เราอยากหายไปจากโลกมากๆ แต่ไม่กล้าทำไม่ลง
เราเป็นห่วงพ่อ... แต่เราไม่อยากเป็นภาระพ่อ
เราเป็นเด็กเก็บกฏ เราเป็นลูกสาวคนสุดท้องของบ้าน หลายอยากตอนเด็กๆเราอาจจะได้อะไรหลายอย่างมากกว่าพี่ๆ แต่เรามีปัญหากลับแม่ เราจำความได้ว่าตอนเด็กๆเราไม่ได้ทำไรผิดแม่ก็จะดีเราฟาดเราด้วยไม้แขวนเสื้อบ้าง เข็มขัดบ้าง ไม่มะยมบ้าง แต่เราเด็กเราก้คิดแค่ว่า เราคงทำไรผิดสักอย่าง แต่พอเราโตมาได้ประมาณ มอ.2-3 มีเขตการว่าเราจำไม่ได้ว่าเราเอานาฬิกาของเราไปไว้ไหนเราหาไม่เจอแต่อยู่ในบ้าน แม่เราโกธรเรามา ถึงขัดจับเราหัวโขกกำแพง เอาปืนมาจ่อหัวเรา เรากลัวมากได้แต่ร้องไห้ อยู่มุมห้องแล้วโทรหาพ่อ พ่อรีบโทรหาพี่ชายให้มาดูเรากลัวมาก พ่อบอกเราว่าแม่แค่ขู่เราปืนไม่มีกระสุนแต่ตอนนั้นเรารีบหยิบปืนมาไว้กับตัวเราเช็คแล้วว่ามันมี แม่คิดจะฆ่าเราจริงๆตอนนั้น แต่พี่มาห้ามทัน เราไม่รู้ว่าเราทำอะไรผิดแต่สิ่งที่เราต้องทำคือการไปขอขมาแม่ เราตอนนั้นกลัวมาก แต่ก้เกลียดแม่ไม่ลง แต่เราก็รู้แล้วว่าเรามีปล่มลึกๆในใจเรามาตลอด แต่เราก้พยายามคิดว่ามันก้พลาดจริงๆ แต่พอเราโตขึ้นมาเรื่อย ไม่ใช่ว่าไม่ทะเลาะกับแม่เลย เราทะเลาะกับแม่มาตลอด อาจจะเดือนละครั้งแต่ทุกครั้งที่ทะเลาะกันแม่รุนแรงกับเราตลอด แต่เราไม่เคยคิดเกลียดแม่เลยตอนนั้นเพราะเราก็ได้เงินจากพ่อแม่ตลอด และทุกครั้งพ่อจะซัพรอตเราตลอด และก้มีช่วงเวลานึงที่เราต้องย้ายบ้าน เป้นช่วงเวลาที่เราเข้ามหาลัยแล้ว เราอยู่ห่างกับแม่เรามากขึ้น ไม่ค่อยทะเลาะกันอาจจะเพราะว่าเราโตแล้ว แล้วแม่็แก่แล้ว เราเริ่มเรียนมหาลัย มีแฟน (พ่อแม่เราไม่ยอมให้เรามีแฟนแต่เราเคยแอบคบโดยที่ไม่ให้พวกเขารู้มาตั้งแต่ม.ต้น)แต่ตอนนั้นเราแค่เด็กเราไ่ม่ได้อะไรแค่อยากคบกับใครสักคนที่คอยคุยกับเรา แต่พ่อแม่ก้ห้ามเราเลยแบบ จนเราเข้ามหาลัยเค้าก็ไม่ให้เราคบเราเลยแอบเค้ามาตลอด ทุกอย่างในมหาลัย พ่อจะเป้นคนออกให้ทุกอย่าง เราขออะไรพ่อก็ให้ทำให้ไป แต่เราตอนนั้นประมาณกำลังจะขึ้นปี 2 เราเริ่มอยากไปไหนบ้างกลับดึกบ้าง เพราะสมัยตอนแราเด้กๆเค้าไม่ให้เราไปเที่ยวไหนกับเพื่อนเลย เลิกเรียนต้องกลับบ้านกลับพ่อ อาจจะเพราะเราบ้านไกล แต่พอเราเข้ามหาลัยเรามีเหตุการที่ต้องทำให้เรา ย้ายมหาลัยแล้วเรียนใหม่ พ่อเราก็แก่แล้ว 60 แล้ว เรารู้สึกว่าเราเหมือนเป็นภาระ ให้กับพ่อเราตอนนั้นเริ่มได้ย้ายมาอยู่คนเดียว เรามีปัญหาเรื่องเรียนพอสมควร เราคิดหนักมากว่าเราอยากจบเพื่อ พ่อ เรามีแฟนเราก็เริ่มมีอะไรกับแฟนแต่ก้กันมาตลอด แต่เราก้มีความเครียดทุกเดือน แม่เราเวลาเราโทรไปเรามักจะทะเลาะกันบ่อยๆในหลายๆครั้ง เราเรียนมาจนถึงปี3ในปัจจุบัน เพื่อนเราที่จบพร้อมกันมาตอนม.