สวัสดีทุกคนนะคะ ไม่ขอเกริ่นไรมาก เข้าเรื่องเลยนะคะ ก่อนอื่นเราขอบอกเลยว่า เราผิดหวังกับความรักมาเยอะ เมื่อก่อนเราโครตไม่สวย คีคy-eu เราก็แอบคิดว่าจะมีคนมองเราที่ใจ แต่สุดท้ายเราก็ต้องเจอกับความผิดหวังทุกครั้ง จนมาเจอคนที่เป็นจุดเปลี่ยนของชีวิตเรา เค้าคือเพื่อนสนิทของเราคนหนึ่ง เราคุยกันทุกอย่าง เค้าเป็นคนเงียบๆไม่ค่อยคุยกับใคร ส่วนเราเป็นคนสนุกสนาน กล้าๆ จนล้นมั้งบางที555 เค้าเลยสนิทกับเราเพราะเราคุยกับเค้าได้ทุกเรื่อง ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อย เริ่มคุยแชทกันทุกวัน เค้าโทรหาเราบ้างในแชท แต่เราไม่กล้ารับ เค้ามารับมาส่งเราไป รร เกือบทุกวันเลย ความรู้สึกของเราจากศูนย์ก็เลยเพิ่มขึ้นเรื่อยๆเป็นร้อย จากตอนแรกที่ไม่รู้สึกอะไรก็กลายเป็นรู้สึกมากๆ แต่เราก็พยายามทำให้เหมือนไม่มีอะไร เพราะเรากลัวเสียเพื่อน เรารู้เลยว่าการแอบรักที่เจ็บปวดที่สุด คือการรักคนใกล้ตัวตัวเอง เราแอบชอบเค้ามาเรื่อยๆ เกือบ3ปี เค้ายิ่งทำให้เราคิดไปเองมากขึ้นเรื่อยๆ จนทุกคนคิดว่าเราเป็นแฟนกันด้วยซ้ำ มีแต่คนแซว และจุดพีคก็มาถึง คืออยู่ดีๆเค้าก็มีแฟน ซึ่งเป็นน้องที่เราสนิท เราไม่เคยรู้มาก่อน ตอนที่เรารู้ตอนนั้น โครตเจ็บ เราร้องไห้โฮออกมาด้วยความเสียใจมากๆ มันเจ็บที่สุดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ที่จริงก่อนหน้านี้เราก็เคยผิดหวัง แต่ก็ไม่ได้เสียใจขนาดนี้ แต่เราก็ไม่ได้ตัดสินใจบอกเค้านะ เราเลือกที่จะเก็บทุกอย่างไว้ และทิ้งทุกอย่างไว้ในชีวิตมัธยม แต่เค้าคนนี้ก็ยังไม่ใช่คนที่ทำให้เรามาตั้งคำถาม เราแค่เกริ่นเรื่องที่เคยเจอมา555
จนกระทั่งเราขึ้นมหาวิทยาลัยด้วยความผิดหวังที่เคยเจอ เราจึงเปลี่ยนตัวเองทุกอย่าง แต่งหน้า แต่งตัวมากขึ้น จัดฟัน ดูแลตัวเองอย่างดี จนรู้สึกเลยว่าตัวเองสวยขึ้นมากๆ มีคนเข้ามาให้เลือกมากมาย เรารักตัวเองมากๆ รู้สึกขอบคุณเค้าคนนั้นที่ทำให้เราเจ็บ แต่อย่างไรก็ตามเพราะสิ่งที่เค้าทิ้งไว้ให้เราคือ กำแพงที่สูงขึ้น ใครเข้ามาเราก็ปฏิเสธหมด ชวนคุยใครไม่เป็นอีกเลย จนมาเจอผู้ชายคนหนึ่ง เราเจอกันตั้งแต่วันแรกที่เรียน เราได้ทำงานกลุ่มด้วยกัน หลังจากเรียนเสร็จเราก็แยกย้ายกัน ก็ไม่ได้มีอะไร เวลาผ่านไปๆ เราก็เจอกันทุกวัน แต่ก็ไม่เคยคุยกันเลย ผ่านไปเป็นเดือนๆ จนกระทั่งเราไปเจอไอจีเค้าโดยบังเอิญ เลยเข้าไปส่องดู เค้าดังมากเลย มีคนติดตามเยอะ บอกตรงๆเลยตอนนั้นว่าไม่กล้าฟอลไปด้วยซ้ำ แต่ตอนนั้นเราไม่ได้คิดอะไร ก็เลยตัดสินใจฟอลไป ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอยู่ดี555 จนเราเลิกเรียน แล้วมายืนรอรถราง ก็เจอเค้ากับเพื่อน เค้าขึ้นรถไปก่อนเราเพราะมันเต็ม แต่สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนั้น คือ เค้าหันมามองเราด้วยสายตาอะไรซักอย่างมันบอกไม่ถูก แต่เรายังจำสายตาเค้าได้จนวันนี้ มันรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก จนเราบังเอิญไปเจอกันในซอยข้าง ม ตอนนั้นเค้ากำลังเดินหาร้านอาหารกันอยู่ เค้าชวนเราด้วย แต่เราต้องไปกับเพื่อนเลยปฏิเสธไป แล้วเรามาเห็นเค้าลงสตอรี่ว่ากินร้านนี้ เราเลยตอบกลับเรื่องราวไปว่า “ตกลงกินร้านนี้เหรอ”เพราะตอนนั้นไม่ได้คิดอะไร เค้าก็ตอบเรามาตามมารยาท ไม่ได้ชวนคุยอะไร จนเรามาเห็นสตอรี่หลังๆเค้า ชอบลงเรื่องเศร้าๆ เราเลยชอบไดเร็กไปให้กำลังใจในฐานะเพื่อน เราเลยได้คุยกันมากขึ้น เจอกันในห้อง เค้าก็ชวนคุยบ้าง เราคุยกันมาเรื่อยๆเป็นเดือนๆ จนปิดเทอม แล้วขึ้นเทอมใหม่ เราไม่ได้เรียนด้วยกัน เลยไม่เจอกันเลย แต่ก็ยังคุยในแชทมาเรื่อยๆ จนสองเดือนผ่านไป ช่วงหลังๆเค้าชอบทักมาบ่นเรื่องงานให้เราฟัง แต่ด้วยความเป็นเพื่อน เราเลยอาสาช่วยเค้าทุกงาน สิ่งที่ได้ทุกครั้งก็คือคำขอบคุณ ในแชทของเรา มีคำขอบคุณจากเค้าเยอะมาก เรายังไม่ได้บอกใช่มั้ย ว่าเราเป็นคนเกลียดคำนี้มาก เพราะทุกคนที่ผ่านมา จะทิ้งแค่คำนี้ไว้ให้เรา เราแอบรู้สึกนะ ว่าเค้าเห็นค่าเราแค่ตอนมีเรื่องให้ช่วย แต่ก็แอบคิดเข้าข้างตัวเองว่าเรามีความสำคัญกับเค้าซักนิด เวลาผ่านไปเรื่อยๆ เราเริ่มรู้สึกกับคนๆนี้มากขึ้น เลยพยายามตัด เพราะไม่อยากผิดหวังอีก แต่พอเราหายไป เค้าก็จะทักมาหาอีก จนเราต้องกลับไปทุกครั้ง ที่สุดแล้วก็มาถึงจุดพีค คือเค้าลงสตอรี่เพลงอกหัก เพ้อหนัก เราเลยไดเร็กไปว่าทะเลาะกับแหนเหรอ ในใจเราคือแซวเฉยๆ แต่ไม่คิดว่าคำตอบที่ได้คือ ใช่ เราถึงกับช้อค ตอนนั้นรอรถเมล์อยู่กับเพื่อน เราร้องไห้กลางป้ายรถเมล์จนเพื่อนตกใจ ตลอดเวลาเป็นเดือนๆที่คุยกัน เราไม่รู้เลยว่าเค้ามีแฟน มันเจ็บมากๆ ตอนนั้นเราทำได้เพียงปลอบเค้า เป็นกำลังใจให้เค้า และถอยออกมา มันเหมือนจะออกมาได้ แต่ก็ไม่ได้อยู่ดี เพราะเรามีโอกาสได้มาเจอกัน เค้ารอไปกินข้าวกับเรา ตอนนั้นไปกินกันหลายคนมาก เค้าเล่าทุกอย่างให้เราฟังเรื่องชีวิตของเค้า จนเราต้องมาจุดเมื่อเค้าพูดถึงแฟนแล้วร้องไห้ ปรึกษาเราว่าจะเลิก ตอนนั้นเราโครตเจ็บ ใจหวิวและหน่วงมากๆ บอกไม่ถูกอ่ะ แต่ก็ให้คำปรึกษา เป็นเพื่อนที่ดีของเค้านะ หลังจากวันนั้นเราก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น คุยกันทุกเรื่อง และเค้าก็เลิกกับแฟน ช่วงแรกๆ เค้าเฮิร์ทหนักมาก ร้องไห้ เพ้อ เมา ลงสตอรี่เศร้ามาก ไม่กินข้าว เรายอมรับเลยว่าเราร้องไห้ไปกับเค้าด้วย เราไม่อยากให้เค้าไม่รักตัวเอง เค้าคอยบอกตลอดว่าเค้าเป็นคนรักจริง รักใครแล้วจะรักมากๆ วันหนึ่งเค้าลงสตอรี่ว่าเค้าเมาอยู่ที่ไหนซักที่ เราเป็นห่วงมาก วิ่งหาเค้ากลางสายฝน มืดก็มืด ดึกก็ดึก ทั้งกลัวทั้งหนาว เราเฝ้าทำทุกอย่างเพื่อเค้ามาตลอดเป็นเดือนๆ จนเวลาผ่านไป เราเจอกันมากขึ้น กินข้าวด้วยกัน ไปไหนด้วยกัน แต่สุดท้ายเค้าก็ยังลงสตอรี่ถึงคนเก่า เราเลยถอยออกมา ตอบเค้าสั้นลง ตอบให้ช้าที่สุด ค่อยๆออกมา ค่อยๆก็ตามอยู่ดี เราจะไม่กลับไปก็ได้ แต่เราก็ตัดไม่ได้ หลังๆเค้าชวนเราไปกินข้าว เราพยายามหลบหน้า บอกไม่ว่างตลอด และเราก็ไม่เจอกันนานมาก จนวันหนึ่งเราเดินสวนกันด้วยความบังเอิญ เค้าทักเราและคุยกันนิดหน่อย ตอนนั้นใจเรากลับมาพองโตอีกครั้ง เลยกลับไปคุยกับเค้าในแชท ไปกินข้าวด้วยกัน สนิทกันมากๆ และในที่สุดจุดที่เจ็บที่สุดอีกครั้งก็มาถึงเค้าลงสตอรี่ถึงคนคุยใหม่ว่าเธอหายไป วินาทีนั้นเราโครตเจ็บ ทรุดเลย ตอนนั้นเราจะไปหาเพื่อนที่ห้อง คิดว่ายังไงครั้งนี้ก็จะตัดให้ขาด. จะไปร้องไห้กับเพื่อน แต่แล้วเค้าก็โทรมาชวนเราไปกินข้าวอีกแล้ว เราก็ตอบรับโดยลืมไปเลยว่าเคยเจ็บ โครตเกลียดตัวเองอ่ะ เราไปกินข้าวด้วยกัน ต่อด้วยกินเหล้า เค้าร้องไห้หนักมาก เราเห็นเราก็ร้องตาม เรารู้แค่ว่าเรารักผู้ชายคนนี้มากๆ ไม่อยากให้เค้าเสียใจ วันนั้นเค้าลูบหัวเรา กอดเรา มันเป็นกอดที่อบอุ่นมากๆ เค้าดูแลเราเป็นอย่างดี ยิ่งทำให้เรารักเค้ามากไปอีก หลังจากคืนนั้นเรากลายเป็นคนที่สนิทกันมากๆ ไปไหนด้วยกัน จนทุกคนคิดว่าเราเป็นแฟนกันหมด เค้าเคยพูดหยอกเราประมาณว่าเราไม่ชัดเจน ตอนนั้นเราก็เงียบๆไม่ได้พูดอะไร อยากตอบเค้ามากเลยว่า เค้าต่างหากไม่ชัดเจน เค้าชอบบอกว่าเค้าอ่ะรักจริง ส่วนเราอ่ะชอบพูดถึงผู้ชายคนอื่น แล้วเค้าว่าเราหลายใจ ความเป็นจริงมันไม่รู้เลย ว่าเรารักคนๆหนึ่งได้แค่คนเดียว มีใจให้มันมาตลอดแค่คนเดียว คนเข้ามาตั้งเยอะ เราก็ไม่เปิดรับซักคน กี่เดือนแล้วที่ให้ใจมันเพียงคนเดียว ในขณะที่มันมีสองมีสามไปแล้ว
