่ความรัก เราทิ้งชีวิตเรามากเราไม่อยากดำเนินชีวิตต่อไปเลยมันหมดเรี่ยวแรงแบบบอกไม่ถูก ถ้าเขาบังเอิญมาเจอบทความนี้ เราอยากบอกเขาว่า เรายังรักเขาและรักเขามากและจะรักจนกว่าจะหมดลมหายใจเพราะยังไงก็คงจะลืมไม่ได้เลยจิงๆ อยากรุ้ว่า เขาจะคิดถึงเราเหมือนที่เราคิดถึงเขาบ้างมั้ย เขาจะลืมความทรงจำของเรา2คนได้จิงๆหรอ
โดนแฟนทิ้ง คบกันมา 14 ปี เขาจะคิดถึงเราบ้างมั้ย
คือเรากับแฟนเก่าเราคบกันมา 14 ปี (แต่ยังไม่ได้แต่งงานและมีแพรนจะแต่ง)ตอนนั้นเราอายุ 16 ปี เรายุกับผุชายคนนั้นตั้งแต่เขาไม่มีอะไร ตอนนั้นเขาขี้เหร่มาก อ้วน หนักประมาณ 130 ได้ ซึ่งผุชายคนนี้ไม่มีอะไรเลยจิงๆ แต่เราก็คบกับเขามาจน 14 ปี เขาเปนคนน่ารัก นิสัยดี ไม่เคยนอกใจเราเลย เข้ากับครอบครัวทางบ้านเราได้ดี เปนคนที่เข้ากับคนง่าย พูดง่ายๆก็เหมือนเรารุ้จักใครเขาก็จะสนิทกับคนนั้นเหมือนกับเรา เราอยู่ด้วยกันตบอดเวลา ตอนเรียนมหาลัยก็อยู่ด้วยกัน เราสองคนบ้านอยู่จังหวัดเดียวกัน พอเรียนจบก็กลับมาอยู่ที่บ้าน เขาก็ว่างงานอยู่หลายปี เราก็ว่างงาน เราก็ไปหารับจ้างทำไรได้บ้างเราทำหมด ซึ่งมันลำบากมาก เราหาเงินใช่ด้วยกัน แล้วมาวันนึงเขาก็สอบติดเป็นลูกจ้างอยู่สำนักงานสถิติเราก็ดีใจมาก พ่อแม่เขาและพ่อแม่ของเราก็ดีใจมากเช่นกัน ถึงแม้ว่ามันจะเป็นแค่ลูกจ้างก็ตาม จนทำงานมาเรื่อยๆ เราก็ยังรักกันดีและก็รักกันมาก เขาเป็นผู้ชายที่ดีของเราเลยก็ว่าได้ เราก็คิดจะฝากชีวิตไว้กับผุ้ช่ยคนนี้แหละ เพราะคบกันมาก็นานเขาก็ดูแลเราดีมาก เอาใจเราทุกอย่าง เราเป็นรุ่นน้องเขาปีนึง และในระหว่างที่เขาทำงานเป็นลูกจ้างเขาก็ได้หาสอบเพื่อบรรุจุไปเรื่อยๆ เราก็พาไปหาสอบทุกรอบโดยที่มีพ่อกับแม่ของเราพาไปด้วยและพอมาถึงวันนี้เขาก็ทำได้ เขาสอบบรรจุได้รับราชการที่สำนักงานเกษตรและสหกรณ์แต่บรรจุที่ต่างจังหวัด และเราก็ดีใจมากกว่าที่สอบติดลูกจ้างอีก พ่อแม่เขาและพ่อแม่ของเราก็ดีใจมาก และเราก็คิดมากไปด้วยเช่นกัน เพราะว่าเรา 2คนไม่เคยอยู่ห่างกันเลย และด้วยที่เราต้องทำงานที่บ้านด้วย และแล้วเขาก็ได้ย้ายไปรับราชการจังหวัดที่เขาและเราเลือกด้วยกัน เราก็ไปส่งที่หอเพื่อวันรุ่งขึ้นเขาจะได้ไปรายงานตัว ก่อนกลับเรานี่แทบใจสลาย คิดถึงและเป็นห่วงเขา น้ำตานี้แทบตกในอย่างบอกไม่ถูก มันก็มีความโชคดีในความโชคร้ายของเราสองคนคือเขาได้รับราชการแต่เราต้องอยู่ห่างกัน ก็เลยคิดว่าเอาว่ะไม่เป็นไรไกลคือใกล้ของเรา เราก็ไปหาเขาเกือบทุกอาทิต คุยกันจนหลับทุกคืน เขาก็ยังน่ารักกับเราอยู่ และแล้วเขาก็ทำงานที่นั้นได้ 7 เดือน เริ่มรุ้จักคนนั้นคนนี้ เริ่มมีอะไรที่เปลี่ยนไป