ปลาย เรียนจบกันหมดแช้วมันทำให้เรารู้สึกแย่มากว่าเรายังเป็นภาระพ่อแม่อยุ่ เราพยายามทำงานแต่ก้ไม่ใช่รายได้ที่เยอะพอ เราเคยมีอาการนอนไม่หลับ2วัน3คืน ไม่ก้อาการครั่งเวลาเราทะเลาะกับแฟน หรือเวลาเราเครียด เราเคยอยุ่ๆในห้องคนเดียวแล้วร้องไห้ไร้เหตุผลทุกคืน กินน้อยนอนไม่หลับ พอหลังๆเรารุ้สึกว่าเริ่มดีขึ้น อบากให้พ่อแม่ไปเที่ยว ตปท.โดยเราจพาเที่ยว เราบอกแม่ว่าอย่าทะเลาะกับพ่อเค้าก้เอาเรื่องนี้มาทะเลาะกับเราว่าเรามาหาว่าเราเอะอะก้ทะเลาะตลอด เราบอกไปแบบนั้นเพราะเราว่าเค้าเที่ยว ตปท ครั้งแรกไม่มีทัวไม่มีไกด์เราเครียดมากถ้าไปจะพาเค้าหลง สรุปตลอดทริปนั้นเราทะเลาะกับแม่ทุกวัน เราเครียดนั้งร้องไห้เที่ยวต่อไม่ได้ พ่อพยายามบอกมห้ช่างเค้า ให้คิดว่าเค้ามีอาการทางจิต เราพยามคิดแบบนั้นมาตลอด เราก้ไม่โกดอะไร เราค่อนข้างแคร์ความรู้สึกพ่อแม่มาก หลังเราเริ่มทำงานเก้บเงินได้บ้าง เราก้จะพาพ่อแม่ไปเลี้ยงบ้างนานๆที เพราะเราเริ่มอยุ่คนเดียว แต่เราเรียนด้วย แต่เงินค่าเรียนพ่อก้ยังเป้นคนออกให้เสมอ แต่รายได้จากการทำงานขอเราตกเดือนแค่2000 เราไม่ขอสิ่งของใดๆจากพ่อแม่ตั้งแต่เราอยุ่ปีสอง ใช้เงินตัวเอง จ่ายค่าโทรสับของตัวเองในทุกๆเดือน แต่เรายังต้องใช้เงินพ่ออยุ่ตลอด ค่าเทอมพ่อก้จ่าย มันยิ่งทำให้เรารู้สึกว่าเราเป้นภาระ เรารู้สึกว่ามันอาจจะไม่เท่าคนอื่นที่เคยเจอแย่กว่าเรา แต่เราเก็บพวกมันมาตลอดไม่เคยพูดกับใครเรื่องนี้เลยแม่แต่กับคนไกล้ตัว มันเลยทำให้เรารุ้วึกว่าเราอดกลั้นเก็บกดทุกอย่างมาตั้งแต่เล็ก เราทะเลาะกับแม่หนักมากขึ้น เมื่อไม่นานโดยที่เราไม่ได้ทำไรเลยแม้แต่นิดเดียวแค่ยืนเดินเก้บของ เค้าก้บอกว่าเราไม่อยากให้เค้าอยุ่กับเราเก้บของของเค้าออกมากจากห้องเค้าหาว่าเราไม่รักทั้งที่ก่อนหน้า ช่วงปี 3 มานี้เค้ามาเราพยายามทำเพื่อเค้าตลอดอยากได้อะไรเราให้ มาเจอหันเราพยายามเลี้ยงข้าว ตลอดเพราะเราไม่ค่อยเจอกัน หลังๆ ค่าขนมเรา พ่อเราหารกับพี่ชายคนระครึ้งเลยทำให้ เรารุ้สึกว่า เราเป้นภาระพี่ชายไปอีก