มาถึงตอนนี้สถานะของเราชัดเจนมากคือ เพื่อนสนิท เราไม่คิดจะบอกเค้าหรอก เพราะกลัวเสียเพื่อน กลัวไม่เหมือนเดิม ถ้าเป็นคนอืนที่ไม่ใช่เพื่อนสนิทอย่างมันเราคงบอกไปแล้ว เรารักเค้ามากเกินกว่าจะไม่มีเค้าในชีวิต ถึงเราจะต้องเจ็บเป็นลูปเดิมวนไปเรื่อยๆก็ตาม อย่างน้อยก็ดีกว่าให้เค้าต้องเสียคนที่รักเค้ามากๆ คนที่ทำเพื่อเค้ามากๆไป และอีกอย่าง เรากลัว ว่าการบอกไป คำตอบที่ได้รับมา จะเป็นแค่คำขอบคุณเหมือนเดิม
ตัดเท่าไหร่ก็ไม่ขาด เพราะเธอคือเพื่อนสนิท
จนกระทั่งเราขึ้นมหาวิทยาลัยด้วยความผิดหวังที่เคยเจอ เราจึงเปลี่ยนตัวเองทุกอย่าง แต่งหน้า แต่งตัวมากขึ้น จัดฟัน ดูแลตัวเองอย่างดี จนรู้สึกเลยว่าตัวเองสวยขึ้นมากๆ มีคนเข้ามาให้เลือกมากมาย เรารักตัวเองมากๆ รู้สึกขอบคุณเค้าคนนั้นที่ทำให้เราเจ็บ แต่อย่างไรก็ตามเพราะสิ่งที่เค้าทิ้งไว้ให้เราคือ กำแพงที่สูงขึ้น ใครเข้ามาเราก็ปฏิเสธหมด ชวนคุยใครไม่เป็นอีกเลย จนมาเจอผู้ชายคนหนึ่ง เราเจอกันตั้งแต่วันแรกที่เรียน เราได้ทำงานกลุ่มด้วยกัน หลังจากเรียนเสร็จเราก็แยกย้ายกัน ก็ไม่ได้มีอะไร เวลาผ่านไปๆ เราก็เจอกันทุกวัน แต่ก็ไม่เคยคุยกันเลย ผ่านไปเป็นเดือนๆ จนกระทั่งเราไปเจอไอจีเค้าโดยบังเอิญ เลยเข้าไปส่องดู เค้าดังมากเลย มีคนติดตามเยอะ บอกตรงๆเลยตอนนั้นว่าไม่กล้าฟอลไปด้วยซ้ำ แต่ตอนนั้นเราไม่ได้คิดอะไร ก็เลยตัดสินใจฟอลไป ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอยู่ดี555 จนเราเลิกเรียน แล้วมายืนรอรถราง ก็เจอเค้ากับเพื่อน เค้าขึ้นรถไปก่อนเราเพราะมันเต็ม แต่สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนั้น คือ เค้าหันมามองเราด้วยสายตาอะไรซักอย่างมันบอกไม่ถูก แต่เรายังจำสายตาเค้าได้จนวันนี้ มันรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก จนเราบังเอิญไปเจอกันในซอยข้าง ม ตอนนั้นเค้ากำลังเดินหาร้านอาหารกันอยู่ เค้าชวนเราด้วย แต่เราต้องไปกับเพื่อนเลยปฏิเสธไป แล้วเรามาเห็นเค้าลงสตอรี่ว่ากินร้านนี้ เราเลยตอบกลับเรื่องราวไปว่า “ตกลงกินร้านนี้เหรอ”เพราะตอนนั้นไม่ได้คิดอะไร เค้าก็ตอบเรามาตามมารยาท ไม่ได้ชวนคุยอะไร จนเรามาเห็นสตอรี่หลังๆเค้า ชอบลงเรื่องเศร้าๆ เราเลยชอบไดเร็กไปให้กำลังใจในฐานะเพื่อน เราเลยได้คุยกันมากขึ้น เจอกันในห้อง เค้าก็ชวนคุยบ้าง เราคุยกันมาเรื่อยๆเป็นเดือนๆ จนปิดเทอม แล้วขึ้นเทอมใหม่ เราไม่ได้เรียนด้วยกัน เลยไม่เจอกันเลย แต่ก็ยังคุยในแชทมาเรื่อยๆ จนสองเดือนผ่านไป ช่วงหลังๆเค้าชอบทักมาบ่นเรื่องงานให้เราฟัง แต่ด้วยความเป็นเพื่อน เราเลยอาสาช่วยเค้าทุกงาน สิ่งที่ได้ทุกครั้งก็คือคำขอบคุณ ในแชทของเรา มีคำขอบคุณจากเค้าเยอะมาก เรายังไม่ได้บอกใช่มั้ย ว่าเราเป็นคนเกลียดคำนี้มาก เพราะทุกคนที่ผ่านมา จะทิ้งแค่คำนี้ไว้ให้เรา เราแอบรู้สึกนะ ว่าเค้าเห็นค่าเราแค่ตอนมีเรื่องให้ช่วย แต่ก็แอบคิดเข้าข้างตัวเองว่าเรามีความสำคัญกับเค้าซักนิด เวลาผ่านไปเรื่อยๆ เราเริ่มรู้สึกกับคนๆนี้มากขึ้น เลยพยายามตัด เพราะไม่อยากผิดหวังอีก แต่พอเราหายไป เค้าก็จะทักมาหาอีก จนเราต้องกลับไปทุกครั้ง ที่สุดแล้วก็มาถึงจุดพีค คือเค้าลงสตอรี่เพลงอกหัก เพ้อหนัก เราเลยไดเร็กไปว่าทะเลาะกับแหนเหรอ ในใจเราคือแซวเฉยๆ แต่ไม่คิดว่าคำตอบที่ได้คือ ใช่ เราถึงกับช้อค ตอนนั้นรอรถเมล์อยู่กับเพื่อน เราร้องไห้กลางป้ายรถเมล์จนเพื่อนตกใจ ตลอดเวลาเป็นเดือนๆที่คุยกัน เราไม่รู้เลยว่าเค้ามีแฟน มันเจ็บมากๆ ตอนนั้นเราทำได้เพียงปลอบเค้า เป็นกำลังใจให้เค้า และถอยออกมา มันเหมือนจะออกมาได้ แต่ก็ไม่ได้อยู่ดี เพราะเรามีโอกาสได้มาเจอกัน เค้ารอไปกินข้าวกับเรา ตอนนั้นไปกินกันหลายคนมาก เค้าเล่าทุกอย่างให้เราฟังเรื่องชีวิตของเค้า จนเราต้องมาจุดเมื่อเค้าพูดถึงแฟนแล้วร้องไห้ ปรึกษาเราว่าจะเลิก ตอนนั้นเราโครตเจ็บ ใจหวิวและหน่วงมากๆ บอกไม่ถูกอ่ะ แต่ก็ให้คำปรึกษา เป็นเพื่อนที่ดีของเค้านะ หลังจากวันนั้นเราก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น คุยกันทุกเรื่อง และเค้าก็เลิกกับแฟน ช่วงแรกๆ เค้าเฮิร์ทหนักมาก ร้องไห้ เพ้อ เมา ลงสตอรี่เศร้ามาก ไม่กินข้าว เรายอมรับเลยว่าเราร้องไห้ไปกับเค้าด้วย เราไม่อยากให้เค้าไม่รักตัวเอง เค้าคอยบอกตลอดว่าเค้าเป็นคนรักจริง รักใครแล้วจะรักมากๆ วันหนึ่งเค้าลงสตอรี่ว่าเค้าเมาอยู่ที่ไหนซักที่ เราเป็นห่วงมาก