ชอบเที่ยวกลางคืน กินเหล้าเกือบทักคืน ไม่อยากรับสายเรา อ้างโน้นนี่นั่นไปเรื่อย จนทำให้เกิดการทะเลาะกันขึ้นเรื่อยๆจนเกือบทุกคืนเพราะเขาเที่ยวทุกคืน จนมาคืนนึงเราโทหาเป็นร้อยสายก็ไม่ยอมรับพฤติกรรมก็เปลี่ยนไปจนเห็นได้ชัด เราเริ่มคิดว่ามันไม่ใช่แล้วปกติเราไว้ใจเค้ามากเพราะเค้าไม่เคยทำให้เราเสียใจและนิกใจเราเลย เลิกงานกลับบ้านตอนไหน ทำอะไรบอกเราทุกอย่าง แต่แล้ววันนี้มันก็ไม่เป็นเหมือนวันเก่าๆ พอเช้าวันนั้นเราโทหาเขาก็ต่อว่าเขาว่าทำไมไม่รับสายเลย เราพูดด้วยน่ำเสียงที่ดีมาก ไม่ได้โมโหรึว่าอะไรเลยแต่เขากลับตอบเรามาว่าพี่รักน่องไม่ได้เหมือนเดิมแล้ว เรานี่แทบใจสบายกองลงกับพื้นเลยเหมือนตายทั้งเป็น เราไปรุ้ทีหลังมาว่าแฟนของเราไปแอบเล่นกันกับลูกจ้างที่ยุสำนักงานของเขาซึ่งผุ้หญิงคนนั้นเป็นแม่ม้ายลุกติด และมีแฟนที่ไม่ใช่พ่อของลูกเขาด้วยเขาก็ยืนยันว่าเขาจะเอาเขาจะจีบ เขาบอกอยากให้เราเจอคนที่ดี แต่เราไม่ต้องหารเราต้องการเขา เราก็อายุเยอะแล้วเราไม่อยากไปเริ่มต้นกับใครใหม่ เรานี้อ้อนวอนเขาทุกวิถีทาง เรานี่ดูเหมือนไม่มีค่าเลย ณ ตอนนั้น ตอนนั้นเหมือนจะเป็นลม อยากตาย ทำไรไม่ได้ เราอยู่ไกลกันด้วย หัวใจเราสลายแทบบอกไม่ถูกเลย และแล้ววันนึงแฟนของผุ้หญิงคนนั้นก็รุ้เข้าเขาก็ก็หาเรื่องแฟนเราอยู่ที่บ้าน และแฟนของเราก็เลิกยุ่ง และวันนึงมีนักศึกษามาฝึกงานอายุประมาณ 23-24 นี่แหละ และเขาก็เอานักศึกษาคนนี้มาเป็นแฟนคบกับมาจนถึงปัจจุบันนี้ อยากรุ้ว่าผุ้ชายคนนี้เขาจะมีความระอายแก่ใจต่อพ่อแม่เราที่พาเขาไปสอบบ้างมั้ย เขาเหนแก่ตัวมั้ยที่เขามาทิ้งเราตอนเราอายุ31ปี เพื่อที่จะให้เราไปเริ่มต้นใหม่กับคนอื่น เรายอมเสียเวลาเพื่อเขามาตั้ง14ปีนี้ไม่ได้มีความหมายเลยใช่มั้ย เขาบอกเราว่าเราคือคนที่ๆม่ใล่สำหรับเขาแต่เอาอิเด็กฝึกงานที่เพิ่งคบกันมาเป็นแฟนแล้วบอกว่าคนนี้คือคนที่ใช่ คนแบบนี้เห็นแก่ตัวมั้ย เราเลิกกับเขามาปีกว่าแล้ว โดยที่ไม่ได้คุยไม่ได้ติดต่ออะไรกันเลย แล้วชีวิตที่เหลือของเราต่อไปจะดำเนินยังไงนี่เราก็มาเสียเวลากับเขาแค่ครึ่งคนแล้ว นี่ใช่มั้ยที่เขาเรียกว่าหลงยศและศักดิ์ศรีของตัวเอง ทุกวันนี้เราไม่มีวี่แววว่าจะลืมเขาได้เลย จิตใจของเราย่ำแย่มาก ไม่อยากมีแม้แต่ความรัก เราทิ้งชีวิตเรามากเราไม่อยากดำเนินชีวิตต่อไปเลยมันหมดเรี่ยวแรงแบบบอกไม่ถูก ถ้าเขาบังเอิญมาเจอบทความนี้ เราอยากบอกเขาว่า เรายังรักเขาและรักเขามากและจะรักจนกว่าจะหมดลมหายใจเพราะยังไงก็คงจะลืมไม่ได้เลยจิงๆ อยากรุ้ว่า เขาจะคิดถึงเราเหมือนที่เราคิดถึงเขาบ้างมั้ย เขาจะลืมความทรงจำของเรา2คนได้จิงๆหรอ