แต่หลังจากนั้นที่เราทะเลาะกับแม่เราไม่คุยกับเค้ามาประมาน3เดือน ตอนนี้เราเครียดเรื่องแฟนเราด้วย เพราะ ปจด เราไม่มีเลยมาสองอาทิต เรื่องเรียนเพราะเรายังเรียนไม่จบเป้นภาระครอบครัว เรื่องงานตอนนี้เราไม่มีงานไม่มีรายได้ เรื่องอนาคตเราไม่สามารถทำไรได้เลย เราเครียดมากเครียดจนนอนไม่ได้ กินน้อย ปวดหัวจนจะระเบิด ตกดึกร้องไห้ทุกคืน เครียดว่าเราจะเลี้ยงดูครอบครั้วยังไง ถ้าเราพลาดกับแฟนไปพ่อแม่จะว่ายังไง เพราะเราไม่เคยบอกว่ามี เรายังไม่จบเราต้องเป้นภาระเค้าไปอีกแค่ไหน เรารู้สึกว่าชีวิตเราอนาคตเรามันมืดมาก เหนื่อยมาก สมองเราไม่เคยหยุดทำงาน เราเหนื่อย เราท้อ เราไม่มีกำลังใจใดๆ เรามีแต่พ่อกับพี่ ที่เราห่วง แต่เราไม่อยากให้เค้าผิดหวัง เราไม่อยากเป็นภาระ เราอยากเป็นอิสระ เรามีความฝัน เราไม่อยากดับความฝัน แต่หลายอยากจะมาหยุดความฝันเรามีชีวิตอยุ่ตอนนี้แค่เพราะว่าพ่อ เราห่วงพ่อ เราแค่อยากให้พ่อภูมิใจ แต่เราไม่รุ้ว่าตอนนี้เรากำลังทำให้เค้าเสียใจอยุ่หรือเปล่า เพราะทุกวันเราคิดแต่จะตาย เราเหนื่อย เราท้อ เรามันไร้ค่า เรารู้สึกว่าเราเป็นลูกที่ไม่รักดี ไม่มีอนาคต เรารู้สึกว่าเราดิ่งมากๆ เราต้องทำยังไง
รู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระ อยากตายไปให้ จบๆ
เราเป็นห่วงพ่อ... แต่เราไม่อยากเป็นภาระพ่อ
เราเป็นเด็กเก็บกฏ เราเป็นลูกสาวคนสุดท้องของบ้าน หลายอยากตอนเด็กๆเราอาจจะได้อะไรหลายอย่างมากกว่าพี่ๆ แต่เรามีปัญหากลับแม่ เราจำความได้ว่าตอนเด็กๆเราไม่ได้ทำไรผิดแม่ก็จะดีเราฟาดเราด้วยไม้แขวนเสื้อบ้าง เข็มขัดบ้าง ไม่มะยมบ้าง แต่เราเด็กเราก้คิดแค่ว่า เราคงทำไรผิดสักอย่าง แต่พอเราโตมาได้ประมาณ มอ.2-3 มีเขตการว่าเราจำไม่ได้ว่าเราเอานาฬิกาของเราไปไว้ไหนเราหาไม่เจอแต่อยู่ในบ้าน แม่เราโกธรเรามา ถึงขัดจับเราหัวโขกกำแพง เอาปืนมาจ่อหัวเรา เรากลัวมากได้แต่ร้องไห้ อยู่มุมห้องแล้วโทรหาพ่อ พ่อรีบโทรหาพี่ชายให้มาดูเรากลัวมาก พ่อบอกเราว่าแม่แค่ขู่เราปืนไม่มีกระสุนแต่ตอนนั้นเรารีบหยิบปืนมาไว้กับตัวเราเช็คแล้วว่ามันมี แม่คิดจะฆ่าเราจริงๆตอนนั้น แต่พี่มาห้ามทัน เราไม่รู้ว่าเราทำอะไรผิดแต่สิ่งที่เราต้องทำคือการไปขอขมาแม่ เราตอนนั้นกลัวมาก แต่ก้เกลียดแม่ไม่ลง แต่เราก็รู้แล้วว่าเรามีปล่มลึกๆในใจเรามาตลอด แต่เราก้พยายามคิดว่ามันก้พลาดจริงๆ แต่พอเราโตขึ้นมาเรื่อย ไม่ใช่ว่าไม่ทะเลาะกับแม่เลย