วิ่งหาเค้ากลางสายฝน มืดก็มืด ดึกก็ดึก ทั้งกลัวทั้งหนาว เราเฝ้าทำทุกอย่างเพื่อเค้ามาตลอดเป็นเดือนๆ จนเวลาผ่านไป เราเจอกันมากขึ้น กินข้าวด้วยกัน ไปไหนด้วยกัน แต่สุดท้ายเค้าก็ยังลงสตอรี่ถึงคนเก่า เราเลยถอยออกมา ตอบเค้าสั้นลง ตอบให้ช้าที่สุด ค่อยๆออกมา ค่อยๆก็ตามอยู่ดี เราจะไม่กลับไปก็ได้ แต่เราก็ตัดไม่ได้ หลังๆเค้าชวนเราไปกินข้าว เราพยายามหลบหน้า บอกไม่ว่างตลอด และเราก็ไม่เจอกันนานมาก จนวันหนึ่งเราเดินสวนกันด้วยความบังเอิญ เค้าทักเราและคุยกันนิดหน่อย ตอนนั้นใจเรากลับมาพองโตอีกครั้ง เลยกลับไปคุยกับเค้าในแชท ไปกินข้าวด้วยกัน สนิทกันมากๆ และในที่สุดจุดที่เจ็บที่สุดอีกครั้งก็มาถึงเค้าลงสตอรี่ถึงคนคุยใหม่ว่าเธอหายไป วินาทีนั้นเราโครตเจ็บ ทรุดเลย ตอนนั้นเราจะไปหาเพื่อนที่ห้อง คิดว่ายังไงครั้งนี้ก็จะตัดให้ขาด. จะไปร้องไห้กับเพื่อน แต่แล้วเค้าก็โทรมาชวนเราไปกินข้าวอีกแล้ว เราก็ตอบรับโดยลืมไปเลยว่าเคยเจ็บ โครตเกลียดตัวเองอ่ะ เราไปกินข้าวด้วยกัน ต่อด้วยกินเหล้า เค้าร้องไห้หนักมาก เราเห็นเราก็ร้องตาม เรารู้แค่ว่าเรารักผู้ชายคนนี้มากๆ ไม่อยากให้เค้าเสียใจ วันนั้นเค้าลูบหัวเรา กอดเรา มันเป็นกอดที่อบอุ่นมากๆ เค้าดูแลเราเป็นอย่างดี ยิ่งทำให้เรารักเค้ามากไปอีก หลังจากคืนนั้นเรากลายเป็นคนที่สนิทกันมากๆ ไปไหนด้วยกัน จนทุกคนคิดว่าเราเป็นแฟนกันหมด เค้าเคยพูดหยอกเราประมาณว่าเราไม่ชัดเจน ตอนนั้นเราก็เงียบๆไม่ได้พูดอะไร อยากตอบเค้ามากเลยว่า เค้าต่างหากไม่ชัดเจน เค้าชอบบอกว่าเค้าอ่ะรักจริง ส่วนเราอ่ะชอบพูดถึงผู้ชายคนอื่น แล้วเค้าว่าเราหลายใจ ความเป็นจริงมันไม่รู้เลย ว่าเรารักคนๆหนึ่งได้แค่คนเดียว มีใจให้มันมาตลอดแค่คนเดียว คนเข้ามาตั้งเยอะ เราก็ไม่เปิดรับซักคน กี่เดือนแล้วที่ให้ใจมันเพียงคนเดียว ในขณะที่มันมีสองมีสามไปแล้ว
มาถึงตอนนี้สถานะของเราชัดเจนมากคือ เพื่อนสนิท เราไม่คิดจะบอกเค้าหรอก เพราะกลัวเสียเพื่อน กลัวไม่เหมือนเดิม ถ้าเป็นคนอืนที่ไม่ใช่เพื่อนสนิทอย่างมันเราคงบอกไปแล้ว เรารักเค้ามากเกินกว่าจะไม่มีเค้าในชีวิต ถึงเราจะต้องเจ็บเป็นลูปเดิมวนไปเรื่อยๆก็ตาม อย่างน้อยก็ดีกว่าให้เค้าต้องเสียคนที่รักเค้ามากๆ คนที่ทำเพื่อเค้ามากๆไป และอีกอย่าง เรากลัว ว่าการบอกไป คำตอบที่ได้รับมา จะเป็นแค่คำขอบคุณเหมือนเดิม