ตอนนี้เราเครียดมากค่ะ และไม่มีความสุขเลย เลยอยากระบายและขอวิธีการแก้ไขจากเพื่อนๆหน่อยค่ะ
ขออนุญาตถามทุกคนนะคะ ทุกคนมีวิธีกำจัดความเครียด ความกดดันอย่างไรบ้างคะ
ส่วนตัวเรา อายุ 29 โสด เรียนจบม.ชื่อดัง เคยทำงานออฟฟิศมา แต่ที่บ้านมีปัญหาเลยออกมาช่วยที่บ้าน พอที่บ้านเริ่มอยู่ตัว เราเครียดที่ห่างหายจากการทำงานไปนาน เลยไปลงเรียนเพิ่มเติมได้วุฒิมาอีกใบ พอตอนนี้จบแล้วเลยหางานทำ แต่ยังไม่ได้ค่ะ เราอายที่เราจบม.ดังๆแต่ทำไมตกต่ำแบบนี้ เราอายเพื่อน ไม่อยากไปเจอใครเลย กลายเป็นคนเก็บตัว ในความคิดเรา ชีวิตเราไม่มีความสุขเลย เราเคยหาทางลืมๆความเครียด เราไปลงกับการอ่านนิยาย/หนังสือค่ะ ช่วงที่เราเครียดมากๆ เราอ่านนิยายจบไปเกือบ 50เล่มใน1เดือน ตั้งแต่ต้นปี เราอ่านจบไปทั้งหมด 170กว่าเล่มแล้ว ค่ะ
คือเราเครียดค่ะ เราไม่มีงานทำ ไม่มีเงิน เคยลงทุนทำร้านกาแฟแต่เจ๊ง สมัครงานก็ยังไม่ได้ เราสมัครงานไปก็ไม่มีใครเอาเพราะเราแก่แล้ว มี time gap ที่ไม่ได้ทำงาน ไม่มีใครอยากรับเราเข้าทำงาน เราสมเพศตัวเองมากๆ รู้สึกไม่มีค่าเลยค่ะ รู้สึกชีวิตไม่มีประโยชน์ต่อใครเลย รู้สึกไม่เก่งอะไรเลย ไร้ค่า ไม่มีใครต้องการ สุขภาพก็แย่ อ้วนขึ้น มันแย่ไปหมดเลย ที่บ้านก็พูดกดดันเราตลอด เราเบื่อ เราไม่รู้ว่าต้องทำยังไงแล้ว
คนเคยบอกว่าความรักจะช่วยได้ แต่เราไม่มีแฟนค่ะ เรามีโรคประจำตัว แม่บอกเรามาตั้งแต่เด็กแล้วว่า ไม่มีใครอยากได้เราเป็นแฟนหรอก ไม่มีใครอยากเอาเราไปเป็นภาระ เราเคยมีแฟนนะคะสมัยม.ปลาย แต่เราถูกเพื่อนสนิทเราแย่งแฟนเราไปค่ะ เราจะไม่โกรธเกลียดเพื่อนเราอย่างเดียวนะคะ เพราะตบมือข้างเดียวมันไม่ดัง หลังจากนั้นเราไม่มีแฟนอีกเลย กลัวด้วยมั้งคะ
เราร้องไห้ตลอดเวลา เราเคยมีความคิดแว๊บๆขึ้นมาตลอดว่า ไร้ประโยชน์ ไร้ค่าแบบนี้ตายดีกว่ามั้ง พ่อแม่ไม่จำเป็นต้องมีเราก็ได้ พี่สาวเราเก่ง เป็นหมอ พ่อแม่คงภูมิใจพอแล้ว อาม่าก็เชิดชูแต่ลูกหลานที่เรียนหมอเรียนวิศวะ คนที่เรียนอย่างอื่นไม่มีค่าเลย ถามถึงเงินเดือนแล้วก็เอาไปเปรียบเทียบกับหลานที่เรียนหมอ มองแล้วทำหน้าสงสารใส่ ยิ่งทำให้เรารู้สึกไร้ประโยชน์ ไร้ค่า ทุกคนไม่มีเราก็คงไม่ต่าง เพราะเราไม่มีประโยชน์อะไรต่อครอบครัวเลย แต่แค่คิดนะคะ ยังไม่ถึงขั้นหาทางลงมือทำจริงๆ ยังไม่กล้า ไม่ได้คิดจริงจังขนาดนั้น แต่มีแว๊บๆขึ้นมาตลอดเลย
เราควรทำยังไงดีคะ เราไม่เห็นค่าของตัวเองเลย เราไม่รักตัวเองแล้ว แล้วก็ไม่รู้ว่าจะปรับความคิดยังไงดี
ขอถามอีกนิด อย่างเรานี่ถือว่าเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่าคะ
เราไม่สามารถมองโลกแบบมีสีสันมีความสุขแบบที่เราเคยเห็นได้อีกแล้ว เพราะสิ่งที่เราเห็นคือโลกไร้สีที่ไม่ว่าเราจะพยายามเท่าไร สีสันมันก็ไม่กลับคืนมาเหมือนเดิม
ขอโทษพ่อแม่ที่ยังไม่ประสบความสำเร็จแบบที่พ่อแม่คาดหวัง/ที่จะภูมิใจ ขอโทษจริงๆ
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะคะ
ขอบคุณพื้นที่ใน pantip ที่ให้เราได้ระบาย เราเชื่อว่าการรับฟังความเห็นของผู้อื่นบ้าง น่าจะทำให้เราเห็นหนทางมากขึ้น
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