เราทะเลาะกับแม่มาตลอด อาจจะเดือนละครั้งแต่ทุกครั้งที่ทะเลาะกันแม่รุนแรงกับเราตลอด แต่เราไม่เคยคิดเกลียดแม่เลยตอนนั้นเพราะเราก็ได้เงินจากพ่อแม่ตลอด และทุกครั้งพ่อจะซัพรอตเราตลอด และก้มีช่วงเวลานึงที่เราต้องย้ายบ้าน เป้นช่วงเวลาที่เราเข้ามหาลัยแล้ว เราอยู่ห่างกับแม่เรามากขึ้น ไม่ค่อยทะเลาะกันอาจจะเพราะว่าเราโตแล้ว แล้วแม่็แก่แล้ว เราเริ่มเรียนมหาลัย มีแฟน (พ่อแม่เราไม่ยอมให้เรามีแฟนแต่เราเคยแอบคบโดยที่ไม่ให้พวกเขารู้มาตั้งแต่ม.ต้น)แต่ตอนนั้นเราแค่เด็กเราไ่ม่ได้อะไรแค่อยากคบกับใครสักคนที่คอยคุยกับเรา แต่พ่อแม่ก้ห้ามเราเลยแบบ จนเราเข้ามหาลัยเค้าก็ไม่ให้เราคบเราเลยแอบเค้ามาตลอด ทุกอย่างในมหาลัย พ่อจะเป้นคนออกให้ทุกอย่าง เราขออะไรพ่อก็ให้ทำให้ไป แต่เราตอนนั้นประมาณกำลังจะขึ้นปี 2 เราเริ่มอยากไปไหนบ้างกลับดึกบ้าง เพราะสมัยตอนแราเด้กๆเค้าไม่ให้เราไปเที่ยวไหนกับเพื่อนเลย เลิกเรียนต้องกลับบ้านกลับพ่อ อาจจะเพราะเราบ้านไกล แต่พอเราเข้ามหาลัยเรามีเหตุการที่ต้องทำให้เรา ย้ายมหาลัยแล้วเรียนใหม่ พ่อเราก็แก่แล้ว 60 แล้ว เรารู้สึกว่าเราเหมือนเป็นภาระ ให้กับพ่อเราตอนนั้นเริ่มได้ย้ายมาอยู่คนเดียว เรามีปัญหาเรื่องเรียนพอสมควร เราคิดหนักมากว่าเราอยากจบเพื่อ พ่อ เรามีแฟนเราก็เริ่มมีอะไรกับแฟนแต่ก้กันมาตลอด แต่เราก้มีความเครียดทุกเดือน แม่เราเวลาเราโทรไปเรามักจะทะเลาะกันบ่อยๆในหลายๆครั้ง เราเรียนมาจนถึงปี3ในปัจจุบัน เพื่อนเราที่จบพร้อมกันมาตอนม.ปลาย เรียนจบกันหมดแช้วมันทำให้เรารู้สึกแย่มากว่าเรายังเป็นภาระพ่อแม่อยุ่ เราพยายามทำงานแต่ก้ไม่ใช่รายได้ที่เยอะพอ เราเคยมีอาการนอนไม่หลับ2วัน3คืน ไม่ก้อาการครั่งเวลาเราทะเลาะกับแฟน หรือเวลาเราเครียด เราเคยอยุ่ๆในห้องคนเดียวแล้วร้องไห้ไร้เหตุผลทุกคืน กินน้อยนอนไม่หลับ พอหลังๆเรารุ้สึกว่าเริ่มดีขึ้น อบากให้พ่อแม่ไปเที่ยว ตปท.โดยเราจพาเที่ยว เราบอกแม่ว่าอย่าทะเลาะกับพ่อเค้าก้เอาเรื่องนี้มาทะเลาะกับเราว่าเรามาหาว่าเราเอะอะก้ทะเลาะตลอด เราบอกไปแบบนั้นเพราะเราว่าเค้าเที่ยว ตปท ครั้งแรกไม่มีทัวไม่มีไกด์เราเครียดมากถ้าไปจะพาเค้าหลง สรุปตลอดทริปนั้นเราทะเลาะกับแม่ทุกวัน เราเครียดนั้งร้องไห้เที่ยวต่อไม่ได้ พ่อพยายามบอกมห้ช่างเค้า ให้คิดว่าเค้ามีอาการทางจิต เราพยามคิดแบบนั้นมาตลอด เราก้ไม่โกดอะไร