นี่เป็นกระทู้แรกของหนูนะคะ หนูเรียนอยู่ชั้น ม.4 พอดีว่าหนูได้มีโอกาสไปเรียนแลกเปลี่ยนที่นิวซีแลนด์ค่ะ เหมือนหนูได้เปิดโลกกว้างเลย คือเมืองเขาสะอาดมากไม่มีขยะทิ้งตามทาง อีกอย่างคือถุงพลาสติกไม่ค่อยมีบทบาทในชีวิตประจำวันของเขาเท่าไหร่ค่ะเพราะเขาใช้ถุงผ้า ถ้าอยากได้ถุงพลาสติกก็ต้องจ่ายเงินเพิ่ม ซึ่งหนูว่ามันอะไรที่น่าทึ่งมาก ประชากรดูในความสำคัญกับปัญหาโลกร้อนและช่วยกันลดการใช้แม่แต่เด็กเล็กๆก็ถูกปลูกฝังมาอย่างดี หนูกลับมาเรียนที่ไทยค่ะ หนูอยากทำอะไรแบบนี้มานานแล้วเพราะขยะโรงเรียนหนูเยอะมาก นักเรียนส่วนมากก็ไม่ปฎิเสธที่จะรับถุงจากแม่ค้า แม่ค้าก็ยื่นให้ สุดท้ายก็จบลงที่ถังขยะค่ะ บางคนก็รับไปไม่ถึงยี่สิบก้าวที่ทิ้งลงที่พื้น พาลโรงก็ไม่ได้เก็บ มันก็คงอยู่อย่างนั้น หนูเริ่มสำรวจพฤติกรรมของนักเรียนทั้รุ่นพี่รุ่นน้องและทุกคนตามหมู่บ้าน ไม่ค่อยมีใครให้ความสำคัญเรื่องนี้เท่าไหร่ หนูคิดว่าอยากจะเป็นประธานนักเรียนแล้วมาแก้ปัญหาตรงนี้ค่ะเพราะมีประธานมาทุกรุ่นนโยบายลดขยะก็มีทุกปีแต่เขาก็เน้นไปที่กิจกรรมมากกว่า จนหนูได้มีโอกาสเรียรคาบISค่ะ ครูให้ทำโครงงานแบบไหนก็ได้ หนูเลยคิดทำเรื่องการลดพลาสติกในชีวิตประจำวันจากนั้นก็ได้ไปปรึกษากับอาจารย์ค่ะ ก็ได้สรุปมาว่า มันกลายเป็นความเคยชินที่สะดวกสบายไปแล้ว มันลดยากมากเพราะแบบนี้ก็มีคนทำทุกปีบูมๆได้สักพักก็ไม่มีใครสนใจ เลยคิดว่างั้นเอาพลาสติกไปทำของDIYแล้วส่งไปให้เด็กที่ไม่ค่อยมีโอกาสหรือของเล่นDIYไปให้เด็กกำพร้าหรือเด็กที่ทุรกันดานที่อยู่ในระดับอนุบาลและประถมแล้วบอกข้อเสียการใช้พลาสติกและเขียนแนะแนวเขาว่าพลาสติกที่ทิ้งก็สามารถนำมาประดิษฐ์ขายต่อได้ สรุปคือ อยากปลูกฝังในน้องรักโลกลดพลาสติก และอยากนำเสนอรายได้เสริมโดยการเก็บพลาสติกที่ถูกทิ้งมาทำขาย เพื่อนคิดว่าโครงการนี้ดีพอรึป่าวคะที่จะต่อยอดให้เด็กหลายๆที่เพราะกำลังของหนูคงไม่พอ แล้วเพื่อนคิดว่ามีอะไรอีกคะที่ควรทำเพิ่มไปอีกแนะนำได้เลยนะคะ