เรารู้สึกไม่มีคุณค่าต่อใครเลยค่ะ แต่เราอยากหายจากอาการนี้ เราควรทำยังไงดีคะ
ขออนุญาตถามทุกคนนะคะ ทุกคนมีวิธีกำจัดความเครียด ความกดดันอย่างไรบ้างคะ
ส่วนตัวเรา อายุ 29 โสด เรียนจบม.ชื่อดัง เคยทำงานออฟฟิศมา แต่ที่บ้านมีปัญหาเลยออกมาช่วยที่บ้าน พอที่บ้านเริ่มอยู่ตัว เราเครียดที่ห่างหายจากการทำงานไปนาน เลยไปลงเรียนเพิ่มเติมได้วุฒิมาอีกใบ พอตอนนี้จบแล้วเลยหางานทำ แต่ยังไม่ได้ค่ะ เราอายที่เราจบม.ดังๆแต่ทำไมตกต่ำแบบนี้ เราอายเพื่อน ไม่อยากไปเจอใครเลย กลายเป็นคนเก็บตัว ในความคิดเรา ชีวิตเราไม่มีความสุขเลย เราเคยหาทางลืมๆความเครียด เราไปลงกับการอ่านนิยาย/หนังสือค่ะ ช่วงที่เราเครียดมากๆ เราอ่านนิยายจบไปเกือบ 50เล่มใน1เดือน ตั้งแต่ต้นปี เราอ่านจบไปทั้งหมด 170กว่าเล่มแล้ว ค่ะ
คือเราเครียดค่ะ เราไม่มีงานทำ ไม่มีเงิน เคยลงทุนทำร้านกาแฟแต่เจ๊ง สมัครงานก็ยังไม่ได้ เราสมัครงานไปก็ไม่มีใครเอาเพราะเราแก่แล้ว มี time gap ที่ไม่ได้ทำงาน ไม่มีใครอยากรับเราเข้าทำงาน เราสมเพศตัวเองมากๆ รู้สึกไม่มีค่าเลยค่ะ รู้สึกชีวิตไม่มีประโยชน์ต่อใครเลย รู้สึกไม่เก่งอะไรเลย ไร้ค่า ไม่มีใครต้องการ สุขภาพก็แย่ อ้วนขึ้น มันแย่ไปหมดเลย ที่บ้านก็พูดกดดันเราตลอด เราเบื่อ เราไม่รู้ว่าต้องทำยังไงแล้ว
คนเคยบอกว่าความรักจะช่วยได้ แต่เราไม่มีแฟนค่ะ เรามีโรคประจำตัว แม่บอกเรามาตั้งแต่เด็กแล้วว่า ไม่มีใครอยากได้เราเป็นแฟนหรอก ไม่มีใครอยากเอาเราไปเป็นภาระ เราเคยมีแฟนนะคะสมัยม.ปลาย แต่เราถูกเพื่อนสนิทเราแย่งแฟนเราไปค่ะ เราจะไม่โกรธเกลียดเพื่อนเราอย่างเดียวนะคะ เพราะตบมือข้างเดียวมันไม่ดัง หลังจากนั้นเราไม่มีแฟนอีกเลย กลัวด้วยมั้งคะ
เราร้องไห้ตลอดเวลา เราเคยมีความคิดแว๊บๆขึ้นมาตลอดว่า ไร้ประโยชน์ ไร้ค่าแบบนี้ตายดีกว่ามั้ง พ่อแม่ไม่จำเป็นต้องมีเราก็ได้ พี่สาวเราเก่ง เป็นหมอ พ่อแม่คงภูมิใจพอแล้ว อาม่าก็เชิดชูแต่ลูกหลานที่เรียนหมอเรียนวิศวะ คนที่เรียนอย่างอื่นไม่มีค่าเลย ถามถึงเงินเดือนแล้วก็เอาไปเปรียบเทียบกับหลานที่เรียนหมอ มองแล้วทำหน้าสงสารใส่ ยิ่งทำให้เรารู้สึกไร้ประโยชน์ ไร้ค่า ทุกคนไม่มีเราก็คงไม่ต่าง เพราะเราไม่มีประโยชน์อะไรต่อครอบครัวเลย แต่แค่คิดนะคะ ยังไม่ถึงขั้นหาทางลงมือทำจริงๆ ยังไม่กล้า ไม่ได้คิดจริงจังขนาดนั้น แต่มีแว๊บๆขึ้นมาตลอดเลย
เราควรทำยังไงดีคะ เราไม่เห็นค่าของตัวเองเลย เราไม่รักตัวเองแล้ว แล้วก็ไม่รู้ว่าจะปรับความคิดยังไงดี
ขอถามอีกนิด อย่างเรานี่ถือว่าเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่าคะ
เราไม่สามารถมองโลกแบบมีสีสันมีความสุขแบบที่เราเคยเห็นได้อีกแล้ว เพราะสิ่งที่เราเห็นคือโลกไร้สีที่ไม่ว่าเราจะพยายามเท่าไร สีสันมันก็ไม่กลับคืนมาเหมือนเดิม
ขอโทษพ่อแม่ที่ยังไม่ประสบความสำเร็จแบบที่พ่อแม่คาดหวัง/ที่จะภูมิใจ ขอโทษจริงๆ
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะคะ
ขอบคุณพื้นที่ใน pantip ที่ให้เราได้ระบาย เราเชื่อว่าการรับฟังความเห็นของผู้อื่นบ้าง น่าจะทำให้เราเห็นหนทางมากขึ้น
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