เราค่อนข้างแคร์ความรู้สึกพ่อแม่มาก หลังเราเริ่มทำงานเก้บเงินได้บ้าง เราก้จะพาพ่อแม่ไปเลี้ยงบ้างนานๆที เพราะเราเริ่มอยุ่คนเดียว แต่เราเรียนด้วย แต่เงินค่าเรียนพ่อก้ยังเป้นคนออกให้เสมอ แต่รายได้จากการทำงานขอเราตกเดือนแค่2000 เราไม่ขอสิ่งของใดๆจากพ่อแม่ตั้งแต่เราอยุ่ปีสอง ใช้เงินตัวเอง จ่ายค่าโทรสับของตัวเองในทุกๆเดือน แต่เรายังต้องใช้เงินพ่ออยุ่ตลอด ค่าเทอมพ่อก้จ่าย มันยิ่งทำให้เรารู้สึกว่าเราเป้นภาระ เรารู้สึกว่ามันอาจจะไม่เท่าคนอื่นที่เคยเจอแย่กว่าเรา แต่เราเก็บพวกมันมาตลอดไม่เคยพูดกับใครเรื่องนี้เลยแม่แต่กับคนไกล้ตัว มันเลยทำให้เรารุ้วึกว่าเราอดกลั้นเก็บกดทุกอย่างมาตั้งแต่เล็ก เราทะเลาะกับแม่หนักมากขึ้น เมื่อไม่นานโดยที่เราไม่ได้ทำไรเลยแม้แต่นิดเดียวแค่ยืนเดินเก้บของ เค้าก้บอกว่าเราไม่อยากให้เค้าอยุ่กับเราเก้บของของเค้าออกมากจากห้องเค้าหาว่าเราไม่รักทั้งที่ก่อนหน้า ช่วงปี 3 มานี้เค้ามาเราพยายามทำเพื่อเค้าตลอดอยากได้อะไรเราให้ มาเจอหันเราพยายามเลี้ยงข้าว ตลอดเพราะเราไม่ค่อยเจอกัน หลังๆ ค่าขนมเรา พ่อเราหารกับพี่ชายคนระครึ้งเลยทำให้ เรารุ้สึกว่า เราเป้นภาระพี่ชายไปอีก แต่หลังจากนั้นที่เราทะเลาะกับแม่เราไม่คุยกับเค้ามาประมาน3เดือน ตอนนี้เราเครียดเรื่องแฟนเราด้วย เพราะ ปจด เราไม่มีเลยมาสองอาทิต เรื่องเรียนเพราะเรายังเรียนไม่จบเป้นภาระครอบครัว เรื่องงานตอนนี้เราไม่มีงานไม่มีรายได้ เรื่องอนาคตเราไม่สามารถทำไรได้เลย เราเครียดมากเครียดจนนอนไม่ได้ กินน้อย ปวดหัวจนจะระเบิด ตกดึกร้องไห้ทุกคืน เครียดว่าเราจะเลี้ยงดูครอบครั้วยังไง ถ้าเราพลาดกับแฟนไปพ่อแม่จะว่ายังไง เพราะเราไม่เคยบอกว่ามี เรายังไม่จบเราต้องเป้นภาระเค้าไปอีกแค่ไหน เรารู้สึกว่าชีวิตเราอนาคตเรามันมืดมาก เหนื่อยมาก สมองเราไม่เคยหยุดทำงาน เราเหนื่อย เราท้อ เราไม่มีกำลังใจใดๆ เรามีแต่พ่อกับพี่ ที่เราห่วง แต่เราไม่อยากให้เค้าผิดหวัง เราไม่อยากเป็นภาระ เราอยากเป็นอิสระ เรามีความฝัน เราไม่อยากดับความฝัน แต่หลายอยากจะมาหยุดความฝันเรามีชีวิตอยุ่ตอนนี้แค่เพราะว่าพ่อ เราห่วงพ่อ เราแค่อยากให้พ่อภูมิใจ แต่เราไม่รุ้ว่าตอนนี้เรากำลังทำให้เค้าเสียใจอยุ่หรือเปล่า เพราะทุกวันเราคิดแต่จะตาย เราเหนื่อย เราท้อ เรามันไร้ค่า เรารู้สึกว่าเราเป็นลูกที่ไม่รักดี ไม่มีอนาคต เรารู้สึกว่าเราดิ่งมากๆ เราต้องทำยังไง